Τα ποιήματα μου είναι οι δρόμοι μου
ζητούν από μένα τα χαμένα μου όνειρα
έτσι τα μέτρησα συλλαβιστά
σαν μια ανάμνηση στην άλλη δίπλα
γέρνω να τα μετρήσω στ΄άστρα
πριν τα γνωρίσω εγώ τ΄αγάπησα
στο περβάζι του παραθύρου ξημέρωνα
όταν οι ίσκιοι διαγράφονταν αόριστα
να με ξυπνούν τα πουλιά
μέσα σε άγριες ανεμώνες και κρίνα λευκά
με πορφυρές αναμνήσεις ντύθηκα.
Σαν χρυσαλλίδα κάτω από ήλιο θαμπό
η διψασμένη γύρη με καλεί να κουρνιάσω
να ζητήσω απ΄αυτό που οι πεινασμένοι ζητούν
λέξεις να με φιλάνε να με φωνάζουν
αν τις αγαπώ,
τότε η λύπη θα φύγει από πάνω μου
τις μέρες που η βροχή δεν θα πέφτει
στα στήθη τ΄ουρανού θα βάλω τα χείλη μου
να πιω παλμούς απ του πάθους τα κρόσσια
πάνω από της γλώσσας μου τα όρια
έχω αγώνα ακόμα να κάνω ανάμεσα
στην θύμηση και στη λήθη του έρωτα
σε όλες τις μορφές και τις διαστάσεις του
που απλώνεται και βαθαίνει
δρόμοι ατέλειωτοι, δρόμος γεμάτος αδιέξοδα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από https://www.patrasevents.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου