Ίσως έφταιγε η βροχή
και σαν υπνωτισμένη τα οράματα μου προμάντευα
Αγγίζω Εικόνες φαγωμένες
κάποιο σκοτάδι τις τρικύμισε
αναντίρρητα πέτρινα κατάρτια ηττημένα
να ξεψυχούν στο κοιμητήρι μου
Συνωστισμοί ασάλευτοι
στις ψαλμωδίες των παθών θυσιάζονται,
μετά δακρύων ανάβω ένα κερί
Ψηφιδωτές αποχρώσεις
στα στασίδια μιας πεινασμένης μνήμης
με συνόδευαν σ' αμπαρωμένη πόρτα να χτυπώ του κάκου
Όλα τα σημαίνοντα μου φυσήγματα άκληρου χρόνου ήταν
σε χορτασμένα βλέμματα
δεν χαρίζεις τριαντάφυλλα ψυχή και κόλαση
Στους πέρα δρόμους καίγαν οι φωτιές
κοντά κι απόμακρα μες στην ομίχλη σου χανόμουν
Από ψηλά πέφτει η βροχή στα μάτια μου
κι ότι στο κόσκινο έχει μείνει κερδισμένη μου αποκλειστικότητα
Μεσίστια πάλλει η καρδιά μου
πάνω στην κόψη σου Σωπαίνω
Ο χρόνος αντίστροφα με μετρά..
Έλενα Καραγιάννη.
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου