Μειδίαμα αινιγματικό,
ασπρόμαυρη μορφή,
λεβέντικη
ατσαλάκωτα νιάτα
πρόσωπο αγαπημένο
φόντο ασπρόμαυρο.
Κορμοστασιά χρόνια
η ίδια
όμορφος το ίδιο
νέος το ίδιο
ανέπαφος στο άγγιγμα
του χρόνου.
Μάνες βουρκώσαν
γεράσαν
νοικοκυρεύτηκαν νήπια
στα τώρα μου χρώμα
στα τότε σου
φιγούρα αγέραστη
σε κορνίζα.
Ξεπηδάνε άσπρες τρίχες
από ένα κάποτε
κεφάλι παιδικό
αυλακώνουν ρυτίδες
στα ροδαλά του άλλοτε
μάγουλα.
Μεγαλώνω , εσύ
καθόλου.
Γερνάω , εσύ
στην πρώτη νιότη .
Πεθαίνω, εσύ
ακόμη στην κορνίζα.
Να κλάψω ;
Δεν είπαν
μνήμα,καντήλι
δεν έχω.
Να σ αγκαλιάσω;
μάλλον, ακόμα.
Η κορνίζα κι εγώ
περιμένουμε!
Έσύ αριθμός.
Κουτάκι μικρό,
ξεθαμμένο πια
το ζητούμενο.
Ε.Κ.
30-10-21
Με αφορμή τη μέρα Αγνοουμένων
Η φωτογραφία είναι από http://www.tomtb.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου