Θα ήθελα τόσο πολύ...
Θα ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίξω,
να μυρίσω αέρα, να φιλήσω φωτιά,
να δω δύο μάτια κάρβουνα,
της ψυχής μου σκοτεινά μυστικά.
Σάρκα ολέθρια, καταδυναστευτικιά,
να τρέμει σαν φύλλο του φθινοπώρου, ανατριχιαστικά.
Πουλιά του αγέρα η ματιά μου,
χείλη ερεθιστικά.
Καράβι με ανοιχτά πανιά,
να αρμενίζω στην αγκαλιά σου,
να δίνω φιλιά της αβύσσου στα μαλλιά σου,
να ανατίναζω οχυρά.
Φύσα αέρα, δώσε φωτιά,
ένα ματόκλαδο ευχή σου ζητά.
Πάνω στο ακροδάχτυλο, σταγόνα ιδρώτα και εσύ,
βουρκωμένοι καθρέφτες, ανάσες ζωής,
ημίφως, πάθος, λικνιστικό τραγούδι,
κόκκινο του πόθου κρασί σου ζητεί.
Και η σάρκα να καίει,
δροσερό αεράκι να κλαίει.
Να παραπαίει, πάνω στα στήθη να γέρνει,
γλώσσα στη γλώσσα, αφή στην αφή.
Φίδια στριφογυριστά, χωρίς υπομονή.
Ένα γεράκι πετάει, μια καρδιά φρουρεί και κατέχει.
Ώμοι τορνευτεί,
ασυδοσία, πλεονεξία,
γλουτοί θεϊκοί.
Αγώνας χωρίς τέλος, θόρυβοι εξουσιαστικοί.
Ένα κρεσέντο, ένα τέλος,
καινούρια αρχή.
29-1-2017
🌼 🌼 🌼 🌼
Άραγε για ποιο κόκκινο του πάθους...
Άραγε για ποιο κόκκινο του πάθους να σου δώσω κάθε χτύπο της καρδιάς μου??
Άραγε για πιο λαμπερό χαμόγελο να σου δώσω το κάθε πολύτιμο μου της ψυχής κομμάτι??
Βασίλισσα σου με Πορφυρό φουστάνι να κάνω στέμμα κάθε φιλί σου και κάθε χάδι.
Είναι όταν βουτάς σε μια θάλασσα χωρίς στεριά,
χωρίς να ζητάς κανένα σημάδι ανθρώπινο στην ξαστεριά.
Μόνο το φιλί σου κόκκινο σαν την φωτιά,
να τρίζει ξύλο που καίει σε μια αγκαλιά.
6-2-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Η καρδιά χτυπά ρυθμικά
Η καρδιά χτυπά ρυθμικά,
τρέχει στις φλέβες, λέει μυστικά.
Κρύσταλλο που λιώνει στην κάθε λέξη σκληρή,
σε κάθε άτοπη πράξη, σε κάθε άσχημη στιγμή.
Πόσο γλυκό, τρεχούμενο κελαρρυστό δροσερό νερό, ακούγεται το σ'αγαπώ.
Επουλώνει πληγές, δωρίζει ολάνθιστες, ζεστές αγκαλιές.
Ένα σ' αγαπώ που βγαίνει από την καρδιά
και γίνεται απόσταγμα δροσοσταλιάς, διαμάντι αληθινό μιας ψυχής που χαμογελάς.
Έρωτας ψυχής,
γέλιο φωτεινό καρδιάς που χτυπά σε ρυθμούς έξαψης ερωτικής.
Σε αγαπώ, με αγαπάς.
Σε ποθώ, με αναζητάς.
Λάμψεις, λάμψεις από τα μάτια του έρωτα μεμιας
14-2-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Άκουσε τον ήχο του νερού...
Άκουσε τον ήχο του νερού όπως γλυκά γλύφει την πέτρα!
Κόκκινο τριαντάφυλλο της φωτιάς, δύο χέρια, δυο χείλη, δυο φιλιά, μια του πάθους πύρινη αγκαλιά.
Γλυκολαλεί και τραγουδά για δύο μαύρα μάτια, μαύρα της νυχτιάς στολισμένα μαλλιά!
Και το νερό βρυχάται γίνεται πιο ορμητικό,
γίνεται άγριο, απαιτητικό.
Γίνεται χείμαρρος, ποτάμι εκκωφαντικό.
Άλικο, μαύρο, φιλί από αγριοκέρασο και φράουλα στον ολόγυμνο λαιμό.
Και η σάρκα να πάλλεται, να χορεύει σαν φτερό, πάνω στο διάφανο τρελό υδάτινο χορό.
Πέταλο από τριαντάφυλλο το κάθε εκατοστό.
Και το ποτάμι φωνάζει, ωρύεται, θέλει και άλλα χάδια, αμέτρητα σε αγαπώ.
Μόνο το πύρινο τριαντάφυλλο μέσα στο μαύρο διαμάντι να γεύεται με οίστρο όλο το φιλί το γλυκό.
Πέταλα βελούδινα το άγγιγμα, φεύγει το μυαλό σε ταξίδι ονειρικό.
11-3-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Τόσο ολόδροσα λαμπρό
Τόσο ολόδροσα λαμπρό,
τεράστιο μαργαριτάρι στον λαιμό,
πάνλευκη του φεγγαριού συγχορδία,
πάνω στο μονοπάτι γλυκιά οπτασία.
Μια κόρη του ονείρου λυπημένη,
από τα αθώα παιδιά του κόσμου συγκινημένη.
Δάκρυ κυλάει από την άκρη του ματιού της
και την ειρήνη επικαλείται από κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Και απορεί....
Γιατί???
Κύκνος λευκός η ψυχή της,
μέσα στους δρόμους της Σελήνης η σκέψη της φυγής της.
ΓΙΑΤΙ?
Μια αγκαλιά της νύχτας και μια αχτίδα,
αλλά η λύπη να της παιδεύει την φωνή της.
Δεν μπορεί λέξη να αρθρώσει,
φοβάται ότι το κύκνειο άσμα της ανθρωπότητας θα δώσει.
Γιατί?
Γιατί? Σώματα στους δρόμους της απόγνωσης εγκατελειμμένα,
παιδικές ψυχές στο ναδίρ της ύστατης ελπίδας αφημένα.
Γιατί?
Γιατί να υπάρχουν σώματα του πόνου,
ζωές χαμένες στους άδειους δρόμους?
Τόση αδικία, τόση μεγάλη ανισότητα, μια διαχρονική χωρίς τέλος ιστορία.
Γιατί??
Πέπλο λευκό, φεγγάρι στο λαιμό,
φοβάται να αρθρώσει λέξη,
να πει το τελευταίο σκοπό.
Γιατί?
24-2-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου