Στα πλάτη τ΄ουρανού με δέος αναδύθηκα
σε κατάβαση με δίνη θα με βρείτε
αγέρας να μου χαϊδεύει τα μαλλιά
να γέρνω στον κόρφο της σελήνης
τους χτύπους ν΄ακούω της καρδιάς
μες την απεραντοσύνη της.
Στο θρόισμα της βελανιδιάς
που όλο και πιο σφιχτά μ΄αγκαλιάζει
ξύπνησα κι απουσίαζες ζωή φευγάτη
κανείς δεν ήτανε εκεί μονάχα εγώ και η στιγμή
την αύρα τ΄ουρανού να ρουφάμε
στον κυματισμό της θάλασσας πριν η μέθη κοπάσει
να έρθουν οι νύχτες να λεηλατήσουν την μοναξιά
ακόρεστα πριν εξωκύλουν στης απόγνωσης την ξέρα.
Να ευδαιμονίσω την κάθειρξη μου σκέφτηκα
με το χρώμα του έρωτα αυτό που με λάβωσε ανίατα
να ΄ρθει η ελπίδα υφαίνοντας προσμονή
κι όσο το νοητό κέλυφος του ουράνιου θόλου
ενστερνίζεται αρμονίας επώαση
ένα φεγγάρι έρχεται γεμάτο ασημόσκονη ασήμι.
Κάτι απ΄τη λάμψη του έχουν πάρει τα μάτια μου
κάτι από το φλοίσβο της θάλασσας η φωνή μου
ω πείτε μου καληνύχτα για σήμερα και καλημέρα
αύριο με το φως του ήλιου,
εκεί να με αναζητήσετε
όπου το φως υψώνεται στην αιωνιότητα
να πετάω πάνω από το χρόνο με τα φτερά
της αγάπης στα όνειρά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου