Μου λες στο χρόνο να αρμενίσω
τον αχό του ονείρου ν΄ακούσω
από την ξεσκέπαστη στέγη τ΄ουρανού
να γνωρίσω πόσα ασυνάρτητα
στη ζωή μου ξόδεψα.
Στις ασύνορες νύχτες απ΄τις ρωγμές
διαχέεται φως και σκοτάδι
από χαμένες προθέσεις χαμένες ευχές
τα πέτρινα χρόνια περιδιάβαινα
δεν φτάνει ως την επόμενη στροφή
έναν ήλιο να βρω για επιβεβαίωση
έστω και ψεύτη.
Κάτι που λείπει και κρυφά σκαρφαλώνει
σε μουντό ουρανό πιο ρολόι πορεύεται
δίχως αρχή δίχως τέλος χωρίς προορισμό
κανείς δεν τόλμησε να διασχίσει το άπειρο
κενό χωρίς να κάψει τις φτερούγες του
σε τοπίο αδάμαστο.
Μια αλήθεια που έχει πάψει από καιρό
να ζητά απαντήσεις στο απροσπέλαστο
λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν
στις υποσχέσεις που δόθηκαν
και δεν κρατήθηκαν
το ταξίδι κάπου τελειώνει εδώ.
Σαν λαθραίος διαβάτης μοναχικός βαδίζω
σε πόλη με φθαρμένα πλακόστρωτα
ν΄αφουγκραστώ τον αχό της ιστορίας
τις ατέλειωτες σιωπές της
στο λυγμό της νύχτας
τα δικά μου πατήματα σβήνω.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου