Κάθε φορά που η φωνή
μπαίνει σε έκσταση
ντύνω το σώμα μου με χρώματα
κι απλώνομαι διαπερατή
στην ίδια μου ουσία,
ονειρική ελεύθερη επιθυμία
με τα χέρια γεμάτα καλοκαίρια
κι όλες οι θύμησες
εκεί που με περίμενες
στα άστρα κοίταγα
πίσω από τα όνειρα του ύπνου
την ανημποριά.
Μη με κοιτάς με ψεύτικα μάτια
που καίνε από φωτιά
να μου θυμίζουν άλλες εποχές
να μη μας ανοίκει καμιά μονιμότητα
ένα κύμα είσαι που κυλάει σε σχήμα
και προσαρμόζεται ίσως σε συναντήσω
στο άπειρο στερέωμα,
κλείνω τα μάτια στου πόθου τα όνειρα
να βλέπω μόνο εαρινά ηλιοτρόπια
μέσα στη λήθη τους χωρίς όρια.
Γρηγορία Πελεκούδα
H φωτογραφία είναι από https://www.pikist.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου