Μια μέρα θα πετάξουμε μαζί
με βότσαλα ντυμένοι
και η ποίηση θα γίνει μουσική
ντύσου αγαπημένη
με μυστικά που κρύβει το φεγγάρι
γιατί μόνο το βλέμμα μπορεί
του χρόνου το βάρος ν΄αντέξει.
Κι όταν ο άνεμος τα ίχνη μας σβύσει
εσύ πάτα το χώμα με πέλματα γυμνά
πέρνα τα ορμητικά νερά
τους δρόμους να διαβείς όταν ζυγώνει
η αύρα απ΄τα πελάγη,
πόσο ανάλαφρη θα είσαι στο μπαλκόνι
του κόσμου θα το δεις.
Γιατί μόνο το ω έμεινε να αντηχεί
στου χρόνου τα χάη
να ψάχνουμε έναν ήλιο ψεύτη
για επιβεβαίωση να μας κοιτάζει
να μας γνέφει στου θέρους την παραζάλη
στων χειλιών την λανθάνουσα γεύση.
Των σ΄αγαπώ την έλλειψη από το άγγιγμα
σε ότι έχει απομείνει άκου το θρόισμα
από το κύμα που δεν τόλμησε μια λέξη
να προφέρει,
στη σκιά του παρελθόντος
όταν εγκλωβιστήκαμε ατενίζοντας φορτία
εμείς υψώσαμε την αγάπη.
Γρηγορία Πελεκούδα
Από https://en.wikipedia.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου