Η νύχτα με παίρνει στο φτερό της,
Άγγελοι πάλι με οδηγούσαν στο Λεμονοδάσος
μακριά από το δύσοσμο του κόσμου
και τον αφορισμό του.
Κοίτα ποιήματα φτιάχνω
σαν μοσχεύματα από τις αμασχάλες του ουρανού,
κάθε κόμπος κι ένα μάτι Αδάκρυτο είναι το φεγγάρι σου ,
ανυψωμένο καρφί σαν του Σταυρωτή το ονείρεμα...
Όσο σκοτάδι και να καταπιεί η γης
η Άνοιξη θα ρθεί στο νυχτερινό οίστρο της λαχτάρας ,
στην τόλμη της επιθυμίας για το άγνωστο σου,
στην ιδρωμένη γλώσσα των εραστών
που λαθραιοπραγούν με το μελάνι τους,
στην ανάσα που κόβεται στο γκρεμό των χειλιών σου
πνιγμένη από το στόμα σου,
άγριο το συναπάντημα της στα χέρια της Αβύσσου
που η ψυχή ακροβατεί ανεπίδεκτη.
Με επιδόματα ζω...
Χάριν ποιήσεως δεν βγάζω δίσκο...
Έλενα Καραγιάννη.
Πίνακας : Duy Huynh painting
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου