ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Makis Bitos

i.Τόσο ρόδινο , κρυστάλλινο, θεϊκό

Τόσο ρόδινο, κρυστάλλινο, θεϊκό, 

ένα δάκρυ σταγόνα στον φούξια ωκεανό. 

Έκλεψε το λουλούδι, μια αέρινη καρδιά, 

δροσοσταλίδα στου αγέρα την φορεσιά. 

Αιθέρια ματιά. 

Και όπως το δάκρυ αιχμαλώτισε την μορφή, 

ένα χαμόγελο του ήλιου ήρθε να την δει. 

Και το φεγγάρι έπλεξε ένα ασημοϋφάντινο πλεκτό, 

από κάθε χαμόγελο και κάθε σ' αγαπώ. 

Σε ποθώ.

Τόσο μικρή σταγόνα, μα τόσο δυνατή, 

είναι από το δάκρυ μιας αγάπης μακρινής.

Πήγαινε ήλιε και εσύ φεγγάρι, 

δώστε μια αγκαλιά, 

μια καρδιά αέρινη σε ένα λουλούδι λέει μυστικά. 

Δροσοσταλιά.

  7-5-2017

Φωτογραφία : Kostas Andreopoulos

ii. Μικρές σταγόνες στα δίχτυα σου πλεγμένες 

Μικρές σταγόνες στα δίχτυα σου πλεγμένες,

λόγια αγάπης γλυκιά υφασμένες

και εσύ εκεί να ατενίζεις το επόμενό σου θύμα,

να δένεται περισσότερο σε κάθε του βήμα.

Γυναίκα εσύ, γυναίκα αράχνη,

μια μάγισσα του ανέμου,

μια αδίστακτη οφθαλμαπάτη,

τι άραγε ζητάς αφού σε εσένα ανήκω,

πάνω στους ιστούς σου δεμένος,

να σε κάνω τραγούδι και στίχο.

ΣΕ ΘΕΛΩ, ΣΕ ΖΗΤΩ χωρίς όρια, χωρίς κανέναν λογικό ρόλο.

Ολέθρια "γιατί" δεν θέλω να πλανούνται,

το τελευταίο φιλί τα στόματά μας να γευτούνε. 

Σε θέλω, σε χρειάζομαι, μόνο για εσένα ζω, υπάρχω και αισθάνομαι,

σε κάθε κίνησή σου, σε κάθε λεπτό. 

Μικρές σταγόνες στα δίχτυα σου πλεγμένες,

ιδρώτας του γυμνού κορμιού φωνές βυθισμένες,

κάθε σου αναπνοή και ένα χαμόγελο στα χείλη,

σάρκα που τρελά σε καλεί στου τελευταίου λόγου το δείλι. 

Σε θέλω, σε χρειάζομαι, μόνο για εσένα ζω,

υπάρχω και αισθάνομαι,

σε κάθε κίνησή σου, σε κάθε λεπτό.

15-1-2018

Φωτογραφία : Vaso Mpania-limperopoulou

iii. Το δέντρο γυμνό 

Το δέντρο γυμνό.

Ζητούσε απεγνωσμένα δυο φιλιά,

μια αγκαλιά.

Ένα χαμόγελο φωτεινό, ένα δάκρυ αληθινό.

Μια ψυχή να το αισθανθεί, να του δώσει δύναμη,

μια ελπίδα για την άνοιξη που θα 'ρθει.

Γέλασε ένα παιδί.

Και η μυγδαλιά του είπε για τον Θεό που υπάρχει εκεί ψηλά.

Του είπε για όρκους και υποσχέσεις από καιρό,

για μια ανάγκη να χαϊδεύει πονεμένες καρδιές,

να δίνει άγγιγμα μαγικό.

Κοίτα, κοίτα του είπε πως έχω στολιστεί! 

Τι όρκους δίνω, τι δύναμη, τι αντοχή.

Πίστη, πίστη δυσθεώρητα τρανταχτή.

Στεφανωμένη με άνθη μέσα στον χιονιά,

προαναγγέλω την Άνοιξη που θα έρθει ξανά.

Πράσινο θα ντυθείς και ένα γέλιο παιδικά χαρωπό θα αισθανθείς.

Ο ήλιος γίνεται όλο και πιο φωτεινός.

Μια ηλιαχτίδα χορεύει, μιλάει ο Θεός.

Αρχίζει να μυρίζει το χώμα για μια αναγέννηση που ξεκινά.

Και η μυγδαλιά χορεύει με τον αγέρα του βοριά.

Κουνιέται, λυγιέται ντυμένη ονειρικά.

Κοίτα, κοίτα του είπε πόσο ξεμυαλισμένα χορεύω,

αλλά η ζωή με αγαπάει γιατί την Άνοιξη προαναγγέλω.

Στα πράσινα σε λίγο θα ντυθείς,

θα γεμίσεις μια χίλια δυο αρώματα,

με τις μέλισσες θα ονειρευτείς.

20-2-2018

Φωτογραφία: Μάνος Γαμπιεράκης

iv. Μέσα στο μπλε του ουρανού η σκέψη μου 

Μέσα στο μπλε του ουρανού η σκέψη μου,

χαμένη στα γκρίζα σύννεφα των φόβων μου.

Η καρδιά μου να αισθάνεται το βάρος της αγάπης,

ισοπεδωμένη από τον κίνδυνο της απώλειας.

Ένας φρουρός της γης, ένας πολεμιστής ειρήνης,

σε ένα σιωπηλό σιγομιλητό με τον άνεμο.

Ένας ταξιδευτής των δύσκολων εμπειριών, 

να αισθάνομαι στο βάθος της ψυχής μου τι σημαίνει θάνατος. 

Να αγαπήσω, να αγαπηθώ;

Αμφιβολίες που τριβελίζουν το μυαλό μου! 

Μέσα στις φλέβες μου να κοχλάζει το αίμα,

προσπαθώντας να το τιθασεύσει ο νους.

Ο λογισμός σε άσχημα μονοπάτια.

Μαύρες σκέψεις, δύσκολες επιλογές.

Πάντα όμως ο ουρανός δεν μένει με σύννεφα, γίνεται ξάστερος, γίνεται ηλιοφώτιστος και χαρούμενος.

Υπάρχουν Άνθρωποι που η σκέψη τους είναι μαζί μου.

18-5-2016

Φωτογραφία: Kostas Orologas

v. Είναι λες και έκλαψε ο Θεός...

Είναι λες και έκλαψε ο Θεός. 

Ένας τιτάνιος λόγος, ένα δάκρυ πίκρας μες το φως. 

Αιχμαλώτισε όλο το γαλάζιο, όλο το γκρι 

και στο Σύμπαν έδωσε μια ευχή. 

Τα πουλιά είναι αλαργινά,

φωνάζουν δυνατά, παίζουν με το γαλάζιο, 

ανακατεύουν με χρώμα τα φτερά. 

Σταγόνα γυάλινη, αντικατοπτρισμός,

μια μάγισσα να βλέπει στο μέλλον, 

τσιμέντο και μπετόν. 

Φιγούρα τα καράβια, λόγια μοναχά, 

να αρμενίζουνε στο πέλαγος χωρίς προορισμό, χωρίς πανιά. 

Και η ψυχή να αναταράζεται δυνατά. 

Σφαίρα δυνατή χωρίς να κυλά.

Τόση στατικότητα, τόσο απάθεια στη γη

και η μπάλα γυάλινη έτοιμη να εκραγεί. 

Είναι τα πώς και τα γιατί. 

Είναι όταν νόμιζεις κάτι το αληθινό, 

αλλά το αντίστροφο είναι το πραγματικό στην ζωή. 

Όλο το γαλάζιο, όλο το απαλό γκρι, 

καράβια, πουλιά, αστικό τοπίο, φύση σε προσμονή. 

 22-5-2017