«Καλώς μας ήρθες» φώναξε, μόλις άκουσε από την τηλεόραση τα αυστηρά κατά του κορωνοϊού μέτρα και ήταν μέσα Μαρτίου του 2020.Δεν ήταν παρά ένας μεροκαματιάρης, που για πενήντα χρόνια έβγαζε με κόπο το ψωμί, της οικογένειας. Σταύρωσε πάνω στο στομάχι του τα χέρια και, για μία περίπου ώρα, δεν έβγαλε μιλιά ,ούτε όταν η γυναίκα του τον ρώτησε αν θέλει ,να του φτιάξει καφέ .Εκείνος καθόταν στον ξύλινο καναπέ ,έξω ακριβώς από το παράθυρο.
«Άιντε τώρα να κλειστώ μέσα» μουρμούρισε ,έκλεισε την τηλεόραση και βγήκε έξω. Δεν τον χωρούσε το σπίτι ,δεν χωρούσε στα ρούχα του ,δεν ήθελε προς στιγμήν κανένα .Ήθελε να σκεφτεί ,γιατί ήταν εκείνος που έλεγε ξανά και ξανά: σαν έρθει το ένα το κακό απάντεχε και τ' άλλο!
Και σαν να συνήλθε ,φώναξε τη γυναίκα του ,να του φτιάξει τον καφέ λέγοντας: άιντε ,φτιάξε και τον καφέ ,σήμερα, γιατί αύριο, ποιος ξέρει αν θα μπορούμε να πίνουμε έστω έναν καφέ .
Με το που του έφερε τον δίσκο ,παραδοσιακά με καφέ, νερό και γλυκό πορτοκάλι του είπε:«απαγορεύεται»,πολλά «απαγορεύεται» δεν πάμε καλά.
«Γυναίκα, άκουσέ με, τρία πράγματα από 'δω κι εμπρός θα ακούμε, για το αν θα μας περικόψουν τη σύνταξη, για τον κορωνοϊό και για τον Τούρκο που θέλει κι αυτός το κατιτίς του .Τα άλλα όλα ξέχνα τα».
Εκείνη κοντοστάθηκε και γύρισε στην κουζίνα να συνεχίσει τη δουλειά της με ανοιχτή την τηλεόραση, γιατί έλεγε: τι μας πειράζει ας είναι ανοιχτή ,να ακούμε ,ο κόσμος πεθαίνει απ' την αρρώστια .
Σηκώθηκε μετά από δυο ρουφηξιές καφέ ,στάθηκε στην πόρτα και της είπε: ό,τι έχεις να κάνεις σήμερα κάντο ,μην το αφήνεις για αύριο και ιδού η απόδειξη .Άφησα τις δουλειές μου, τώρα πού να τρέχεις σε τράπεζες, πού να κινηθείς σε άλλη περιοχή ,όταν που λέει ο λόγος ούτε για την ανάγκη σου, χωρίς άδεια .
Γύρισε στη θέση του ξαναήπιε μια γουλιά καφέ αλλά δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ήταν εβδομήντα και δεν είχε ξανανιώσει τόση μοναξιά ή καλύτερα τόση ανελευθερία .
Όσο ο κόσμος πέθαινε ,τόσο αυστηρότερα ήταν τα μέτρα ,κι όσο αυστηρότερα τα μέτρα ,τόσο αδυνατούσε να το χωρέσει ο νους του .
«Δεν είναι δυνατόν» έλεγε και ξανάλεγε ,έτοιμος να μαλώσει με οποιονδήποτε θα του πουλούσε εξυπνάδα .
Τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και οι δουλειές, η μία μετά την άλλη, έκλειναν, αφού και οι εργάτες κάθισαν στο σπίτι τους .
Το 2030, ο πλανήτης γη άλλαξε. Η πανδημία όπως την χαρακτήρισαν, αχόρταγη «έφαγε» πολλούς .Ανάμεσά τους και το ζευγάρι για το οποίο έγινε λόγος.
Δέκα χρόνια πέρασαν, μας λέει ο γιος τους, για να καταλάβουμε πως η ζωή ,όπως ήταν πριν, δεν θα επανέλθει. Ζήσαμε όσα και όπως ζήσαμε αλλά κάπου είχαμε ξετροχιαστεί για να το πω όπως το αισθάνομαι .Κάθε «θα» έκρυβε ένα πόθο για αποκτήματα, ταξίδια ,σπίτια τεράστια κι ας έλεγε ο μπαμπάς μου το γνωστό «σπίτι όσο χωρείς και γη όση θωρείς» .Ξεπεράσαμε κάθε όριο ,γίναμε απάνθρωποι ,ανήθικοι, εγωιστές ,ατομικιστές ,μολύναμε το περιβάλλον. Φύση είναι , τι να σου κάνει όταν μόνο φορτώνεις και ποτέ δεν ξεφορτώνεις .
Αγανακτώ, γιατί ,θα μπορούσαν να ζήσουν κάποια χρόνια, χιλιάδες που μολύνθηκαν από τον ιό και δεν τα κατάφεραν. Αγανακτώ με την επιμονή μας στην απληστία. Πάλι δεν μάθαμε να είμαστε ολιγαρκείς .Τα θέλουμε όλα, θέλουμε να μην πεινάσουμε ,νιώθουμε ανασφάλεια στα λίγα αναλώσιμα και συνεχώς φορτώνουμε τα ράφια μας ,γεμίζουμε τις αποθήκες να ζήσουμε και οι άλλοι ας πεθάνουν. Έλα όμως που αυτό είναι πρόκληση της συμφοράς, όπως τη νιώσαμε στην εποχή του κορωνοϊού.
Εκεί που έβλεπες πόρτες ανοιχτές ξαφνικά έκλεισαν, μια για πάντα.
Τι μας απομένει πια; Πέρασαν τα χρόνια αντιπαλεύοντας τα ανθρώπινα ,τα λάθη μας ,τις απαιτήσεις μας και την υπερβολή μας!
Αιωνία η μνήμη σας συνάνθρωποι, που δεν ηττηθήκατε σε πόλεμο αλλά σας κατέβαλε μια ασθένεια, για την οποία δεν ήμαστε καν υποψιασμένοι, ότι θα προκύψει και πώς θα προκύψει.
Αιωνία η μνήμη σας συνάνθρωποι, μάρτυρες μιας ακόμα φοβερής πανδημίας ,ασύγγνωστης για τα δεδομένα της ανάπτυξης του 2020.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Η φωτογραφία είναι από https://english.onlinekhabar.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου