ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ "ΜΙΑ ΟΛΟΦΩΤΗ ΜΕΡΑ"

Ξέρω ότι δεν μπορώ

να είμαι άλλο μόνος.

Χωρίς αγάπη,

μοιάζω να μην πατάω

καλά στα πόδια μου.

Κι όταν ακόμα περπατάω στην ακτή,

βλέπω τον Ήλιο να γυρίζει τη μέρα

και το Φεγγάρι να γυρίζει τη νύχτα,

σταματάω ζαλισμένος

και κοιτάζω τα μακρινά βουνά

που ξαπλώνουν πίσω απ’ τη θάλασσα,

και τότε νομίζω πως σε βλέπω.

Εκεί,

ανάμεσα στην άχνα του γαλάζιου,

βάζεις φωτιά στη σκέψη μου.

Κι όταν ο Ήλιος δύει,

ακτινοβολείς σαν πορφυρό γυαλί.

Αχ, τι όμορφα που λάμπεις.

Το σκοτάδι της νύχτας προσπαθεί,

αλλά έρχεται το Φεγγάρι,

και δεν μπορεί πια να σε κρύψει.

Νυχτολούλουδό μου,

πνοή ζωής το τροπικό άρωμά σου.

Αναμφίβολα είσαι αυτό

που τόσα χρόνια περίμενα,

αναπτέρωνε τις ελπίδες μου

και ζέσταινε τα όνειρά μου.

Μυστηριώδες κορίτσι,

ωχ, αρχίζω και σ’ ερωτεύομαι,

θέλω να σε κάνω δικό μου,

ακόμα και τα κύματα συμφωνούν παφλάζοντας

και η παλίρροια μεγαλώνει την επιθυμία μου.

Ναι, είσαι αυτό που έψαχνα.

Δεν είμαι μόνος τώρα πια,

ίσα ίσα που σε νιώθω μέσα μου πιο ζωντανά,

καθώς μ’ αγγίζουν τα φωτισμένα βλέμματα

που στέλνουν τα ολόγιομα μάτια σου

και τότε θέλω να σου δώσω χίλια φιλιά,

στα κοραλλένια χείλη σου

και στα ολοπόρφυρα μάγουλά σου.

Θέλω να έρθω κοντά σου

με φλογερές αγκαλιές,

να σε νανουρίσω για να κοιμηθείς.

Έλα μαζί μου. Η ζωή είναι σύντομη.

Θέλω την τρυφερότητα απ’ το άγγιγμά σου.

Κάνε με πιλότο των αναμνήσεων σου

κι άφησε ν’ αναβοσβήνουν τ’ άστρα

πολύχρωμα λαμπιόνια,

και πύρινες σφαίρες,

στον Διαστημικό Σταθμό της καρδιάς σου.

Ψάξε τις ελπίδες σου στο Σύμπαν

μπορεί να είναι κάπου εκεί

στο πιο απόμακρο και μικρό φωτεινό σημαδάκι.

Κάνε τα όνειρά σου σκάλες - γιρλάντες

με την εκτυφλωτική λάμψη του αδύνατου

και κρέμασέ τες στον Ήλιο και στο Φεγγάρι.

Κοίτα, πόσο ομόρφυνε η αγάπη μας

το πρωινό και το ηλιοβασίλεμα.

Ακόμα και τα σκοτάδια της νύχτας

πνίγουν μέσα στη σιωπή κι απαλύνουν

τον θόρυβο των συναισθημάτων

σέρνοντας πίσω τους μια ολόφωτη μέρα.

Τόσα αρώματα και χρώματα

και τόσες μουσικές

δε γεύτηκα ποτέ.

Σ' έναν κόσμο γεμάτο με ρηχούς ανθρώπους,

όπου ο Ήλιος γυρίζει , το Φεγγάρι γυρίζει, η Γη γυρίζει,

εγώ δε στάθηκα ποτέ στην εικόνα,

μπήκα βαθιά στην ψυχή σου

και την ερωτεύτηκα.

Από το βιβλίο: ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Η φωτογραφία είναι από https://www.in2life.gr/