Μια φωτογραφία οι στιγμές τους
αλλά με το πάθος ενός τρελού
συναντηθήκανε τα μάτια τους σε μια περιδίνηση
και χωρίς εγκράτεια άρχισαν να μιλούν
Της είπε, ζω τη ζωή λεπτό με λεπτό
και ο χρόνος ποτέ δεν έχει δικάσει το σχέδιό μου
μπορεί απόψε νωρίς να ξημερώσει
ή ίσως η νύχτα δύο βάρδιες να δουλέψει
Του ψιθύρισε, μου αρέσει η ιδέα του κινδύνου
αλλά δεν θέλω να δοκιμάσω τα όρια του
θα είσαι απλά άλλος ένας περαστικός ξένος
ή ο δρόμος που θέλω να πάρω για μια ζωή
Κάποιος τους κοίταζε από ψηλά
μπορεί κάτι καλό να έχουμε εδώ
νομίζω πως πρέπει για απόψε
να κάνω μια θέση στον Παράδεισο
Της είπε, θέλω στο γύρο του ονείρου
τα χέρια να είναι μου ελεύθερα
τον σταυρό του «δεν με νοιάζει»
κάποιος άλλος για μένα να τον έχει σηκώσει
Του είπε, καταλαβαίνω ότι κι αν μου λες
μα η σκέψη της κλεψύδρας με τρομάζει
πρέπει η διαδρομή να είναι όλη δική μου
ας είναι και κλεμμένη δεν θα με χαλάει
Κάπου εδώ είναι ο προορισμός μου
και θα πρέπει να κατέβω πια
σε ευχαριστώ που μοιράστηκαν τα μάτια σου
μαζί μου αυτή τη στιγμή
Νόμιζα πως θα έμενες παραπάνω
έμοιαζε τόσο οικεία αυτή η διαδρομή
πριν φύγεις πες μου τι πρέπει να κάνω
αν θελήσω τα μάτια μου να δεις
Ψάξε με στο φεγγαρόπαρκο της ζωής…
Κ.Ντζούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου