Two Girls by Renoir
Θέλω να νικήσω το κακό που μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων
Να καταργήσω κι εκείνο το δηλητήριο που ξοδεύεται και δεν στερεύει ποτέ
Να σκοτώσω μέσα μου το θηρίο, που τρώει τα σωθικά μου και λέγεται ζήλεια
Να στεγνώσω τη λάσπη της αλαζονείας του εγωτισμού και του συμφέροντος
Και να κερδίσω το ομορφότερο δώρο που μας χάρισε ο Θεός ,τη φιλία.
Είμαστε χαμένοι στις θάλασσες ,παραδέρνουμε στις τρικυμίες και ναι
Δεν θέλουμε τη γαλήνη, γιατί απλώς η βάσανος της ψυχής είναι το ελιξήριό μας.
Θέλω να κρατήσω στα χέρια μου τη φιλία σαν το Χριστό που κρατάει τη γη
Γιατί κάθε φορά που μου λείπει-έρχεται και φεύγει και δεν πρέπει-
Κάθε φορά νιώθω πως ό,τι κάνω ενέχει ιδιοτέλειες πολλές και συμφέροντα
Γιατί έτσι θέλω εγώ, εσύ ο άλλος ,μια ευτυχία αλλόκοτη, που μέσα σε λίγο χρόνο σκαρφαλώνει στο σύννεφο της δυστυχίας και σκορπίζει ,χάνεται.
Απομένει να παρακολουθείς πού θα πάνε τα λίγα απομεινάρια από εκείνα
Που δείχνουν ότι κάτι υπήρξε αλλά δεν υπάρχει πια, γιατί εσύ το θέλησες.
Θέλω να μείνω μόνη ,να κλείσω τα μάτια και να ρωτήσω τον εαυτό μου:
Έχω πολύ χρόνο στη ζωή ή κάθε τικ-τακ σημαίνει αντίστροφη μέτρηση
Σημαίνει ελαχιστοποίηση του μεγέθους ,αν μπορώ να το φανταστώ, της ζωής;
«Φίλε μου καλέ», θα πω και ναι το εννοώ από τα βάθη της ψυχής μου
Με φοβίζει όμως το θηρίο ,σαν καλοσκεφτώ ότι μια αντίδραση, μια λέξη,
Φτάνει να πυροδοτήσει ένα λαμπρό οικοδόμημα ,αυτό της φιλίας.
Θέλω να σου πω, πόσο με θλίβει κι αυτό το χαμόγελο το δήθεν φιλικό
Που γυρνάει σε ειρωνεία ,έχε το νου σου, αν είμαστε τρεις κι αποτολμήσω
να κοιτάξω για λίγο αλλού ή αν η επόμενη ατάκα μου δεν γίνει αποδεκτή.
Όσο κι αν επιθυμώ ,όσο κι αν λατρεύω τούτη την αρετή ,μ’ έχει βγάλει
Πολλές φορές σε τρίστρατα ,όταν με φέρνει σε απόγνωση και δεν γνωρίζω
Πού, ποιος δρόμος είναι χωρίς αγκάθια για να μπορέσω και ξυπόλητη να περπατήσω;
Θέλω να σε νικήσω κακία που καταργείς τη φιλία ,με αγαπητικές ειλικρινείς πράξεις
Θέλω να σταθώ σε μιαν άκρη την ώρα που ο συρφετός του κόσμου με ζαλίζει
Να δω τις παρέες που πάν εκι έρχονται και να αφουγκραστώ, τι λένε οι φίλοι για τους φίλους που προπορεύονται ή ακολουθούν;
Αν καταφέρω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου ,που ψεύδεται συχνά
Αν καταφέρω να αγαπήσω πραγματικά τον άλλον που θα μου ζητήσει βοήθεια
Χωρίς να τον κοιτάζω στα χέρια και δείξω πόσο υποχωρώ στα «θέλω» μου
Αν η αγαθή πρόθεση επικρατήσει και κερδίσει την εναντίωση και το φθόνο
Αν καταθέσω τις πράξεις μου στην τράπεζα της αγάπης
Αν τα μάτια μου βλέπουν όχι για να βοηθήσουν τα αυτιά και το στόμα να εκτελέσουν
Την ύπαρξή σου, και αναλαμβάνω κάθε φορά την ευθύνη των λεγομένων μου
Αν αντιληφθώ ότι δεν μετανιώνω πια για όσα λέγω, αν στον μύχιο κόσμο μου
Δεν παραδέρνει η αλλοφροσύνη ,αν βιώνω την πραγματικότητα δίχως έπαρση,
Αν κατανοήσω τις ανάγκες που είναι πολυποίκιλες των ανθρώπων
Αν αφομοιώνω την αλήθεια δίχως να τη μετατρέπω σε ψέμα
Τότε ίσως έρθει και η παλίρροια των θετικών συναισθημάτων
Τότε ίσως ανοίξω την πόρτα στη φιλία με πολλές θυσίες και αγάπη.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου