ΜΙΜΗΣ ΚΟΥΡΤΗΣ " ΔΑΚΡΥΑ...."

Άπλωσα τα δάκρυα της βροχής, στη δεμπλα της ζωής, μήπως στεγνώσουν. Αναρριχτά τ' ακούμπησα, ευλαβικά, τα μανταλάκια ίσως τα πονέσουν. Γνώριμα δάκρυα, νομίζω κάπου πως τα ξέρω, μα δεν μπορώ να θυμηθώ, που τα ξανάδα. Κι όπως συρτά χορεύει η βροχή, σε μια στροφή του κύκλου κάτι γνέφει. Με σέρνει μέσ' τον βρόχινο χορό, με μερακλίδικες φιγούρες ψιθυρίζει : " Δικά σου είναι τα δάκρυα, μα πώς να τα γνωρίσεις ; Ήτανε μαύρα, ήταν καυτά, με αλμύρα ποτισμένα. Σ' εξαγνισμού νεροτριβές τα έριξα να πλυθούνε, ν' ανακυκλώσουν τον καημό, Καθάρια να γενούνε. Σήμερα τα έστειλα στη γη, δάκρυα χαράς να γίνουν ". Μέσα στη δίνη του χορού, κι όπως στροβιλιζόμουν, άπλωσα χέρια άγαρμπα, κι ακούμπησα το σύρμα Τινάχτηκαν τα καθαρά τα δάκρυα τα πλυμένα, πριν τα φορέσω, πριν χαρώ την καθαρή τους όψη.

Μίμης Κούρτης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : ΜΙΜΗΣ ΚΟΥΡΤΗΣ