Carpe " Έγκριση..."



Η οσμή της απουσίας
απλώνεται στο ημίφως.
Στη ροή του χρόνου
ένας αργός παλμός
είναι αρκετός
κατανικά την παραίτηση.
Ποδοπατώ τις αχνές σκιές,
τα δάκτυλα σφίγγουν την καρδιά
απρόσμενα βρήκε κάπου
και ακουμπά.
Από μια εγκοπή του στήθους
αναβλύζουν οι ανασασμοί.
Ξεπροβάλλουν τα ένστικτα,
παραμερίζονται τα τοξικά νέφη.
Είχες δώσει την έγκριση .
Απαλλάχτηκες απ' το φόρεμα,
με δέχθηκες ...
Πειράζει που γύρισα να ντύσω το σώμα σου;

Carpe.

Πίνακας :A Heaven For Two Painting by Dorina Costras





ΑΝΝΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ - ΤΣΙΟΥΛΠΑ "ΑΤΙΤΛΟ"



«Αναστατώνομαι συχνά μου είπε και αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο, να ξεχαστώ, δεν ξέρω κι εγώ τι ακριβώς θέλω».

Αυτή ήταν η αρχή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας, που κράτησε αρκετά αλλά μου έμαθε πολλά και έμαθε και η φίλη μου, πώς να ζει καλύτερα.

Όταν τα στόματα είναι κλειστά, νομίζεις ότι το πρόβλημα χ το έχεις μόνο εσύ,για τούτο και αποφασίζεις να κλειστείς περίτεχνα στον εαυτό σου, χωρίς να πάρει κανείς μυρωδιά, τι πραγματικά σου συμβαίνει. Ίσως φταίει ο τρόπος ζωής της κοινωνίας,τα μέλη της οποίας εθήτευσαν επί μακρόν στην προσποίηση, τη μυστικοπάθεια και βεβαίως το ψέμα.

«Θυμώνουν όλοι».Θυμώνουμε όλοι, πρόλαβα να της πω, όταν της ξέφυγε το «όλο σχεδόν το 24ωρο νιώθω εκνευρισμένη,περίεργα θυμωμένη και ναι αναρωτιέμαι γιατί;»

Μόλις πήγα να πάρω θέση,μου είπε «άστο, πες ότι δεν το άκουσες, πάμε παρακάτω» και πήγαμε για να γυρίσουμε στα ίδια. Σίγουρα το πρόβλημά της ήταν μεγάλο και δεν άργησα να κατασταλάξω στη σκέψη ότι είναι ηρωίδα που τα βγάζει πέρα μόνη της με τρία παιδιά.

Ειδικά αυτή που είναι τόσο νέα,που άλλες στην ηλικία της, συμπεριφέρονται σαν παιδιά, είναι ελεύθερες από κάθε δέσμευση. Αλλά τώρα αυτή η σκέψη μου,ήρθε προσωρινά,γιατί δεν υπάρχει κανόνας στον έρωτα, έρχεται ξαφνικά και ίσως φεύγει και ξαφνικά.

Η Φανή ,αναγκάστηκε,σα μπήκε στο χορό να χορέψει. Τα παιδιά σχεδόν κοντά το ένα στο άλλο ηλικιακά, ήθελαν και τη μάνα και τον πατέρα. Ο πατέρας άφαντος και η ίδια σε δύο ρόλους,που κάπου-κάπου, μαζί με τα όσα της σέρνανε κλείνονταν στον εαυτό της για να αντιπαλέψει το θηρίο της αρχόμενης κατάθλιψης, που δοκίμαζε να την πολιορκήσει.

Εκείνο που κατάλαβα ήταν ότι ήθελε χρόνο για τον εαυτό της και δεν τον έβρισκε ποτέ. Κι αν αποτολμούσε να βγει μια βόλτα για ένα καφέ, τα σχόλια έπαιρναν και έδιναν. «Γιώργο, πού πήγε η μαμά σου», ακουγόταν η απέναντι που τίποτα δεν ήξερε και όλα ήθελε να τα μάθει.Ακριβώς απέναντι, ένας δρόμος χώριζε τα μπαλκόνια και ποτέ δεν έκλεινε τα παντζούρια για να έχει ίδια αντίληψη, ποιος μπαινοβγαίνει στο σαλόνι της Φανής .

Από το 2019 χειροτέρεψε η κατάσταση σε ένα σπίτι που είχε ίσως τα πάντα αλλά δεν είχε χαρά κι ας φώναζαν,ας έπαιζαν κι ας γελούσαν τα παιδιά.

«Ο γιατρός μου, είπε ότι έχω κατάθλιψη αλλά μπορώ να σωθώ, είναι αρχή για να σώσω και τα παιδιά μου. Φωνάζω μέσα στο σπίτι, τα μαλώνω, μέχρι και τα παιχνίδια που κάνουν θόρυβο τα μαζεύω και τα εξαφανίζω»μου είπε σήμερα, ύστερα από πολύ καιρό δήθεν ευτυχίας.

Πάλι καλά της είπα , που αποφάσισες να πας σε κάποιον που γνωρίζει, πώς να σε συνεφέρει.

«Ναι αλλά χρειάζομαι και μια φίλη ,έναν άνθρωπο να λέω τη στενοχώρια μου, πέρα από τα δεδομένα της επιστήμης ,πέρα από κάθε τι άλλο. Νομίζω ότι για πολύ καιρό έμεινα χωρίς να πω το παραμικρό,χωρίς να σχολιάσω, χωρίς να πω και να μου πει κάποιος τα δικά του …

Ήρθε και ο ιός ,η πανδημία, μας έκλεισε μέσα και ο ένας φοβάται τον άλλον.Ακόμη και αυτή η δέσμευση καταντά ασθένεια ,σε κάνει ακοινώνητο, δεν επικοινωνείς, δεν έχεις το οξυγόνο που χρειάζεσαι κατά κάποιον τρόπο»

Αν δεν τη διέκοπτα θα έλεγε κι άλλα πολλά αλλά σκέφτηκα ότι δεν πρέπει όλα να τα πούμε σήμερα γιατί είναι παρακινδυνευμένο. Ίσως, στον ενθουσιασμό της επικοινωνίας, πει και κάτι που αργότερα θα σκεφτεί ότι δεν έπρεπε να το αναφέρει.

Σε γενικές γραμμές κατάλαβα ή αν θέλετε έμαθα, πως η ζωή έχει τα δικά της κλειδιά,τις διεξόδους, που για να βγεις πέρα ασφαλής, πρέπει να βρεις το σωστό κλειδί. Και η κατάθλιψη έγινε μόδα, καραμέλα στο στόμα πολλών.

Πριν καν καταλήξουμε στην ψυχοπαθολογία ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα κι ας σκεφτούμε κάτι που θα μας συνταράξει, ότι αύριο δεν θα βγει ο ήλιος!Έτσι θα καταλάβουμε ότι μπορεί να μας περιμένουν και τα χειρότερα,γι’ αυτό αξίζει να ζούμε τη στιγμή και τη μέρα μας σαν να είναι η τελευταία.

Ένας προβληματισμός, ένας αυτοέλεγχος του τύπου «ποιος είμαι;»,«πού πάω»,«γιατί συμπεριφέρομαι έτσι», με κοινό παρονομαστή όλων, τον θάνατο, αφού η ζωή είναι μικρή για να τη ζήσουμε δυστυχείς. Αυτό που μας βλάπτει είναι η απαισιοδοξία, ο πεσιμισμός, η απραξία. Έτσι υπεισέρχονται τα αρνητικά συναισθήματα στη ροή της σκέψης μας, η οποία σαν αρχίσει τα πισωγυρίσματα, θα βλάψει εμάς και όσους εξαρτώνται από εμάς.

Φανή ,της είπα ,αν εσύ είσαι καλά,θα είναι και τα παιδιά σου.Τα παιδιά καταλαβαίνουν τη διάθεσή μας από μακριά από τις συσπάσεις του προσώπου που δεν χαμογελάει αλλά ρυτιδιάζει ,σουφρώνει.

Τα παιδιά αισθάνονται την κακή σου διάθεση σαν το σταθμό του ραδιοφώνου που δεν πιάνει καλά και κάνει παράσιτα. Μην εξαπατάς τον εαυτό σου. Αν δεν περνάς καλά, δεν περνάς. Φρόντισε να περάσεις καλύτερα, δημιούργησε. Τα μάτια μας και τα χέρια μας πρέπει να συνεργάζονται για να αισθανόμαστε καλύτερα, υπό την εποπτεία της λογικής. Βλέπεις ένα ωραίο βιβλίο, διάβασέ το. Γράψε, ζωγράφισε, κέντησε, κάνε δουλειές όποιες σε αναλογούν, περπάτησε,πάρε ένα τηλέφωνο, όπως τώρα.

Σκέψου, ότι οι άνθρωποι που τα θέλουν όλα ή τίποτα, δεν ζουν καλά.Μόνοι τους λένε «είμαι ένα τίποτα». Όχι, δεν είναι έτσι. Υποφέρουν όσοι είναι άσπρο-μαύρο ,απόλυτοι. Επίσης λες ότι ο άλλος διάκειται αρνητικά απέναντί σου.Γιατί όμως ο άλλος, εσύ, εμείς, ποια συμπεριφορά δείχνουμε και πώς εκτιμάται;Νιώσε επιτέλους, ευγνωμοσύνη για όσα έχεις.

Κάπως έτσι έκλεισε η σημερινή επαφή.

Συμπέρασμα.Ο άνθρωπος ό,τι και να κάνει, χρειάζεται τον συνάνθρωπο! Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου και αναμασάς τα προβλήματά σου, γιατί τα χειρότερα δεν τα είδες σε εσένα, ξέρεις όμως ότι υπάρχουν σε άλλους! Αν στέκεσαι με την πλάτη στον ήλιο, το μόνο που θα βλέπεις θα είναι η σκιά σου. Όχι άλλες σκιές,φως,περισσότερο φως,αναζήτησέ το,τώρα.

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά











ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Ο χρόνος που φεύγει… Αναζητώντας ένα νόημα ζωής."

 «Δεν μπορώ να κάνω τις μέρες μου μεγαλύτερες γι’ αυτό

αγωνίζομαι να τις κάνω καλύτερες».(Paul Theroux)

 

Την ημέρα που φεύγει μια χρονιά όλοι νιώθουμε την ανάγκη για έναν απολογισμό. Ο καθένας, βέβαια, χρησιμοποιεί και διαφορετικό τρόπο απολογισμού ή και αξιολόγησης εκείνων των γεγονότων που σημάδεψαν τόσο την προσωπική του ζωή όσο και την κοινωνική, εθνική ή και παγκόσμια. Η αξία του απολογισμού διακονεί μία εσωτερική ανάγκη και μάς βοηθά στην βαθύτερη αυτογνωσία μας αλλά και σε έναν δημιουργικό αναστοχασμό. Σε ένα άλλο επίπεδο ο απολογισμός ανατροφοδοτεί την πράξη μέσα από την καθοδήγηση και τον εμπλουτισμό της σκέψης μας.

Κάθε απολογισμός, όμως, ή μια ανασκόπηση προσκρούει πάντα στην επιλογή των κριτηρίων που θα επιλεγούν. Κι αυτό γιατί ένα γεγονός δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο ή συνέπειες σε όλους τους ανθρώπους. Ένας δεύτερος παράγοντας που επηρεάζει την ανασκόπηση είναι και η κατηγοριοποίηση των γεγονότων (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά…). Έτσι, λοιπόν, κάθε απολογισμός ή ανασκόπηση είναι από τη φύση τους «ατελείς»υποκειμενικοί και ατελέσφοροι στο βαθμό που εστιάζονται μονομερώς σε κάποια γεγονότα, σε μια εποχή και σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζονται από την πολυπλοκότητα και το «ντετερμινιστικό χάος».

Ωστόσο, υπηρετώντας το «έθιμο» της ανασκόπησης και στοχεύοντας στην καταγραφή εκείνων των γεγονότων που το αποτύπωμά τους είναι έντονο, θα επιχειρηθεί μία αξιολόγηση των σημαντικότερων και με έναν σχηματικό τρόπο λόγω των περιορισμών του χώρου. Εξάλλου κάθε επιστροφή στο χθες μάς ταξιδεύει άλλοτε στο χώρο της θλίψης και της μελαγχολίας κι άλλοτε στο χώρο της ψυχικής αγαλλίασης και ευφορίας.

Η πανεξουσία του κορωνοϊού

Η πανδημία του κορωνοϊού δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί το κυρίαρχο γεγονός της χρονιάς αφού επηρέασε καταλυτικά όλο το φάσμα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής. Ένα γεγονός που απλώθηκε με την ίδια ένταση σε όλο τον κόσμο λαμβάνοντας έναν επικίνδυνο οικουμενικό χαρακτήρα. Ο παγκοσμιοποιημένος χαρακτήρας της πανδημίας ανέδειξε τόσο το θετικό όσο και το αρνητικό πρόσωπο της παγκοσμιοποίησης. Κι αυτό γιατί ο κορωνοϊός ως ιός διευκολύνθηκε στην «μεταδοτικότητά» του λόγω της κατάργησης των εθνικών συνόρων. Από την άλλη πλευρά η συνεργασία των κρατών και ο συντονισμός των προσπαθειών σε επίπεδο θεραπείας (εμβόλια…) πιστοποίησαν τη θετική συμβολή της παγκοσμιοποίησης.

Ωστόσο, η επέλαση του Covid 19 προκάλεσε την αμφισβήτηση της Επιστήμης (πολλοί μιλούν ότι την εξέθεσε και την απογύμνωσε) στον τομέα της πρόγνωσηςπρόβλεψης και γρήγορης αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Το εμβόλιο διχάζει, αφού για άλλους θεωρείται ένα μοναδικό επίτευγμα της επιστήμης και για άλλους – τους αρνητές ως ένα ακόμη προϊόν που αυξάνει τα κέρδη των πολυεθνικών και ιδιαίτερα των φαρμακευτικών κολοσσών. Στο σημείο αυτό – ως παράπλευρη απώλεια – θα πρέπει να επισημανθεί πως το εμβόλιο και η σκέψη – απόφαση για την υποχρεωτικότητά του επώασαν την γέννηση – εμφάνιση διάφορων κοινωνικών ομάδων ως αρνητών. Ομάδες που οι λεξικογράφοι, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές αδυνατούν να προσδιορίσουν τη σύνθεσή τους και τους απώτατους σκοπούς τους.

Επιπρόσθετα, η πανδημία επέφερε πολλά ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους, όπως: φόβο, αγωνία, μοναξιά και αβεβαιότητα για το μέλλον. Οι παραδοσιακές σταθερές υποχώρησαν κι ένα κλίμα ρευστότητας και τυχαιότητας κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα. Στον τομέα της οικονομίας η πανδημία διέψευσε το μύθο περί της γραμμικής πορείας της ανάπτυξης και ανέδειξε το σκληρό πρόσωπο του φιλελευθερισμού. Κάποιοι κρατιστές αναθάρρησαν και μιλούν για ιστορική δικαίωση του κρατικού παρεμβατισμού.

Κλιματική αλλαγή και Οικοκτονία

Η οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας συνιστά μία άλλη γκρίζα περιοχή της χρονιάς που πέρασε. Πολλοί μιλούν για μία μη αναστρέψιμη πορεία – κατάσταση κι εκείνο πλέον που ανησυχεί τους ειδικούς είναι το μέγεθος των επιπτώσεων. Ο παρανοϊκός τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος διαχειρίζεται το περιβάλλον καταδεικνύει τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε το οικονομικό μας μοντέλο και ο πολιτισμός μας γενικότερα. Ο άνθρωπος και ο πολιτισμός μας βρίσκονται σε μία διαρκή σύγκρουση με το μέλλον τους. Τελικά ως άνθρωποι και πολιτισμός είμαστε όμηροι ενός τρόπου ζωής που εξοστράκισε κάθε στοιχείο Γεω-Ηθικής.


Ο ιστορικός τύπος ανθρώπου, ο Homo Sapiens κινδυνεύει να καταστεί το παράσιτο της Γης, αφού καταστρέφει τους ίδιους τους όρους της βιολογικής του ύπαρξης. Η παραδοξότητα της οικοκτονίας ανιχνεύεται και στο γεγονός πως η απειλή για την ανθρωπότητα δεν πηγάζει από φυσικούς κινδύνους αλλά από τον ίδιο τον πολιτισμό μας που εξέθρεψε την απληστία μας και την άμετρη οίησή μας. Τα ερωτήματα που διατυπώνονται είναι γεμάτα από τον προβληματισμό και την αγωνία για το μέλλον του πλανήτη. Μπορούμε να επαναφέρουμε την θερμοκρασία του πλανήτη σε όρια που να μην προκαλέσουν κλιματικές διαταραχές; Μπορούμε να απαλλάξουμε την Γη μας από τα απόβλητα, τους ρύπους και τα τοξικά απόβλητα που έχουμε συσσωρεύσει; Μπορούμε να αποδεχτούμε κάποιες αρχές της απο-ανάπτυξης για την θεμελίωση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης, πιο φιλικού στο οικοσύστημα;

Η αλλόκοτη βία – Γυναικοκτονία

Το δυστοπικό τοπίο του 2021 στη χώρα μας το χρωματίζει έντονα και η βία σε όλες τις εκφάνσεις της. Μία βία αλλόκοτη, τυφλή και πρωτόγονη. Κατεξοχήν, όμως, εκείνο που ανησυχεί τους ειδικούς είναι η νεανική βία. Όταν πρωταγωνιστές βίαιων πράξεων είναι οι νέοι, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε ως κοινωνία πού λανθάνουμε στην διαπαιδαγώγησή της; Όταν η ζωντάνια και η ενεργητικότητα κάποιων νέων διοχετεύεται στον αδιέξοδο χώρο της βίας, τότε ως κοινωνία οφείλουμε να στοχαστούμε για το περιεχόμενο των ιδανικών και του αξιακού μας συστήματος. Τη νεανική βία δεν μπορούμε εύκολα να την χρεώσουμε στην κοινωνική βία, στον ανταγωνισμό, στον άκρατο εγωισμό και στην ηθική αποβιταμίνωση των σχέσεών μας. Η νεανική βία υπόρρητα «κραυγάζει» για τα αδιέξοδα που χτίζουν η απουσία νοήματος ζωής, η έλλειψη οραμάτων, ο μύθος της προόδου και η λαθεμένη βιοθεωρία της «ήσσονος» προσπάθειας αλλά και της έντονης επιθυμίας για βίωση των πιο ακραίων εμπειριών στον μικρότερο δυνατό χρόνο.

Ωστόσο, εκείνο που σημάδεψε έντονα την κοινωνία μας την χρονιά που φεύγει – έφυγε είναι και οι γυναικοκτονίες. Μπορεί ο όρος να προκαλεί ακόμη διχογνωμίες ανάμεσα στους νομικούς, ωστόσο το μείζον είναι η απώλεια ζωής γυναικών που πηγάζει από τις βαθύτατες έμφυλες ανισότητες που είναι βαθιά ακόμη ριζωμένες τόσο στην ελληνική οικογένεια όσο και στην κοινωνία μας. Φαίνεται πως κάποια αναχρονιστικά στερεότυπα και ορισμένες ρατσιστικές προκαταλήψεις διαμορφώνουν ακόμη στην κοινωνία μας ανάλογους κοινωνικούς ρόλους που με την σειρά τους επωάζουν τα φαινόμενα γυναικοκτονίας. Η έμφυλη βία στο βαθμό που έχει γνώρισμα – αιτία το άλλο φύλο (γυναίκα…) αποκαλύπτει τη διαστροφική αντίληψη της εξουσίας και της δύναμης

" Η διεκδίκηση του δικαιώματος για απόλυτη κυριαρχία, ζωής και θανάτου,επάνω στον σύντροφο δεν είναι ποτέ εκδήλωση αγάπης αλλά η βεβήλωσή της"( Massimo Recalcati "Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου").

Την διαπίστωση πως η «ανθρώπινη ιστορία άρχισε με μία πράξη βίας» οφείλουμε ως κοινωνία που σέβεται και αναγνωρίζει την ελευθερία του συνανθρώπου μας να την συμπληρώσουμε με το «Ας υπερισχύσει ο άνθρωπος».

Ο Homo  digitalis στο μετά-σύμπαν (meta-verse)

Ένα άλλο στοιχείο που κυριάρχησε ως οικουμενικό φαινόμενο με υπερ-εθνικά χαρακτηριστικά είναι κι αυτό της Πληροφόρησης και της Επικοινωνίας. Οι νέες τεχνολογίες σαρώνουν το χώρο της πληροφόρησης και ανοίγουν νέες προοπτικές αλλά εμπεριέχουν και πολλούς κινδύνους. Αρχικά το 5G και πρόσφατα το Metaverse μάς υπόσχονται υπερταχύτητες και διευρυμένα πεδία επικοινωνίας. Η πληροφόρηση και η επικοινωνία θα έχουν μία άλλη διάσταση και περιεχόμενο και ο άνθρωπος θα λάβει τη μορφή του μετα-ανθρώπου, του Homo digitalis. Οι αλγόριθμοι ολοένα και περισσότερο θα καταλαμβάνουν περισσότερο ζωτικό χώρο από την ελευθερία και την αυτονομία μας.

Η διανοητική διαδρομή του ανθρώπου παλιότερα ήταν να μπορεί να μετατρέψει τα δεδομένα σε πληροφορίες, την πληροφορία σε γνώση και τη γνώση σε σοφία. Δυστυχώς, όμως, ο όγκος των πληροφοριών και η ταχύτατη ροή τους κατέστησαν αναγκαίους τους αλγόριθμους που για πολλούς είναι η άλλη όψη του Οργουελικού big brother. Έτσι από την υποπληροφόρηση του παρελθόντος και των αυταρχικών κοινωνιών περάσαμε στην υπερπληροφόρηση, στο πληροφορικό σύννεφο. Ο Χαράρι απέδωσε με εύστοχο τρόπο αυτό το φαινόμενο:

«Στις αρχαίες εποχές, η δύναμη ήταν η πρόσβαση στα δεδομένα. Σήμερα η δύναμη είναι να ξέρεις τι να αγνοείς. Επομένως, με βάση όλα όσα συμβαίνουν στον χαοτικό κόσμο μας, σε τι πρέπει να εστιάσουμε;»

(Homo Deus)

Το παγκόσμιο τοπίο

Θα ήταν παράλειψη η μη καταγραφή των νέων ισορροπιών που διαμορφώνονται στο διεθνές σκηνικό. Ο διπολικός κόσμος ξέφτισε, διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί και αναδύονται νέες δυνάμεις. Οι μικρότερες χώρες ανασυντάσσονται και επιδιώκουν νέες συμμαχίες για την εθνική τους επιβίωση. Τίποτα, πλέον, δεν θεωρείται δεδομένο αφού οι τεκτονικές πλάκες του παγκοσμιοποιημένου κόσμου κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και ανατρέπουν βίαια παλιά δεδομένα και παγιωμένες ισορροπίες ή συμμαχίες. Ο κόσμος έγινε πλέον πολυπολικός αυξάνοντας επικίνδυνα την εντροπία σε έναν έτσι κι αλλιώς χαοτικό κόσμο.

Οι παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις επαναπροσδιορίζουν τους στρατηγικούς και στρατιωτικούς τους στόχους προκαλώντας ισχυρούς κλυδωνισμούς στη διεθνή πολιτική. Από την άλλη πλευρά πολλά εθνικά κράτη επιστρέφουν στο εθνικό τους κέλυφος με στόχο τη διάσωσή τους και τη διαφύλαξη της εθνικής τους καθαρότητας από τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες που παραμένουν η μεγαλύτερη «ηθική πληγή» της εποχής μας. Η δημιουργία του AUKUS δημιουργεί κλίμα ψυχρού πολέμου. Στο χαοτικό αυτό σκηνικό υφέρπουν και οι υπόνοιες περί κήρυξης ενός άτυπου ή ακήρυκτου υβριδικού πολέμου. Ο κορωνοϊός ενίσχυσε αυτές τις υπόνοιες και γιγάντωσε τη διεθνή δυσπιστία. Η διεθνής κανονικότητα είναι το άμεσο ζητούμενο.

Δίπλα σε αυτό το παγκόσμιο τοπίο η Ε.Ε. αναζητεί την ταυτότητά της και τον νέο της ρόλο. Άλλοτε με ανακολουθίες κι άλλοτε με τολμηρά βήματα προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα από τον πολυεθνικό και πολυφωνικό της χαρακτήρα. Το Brexit την πλήγωσε, αλλά δεν την τραυμάτισε θανάσιμα. Οι φυγόκεντρες τάσεις ελλοχεύουν, αλλά η συνοχή παραμένει ακόμη ισχυρή. Οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά η Ε.Ε. παραμένει πόλος έλξης για πολλούς ανθρώπους (πρόσφυγες – μετανάστες) στοιχείο που επικυρώνει την επιτυχία αυτού του «μορφώματος». Ο αργός βηματισμός της στην λήψη αποφάσεων συνιστά την αχίλλειο πτέρνα της.

Ελλάδα: «Και εγένετο κράτος…»

Μαζί με την αυλαία του 2021 πέφτει και η αυλαία των εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Δυστυχώς η πανδημία θάμπωσε τη λαμπρότητα των εκδηλώσεων και δεν αναδείχτηκαν στον βαθμό που έπρεπε οι διάφορες συντεταγμένες 200 χρόνων ελεύθερου εθνικού βίου. Σε αυτό συνέβαλαν και κάποιες αρχικές ιδεολογικές προσεγγίσεις για το ιδεολογικό στίγμα της επανάστασης του 1821 αλλά και του τρόπου εορτασμού.

Κάποιες αναλύσεις και ιστορικές ερμηνείες άθελά τους μεταφράστηκαν ως μία προσπάθεια αποδόμησης των «εθνικών» μας μύθων και δεν ευδοκίμησαν. Ωστόσο προκάλεσαν έναν προβληματισμό όχι τόσο για τον τρόπο εορτασμού, αλλά για το αν η σύγχρονη Ελλάδα θα πρέπει να βαδίσει το μονοπάτι της εσωστρέφειας ή την λεωφόρο της εξωστρέφειας. Κάποιες ιστορικές αλήθειες δεν μπορούν ακόμη να ενσωματωθούν στο εθνικό αξιακό μας σύστημα και αντιδρούμε με «εθνικό πάθος» σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της μοναδικότητάς μας ως έθνος. Ο εθνοκεντρισμός και ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι βαθιά ριζωμένος στο «εθνικό τους ασυνείδητο» και δεν αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται τους κανόνες της «πολιτικής ορθότητας» που λειαίνουν το έδαφος του εθνομηδενισμού.

Από την άλλη πλευρά οι επετειακές εκδηλώσεις συνέβαλαν – όχι βέβαια στο βαθμό που φιλοδοξούσαν – στην καλλιέργεια της εθνικής μνήμης και συνείδησης. Αποφεύχθηκαν κάποιες ανιστόρητες εθνικές ιδεοληψίες, αναδείχτηκαν κάποιες ιστορικές αλήθειες ως προϊόντα των σκληρών νόμων του «ιστορικού γίγνεσθαι», καταγράφηκε ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα (ναυμαχία Ναυαρίνου 1827) και γενικότερα καλλιεργήθηκε το εθνικό αίσθημα παραμερίζοντας τους ζηλωτές ενός άγονου εθνικισμού.


Ωστόσο το ζητούμενο όχι μόνον των επετειακών εκδηλώσεων – ακολουθούν και τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή – είναι πώς θα μπορέσουμε ως έθνος να επιβιώσουμε και να δημιουργήσουμε στο νέο και σε πλήρη «αταξία» διεθνές περιβάλλον. Να δώσουμε, δηλαδή, τον αγώνα μας ως Έλληνες και με αποσκευές την Ιστορία μας, την Ταυτότητά μας και τον Πολιτισμό μας ενάντια στην εθνική πολτοποίηση που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. 

                             Τα  Πρόσωπα - Μίκης Θεοδωράκης

        Το 2021 το σημάδεψε και ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη.Πεθαίνουν, όμως, οι μύθοι και τα σύμβολα...Όχι, γιατί αυτά εγγράφονται στο συλλογικό μας ασυνείδητο και γίνονται οι οδοδείκτες της ζωής μας .Είναι αυτά που μάς συντροφεύουν στην ανηφόρα και στον αγώνα να κατακτήσουμε την κορυφή .Είναι αυτά που διασώζουν την ατομικότητά μας και μάς απελευθερώνουν από το γήινο πάθος να αναζητούμε την ελευθερία μας στην ασφάλεια της αγέλης..

       Γι αυτό, Μίκησε ευχαριστούμε....

         *Για   τους θεσπέσιους ήχους και τις υπέροχες μελωδίες.* Για τον πολιτισμό που δίδαξες μέσα από τις νότες και τους στίχους των τραγουδιών σου.Για την μουσική διδασκαλία της  ποίησής μας.* Για το θάρρος να αντιστέκεσαι μόνος σου όταν οι άλλοι επέλεγαν την φυγή ως λύση.* Για την προβολή της Ελληνικότητας όταν κάποιοι την λοιδορούσαν ως φθηνό και παρωχημένο εθνικισμό. * Για τον ρυθμό που μάς χάριζες στον βηματισμό μας στις πολυπληθείς πορείες της μεταπολίτευσης για ελευθερία και δημοκρατία...

Για ένα νόημα ζωής…

Στο λυκόφως κάθε περασμένου χρόνου και στο λυκαυγές της νέας χρονιάς όλοι μας εκτός από τις συνήθεις ευχές και απολογισμούς, αναλωνόμαστε σε φιλοσοφικές θεωρήσεις για τη φύση του χρόνου, για τις προοπτικές μας και για το νόημα της ζωής μας. Παρακολουθώντας αμήχανοι την πορεία και την ταχύτητα του «βέλους του χρόνου» συχνά διατυπώνουμε ερωτήματα για τις αυταπάτες που μάς καθόρισαν, αλλά και για τις νέες αλήθειες που μάς υπόσχονται μία άλλη εκδοχή της ευτυχίας και της ζωής. Οι παλιοί μύθοι για ένα κόσμο πλήρη και αρμονικό αντικαθίστανται από νέες θεωρίες για έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζει η μεταβλητότητα, η ρευστότητα και η τυχαιότητα. Εύκολα συνειδητοποιούμε τη νέα πραγματικότητα, όπως εύστοχα τη διατύπωσε ο Χαράρι:

«Σε αντίθεση με τους φυσικούς νόμους, οι οποίοι είναι απαλλαγμένοι από ασυνέπειες, κάθε ανθρώπινη τάξη είναι γεμάτη εσωτερικές αντιφάσεις. Οι πολιτισμοί προσπαθούν διαρκώς να συμφιλιώσουν τις αντιφάσεις αυτές και η διαδικασία αυτή οδηγεί στην αλλαγή».

Όλοι στην αγωνία, στο φόβο και στο άγχος που μάς συσσώρευσε ο κορωνοϊός αναρωτιόμαστε για το νόημα της ζωής μας και τη θέση μας στον κόσμο αυτό με τις νέες πραγματικότητες που τον ορίζουν. Αναζητούμε μια ιστορία, ένα αφήγημα, ένα ευχάριστο «ψέμα» για την σπουδαιότητά μας και για το ρόλο μας στο σύγχρονο κοσμικό δράμα. Αναθαρρούμε όταν σε κάποιες «απαντήσεις» διαπιστώνουμε πως δεν είμαστε μόνοι, αλλά ανήκουμε σε κάτι ευρύτερο που μπορεί να δώσει νόημα και περιεχόμενο στις επιλογές και στη ζωή μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς τον άνθρωπο τον τρέφουν περισσότερο οι ιστορίες και τα ευχάριστα αφηγήματα και λιγότερο τα γεγονότα. Η μυθοπλασία προηγήθηκε της ψυχιατρικής. Ο μύθος του Πλατωνικού σπηλαίου παραμένει το πιο δημοφιλές ανάγνωσμα για τις αυταπάτες του «ανθρώπου δεσμώτη» που βλέπει μόνον σκιές κι αυτές τις μεταφράζει – βιώνει ως την μόνη πραγματικότητα.

Ωστόσο ο άνθρωπος πολλές φορές αδυνατεί να εντοπίσει τα σαφή όρια της αντικειμενικής με την υποκειμενική πραγματικότητα. Αυτή η σύγχυση προκαλεί προβλήματα τόσο στους στόχους που θέτει όσο και στην πραγμάτωση της ευτυχίας του. Κι αυτό γιατί αγνοεί πως εκτός από την αντικειμενική πραγματικότητα (πράγματα και γεγονότα ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις και τα συναισθήματά μας) και την υποκειμενική (προσωπικές πεποιθήσεις, εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματα) υπάρχει και η διυποκειμενική. Είναι αυτή η πραγματικότητα που εδράζεται στην επικοινωνία και στην ενσυναίσθηση πολλών ανθρώπων και όχι στα βιώματα και στα «πιστεύω» του μεμονωμένου ανθρώπου. Απτό παράδειγμα το χρήμα – νόμισμα που ενώ δεν έχει κάποια αντικειμενική – απτή αξία (βρώσιμο, πόσιμο…) εντούτοις όλοι ομνύουν στην αξία του γιατί όλοι το αναγνωρίζουν ως αξία.

«Ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος ανάμεσα στον πόθο να ξεπεράσει τους άλλους (η νιτσεϊκή θέληση για δύναμη)

και στην ανάγκη να είναι με τους άλλους (η χριστιανική κοινωνία,

η ισότητα ή ο μαρξισμός εξισωτισμός).(Ζαν-Μαρκ Ντουρέ)

Νοημοσύνη και Συνείδηση

Στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ως ανθρώπινο είδος χρειαζόμαστε τόσο την νοημοσύνη όσο και την συνείδηση για να μην γίνουμε θύματα – ανδράποδα της τεχνητής νοημοσύνης των αλγόριθμων. «Υπέρτατη εντολή είναι να προστατεύσουμε το ανθρώπινο είδος από τον εκφυλισμό σε υπανθρώπους και να ενθαρρύνουμε την εξέλιξή του σε υπερανθρώπους». Αυτή είναι η εντολή του «εξελικτικού ανθρωπισμού» σύμφωνα με τον Χαράρι («Sapiens»).

Το μέλλον και η ευτυχία μας δεν βρίσκονται σε κάποιον Μεγάλο Αδελφό αλλά στην Λογική και την ελεύθερη βούλησή μας. Μόνο αυτές θα νοηματοδοτήσουν τη ζωή μας αφού κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα συναισθήματά μας. Μόνον έτσι και με οδηγό μια σύγχρονη και προοδευτική ηθική και πολιτική σκέψη μπορούμε να πραγματώσουμε και τα κοινωνικά μας οράματα. Να βρούμε ένα νέο modus vivendi με το βαθύτερο «είναι» μας αλλά και με τους συνανθρώπους μας.

Ο ισραηλινός συγγραφέας Χαράρι καταγράφοντας μία πραγματικότητα υπόρρητα διακηρύσσει και το επιθυμητό πλαίσιο ζωής για την κατάκτηση ενός νέου νοήματος ζωής:

«Βιώνεις την κόλαση κάθε φορά που ανάβεις τις φωτιές της οργής και του μίσους στην καρδιά σου. Απολαμβάνεις παραδείσια μακαριότητα κάθε φορά που συγχωρείς τους εχθρούς σου, μετανιώνεις για σφάλματά σου και μοιράζεσαι τα πλούτη σου με τους φτωχούς». («Homo Deus»)

 ΑΠΟ https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/





ΑΝΝΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ - ΤΣΙΟΥΛΠΑ "Ό,τι ακούς ,δεν είναι και η αλήθεια"


James Abbott McNeill Whistler - Portrait of the Artist's Mother



Ό,τι ακούς ,δεν είναι και η αλήθεια

Μια φορά κι έναν καιρό σ ’ένα όμορφο χωριό
ζούσε μια «κακιά» γριά,
έτσι λέγαν στα παιδιά!
Και τρεις μέρες με βροχή που δεν βγήκε στην αυλή,
είπε ένα μικρό παιδί θα’τανε δε θα’τανε δέκα παρά κάτι:
«εγώ θα πάω στη γριά να τη δω από κοντά»,
που θα’τανε δε θα’τανε ενενήντα παρά κάτι.
«Όχι» του είπε η μαμά του ,και πλησίασε κοντά του,
« η γριά κόσμο δεν θέλει και εσένα τι σε μέλλει
που δε βγήκε με βροχή στη δική της την αυλή;
Το τι κάνει μια γριά αυτό δε σε αφορά!»
«Μα δε βγαίνει ,δεν ακούω γεροντίστικη φωνή
πίσω από τη μεγάλη τη γυρόχτιστη αυλή;
Και στ’ αλήθεια, μια φορά δεν την είδαμε πώς είναι,
μήπως δεν είναι κακιά κι είναι μια καλή γιαγιά;
Είμαι περίεργος θα βγω και θα πάω να τη δω.
και θα βάλω μια φωνή στο σπίτι της να με δεχτεί!»
Μια και δυο ο μικρός μας φίλος πήγε που λέτε παιδιά
για να δει από κοντά ,τι να κάνει η γριά,
που του λένε είναι κακιά.
Βάζει κάτω απ’ τη μπλούζα κι ένα βάζο με γλυκό
μήπως ήταν άρρωστη, για αρρωστικό.
Η μαμά του κάθε χρόνο έκανε βάζα γλυκά,
φράουλα και κερασάκι, βύσσινο και καρπουζάκι,
ντοματάκι και τζιτζίφι και αρίδα κολοκύθι.
Έκανε πολλά να έχει, τους επισκέπτες να κερνάει
και σε άλλον που αρρωστούσε ένα βάζο να του πάει.
Κι ο μικρός μας φιλαράκος μόλις έφτασε μπροστά
εις την πόρτα της γριάς, τρεις φορές χτυπάει το ρόπτρο
τρεις φορές φωνάζει« θειά», μα κανείς δεν απαντάει
άφαντη είναι η γριά!
Περιμένει και φωνάζει και την πόρτα δοκιμάζει
να ανοίξει προσπαθεί.
Υπομένει κι επιμένει και η πόρτα η μαγκωμένη,
να ’σου, ανοίγει μοναχή,
και μπαίνει ο φίλος στην αυλή!
Να η γριά ,καθότανε μόνη και μοναχή της
μπροστά στην πόρτα του σπιτιού κι έλιαζε την ψυχή της,
την «παγωμένη» της ψυχή που ήθελε τόσα να πει.
Την πλησιάζει με χαρά ,
πάνω στην πλάτη ακουμπά το παιδικό του χέρι.
Σκύβει στο αφτί και της μιλεί :«τι κάνεις έξω στην αυλή;»
«Παιδάκι μου, αγγελούδι μου, μόνη και μοναχή μου
έχασα και τον άντρα μου ,έχασα το παιδί μου.
Εδώ κανείς δε μου μιλεί
και δέκα χρόνια μοναχή, μες στην απαντοχή μου,
μόνο ένας έρχεται εδώ και φέρνει την τροφή μου
κι ό,τι αφορά τη ζήση μου, εκείνος με προσέχει
για ό,τι και να χρειαστώ εκείνος μόνο τρέχει.
Σκέφτομαι και πικραίνομαι γιατί πρέπει να ζήσω
αφού δεν βλέπω άνθρωπο, λίγο να του μιλήσω.
Κι εσύ πώς ήρθες τώρα δα, το ξέρουν οι δικοί σου
γιατί φωνάζουν στα παιδιά:«μακριά απ’ εκείνη τη γριά ».
«Όχι γιαγιά ήρθα κρυφά, γιατί η μαμά μαλώνει
και σου ‘φερα λίγο γλυκό που το ‘χει για αρρωστικό».
«Βοήθαμε τώρα να μπω μέσα στο σπιτικό μου,
μου φαίνεται πώς σήμερα ήρθες για το καλό μου».
Κάθισε στο τραπέζι της κι έσπρωξε στο παιδί
φωτογραφίες μπόλικες και του είπε να τις δει.
Κι όπως κοιτούσε το παιδί γεμάτο απορία,
με έκπληξη εστάθηκε σε μια φωτογραφία.
«Ποιος είναι αυτός ο κύριος γιαγιά ,πες μου ποιος είναι;»
«Είναι ο άντρας μου αυτός, που έφυγε από μικρός
γιατί οι γονείς τον διώξανε
κα ύστερα από χρόνια
μ ’έφερε εδώ σε μια γωνιά σε τούτο το σπιτάκι
και πήγε πάλι μακριά ,χωρίς απόκριση καμιά
και μόνο όταν πέθανε μου’ρθε το ραβασάκι» .
«Αυτόν, τον έχουμε κι εμείς σε μια φωτογραφία ,
είναι της γιαγιάς μου ο αδερφός
που έφυγε, χρόνια πολλά, κάτω στην Αυστραλία».
Και σαν ακούστηκε η φωνή της μάνας, αγριεμένη
είπε:«γιαγιάκα μου καλή ,φεύγω,
με περιμένει η μάνα μου,
θα ανησυχεί η «καημένη»,
και θα’ρθω πάλι να σε δω, μόλις θα βρω το χρόνο …»
Κι εκείνη του αποκρίθηκε:
Είναι η κακία αγόρι μου που μας γεμίζει πόνο!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος, συγγραφέας, ποιήτρια, κριτικός








PENTESILEA ROAD - Noble Art (feat. Ray Alder)

 

 Noble Art 


(Δείτε το βίντεο εδώ) 


https://www.youtube.com/watch?v=seHGbrCImj4 



 

Vito F. Mainolfi - Guitars & Bass 

Ray Alder - Vocals 

Ezio Di Ieso - Piano & Keys 

Alfonso Mocerino - Drums 

 

Οι "PentesileaRoad" είναι ένα post-progressive rock συγκρότημα, που δημιουργήθηκε αρχικά ως προσωπικό project του Ιταλού κιθαρίστα Vito FMainolfi το 2014. Μέχρι το 2019, το συγκρότημα κυκλοφόρησε πολλά demos, κυρίως instrumental, μέσω του SoundCloud και του BandCamp. 

Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ "Pentesilea Road" κυκλοφόρησε στις 26 Φεβρουαρίου 2021. Το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στην Pentesilea, την αλληγορική πόλη που περιγράφεται στο βιβλίο του Italo Calvino "Invisible Cities". 

Το μουσικό στυλ είναι μια μίξη από κάποια είδη, συμπεριλαμβανομένων σαφών επιρροών από τις μονοπάτια του progressive, Post-Rock και Metal.  

Το άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει είναι self-released, το συγκρότημα είναι ανεξάρτητο και χωρίς υπογραφή.  

Κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και σε digipack στις παρακάτω διευθύνσεις 

BandCamp - Pentesilea Road 

https://dutchmusicworks.bandcamp.com/merch 

  

Official links