ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ "ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ"

Εσένα που γνώρισα πιο καλά απ’ ότι μ’ ακούμπησε στη ζωή μου, που αφιέρωσα τα πιο όμορφα χρόνια, που μ΄ αγάπησες και σε λάτρεψα, που σε στήριξα και με στήριξες, που κλέψαμε ο ένας απ’ τον άλλο καθετί όμορφο της ψυχής της καρδιάς μας και του νου, που κάναμε τόσα όνειρα χέρι χέρι… με φυλακτό κρεμασμένο στον λαιμό το όραμά μας… Εσένα όσα χρόνια κι αν περάσουν, αφού ο Θεός δε μας ήθελε μαζί για πάντα, όπου και να είσαι, με όποιον και να είσαι, θα σ΄ αγαπώ, μετρώντας τις ώρες που έγιναν πληγές προσμένοντας τον γυρισμό σου, θα είσαι στην καρδιά μου και θα χάνομαι μόνο στα μάτια σου κι ας μην ξέρεις πόσο πονάω… Εσένα που έφυγες τόσο νωρίς, κι άφησες πίσω σου τόσες χαμένες στιγμές, τόσα ατελείωτα χρωματιστά όνειρα, τόσες πανέμορφες αναμνήσεις, τόσες ζοφερές νύχτες, τόση ασήκωτη μοναξιά… Εσένα θα σ’ αγαπώ για πάντα αφού δεν μπορώ τίποτα άλλο να κάνω. Άλλωστε πως ν’ αφήσω να τελειώσουν οι χρωματιστές ονειρικές στιγμές που από τότε άρχισαν για μας… Εσένα που σε βρήκα σ’ έναν άλλο κόσμο που έχτισα πέτρα πέτρα, που μέσα σου σεργιάνισα την ευτυχία, που όταν φεύγεις είμαι, άρρωστος, μισός, μου είναι αδύνατον να παραδεχτώ, πως ποτέ δεν υπήρχες. Σε ψάχνω τις νύχτες στα ονειρικά μονοπάτια που βλέπω στα σκιερά μάτια του Φεγγαριού αφού τις μέρες για να μου κρύψει την αλήθεια της απουσίας σου με τη λαμπρότητα του ο Ήλιος με τυφλώνει… ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ