Τρεκλίζουμε στα σύνορα του αδύνατου
τώρα που οι πύρινες γλώσσες καταβροχθίζουν τα πάντα,
μεταβάλλοντας το κάλλος σε κόλαση.
Οι εικόνες πολλές, τρομακτικές, κόκκινες, τραγικές.
Μας έπνιξε η μυρωδιά του καμένου ξύλου
που πέρασε μέσα μας, άγγιξε την ψυχή μας και τις αντοχές μας!
Πού πας Ελλάδα μου; Με τα συμφέροντα να διαγκωνίζονται στις κορφές
τα σκοτεινά, που δεν καταλαβαίνεις πώς περιπλέκονται γύρω σου
και εκείνα, ίσως, των πυρομανών που χορεύουν στην ψυχή τους:
Τόποι βραδυφλεγείς που δεν αργούν να εξελιχθούν σε παρανάλωμα.
Αγανάκτηση κι αποστροφή. Ίδια τα σενάρια εδώ και χρόνια
αλλά δεν καταφέραμε να μάθουμε παρά μονάχα την αρχή.
Αυτήν την ξέρουμε καλά γι’ αυτό μας θλίβει
γιατί θα έχει ένα αναμενόμενο οικτρό τέλος.
Φωτιές παντού, κάνουν τη χαρά σου πόνο και οργή
για τα αδιέξοδα και τους κινδύνους, για τα νεκρά σώματα
πεσμένα κάτω, από κατακόκκινες ,πύρινες σφαίρες,
για την ουτοπία της σωτηρίας σε τούτα τα επικίνδυνα καλοκαίρια.
Φωτιές παντού ,κάνουν τη χαρά πόνο και οργή
γιατί είναι πολύ στενά ακόμα τα όρια του κομματισμού
του αλληλοσπαραγμού και της απόδοσης ευθύνης.
Μέχρις εδώ .
Μέσα στις ευφυείς προτάσεις ,στις χιλιάδες ιδέες
για ανάπτυξη ,πώς δεν υπάρχουν και αυτές
οι λίγες, για να μη μας στοιχίζουν πολλά οι μελλούμενες φωτιές;
Φωτιές που έρχονται κι εσείς μετράτε τους κόκκους της άμμου
όταν άλλοι, μετράνε στρέμματα δάσους που θα κάψουν.
Τώρα ο νους κυριεύεται από αγανάκτηση ,μα γιατί;
Τα κοκκινόσταχτα τοπία παρέδωσαν τη ζωντάνια τους
έκλεισαν τη συμφωνία του οξυγόνου ,κάηκαν οι πνεύμονες.
Δεν προλάβατε πάλι ,δεν μάθατε από το πάθημα, γιατί δε θέλατε,
δεν σας άγγιξαν οι θάνατοι τόσων οργανισμών.
Μέχρις εδώ.
Τι να πω όταν την εξουσία τούτες τις μέρες
την έχει καταλάβει η φωτιά.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου