Που έδυ σου το κάλλος;
Μετά δυσκολίας σερνόταν.
Γήρας και ρευματοειδής αρθρίτις.
Συρρίκνωση ελεεινή της άλλοτε δροσερής επιδερμίδος.
Και η επιθυμία της για τη ζωή φευγάτη, ελαχίστη.
Μόνο για να την τρώει η έγνοια
για τον μοναχογιό της, τον κανακάρη της.
Με την αιθάλη του καπνού θαρρείς θα σβήσει κι η πνοή της.
Κακή συνήθεια. Θα ’λεγε κανείς ότι ζει για να φουμάρει.
Όπιο στις οδυνηρές αναμνήσεις,
μαριχουάνα ηρεμιστική στο άγχος της δυστυχισμένης.
Και ο καρκίνος να την απομυζά
σαν να θέλει να στερήσει τον ελάχιστο απομένοντα χυμό
από τους αναμένοντας την φιέστα σκώληκες.
Και τα μπακίρια της αγυάλιστα.
Τ’ ασημικά της καταχωνιασμένα κάπου στον μπουφέ.
Ούτε ξέρει πού, ούτε την νοιάζει.
Κάτι παμπάλαιες κουρελαρίες δεν τις αποχωρίζεται.
Της θυμίζουν τα περασμένα. Αναπολεί το παρελθόν.
Το μέλλον δεν υπάρχει. Του έχει κλείσει την πόρτα κατάμουτρα.
Ζητά την λύτρωση απ’ τα εγκόσμια.
Την κούρασε αυτός ο κόσμος, δεν τον αντέχει πια.
Καιρός για αναχώρηση.
16 Ιουνίου 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου