ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ - ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 


Ποϊνσέτια ή Αλεξανδρινό είναι ίσως το πιο δημοφιλές φυτό αυτή την εποχή και δίκαια αποκαλείται λουλούδι των Χριστουγέννων. Οι Γάλλοι το λένε «αστέρι της αγάπης».Eπίσης λέγεται και  Αστέρι της Βηθλεέμ και το επιστημονικό του όνομα είναι Euphorbia pulcherrima (Ευφορβία η κομψότατη).

Με καταγωγή από το μακρινό Μεξικό, ήρθε να στολίσει και να «ζεστάνει» τα σπίτια μας με το κατακόκκινο χρώμα της και να προσθέσει τη δική της νότα στην εορταστική ατμόσφαιρα! Ενας μύθος των Αζτέκων λέει πως το κόκκινο χρώμα της προήλθε από το αίμα μιας θεάς που η καρδιά της «ράγισε» από αγάπη! Μια άλλη ιστορία, μιλάει για δύο μικρά αδέλφια, που πηγαίνοντας στην εκκλησία την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν πολύ λυπημένα, γιατί ενώ ήθελαν να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό στο νεογέννητο Χριστό, το μόνο που έβρισκαν ήταν αγριόχορτα. Μόλις, όμως, τα ακούμπησαν στην εικόνα του αυτά έγιναν κατακόκκινα αστέρια!
Το όνομά της το πήρε από τον πρώτο πρέσβη των ΗΠΑ στο Μεξικό Joel Poinsett, που εντυπωσιασμένος από τα κόκκινα λουλούδια που φύτρωναν στις άκρες του δρόμου, έστειλε μοσχεύματα στην πατρίδα του από όπου και ξεκίνησε η εξάπλωσή της. Η Ποϊνσέτια (euphorbia pulcherrima) είναι κατάλληλη για εσωτερικούς χώρους, έχει παχύ φύλλωμα και μεγάλα βράκτια άνθη, κυρίως κόκκινα, αλλά θα την βρείτε και σε λευκές, ροζ και κίτρινες αποχρώσεις. Στο κέντρο της ροζέτας των βράκτιων υπάρχουν μικροσκοπικά κίτρινα άνθη. Κατά την περίοδο της ανθοφορίας της θα πρέπει να την τοποθετήσετε σε μια καλοφωτισμένη θέση. http://www.imerisia.gr


Η δωδέκατη Δεκεμβρίου στην Αμερική, έχει καθιερωθεί ως «Μέρα της Ποϊνσέτιας», ημερομηνία που πέθανε ο Joel Poinsett, ο πρώτος πρέσβης των Η.Π.Α στο Μεξικό, που έφερε το Αλεξανδρινό στη χώρα του πριν από περίπου 200 χρόνια, οπότε και το φυτό ονομάστηκε προς τιμή του. Με αφετηρία την Αμερική, το Αλεξανδρινό ξεκίνησε το ταξίδι του στον υπόλοιπο κόσμο και στην Ευρώπη, το Αλεξανδρινό βρίσκεται αρκετά χρόνια τώρα στην κορυφή της λίστας των φυτών που μεγαλώνουν σε γλάστρα. http://mynima-hellas.com/


Το Αλεξανδρινό  είναι το φυτό, από το οποίο φτιάχνεται το στεφάνι με φύλλα κόκκινα και πράσινα και με λίγα κίτρινα ή άλλα και που αποτελεί βασικό μέρος του στολισμού κατά τις εορτές των Χριστουγέννων με διάφορες χρήσεις, είτε να κρέμεται έξω από την εξώπορτα ή πάνω από το τζάκι, είτε να φέρεται οριζόντια με κεριά και να στολίζει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Σχεδόν σε όλη την Ευρώπη σήμερα η επίδειξή του θεωρείται ως έναρξη των εορτών αυτών.

AZTEKOI


Ένας παλιός θρύλος των Αζτέκων αναφέρει ότι το φυτό με τα ακτινοβόλα κόκκινα φύλλα, προήλθε από μια τραγική ιστορία αγάπης. Οι σταγόνες αίματος από τη «ραγισμένη» καρδιά μιας θεάς των Αζτέκων έδωσε ζωή στο φυτό. Οι Αζτέκοι εκτιμούσαν το φυτό το οποίο ευδοκιμούσε στις τροπικές ορεινές περιοχές κατά τη διάρκεια των μικρών σε διάρκεια χειμερινών ημερών, λιγότερο για τη διακόσμηση του και περισσότερο για τα πρακτικά του οφέλη. Αποκαλούσαν το Αλεξανδριανό στη διάλεκτό τους, 'Cuetlaxochitl' και από τα φύλλα του, έφτιαχναν μια κόκκινη βαφή την οποία χρησιμοποιούσαν για υφάσματα και κοσμήματα. Ο γαλακτώδης χυμός του Αλεξανδριανού μετατρεπόταν σε σκεύασμα κατά του πυρετού.

   ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

       

               

Αλεξανδρινό. Δώρο στο Χριστό


Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με περισσότερη κατάνυξη. 

Σ' ένα μακρινό χωριό, λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή των Χριστουγέννων. 

Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν' ακούσουν τη θεία λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους μπροστά στη φάτνη. Κάθε κεράκι έπρεπε να σβήσει από μόνο του, λιώνοντας σιγά σιγά, γι' αυτό γύρω από τη φάτνη ήταν αμέτρητα κεράκια, όσα και οι πιστοί, κι η εκκλησία λαμποκοπούσε κι έφεγγε σαν να ήταν ο ήλιος μέσα της. Όταν η λειτουργία τελείωνε, ο κόσμος πήγαινε στα γύρω κεντράκια, για να φάει και να πιει, να γλεντήσει τη χαρά του για τη γέννηση του Χριστού. 
Οι χωριανοί άρχιζαν τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα εβδομάδες πριν. 
Οι νοικοκυρές έψηναν κουλούρια, πίτες και γλυκά κι οι άντρες έβαφαν την πλατεία του χωριού, την εκκλησία και τα σπίτια τους. Ο παπάς με τα παιδιά του σχολείου και τους δασκάλους σκάλιζε τα ζώα της φάτνης στο ξύλο, τους τρεις μάγους, τους βοσκούς, το αστέρι, την Παναγία και το Χριστό. 
Το βράδυ της παραμονής όλα ήταν έτοιμα κι οι άνθρωποι ντυμένοι τα καλά τους πήγαιναν στην εκκλησιά κι άφηναν μπροστά στη φάτνη ένα δώρο για το Χριστό, ό,τι μπορούσε ο καθένας. 
Η Μαρία, που ήταν έξι χρονών, πήγαινε κι αυτή κάθε χρόνο με τους γονείς της στην εκκλησία κρατώντας το καλαθάκι με τα κουλούρια που είχε φτιάξει για το νεογέννητο Χριστό. Εκείνο το χρόνο, όμως, η μητέρα της αρρώστησε, κι ο πατέρας της ταξίδεψε σε μια μεγάλη πόλη για να βρει δουλειά και να τα βγάλει πέρα με τα φάρμακα και τα άλλα έξοδα. Ούτε δραχμή δεν τους περίσσευε, για ν' αγοράσουν δώρο στο Χριστό. 
Πώς να πάει στην εκκλησία η Μαρία με άδεια χέρια; 

Την ώρα που χτύπησαν οι καμπάνες, η Μαρία μπήκε δειλά δειλά στην εκκλησία και κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα. Δεν ήθελε να τη δει κανείς με τα χέρια αδειανά. 

Οι άλλοι προσκυνούσαν το Χριστό, άναβαν το κεράκι τους και 

του πρόσφεραν το δώρο τους. 
Εκείνη γονάτισε κοιτάζοντας τη φάτνη από μακριά και ψιθύρισε: 
- Αχ, Παναγίτσα μου, φέτος δε θα έρθω στη λειτουργία. Δεν έχω να χαρίσω τίποτε στο παιδί σου που γεννήθηκε. Η μητέρα μου αρρώστησε. Δεν έχουμε καθόλου χρήματα. Θα το εξηγήσεις στο Χριστό γιατί δεν του έφερα δώρο; 
Ο κόσμος είχε αρχίσει να ψάλλει μαζί με τον παπά το «Χριστός γεννάται σήμερον». 
Τα μάτια της Μαρίας θόλωσαν από τα δάκρυα, βγήκε από την κρυψώνα της κι έτρεξε προς το σπίτι της. Δεν είχε κάνει ούτε τρία βήματα, όταν άκουσε πίσω της μια φωνή να τη ρωτάει: 
- Γιατί κλαις, κοριτσάκι μου, μια τέτοια χαρούμενη μέρα; 
Ήταν μια γριούλα με γλυκό πρόσωπο και μάτια γεμάτα καλοσύνη. 
- Κλαίω, γιαγιάκα, γιατί δε μου περισσεύει ούτε μια δεκάρα, 
για ν' αγοράσω ένα δώρο στο Χριστό. 
- Γι' αυτό κλαις, Μαρία; Ο Χριστός ευχαριστιέται και μόνο που τον σκέφτεσαι. 
Και μόνο που τον αγαπάς. Να, κοίταξε εκείνον το θάμνο με τα πράσινα φύλλα. 
Γιατί δεν κόβεις ένα μπουκέτο να του το πας; 
Το κορίτσι σταμάτησε τα κλάματα, έσκυψε, κι άρχισε να κόβει ένα μπουκέτο από κλαδιά. Έκοψε αρκετά, ώσπου η αγκαλιά της δε χωρούσε πια άλλα. 
- Φτάνουν αυτά, γιαγιάκα; ρώτησε τη γριούλα κοιτάζοντας πίσω της, 
αλλά εκείνη είχε εξαφανιστεί. 
Η Μαρία με τα κλαδιά στην αγκαλιά της προχώρησε θαρρετά και μπήκε στην εκκλησία μ' ένα χαμόγελο αγαλλίασης. Όλα έλαμπαν στο φως των κεριών. Ο κόσμος έψελνε με κατάνυξη. Περπάτησε πάνω στο κόκκινο χαλί που απλωνόταν μπροστά στη φάτνη κι απόθεσε το δώρο της. 
- Κοιτάτε αυτό το κοριτσάκι, είπε χαμηλόφωνα μια γυναίκα. 
Φέρνει κλαδιά από θάμνους στο Χριστό. Και μη χειρότερα. 
Όταν τελείωσε το τροπάριο ακούστηκαν ψίθυροι στην εκκλησία. 
- Κοιτάξτε, κοιτάξτε τα κλαδιά των θάμνων! 
Η Μαρία ήταν ακόμα γονατιστή με σταυρωμένα τα χέρια της. Ακούγοντας τις φωνές, σήκωσε το κεφάλι της τρομοκρατημένη και είδε τα κλαδιά, τα δικά της κλαδιά, να έχουν ανθίσει και να έχουν βγάλει κάτι όμορφα κόκκινα λουλούδια που έμοιαζαν με αστέρια. 
- Μα τι έγινε; 
- Θαύμα! 
- Ήτανε θάμνοι κι έβγαλαν λουλούδια! 
Ο παπάς και το πλήθος γονάτισαν μπροστά στη φάτνη, 
δοξολογώντας το Χριστό γι' αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο. 
Η γριούλα - ποια να 'ταν άραγε; - είχε δίκιο. Το δώρο που δίνεται από την καρδιά είναι το πιο αξιόλογο δώρο. Τα φτωχά κλαδάκια ήταν το πιο σημαντικό δώρο που είχε πάρει ο Χριστός εκείνη τη μέρα... 
Από τότε, κάθε χρόνο, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυτοί οι θάμνοι ανθίζουν με τα αμέτρητα κόκκινα αστράκια τους, κι ο κόσμος τα ονομάζει «λουλούδια των Χριστουγέννων».
Από το μακρινό εκείνο χωριό έφτασαν και στην πατρίδα μας κι ο κόσμος τα ονόμασε «Άστρα του Χριστού». Το λουλούδι λέγεται αλεξανδρινό
Ανθίζει Δεκέμβριο με Ιανουάριο και η ανθοφορία του διαρκεί 6 - 8 εβδομάδες.

http://magdalini.pblogs.gr/2009/11/alexandrino.html

https://homouniversalisgr.blogspot.com/




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου