Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά "Ένα πονεμένο τραγούδι"

Άκου κι αυτό το θλιβερό της φύσης το τραγούδι,
άνθρωπε, που δεν άφησες ούτε ένα λουλούδι
κι είσαι εσύ αιτία δυστυχώς,
δυνάστης σε ένα μέλλον δίχως φως.

Τι θες, και τι να θες ακόμα,
το άπληστό σου το μυαλό ,το στόμα
τα χέρια σου, και το κορμί
στη γη σου σκύβουν,
κι όλο πληγές ,παντού πληγές ανοίγουν.

Τι θες, και τι να θες ακόμα,
σπόρους ζωής δεν έσπειρες στο χώμα
τα θέλω σου και τους καημούς
ποιος τους πληρώνει,
της ανοχής μου η κλεψύδρα τελειώνει.

Τι θες ,και τι να θες ακόμα,
έχει ανάγκες το φθαρτό σου σώμα,
τα χρώματα λιγόστεψαν
στη γη,
μαύρο και γκρίζο ,μια καταστροφή .

Είμαι εγώ που σου μιλώ, άκουσε που σε κρένω,
είμαι η γη και το νερό, το δέντρο το καμένο,
το φως και η ανάσα σου, είμαι η παρηγοριά σου,
χωρίς εμένα πια δε ζεις εσύ και τα παιδιά σου.

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός