Γύρω ερημιά μόνο εσύ κι εγώ
σε νέφη περπατάμε και αέρηδες
μα εγώ είχα στο νου μου τα ποιήματα...
Κάπου κάπου έρχεσαι
μα το περίγραμμα σου σβήνει
στη χυτή γαία μου
κι η μοναξιά μ` αφήνει
νυχτολούλουδα στο πέτο μου .
Στάσου κάτω από το πετσί μου,
το σφαγμένο μου αίμα
προσφορά να σου γίνει
να ταΐσω και εγώ τα πεινασμένα μου..
Μια στιγμή να λάμψω απ'τον ήλιο σου
καθώς θα χύνεται η ανάσα μου στα σπλάχνα σου
παραδομένη όταν είμαι.
Κανάκεψε με, με όλα σου τα μάτια άγγιξε με
γιατί η αγάπη φτιάχτηκε για δύο
κι ένα να γίνεται η χαρά
τα χείλη σου μέσα στα χείλη μου
χίλια φεγγοβολήματα
όταν τα μάτια μου έχω σβηστά.
Έλενα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου