Θά πρεπε νά 'σουν εδώ ,
τις πληγές μου να απαλύνεις .
Μέλι αλείφω της πληγής κεντρί εμπύρετο
μου βγάζει βαθιά πολύ βαθιά πέραν του δέρματος
μια υπενθύμιση ασυνήθιστη με καίει.
Σιμά μου η νύχτα σπάταλη με τα λυπητερά της χάδια μ' ασημώνει .
Τα νύχια της άκοπα μπήγω φωνή
με γδέρνουν με ευχαρίστηση γελάω πλαγιάζω ,
γλυκά αιμόφυρτη μες στην ακέραιη ζωή σου
κάθε μου πόνο αυθαίρετα μεταναστεύω .
Ξεριζωμένη δίχως χαρτιά
και δίχως σου κρυμμένη στο αμπάρι σου ανίδεος με υποθάλπεις.
Όλο και σε κάποια αφύλακτη μεριά σου
βουρκωμένη ελπίζω μήπως αγαπηθώ.
Ολέθρια ίσως...
Νυχτώνει...
Έλενα Καραγιάννη.
Η φωτογραφία είναι από https://bonvivant.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου