AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Φύλλα το Φθινόπωρο

Τί να κάνουν οι ψυχές κάθε φθινόπωρο;

Μπαίνουν σε λήθαργο άραγε
ή ξυπνάνε μεθυσμένες απ’ τα πρωτοβρόχια;
Μιχάλη Γ, Αννίκα Ν , Χαράλαμπε Η,
πού να είστε τώρα και γιατί
Να βυθίζεστε σ’ αιώνια σιωπή

Όταν βλέπω φύλλα ξερά τις Κυριακές στα πεζοδρόμια
Νοσταλγώ αυτά που δεν έζησα
Ερμηνεύω τ’ ανείπωτα
Επικαλούμαι τους νεκρούς μου
Ξορκίζω το πένθος

Οι διαθέσεις μεταμορφώνονται άλλωστε –
(Είναι και ζήτημα εποχής)
Με τα πρωτοβρόχια
Γίνομαι φύλλο κι εγώ
Κίτρινο
Ξερό.

Και μόνο

*****

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ


Μυρίζει θυμάρι και λιβάνι.
Κανένας δεν κλαίει. Σιωπή.
Κανένας δεν κινείται.
Όλοι μετέωροι ανάμεσα σε ό,τι ζουν και σε ό,τι ελπίζουν.
Τα κυπαρίσσια τραγουδάνε τη δύση
Τα μνήματα λευκά καράβια
στη θάλασσα της ανυπαρξίας.
Αξιοζήλευτοι όσοι έχουν πίστη
ότι οι νεκροί κάποτε επιστρέφουν
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Δεν είναι λίγο.
Μπορούν να κοιμούνται τα βράδια.

AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/