Στην καθημερινή πρωινή διαδρομή Αρτάκης- Αντιοχείας,
έλεγε ο Ακίνδυνος, καθόλου επικίνδυνος,
μην ξεκινάς θα ’ρχομαι ένα τσιγάρο δρόμος,
ώσπου να ανάψω, θα το κάψω, έφτασα.
Ήταν πενηνταπεντάρης τότε
ένας διευθυντής που πραγμάτωνε το ρόλο του,
καθόλου αυτάρχας, άνθρωπος ευγενικός,
σωστός, ακριβοδίκαιος, εργατικός,
ήταν ένας αγνός νησιώτης, άγιος Μυτιληνιός.
Πάντοτε είχε ένα τσιγάρο μασημένο στο στόμα
που μου κόλλησε από τότε κι μένα ακόμα.
Έλεγε λόγια μετρημένα, από τη ζωή βγαλμένα
καθόλου χιλιοειπωμένα.
Πέρασαν τα χρόνια στη σύνταξη βγήκε, λίγο τη χάρηκε
κάποια κακή αρρώστια νωρίς μας τον άρπαξε.
Προσκυνητής στη Νάπη πήγα
κερί να ανάψω στο μνήμα του,
ένα σκέτο σωρό χώμα βρήκα.
Απόρησα!
Μα αμέσως δικαιώθηκα
μια και εκκλησάκι παρέκει
του είχαν υψώσει τα παιδιά του.
Γιάννης Κοκκάλας
Η εικόνα είναι από το https://sk.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου