Ποιητική Συλλογή
ΙΩ ΛΑΜΠΕΙΣ
Μ’ αφήνεις να λάμπω, ώρες γλυκές μαζί
σου κι οι δαίμονες μικρές
λεπτομέρειες της οδύνης
απ’ έξω φως κι οι ομορφιές χαμένης ηδονής.
Ιώ,
μ’ αφήνεις, λάμπουν μετάξια που σέβονται,
κάποιοι πάλι ορέγονται ομορφιές
σκοτεινές κορύφωση κρατάς, με
αρχές που επέβαλες.
Ιώ,
κάθε θαύμα με τα αγκάθια και με τα γινάτια
με τα χαμόγελα των πιο καθαρών ουρανών,
με πιστές θάλασσες, ως τα στενά κελιά μας.
Νύχτα κι ασπροφορεί
Ιώ,
ομορφιά μου απόλυτη κι απαραβίαστη,
με φως, μ’ ευγνωμοσύνη των οργασμών,
ως στον πυρήνα με τον προφήτη άνεμο.
🌼
ΤΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
Μέσα μου σύμπαν που με γεμίζεις νότες,
σπινθήρες των ματιών της μεγάλης θύρας.
Μέσα μου, η ιέρεια Γη, βοή, κραυγή πολεμική,
βροχές, χιόνια, αηδόνια, πικρά ζεστά κορμιά.
Η ζωή της γραμμής μου έχει τρόμους,
νύχτες άγριες και άγιες, τέρματα προσφιλή,
έχει λαχτάρες της πρόσκλησής σου.
Μέσα μου σύμπαν ολοήμερα ρίχνεις δίχτυα
σε πράγματα, σε πόθους, γλυκό μάτι και φρύδι
μιας εποχής ατάραχης, χωρίς έγνοιες σφαλμάτων.
Ο ζεστός αέρας και των ονείρων μένουν πέρατα,
της υπέργειας μουσικής χρώματα και ολόγυρα
της θάλασσας, μήπως οι θρόνοι, οι θρήνοι της ζωής;
Όπως υπάρχει ακόμα βυθισμένο το όνομα της πίστης,
όλα πια να με καλούν ιερά κάποτε κι επικίνδυνα,
σώματα σκοτεινά, στόματα, λεπρά εχθρών ακούσματα.
Μέσα μου σύμπαν που με γεμίζεις νότες,
σ’ ερωτεύομαι, οι αναμετρήσεις μας κάμπτονται.
Κρύβεσαι αγάπη μου μύχια, τόσο φιλόξενη, τόσο υγρή,
αγνή σε μια στεριά,
σ' ένα μυστικό ακόμα που λικνίζεται το πάθος.
Μέσα μου, η ιέρεια Γη,
λευκά γιασεμιά που μένουν και με γιατρεύουν.
🌼
ΠΛΟΥΤΟΣ
Ζει ο πλούτος, ο πλούτος μας, ζουν οι λέξεις, οι λέξεις μας
σαν χάδια, στην πρόσκληση θρήνων που απόκτησαν με
υλικά καθαρά των αιώνιων δρόμων.
Ζουν οι πομπές, οι πομπές μας, μέσα από ζεστούς στίχους,
με μάρτυρα πάλι τον οίστρο που κρύβει ο βίος μας.
Ζουν λευκά πουλιά, τα παιδιά μας, που όσο πετούν κι όσο
γνωρίζουν, ψηλώνει η γραμμή απ' το φως τους.
Ζουν τόσα συμπόσια με την ποιότητα κι ένστικτο γυμνό
απ' τον κάθε παλμό μιας ιδιομορφίας, που ακόμα στάζει
της λαχτάρας μύρο, που ενώνει η μια αρχή μέσα απ’ την
αλήθεια που χρονίζει η ευχή.
Ζει ο πλούτος, ο πλούτος μας κι ένα δάκρυ που επιμένει,
ένα ακόμα, απείθαρχο, λαμπρό μεσημέρι.
Ζει, δεν είναι μυστήριο σπέρμα, το σπέρμα μας
όσο υπάρχει, σπουδαία υλικά απλώνονται, με τα λευκά
γιασεμιά των πιο πολύτιμων αγίων..
🌼
ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ
Γνωρίζω τις μεγάλες αταξίες, τις δολοπλοκίες,
τις αγωνίες που οδηγούν τους ποιητές στα έργα
τους αιώνες που μακραίνουν τους λαβυρίνθους.
Γνωρίζω τους κόλακες που διέξοδο αναζητούν,
τα ζιζάνια, που σέρνουν καιρούς καχύποπτους.
Θύρες ανοίγουν στη φήμη και στη σκληρότητα.
Γνωρίζω τις δυστυχίες που αναζητούν πατρίδα
με το γλυκό, γόνιμο πόθο δίκαιης συγκίνησης
απ’ το λίκνο τους μέσα, με τον ίδιο πονεμένο νου.
Γνωρίζω τα μεγάλα λιμάνια, τα φωτεινά χρώματα
τις ιδέες που ενώνονται, με ποθητούς συνειρμούς
μέσα σε χαλάσματα ή μέσα σε μεγάλες σήραγγες.
Οι σημερινές αντοχές με τη ντροπή των λέξεων
με τα μεγάλα παθήματα, τα πατήματα ρητόρων,
πριν φανερωθούν κρυφές στιγμές των κανόνων
και πριν χαθούν στα βουνά με όλα τα βάσανα.
Γνωρίζω της ζωής ίχνη, που ακολουθούν σώματα,
μοναδικά αρώματα, σε μεγάλα ύψη με τις πληγές,
με τ’ αναστήματα των πόνων, που θ’ αναστηθούν.
Γνωρίζω τη μεγάλη πομπή πίστης συνεπαρμένης
και τις ψυχές, μέσα στο γόνιμο μύθο που κατοικούν,
μακριά απ’ τα κούτσουρα, στις ρίζες των τυράννων
μακριά κι απ’ αυτήν την εκκολαπτόμενη υπεροψία.
Μέσα στο καμίνι της γραφής δόλος δε θα υπάρχει
μαζί οι κρίνοι και τ’ αγκάθια οι αλλόκοτοι θερισμοί.
Γνωρίζω τις γοητείες, τους αλαλαγμούς της Ιθάκης
και τα πέλματα που ποδοπατούν όλη μας τη ζωή,
όλους τους προδομένους θιάσους πάλι χωρίς φωνή
χωρίς, ένας μόνο, ένας να βγάζει τη μεγάλη κραυγή.
Γνωρίζω χωρίς το μολύβι, γόνιμη την αγάπη μας,
τη λέξη μεγάλων θαυμάτων και μεγάλων βημάτων.
Πώς θα γεννηθεί, πόσο τολμούν όλα τα δάχτυλα
πώς, με τόσο φως και τα μάτια πάλι αγαπημένα.
Ιδανικά και ασημότητες μακριά μας πηγαίνουν.
Πατούν σταθερά, χωρίς μάταια, χωρίς λαμπερά
κι ανασαίνοντας, με όλες τις ιδέες, γυμνώνονται
για ένα πάθος μυστικό, που αιώνιο σέρνει χορό.
Γνωρίζω μια άλλη γλώσσα, μια άλλη καρτερία
κι έτσι ποθώ, της πατρίδας μου την ανταμοιβή.
Απ’ όσα έχω βασανίσει κι απ’ όσα έχω βασανιστεί.
🌼
Ο ΩΡΑΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Δρα ένα στέμμα
φωτεινό σπέρμα έχει η θάλασσα
τέρμα του χρόνου ο καθρέφτης.
Απ’ το μολύβι ό,τι μένει
καρπερή, γλυκιά η ροή.
Στέρεη πληγή κι εγώ όπως παλιά
με τους κλήρους που άντεξαν.
Ίδια τώρα η περηφάνια
τέρας της αρτηρίας το καμίνι.
Απ’ το μέρος θεών κι ανθρώπων
φωτισμένος χώρος ο σπόρος των αγνών
που στολίζουν και στολίζονται τα παιδιά.
Δρα ένα στέμμα
όταν τα φτερά ανοίγουν του Δράκοντα.
Πνοές ζητούν απ’ τον ωραίο μας χρόνο.
🌼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου