ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΑΒΡΙΛΑΚΗ "Για τη σοφία του γήρατος μερικές σκέψεις"

 

Το φυσιολογικό στον άνθρωπο, έτσι καθώς μεγαλώνει και ειδικότερα καθώς μπαίνει στο γήρας, είναι να γίνεται πιο σοφός.

Σοφός γίνεσαι όχι μόνο όταν φιλοσοφείς κάποια πράγματα και απλά αναγνωρίζεις πως λειτουργούν, αλλά όταν βιώνεις και κατανοείς βαθιά μέσα σου την ματαιότητα αυτών των πραγμάτων. Και κάνεις την προσωπική σου μεταστροφή.

Φυσικά και αυθόρμητα αρχίζεις, σε πρακτικό επίπεδο, να ελαφρώνεις τη ζωή σου. Να αφαιρείς! Αφαιρείς από υλικά αντικείμενα που αποτελούν βάρος και καμιά ή ελάχιστη χρησιμότητα δεν έχουν πια έως και να πετάς παλιές και άχρηστες αντιλήψεις, λανθασμένες πεποιθήσεις, να ελευθερώνεσαι από φοβίες από αγκυλώσεις και κολλήματα, από εμμονές και ψυχαναγκασμούς και άλλα “τερτίπια” του νου και του ψυχισμού.

Αυτό πιστεύω ότι είναι το φυσιολογικό και εκεί πρέπει να μας πηγαίνει η φυσική τάση και ροή των πραγμάτων.

Όμως, συνήθως, συμβαίνει το αντίθετο με πιο κύριο χαρακτηριστικό τους φόβους, που αντί να μειώνονται, αυξάνονται.

Αυτό όμως είναι ένα σημείο που θέλει δουλειά και οι ειδικοί ψυχικής υγείας όπως και κάποιοι δυνατοί στο πνεύμα πνευματικοί μπορούν να βοηθήσουν κι έτσι όπως οτιδήποτε έρχεται με το γήρας πηγαίνουμε στον ειδικό (για καρδιολογικά προβλήματα στον καρδιολόγο, για προβλήματα όρασης στον οφθαλμίατρο, κλπ – ακόμα και το αμάξι μας το πάμε για σέρβις…), φυσικό δεν είναι να κάνουμε το ίδιο και με ό,τι αφορά την γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής μας;

Ωστόσο, το κομμάτι αυτό που είναι μάλιστα άρρηκτα συνδεδεμένο με την ποιότητα της ψυχικής και διανοητικής μας υγείας, με τη ειρήνη, με τη χαρά μας και με την αίσθηση πληρότητας, αυτό το αφήνουμε αδούλευτο.

Μπορούμε να φανταστούμε το χάσμα αντιλήψεων που δημιουργείται σε κάποιες σχέσεις όταν κάποιοι δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση, εκεί όπου σε άλλους που είναι αφημένοι στη “δίνη του γήρατος”, αυξάνονται οι φοβίες και οι παραξενιές.

Πόσο χαώδης η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, μιας κοινωνίας, ενός έθνους όταν κάποιοι συνειδητά και επίπονα ακολουθούν τη μια πορεία, ενώ οι άλλοι, αφημένοι στη μοίρα τους, ολισθαίνουν σε όλο και πιο μικρόψυχες καταστάσεις. Χάσμα γενεών μοιάζει η απόσταση.

H φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/