«Σκοντάφτοντας με το διαφορετικό πρόσωπό μου
της κάθε ημέρας,
Δολοφονημένος από τον ουρανό!»
[Federico Garcia Lorca,
“Vuelta de Paseo”
Poeta en Nueva York, 1929-1930]
i.Αιρετική της πραγματικότητας
Φοβάμαι να μιλήσω για αυτά που πραγματικά πρέπει
Φοβάμαι πως δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω
τι ακριβώς συμβαίνει
Κάποιες στιγμές συνειδητοποιώ την πραγματικότητα
και θλίβομαι όταν βλέπω πως αυτό που ζούμε δεν είναι αυτό που
θέλαμε να ζήσουμε
Διπλές ζωές, μα μόνο μία δική μας
Απελπιστικά λογικό το παρόν
και η παλιά πόλη αδύναμη να συγκρατήσει μια επιθυμία
ή έστω ένα όνειρο
Η άλλη ζωή,
αυτή που ονειρευτήκαμε,
χωράει μόλις σε ένα στίχο
και φεύγουν παθητικά οι μέρες
μας ξεγελούν
κλέβοντας τα χρόνια μας.
Ίσως αύριο κάτι να αλλάξει…
Δίχως να μπούμε στην φασαρία του αυτοπροσδιορισμού.
Hérétique de la réalité
Je crains de parler de ce dont je dois vraiment parler
Je crains de ne pas encore pouvoir définir
ce qui se passe exactement
Des fois je prends conscience de la réalité
et je m’attriste quand je vois que ce qu’on vit n’est pas ce que nous
voulions vivre
Doubles vies, mais une seule est à nous
Le présent étant désespérement raisonable
et la vieille ville faible pour maintenir une envie
ou au moins un rêve
L’autre vie,
celle dont nous avons rêvé,
ne peut trouver place que dans un vers
et les jours s’en vont passivement
et nous trompent
en volant nos années.
Peut-être que demain quelque chose changera…
Sans faire d’histoire pour nous définir.
Traduit en français par Paraskevi Vas. Molari
🍁 🍁
«Πολύς από τον πόνο σας είναι
δική σας εκλογή»
[Kahlil Gibran,
The Prophet, 1923]
«Μακάριοι όσοι ξέρουν πως
ο πόνος δεν είναι στεφάνι δόξας»
[Jorge Luis Borges,
«Περικοπές από ένα Απόκρυφο Ευαγγέλιο»,
Elogio de la Sompra, 1969]
ii. Portsmouth and Southsea Railway Station
Οι αμαξοστοιχίες περνούν διαδοχικά
μία…
δύο…
μπροστά από την αποβάθρα
–χωρίζοντας το παρόν από το επόμενο λεπτό
Το τώρα…
το μετά…
Προορισμοί και αποστάσεις
και επιβάτες
-εκμηδενισμένης σημασίας.
Φεύγεις!
Μένω…
Κάνω τα δάκρυα σκόνη για να χαθούν πριν φτάσουν ως τα μάτια μου
σφίγγω τα χέρια μου για να μην σε κρατήσουν
δαγκώνω τα χείλη μου για να μην βγει ο λυγμός που πνίγει την ανάσα μου.
Δεν θέλω να με δεις να κλαίω
Δεν θέλω να κλάψω
Όλα αναμετρούνται μέσα μου,
πασχίζοντας να γεννηθούν όλα ξανά από την αρχή,
-δάκρυα και στιγμές και μια αγωνία φόβου ακαθόριστου
δοκιμάζουν την αντοχή μου.
Απόψε το παγωμένο μου κορμί
θα σμίξει με την απώλεια σε ένα κρεβάτι πάνω
που κουβαλά ακόμα το άρωμά σου στα σπλάχνα του
-τα ζωντανά.
Απόψε, θα κάψω την καρδιά μου
-με την λαχτάρα της πρόστυχης ικανοποίησης που ξεπηδά από το κενό,
να μην πονά.
Μα όσο και αν προσπαθώ, οι αναμνήσεις
ο έρωτας,
οι στιγμές
δεν καίγονται.
Μέσα από τις στάχτες τους γεννιούνται πιο δυνατές
Για άλλη μια φορά,
το φως στο κομοδίνο θα μείνει ανοιχτό όλη την νύχτα
-καντήλι που θα καίει δίπλα σε κρεβάτι νεκρό,
τα φαντάσματα του εαυτού μου να διώχνει.
Ο πόνος θα γίνει έρωτας ξανά
-και μέσα από αυτόν τον πόνο θα αγαπήσω.
Διάφανος πόνος μου
-εσύ
Και δίχως αυτόν τον πόνο,
δεν ζω.
“ Grande part de votre douleur
c’est votre choix”
[Kahlil Gibran,
The Prophet, 1923]
“Heureux ceux qui savent que
la douleur n’est pas une couronne de gloire.”
[Jorge Luis Borges
Passages d’un Evangile Secret
Elogio de la Sompra, 1969]
Portsmouth and Southsea Railway Station
Les trains passent l’un après l’autre
un…
deux…
devant le quai
-en séparant le présent de la minute suivante
Le maintenant…
l’ après
Destinations et distances
et passagers
-sans importance aucune.
Tu t’en vas!
J’y demeure…
Je rends les larmes en poussière pour qu’elles disparaissent avant d’arriver à mes yeux
je serre les mains pour qu’elles ne te tiennent pas
je mords les lèvres pour empêcher le sanglotement suffocant mon haleine.
Je ne veux pas que tu me voies pleurer
Je ne veux pas pleurer
Tout en lutte en moi,
s’efforcant de naître tout de nouveau
-des larmes et des moments et une angoisse d’une peur indéfinie
mettent en épreuve mon endurance.
Ce soir mon corps froid
s’accouplera avec la perte sur un lit
qui porte encore ton parfum dans ses entrailles
-les vivantes.
Ce soir, je brûlerai mon coeur
-au désir de la satisfaction vulgaire surgissant du vide,
pour qu’il n’ait pas de mal.
Mais malgré mes efforts, les mémoires
l’amour,
les moments
ne se brûlent pas.
Ils naissent plus forts de leurs cendres
Encore une fois,
la lumière sur la table de lit sera allumée pendant la nuit
-chandelle brulant à coté d’un lit mort,
pour chasser les fantômes de moi même.
La douleur deviendra encore amour
-et à travers cette douleur je vais aimer.
Ma douleur claire
-toi
Et sans cette douleur,
je ne vis pas.
Traduit en français par Paraskevi Vas. Molari
🍁 🍁
«Εκεί που η σκέψη σταματά
και αρχίζει η παραίσθηση της ποίησης,
Σε θυμάμαι»
[Α. Ν. Ρηγάκη,
Άτιτλο]
«Φεύγω,
αλλά αν φύγω,
με μια αλήθεια
που δεν εκφράστηκε ακόμη,
αυτή η ίδια αλήθεια
θα με γυρέψει πάλι
και θα με αναζητήσει
και πάλι θα ξανάρθω»
[Kahlil Gibran,
The Garden of the Prophet, 1933]
iii. Σε έναν χαμένο παράδεισο
Φωνές και,
γυαλιά πεταμένα στο πάτωμα.
Λουλούδια μεθυσμένα με χειμωνιάτικο άρωμα.
Σκοτάδι και φως γίνονται ένα
Πονάς μα μένεις δίπλα μου
-το τώρα σε λίγο θα είναι χτες
ως πότε θα αντέχεις να αντιμάχεσαι τον πόνο;
Τραβώ το σχοινί,
Τραβώ τα χρόνια μαζί
Κλειδιά στο τραπέζι και ο ήχος με τις συλλαβές των άστρων,
εκείνων που φώτιζαν κάποτε…
Ο παράδεισος φεύγει,
Μαντήλι λευκό – αποχαιρετισμού ή παράδοσης
Ρολόι που απότομα σταμάτησε,
και οι δείκτες του,
δείχνουν εσένα.
«Là ou la pensée s’arrête
et commence l’illusion de la poésie,
Je me souviens de toi.»
( Α.Ν. Rigaki
Sans titre)
«Je m’en vais,
mais si je pars,
avec une vérité
pas encore exprimée,
cette même vérité
me cherchera de nouveau
elle sera en quête de moi
et j’ y reviendrai.»
(Kahlil Gibran,
The Garden of the Prophet, 1933)
Dans un paradis perdu
Des voix et,
des verres jetés sur le plancher.
Des fleurs ivres d’un parfum d’hiver.
Ténèbres et lumière deviennent un
Tu as mal, mais tu demeures à coté de moi
-maintenant deviendra bientôt hier
Jusqu’à quand pourras-tu résister à la douleur?
Je tire la corde,
En tirant les années en même temps
Des clefs sur la table et le son avec les sylabes des étoiles,
celles qui jadis brillaient….
Le paradis s’en va….
Foulard blanc-d’adieu ou de capitulation
Ηorologe qui s’arrêta brusquement,
et ses aiguilles,
c’est toi qu’elles montrent.
Traduit en français par Paraskevi Vas. Molari
Τα τρία ποιήματα της κυρίας Χριστίνας Μέλλιου, είναι από την ποιητική της συλλογή ΜΥΧΙΟΣ ΝΟΣΤΟΣ . εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ 2011, την οποία μεταφράζει η κυρία Παρασκευή Μόλαρη και είναι υπό έκδοση
🍁 🍁
Η Χριστίνα Π. Μέλλιου σπούδασε «Ευρωπαϊκές Επιστήμες» στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ (Ημωνένο Βασίλειο), είναι διδάκτωρ Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής και υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου στον τομέα της Βυζαντινής Ιστορίας. Υπηρέτησε τον χώρο της εκπαίδευσης διδάσκοντας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Ασχολείται με την επιστημονική έρευνα και την αρθρογραφία, ενώ κρατά επί τρία χρόνια την μόνιμη εβδομαδιαία στήλη «Κορυφώκριτα» στην Εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα». Ζει μόνιμα στο νησί των Φαιάκων.
Έργα της:
(2010) Fort Augustus, (αφήγημα), εκδόσεις Οσελότος
(2011) Μύχιος Νόστος, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος
(2015) Ώρια Ψυχής, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος
(2020), Άπηξ, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος, υπό έκδοση.
Η Παρασκευή Β. Μόλαρη είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μάστερ ΙΙ από το Πανεπιστήμιο Paul Valéry Montpellier III . Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Έχει παρουσιάσει και μεταφράσει πλήθος ποιημάτων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και τα οποία χρησιμοποιούνται ως διδακτικό υλικό στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ως συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ έχει δημοσιεύσεις μεταφραστικές της εργασίες και παρουσιάσεις, καθώς και στο Δίκτυο Πολιτικής Ανωτάτης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου