ΜΑΝΩΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΎΛΗΣ"ΛΥΠΑΜΑΙ"

 

Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ για ό,τι σου ’χω κάνει, αφού ήμουν η αιτία να σου ραγίσει η καρδιά. Είναι προφανές πως τώρα έχω μετανιώσει αλλά και πως εσύ είσαι καλά, αφού είσαι όρθια, μ’ έχεις ξεπεράσει ορθώνοντας ανάμεσά μας, με τη σιωπή σου, έναν αδιαπέραστο τοίχο. Η μνήμη μου έχει σταματήσει και δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα άλλο, παρά μόνο τις ωραίες εκείνες διαδρομές, καθώς βαδίζαμε χέρι χέρι, στα μονοπάτια του κόσμου. Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί, αν θα ’θελες να με ξανακούσεις, να μου δώσεις μια ακόμη ευκαιρία, να σου ζητήσω συγνώμη και να κάνουμε πιο όμορφα πράγματα, αγάπη μου. Πόσο θα ’θελα, να τα ξεπεράσουμε όλα, ώστε να ξαναζήσουμε εκείνα τ’ ανεπανάληπτα πρωινά και τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα, που οι φλόγες του Σύμπαντος χόρευαν και τραγουδούσαν τον έρωτά μας. Κι όταν κτυπάει το τηλέφωνό μου, οι χτύποι της καρδιάς μου ακούγονται πιο δυνατοί, ο νους μου λαχταρά να ’σαι σύ στη γραμμή με τη ζεστή σιγανή φωνή, με τη φωτιά της αγάπης να μηδενίζει την όποια απόσταση μας χώριζε. Τώρα πια, όμως, ποτέ δεν είσαι σύ. Μόνο μια φωνή που βγαίνει από μέσα μου, την ακούω κάθε φορά: «Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις». Και σε καλώ, χιλιάδες φορές το έχω κάνει, γιατί θέλω να σου πω: «Εγώ φταίω που γκρεμίστηκε ο μαγικός κόσμος μας, που ξεκίνησε σαν άνεμος με ορμητικά φτερά πάνω στην άμμο των μεγάλων προσδοκιών, που χάριζε στον νου και στο σώμα μας την αναπνοή και κατέληξε ο θρήνος ενός ανολοκλήρωτου έρωτα». Αλλά το τηλέφωνό σου έχει πλέον σιωπήσει. Πόσο θα ’θελα, τουλάχιστον για μια φορά, να σηκώσεις το ακουστικό, να μ’ ακούσεις να σου λέω, με το παράπονο του ποιητή που έχασε τη σύντροφό του: «Σ’ αγαπώ», κι ακόμα: «Τι κρίμα, έγινε αυτό που φοβόμασταν. Όλη η μαγεία έμεινε στο χθες. Ξεμείναμε, αγάπη μου, από διαδρομές κι απομείναμε ν’ αγναντεύουμε, με δάκρυα στα μάτια και με βουβά χείλη, ένα κομμάτι χθεσινού ουρανού από ξεθωριασμένες ακρογιαλιές, με ουράνια τόξα, πάνω από λευκές θάλασσες». Αλλά το τηλέφωνό σου έχει πλέον σιωπήσει και η αγάπη όταν γίνεται σιωπή, σέρνει μαζί της δεινά και πόνους. Η αγάπη όταν γίνεται σιωπή, γίνεται η πιο δυνατή κραυγή και σαν όλες τις κραυγές, σκοτώνει.... «Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ, γιατί η φωτιά της αγάπης σου έσβησε για πάντα, όπως η ζωή σβήνει για πάντα με τον θάνατο». Στον Αστερισμό του Κύκνου ΜΑΝΏΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΎΛΗΣ