ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Ήταν φωτιά που έρεε σαν κρασί 

Ήταν φωτιά που έρεε σαν κρασί,

μια λευκό, μια ροζέ, μια κόκκινο.

Φλόγα αληθινή! 

Έπεφτε και έκαιγε τα λογικά,

έκανε εκρήξεις,

έσερνε καράβια και τα εξώκοιλε σε μέρη με χάδια και άσπιλα λάγνα φιλιά.

Ήταν περίεργη αυτή η αντίφαση πραγματικά...

Και το γέλιο έσταζε ζεστασιά μέχρι την καρδιά.

Το τζάκι είχε φουντώσει, τα ξύλα έτριζαν,

σπίθες και βλέμματα τρεμόπαιζαν, ψίθυροι έγνεφαν.

Έλεγαν με τον ρυθμό και την μυρωδιά από την στάχτη και την φωτιά

ότι το σώμα αποζητούσε και ζητιάνευε να  πιεί κρασί, να φτάσει μέχρι τον βυθό,

να κλάψει σαν παιδί, να σβήσει την πυρκαγιά.

Θέριευε και αντάρευε,

την αποζητούσε και το βλέμμα γλάρωνε.

Όχι από νύστα,αυτή είχε χαθεί

αλλά από πόθο που αχόρταγα χτυπούσε το κορμί.

Θέλει ψυχή αυτό το φιλί, θέλει καρδιά,

θέλει δύο ζωές να καίγονται στην αχόρταγη πυρά.

Και το κρασί έρεε, γινόταν ποτάμι θεριό

και οι σπίθες ξεσηκώνονταν, φίδια πλεχτά,

το έριχναν στο χορό.

Ετριζε το ξύλο, χοροπήδαγε η καρδιά,

γλώσσες πύρινες σηκωνονταν όλο και πιο ψηλά.

Φιλί γλυκό, αγκαλιά.

Θεριό, θεριό ο έρωτας και εσύ χαμένος στο γέλιο, στην δική της ματιά.

Αυτή η σάρκα μια αθώα, μια πονηρή,

έφτασες μέχρι τον πάτο το ποτήρι αλλά ήθελες και άλλο κρασί.

Σε ζάλιζε και σε έκαιγε μέχρι το πρωί.

28-11-2018

Η φωτογραφία είναι από https://www.dreamstime.com/

Φωτογραφία: Kostas Orologas

Απόλυτη ερημιά 

Απόλυτη ερημιά, εγκατάλειψη βαθιά. 

Σιδηρικά,  άψυχα κορμιά στου ήλιου την καυτή μοναξιά.

Βιομηχανικό τοπίο, σκληρό, 

γύρω πράσινο,  νερό, 

στων αντιθέσεων το σκοπό. 

Κάποτε τοίχοι όνειρα γεμάτα.

Φωνές, τσακωμοί, γέλια, 

τώρα κάτι άψυχο,  χωρίς ρυθμό, 

μια πένθιμη ραψωδία στο νερό. 

Η ζωή είχε μια ελπίδα,  ένα γέλιο,  μια ηλιαχτίδα. 

Καπνός έβγαινε αρκετός,  

οι μηχανές και οι άνθρωποι 

σε γρήγορο ρυθμό.

Ψωμί, εργασία, 

η ζωή προχωρούσε στης βιοπάλης την επεξεργασία. 

Θόρυβος που αντηχούσε πέρα έως πέρα,

μέχρι και τα πουλιά δυσανασχετούσαν με αυτή την φοβέρα.

Όνειρα, ελπίδες αποτυπωμένες δροσοσταλίδες.

Προβλήματα αλλά και μυρωδιές από φιγούρες, 

από το ανθρώπινο στοιχείο εποχές. 

Στο νερό έχει εδώ και καιρό να καθρεφτιστεί ανθρώπινη ψυχή,

το γέλιο έχει από εδώ χαθεί.

Καμιά πέτρα δεν έχει πέσει στην επιφάνειά του να κάνει κύκλους, 

δεν έχει ακούσει ανθρώπινες συζητήσεις για μισθούς  και νεους τύπους. 

Ερημιά.  Η φύση,  τα ερείπια και τα πουλιά.

Ο αγέρας μπάζει μέσα στο κουφάρι, 

κάτι ανεπαίσθητο από όνειρο έχει πάρει. 

Φαντάσματα και τα χτυπήματα από την σκουριασμένη λαμαρίνα, 

όπως χτυπάει η μία με την άλλη και το τσιμέντο με βία. 

Τα μυρμήγκια έχουν καιρό να μαζέψουν ψωμί από κολατσιό, 

τα έντομα έχουν μόνο της φύσης το σκοπό. 

Οι μόνοι επισκέπτες άτομα της παρανομίας, 

καμία φορά και μοναχικές ψυχές χαμένες στην ιστορία. 

Τοίχοι και παρελθόν,  εγκατάλειψη χωρίς σκοπό.

Το νερό της βροχής  έχει γλύψει όλο το σκελετό της καταστροφής. 

Καταιγίδες και τυφώνες,  όλων των ειδών οι μπόρες.

Εγκατάλειψη,  ερημιά,  έλλειψη ανθρώπου, μοναξιά.

Μόνο τα σύννεφα καθρεφτίζονται αυτάρεσκα 

και συνεχίζουν την πορεία τους ευχάριστα. 

Φωτογραφία : Jigou Liu Jane Chen

The game of love...

The patter on the roof,

the beat in the soul,

rat-a- tat, what is love??

A bleeding heart?? ...

That is all??... 

The mystery in the eyes,

the sharpen of the lies,

the flesh, the sex,

the unexpected strength...

The deep cut of the veins...

What about moon and earth??

Romantic words, 

a universe whole-length of two souls in love...

Rat-a-tat, tickle me in the nose.

The feeling, the dreaming,

the unexpected screaming...

Just few steps from death,

the trip to nothing else....

Courvaceous women,

body builder's breathings,

bosoms and blossoms,

rumps and opossums....

The night with a really knight,

lost in a disaster mud,

randomly and unfortunately

one of a kind.

Rat-a-tat the drop of the blood....

The whisper of the rain,

a feeling without a pain,

wings just cut off,

angels in hell.

And I am screaming and asking for help...

The stars, the sky,

clouds and sounds devines,

fireflies in the eyes.

When you are in love you are like blind.

Rat-a-tat the heart is exploded like mines.

The tongue is really shut,

the mind is hiding in the heart.

Lovers for the first sight.

Seagulls to an unexpected flight.

The branches of the trees,

bodies without rules and cruel brinks,

rat-a-tat drops of passion wine in the summer rest devine.

Hugs and kisses,

leaves and silent speeches.

Cicadas emerging from the breasts of earth,

trees are crying from the body of the leaving dead,

rat-a-tat I can 't breath.

Where is the oxygen on this damned place??

The question needs an answer.

It' s insane...

The ruins are crying...

Just fire, fire, fire...

The devastation of life,

rat-a-tat, this love is disastrous...

The drops of heaven, toxicated rain.

I hear the crying of a baby,

the baby of love,

how can he be brought up to a man??

He needs the oxygen,

he needs the branches of the trees,

he needs the breasts of the nature

to be really healthy and free....

Rat-a-tat the nature is screaming....

Fire, fire, fire, toxicated rain,

this game of love has no price.

All are about breath, breath and life.

Η ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά του

"The game of love ", "Το παιχνίδι της αγάπης", "Ρατ α τατ". 26-8-2019, Ελληνική απόδοση :28-8-2019

της Stamatina Vathi

Σαν πρόλογο σε αυτή την απόδοση και σαν εισαγωγή σε αυτό το ποίημά μου με αγγλικό στίχο αρχικά γραμμένο, θέλω να τονίσω την άμεση σύνδεση της ζωής του ανθρώπου γενικά αλλά και της σημερινής εικόνας της κοινωνίας με την φύση και την αλόγιστη καταστροφή που διαπράττεται σε αυτή.

Η φύση, μας δίνει την αγάπη της, κάτι που δεν ανταποδίδουμε δυστυχώς έστω και στο ελάχιστο με τον απαιτούμενο σεβασμό. 

P. S. Έναυσμά μου η φωτιά του Αμαζονίου.

Ποίημα : Σταματίνα Βάθη

Ο χτύπος πάνω στην οροφή, 

ο χτύπος μέσα στην ψυχή,

ρατ α τατ,

τι είναι αγάπη??

Μια καρδιά που αιμορραγεί???... 

Μονάχα αυτό???... 

Το μυστήριο στα μάτια

και η μαχαιριά στο ψέμα, 

βαθύ κόψιμο στη φλέβα, 

σάρκα ο έρωτας,

έρωτας-σάρκα. 

Δύναμη που δεν την ξέρει ο καθένας. 

Κι η γη με το φεγγάρι? 

Τι να γίνεται μ' αυτά? 

Δυο λεξούλες ρομαντικές μοναχά 

ή ένα σύμπαν που απλώνεται ερωτευμένο μπροστά. 

Ρατ α τατ!

Ακούμπα με στην μύτη ελαφρά. 

Αισθήματα και ονειροπολήσεις

κραυγές πρωτάκουστες, 

λίγα μονάχα μέτρα απ' το θάνατο μακριά,

ταξίδι για το τίποτα άλλο

και το πουθενά.

Γυναίκες με καμπύλες

και άντρες με γυμνασμένα αγκομαχητά,

στήθη ανθιστά,

καπούλια δίδυμα και ταιριαστά.

Η νύχτα του Ιππότη

τι καταστροφή!

Μέσα στη λάσπη έχει κυλιστεί

σπάνια, άτυχα, μοναδικά. 

Ρατ α τατ!

Πως στάζει το αίμα!

Ψιθυριστή η βροχή, 

αίσθημα δίχως πόνο

από φτερά κομμένα. 

Στην κόλαση ριγμένα,

αγγελικά. 

Κι εγώ ουρλιάζω, 

ζητάω βοήθεια

αστέρια και σύννεφα ,

ουρανός,

πυγολαμπίδες της φωτιάς μέσα στα μάτια,

ήχος θεϊκός. 

Ερωτευμένοι και τυφλοί. 

Καρδιά που εκρήγνυται σε ορυχείο. 

Ρατ α τατ!

Μπουμ!!

Η γλώσσα δυνατά σφραγισμένη, 

μυαλό χωμένο στην καρδιά, 

έρωτας μέσα στην πρώτη τη ματιά

γλάροι πετάνε απρόσμενα, ψηλά. 

Και τα κλαδιά των δέντρων, 

σώματα χωρίς σύνορα, 

σταγόνες βροχής,

ρατ α τατ

κρασί του πάθους, κανόνες ηθικής.

Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, 

φιλιά, αγκαλιές

φύλλα και σιωπηλές γητειές. 

Τζιτζίκια να ξεφυτρώνουν, 

τα δέντρα να κλαίνε

πάνω σε σώμα νεκροζώντανο

και δεν μπορούν να πάρουν ανάσα,

από τα έγκατα της γης. 

Πού πήγε το οξυγόνο

σ'αυτό τον καταραμένο τόπο??!! 

Ρατ α τατ!

Μια ερώτηση

που ψάχνει μια απάντηση τρελή. 

Κλαίνε τα ερείπια, 

μόνο φωτιά, 

παντού φωτιά, 

ζωή αφανισμένη.

Ρατ α τατ.

Αγάπη καταστροφική πέφτει από πάνω, 

τοξική βροχή .

Το μωρό της αγάπης το ακούω να κλαίει,

Πώς θα μεγαλώσει??

Πώς θα ανδρωθεί??

Θέλει οξυγόνο, 

θέλει κλαδιά και φύλλα, 

θέλει απ' το στήθος της αγνής φύσης να βυζάξει, 

να μεγαλώσει. 

Ελεύθερο να ζει!!

Η φύση ουρλιάζει!! 

Ρατ α τατ, 

φωτιά στη φωτιά

και όξινη βροχή. 

Το παιχνίδι της αγάπης

δεν έχει τιμή. 

Είναι ανάσα

και ζωή.

Ευχαριστώ πολύ και τον σύντροφό μου Thodoris Kontos που με βοήθησε στην ελληνική απόδοση του ποιήματός μου.

Φωτογραφία: Kostas Orologas

Ένας γλάρος πέταξε 

Ένας γλάρος πέταξε, έφυγε, από το πρωί. 

Ένα τραγούδι έμεινε χωρίς νότες, χωρίς μουσική.

Και ο ουρανός άρχισε να παίζει με τα σύννεφα, 

να κάνει σχέδια με φαντασία και έμπνευση κατανυκτική.

Σαν ξεκούρδιστη κιθάρα που παραπονιέται το κύμα, 

να χτυπάει στο ακρογιάλι, να δίνει ολόγλυκο φιλί. 

Και μια βάρκα γερασμένη πάνω στην ξέρα, 

παρέα να περιμένει και να μιλάει στην σιωπή. 

Χαλίκια, χώμα, άμμος όπως έχει παρασυρθεί από την βροχή

και η κιθάρα εκεί να περιμένει, 

αδηφάγα να τρώει και να ποτίζει την κάθε της στιγμή. 

Περιμένει, περιμένει να κάνει δικό της το γέρικο σκαρί, 

σε βάθη απροσμέτρητα να το καταπιεί. 

Ένας γλάρος πέταξε, έφυγε από το πρωί. 

Άνοιξε φτερά διάπλατα, έγινε ένα με το γαλάζιο, 

τέντωσε με του ήλιου την προσμονή. 

Και η βάρκα εκεί. 

Να λέει τον καημό της, για χάδια ανθρώπινα, 

για το γέλιο, για το δάκρυ που έχει γευτεί. 

Φύσηξε ο αγέρας, τα σύννεφα άλλαξαν σχηματισμούς 

φτερά, φωνές και η κιθάρα σε δυνατούς ρυθμούς. 

Αντάρα μεγάλη, τοπίο επιβλητικό 

αλλά το σκαρί εκεί, 

είναι δυνατό και ανθεκτικό. 

Είναι από ξύλο φτιαγμένο μαγικό. 

Φωτογραφία: Kostas Orologas

Γεμάτη με νερά της καρδιάς του η σεντίνα

Γεμάτη με νερά της καρδιάς του η σεντίνα, 

σε μέρη άγνωστα της ψυχής του η τρικυμία. 

Να γνέφει στον θάνατο χωρίς φόβο, αίσθηση καμία. 

Και η ζωή ναυαγός στην απόλυτη ψεύτικη του ηρεμία. 

Μια μάσκα, μάσκα χωρίς ίχνος αισθήματος στην νηνεμία.

Πότε σοφράνο, πότε σταβέντο και η καρδιά από χαρακιές να κραυγάζουν στην ησυχία. 

Βίρα την άγκυρα κάνε την σκληρή σου, 

την τελειωτική την ανταρσία. 

Και να πέφτει το δάκρυ, δάκρυ σταγόνα στης μοναξιάς του το σκαρί, 

τυφώνας χωρίς τέλος, χωρίς ίχνος αγάπης, χωρίς σημασία λύπης, χαράς στη ζωή.

Γδούπος, Γδούπος, Γδούπος άψυχης φωνής. 

Φωνή, κραυγή, μια καρδιά χωρίς κατάρτι επαναστατεί.

Γεμάτη με νερά της καρδιάς του η σεντίνα, 

μια μάσκα, μάσκα χωρίς ίχνος αισθήματος καμία.

Μια τουφεκιά στον αγέρα. 

Μια ρουφηξιά της τελευταίας πνοής,

μια γροθιά στο σκληρό κράμα της υπομονής.

Και ο κάβος εκεί να δείχνει την έλλειψη, 

να αγναντεύει στην μοναξιά, στην μοναξιά της πνιγηρής σιωπής.

15-11-2017

Η σοβαρότητα και οι σοβαροφανείς....

Διαθέτουμε την σοβαρότητα....

Διαθέτουμε, Διαθέτουμε..

Λέμε ότι έχουμε "ποιότητα"...

Διαθέτουμε, διαθέτουμε...

Βάζουμε φωτιές να τα κάνουμε κέντρα επεξεργασίας και αρπαχτές...

Διαθέτουμε, διαθέτουμε....

Παίρνουμε τηλέφωνα, αλλάζουμε τα μέτρα,

βρίζουμε, ορίζουμε, " κοστολογούμε" τις ζωές και κάνουμε κλεψιές.

Αγοράζουμε, βγάζουμε, κρύβουμε και ύπουλα χτίζουμε από τα " μαρουλόφυλλα" του " μόχθου" τα κλεφτόπουλα και κάνουμε τους ηθικούς, τους δάσκαλους τους σωστούς.

Κάνουμε πλεκτάνες ως αρχηγούς αράχνες,

χτίζουμε, γκρεμίζουμε και μια πατρίδα στον άσσο την αφήνουμε...

Πάμε έναν Χριστό στην φυλακή, και τον Ιούδα τον κάνουμε με κότερα και εμπροσθοφυλακή....

Χτίζουμε Μέγαρα, κλέβουμε τα ρεύματα,

να δείξουμε ότι είμαστε αλάνια....

Και τον νόμο τον κάνουμε για τους φτωχούς, για τους απλούς, για τα πρόβατα και όλους τους χαζούς....

Διαθέτουμε σοβαρότητα, διαθέτουμε, διαθέτουμε....

Να πάει μπροστά η ανθρωπότητα....

Διαθέτουμε, διαθέτουμε...

Και η υπουλότητα έχει κάψει την ανθρωπότητα....

Κλέβουμε και κοροϊδεύουμε, είμαστε έξυπνοι και τον νόμο στον αδύναμο γυρεύουμε.....

Θα ζήσουμε αιώνια και τα παιδιά μας και τα εγγόνια,

θα κάνουμε Ακροπόλεις και θα μας σεβαστούν μέσα στον χρόνο όπως εμείς και όλοι....

Αγάλματα, τάματα, καταθέσεις και εμβάσματα....

Ω πονηροί διαβόλοι!!! Τον νόμο τον φέρνουμε στα μέτρα και είμαστε αιώνιοι....

Πόσο έξυπνος είναι ρε αυτός??!!!

Κάνει τον δίκαιο και μέσα στο δάκρυ και στο αίμα το παίζει και σοβαρός....

Θα σε συναντήσω στης κολάσεως το βιος...

Ο χρόνος είναι ποτάμι....

Τρέχει δυστυχώς.....

6 27-11-2018