Σήμερα είπα να σεργιανίσω τη μέρα
γιατί οι μέρες περνούν δεν μένουν
μ΄ένα πανί καθαρίζω τη σκόνη
τα φθαρμένα παπούτσια
να ζωντανέψουν
στις θύμησες χάνομαι
στις λάμψεις του ορίζοντα
οι κεραυνοί τραγουδούν
στο γκρίζο στο μπλε τ΄ατσαλιού.
Σ΄ένα κύκλο στο ημερολόγιο
βάζω τον χρόνο,
πέρασε η ώρα που σημαίνει
πως η μισή ζωή έχει περάσει
στην αντίπερα όχθη
σ΄ένα όραμα μοιραίο απέραντο
με λάθος οδηγό το χέρι απλώνει
η ομίχλη των πόλεων γυμνό.
Όλο το ανθρώπινο φορτίο
το τράβηξε ο τροχός να κυλίσει
να γλυτώσει από τη στέρηση
των καιρών,
τους μπάσταρδους σκύλους ακούω
να κλαψουρίζουν γα ένα κόκαλο
από σάρκα γυμνό με ριπές από σύννεφο
ούτε καν θέλω να τους κοιτάζω
και στρίβω πιο κάτω να μην βλέπω
την αγριότητα των δρόμων.
Συμπόνια σημαίνει θλιμμένη κατανόηση
κι έτσι απλά εγώ παραιτήθηκα
απ΄την προσπάθεια να μετρώ
πότε το ένα κόκαλο πότε το άλλο
να πηγαίνω πάνω κάτω
να ρεμβάζω το κενό εκείνο που βγαίνει
απ΄την πορεία κουβαλώντας όλο το ψωμί
να το πετάς κι εκείνο να πρασινίζει.
Ω, μουχλιασμένε καθρέφτη
μου ράγισες την καρδούλα
κι έχουμε δρόμο ακόμα
να διανύσουμε
ανθισμένο μα και παράλογο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου