Η φωτογραφία είναι από https://pic2.me/
Υποδείξεις....
/...που είναι η δύση.../
Απλώνεις το χέρι και την Δύση
μου δείχνεις ... Εκεί που ο ήλιος
κάθε δείλι ξαπλώνει....
Όχι, δεν είναι εκεί η δύση,
γιατί κι αν ο ήλιος φύγει και χαθεί,
πιο λαμπερός θα ξαναφανεί
διώχνοντας τις σκιές του τοπίου,
θα τις σκορπίσει....
Η δύση είναι εδώ, σ' αυτόν τον κόσμο,
τον γερασμένο και συμβιβασμένο....
Εδώ δύει ένας κόσμος ολόκληρος....
αυτός εμποδίζει την Ανατολή....
Ένας κόσμος παρακμής, που κλείνει
αυτιά και μάτια, που προσποιείται,
που εθελοτυφλεί, μπας και ξεχάσει
την στενώσιά του....κι ας ξέρει....
Η δύση είναι εδώ...μην πασχίζεις...
ξέρεις και ξέρω.....
Αν θέλεις, χωρίς υποκρισία, άπλωσε
το χέρι σου και σφίξε το δικό μου,
χωρίς λόγια και υποδείξεις...
Και τότε θα καταλάβω, ότι έχεις
το θάρρος να δεις...θα καταλάβω
ότι αυτή η κίνηση έχει μπέσα
κι αλήθεια......
Ε! κάπου εκεί είναι, που θ' ανατείλει
και πάλι ο κόσμος...όταν κοιταχτούμε
κατάματα και πούμε Αλήθειες....
Όταν τολμήσεις να πεις...να πω
τις Αλήθειες...
Άλλωστε, άκου, δεν θέλω να με ξεναγούν
στη ζωή μου.....
Μη μου δείχνεις λοιπόν κατά πού
πέφτει η δύση.........
την Ανατολή προσμένω.......
•®• /Gaby Neohoritou /
/ Το ποδήλατο /
Τί κι αν τα χρόνια κυλούσαν,
κύλησαν....
Στην σκιά της απόφασης
έμεινες .... στην σκιά της
φυγής, που δεν τόλμησες..
Το "πρέπει" πιο ισχυρό από
το ""θέλω".....
Πάγωσε τ' όνειρο της
απόδρασης, στο παρασκήνιο
πετάχτηκε....
Το ποδήλατο έμεινε εκεί
να σε κοιτάει ....
Η αλυσίδα του σκούριασε,
τα λάστιχα ξεφούσκωσαν,
το τιμόνι στράβωσε.....
Κι όμως, μια μονοπεταλιά
ήθελε κι ο τροχός θα
γύριζε....!
Πότε δεν έβαλες το πόδι
σου στο πετάλι .....
Μα τότε, γιατί το κοιτάς
ακόμα με αδημονία ...;;;
•®• /Gaby Neohoritou/
/ Ύπαρξη /
Θείο ταξίδι είναι η ζωή....!!
Ξεκίνησε από το άστρο των ιδεών
και σαν αστραπή, φορώντας φώς,
φώς θεϊκό, άπλωσε, πνοή λες,
στ'απέραντο σύμπαν, στροβιλίστηκε
στον αέρα και γεννήθηκε η ψυχή ...
.........κι έγινε ζωή.......
....και το ταξίδι ξεκίνησε....
Πόσα γνώρισες ....πόσα ένιωσες....
πόσα σ' αγκάλιασαν..πόσα σε πόνεσαν!
Προχωρά πάντα εμπρός.....
Ποτέ όμως μην ξεχάσεις αυτά που
σε τρύπησαν, αυτά που σε λύπησαν...
Ό,τι σε πλήγωσε, με στοργή μητρική
συμμάζωξέ το και κάνε το φυλαχτό....
..είναι οι πληγές, τα στίγματα που άφησε
το πέρασμά σου, καθώς γλυστρούσες
ανάμεσα από τις Συμπληγάδες της ζωής...
Στο βαθύτερο φώς των ματιών σου
νανούρισέ τα όλα αυτά, θώπευσέ τα
κι απίθωσέ τα εκεί, που όλα τα πολύτιμα
φυλάμε... στο βλέμμα...στη ματιά σου...
Εκεί φώλιασέ τα, γιατί είναι της ψυχής σου
το διαμάντι...εκεί που όλο το ουράνιο φως
στράγγιξε κι έλουσε την μάτια σου με
ουράνια λάμψη ...
Πάνω στις γραμμές, που το φεγγάρι
ζωγραφίζει στο κύμα τα ήσυχα σιωπηλά
βράδυα, μουρμούριζοντας τ' αγέρι
χερουβικούς ύμνους, εκεί κούρνιαξέ τα...
...την ώρα της δύσης...
Ανάμεσα στους καλαμιώνες, που σείονται
μονιασμένοι στο τέμπο του νοτιά,
στα γερμένα δένδρα που δεν τα τρομάζει
ο βοριάς, εκεί δίπλα, κάνε απάγκιο και
φώλιασέ τα ...γιατί χωρίς αυτά δεν
θα ήξερες τι θα πει Ζωή...Μοίρασμα....
...Αγκαλιά....Γαλήνη....
Σ' αυτά τα καθαρά νερά της ψυχής σου
να λούζεσαι...σ' αυτήν την πηγή του φωτός
να κολυμπάς στον άχρονο χρόνο που κυλά...
Θείο ταξίδι η ζωή.....μην το χάσεις...!
•®• / Gaby Neohoritou /
/ Στάλες /
Δεν είναι βροχή...
Δάκρυ στάζει στο τζάμι...
Στοργή πουθενά...
•®• /Gaby Neohoritou /
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου