"Σεπτέμβρης" Τραγούδι του Γιώργου Ρήγου (Μουσική & Ερμηνεία) και σε Στίχους του Αθω Χατζηματθαίου
στιχογραφία: Αθως Χατζηματθαίου
φωτογραφίες: Γιάννης Ρήγος
composer and performance: George (Giorgos) Rigos
lyrics: Atos Xatzimatheu
photographer: John Rigos
Σεπτέμβρης
Σεπτέμβρης σε μια στάλα της βροχής
ακούμπησε η καρδιά να ξεδιψάσει
στο στεναγμό της δάκρυσε η γης
τ' όνειρο είχε κιόλας προσπεράσει
κίτρινο φύλλο ο έρωτας
στ' άνεμου το τραγούδι
ματοβαμμένο σύννεφο
νεκρό στη γη λουλούδι .
κίτρινο φύλλο ο έρωτας
στ' άνεμου το τραγούδι
Στο πέτρινο χαμόγελο ξυπνούν
θλιμμένα καλοκαίρια τα όνειρά μας
καρδούλες που για έρωτα διψούν
δάκρυα που ματώνουν τη χαρά μας
Άθως Χατζηματθαίου copyright
ΛΙΝΑ ΒΑΤΑΝΤΖΗ "Αμφίθυμος λεμονανθός"
βρίσκονται άνθη - φυλακές.
Μην θεωρήσεις σκληρή τη λέξη -
Πράγματι
μέσα τους φυλάγουν
το παρελθόν
ελευθερώνουν αρώματα
οι αισθήσεις
με απαλό χάδι των πέταλων ζωντανεύουν
πάλι και πάλι
προοδευτικά
όσα καρφώθηκαν για πάντα
στις εμπειρίες.
Λίνα Βαταντζή
η φωτογραφία είναι από https://www.pikist.com/
"Fire And Flowers" Poem By James Tian
The place where ice and snow can't stay,
It’s where the sunlight can smile like a kid.
The place where fear cannot roar,
It’s the garden where flowers will dream.
The love we need,
The time is speechless.
Give those life the chance who just suffered,
It’s also giving yourself the kindness.
Struggle is not the one that we want to see,
The world needs to let the endless desires lose their freedom and chiefs.
The smoke of gunfire hasn’t disappeared completely,
Why do we pursue the conquest and killing always?
Please care those sad voices come from the heart of the stars,
Just no sense to lose the bright sky even if it’s conquered.
Fortunately, hope still exists,
The sincere friendship we give each one every moment,
The melody of harmony has been played.
By James Tian
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Θα ήθελα τόσο πολύ...
Θα ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίξω,
να μυρίσω αέρα, να φιλήσω φωτιά,
να δω δύο μάτια κάρβουνα,
της ψυχής μου σκοτεινά μυστικά.
Σάρκα ολέθρια, καταδυναστευτικιά,
να τρέμει σαν φύλλο του φθινοπώρου, ανατριχιαστικά.
Πουλιά του αγέρα η ματιά μου,
χείλη ερεθιστικά.
Καράβι με ανοιχτά πανιά,
να αρμενίζω στην αγκαλιά σου,
να δίνω φιλιά της αβύσσου στα μαλλιά σου,
να ανατίναζω οχυρά.
Φύσα αέρα, δώσε φωτιά,
ένα ματόκλαδο ευχή σου ζητά.
Πάνω στο ακροδάχτυλο, σταγόνα ιδρώτα και εσύ,
βουρκωμένοι καθρέφτες, ανάσες ζωής,
ημίφως, πάθος, λικνιστικό τραγούδι,
κόκκινο του πόθου κρασί σου ζητεί.
Και η σάρκα να καίει,
δροσερό αεράκι να κλαίει.
Να παραπαίει, πάνω στα στήθη να γέρνει,
γλώσσα στη γλώσσα, αφή στην αφή.
Φίδια στριφογυριστά, χωρίς υπομονή.
Ένα γεράκι πετάει, μια καρδιά φρουρεί και κατέχει.
Ώμοι τορνευτεί,
ασυδοσία, πλεονεξία,
γλουτοί θεϊκοί.
Αγώνας χωρίς τέλος, θόρυβοι εξουσιαστικοί.
Ένα κρεσέντο, ένα τέλος,
καινούρια αρχή.
29-1-2017
🌼 🌼 🌼 🌼
Άραγε για ποιο κόκκινο του πάθους...
Άραγε για ποιο κόκκινο του πάθους να σου δώσω κάθε χτύπο της καρδιάς μου??
Άραγε για πιο λαμπερό χαμόγελο να σου δώσω το κάθε πολύτιμο μου της ψυχής κομμάτι??
Βασίλισσα σου με Πορφυρό φουστάνι να κάνω στέμμα κάθε φιλί σου και κάθε χάδι.
Είναι όταν βουτάς σε μια θάλασσα χωρίς στεριά,
χωρίς να ζητάς κανένα σημάδι ανθρώπινο στην ξαστεριά.
Μόνο το φιλί σου κόκκινο σαν την φωτιά,
να τρίζει ξύλο που καίει σε μια αγκαλιά.
6-2-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Η καρδιά χτυπά ρυθμικά
Η καρδιά χτυπά ρυθμικά,
τρέχει στις φλέβες, λέει μυστικά.
Κρύσταλλο που λιώνει στην κάθε λέξη σκληρή,
σε κάθε άτοπη πράξη, σε κάθε άσχημη στιγμή.
Πόσο γλυκό, τρεχούμενο κελαρρυστό δροσερό νερό, ακούγεται το σ'αγαπώ.
Επουλώνει πληγές, δωρίζει ολάνθιστες, ζεστές αγκαλιές.
Ένα σ' αγαπώ που βγαίνει από την καρδιά
και γίνεται απόσταγμα δροσοσταλιάς, διαμάντι αληθινό μιας ψυχής που χαμογελάς.
Έρωτας ψυχής,
γέλιο φωτεινό καρδιάς που χτυπά σε ρυθμούς έξαψης ερωτικής.
Σε αγαπώ, με αγαπάς.
Σε ποθώ, με αναζητάς.
Λάμψεις, λάμψεις από τα μάτια του έρωτα μεμιας
14-2-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Άκουσε τον ήχο του νερού...
Άκουσε τον ήχο του νερού όπως γλυκά γλύφει την πέτρα!
Κόκκινο τριαντάφυλλο της φωτιάς, δύο χέρια, δυο χείλη, δυο φιλιά, μια του πάθους πύρινη αγκαλιά.
Γλυκολαλεί και τραγουδά για δύο μαύρα μάτια, μαύρα της νυχτιάς στολισμένα μαλλιά!
Και το νερό βρυχάται γίνεται πιο ορμητικό,
γίνεται άγριο, απαιτητικό.
Γίνεται χείμαρρος, ποτάμι εκκωφαντικό.
Άλικο, μαύρο, φιλί από αγριοκέρασο και φράουλα στον ολόγυμνο λαιμό.
Και η σάρκα να πάλλεται, να χορεύει σαν φτερό, πάνω στο διάφανο τρελό υδάτινο χορό.
Πέταλο από τριαντάφυλλο το κάθε εκατοστό.
Και το ποτάμι φωνάζει, ωρύεται, θέλει και άλλα χάδια, αμέτρητα σε αγαπώ.
Μόνο το πύρινο τριαντάφυλλο μέσα στο μαύρο διαμάντι να γεύεται με οίστρο όλο το φιλί το γλυκό.
Πέταλα βελούδινα το άγγιγμα, φεύγει το μυαλό σε ταξίδι ονειρικό.
11-3-2018
🌼 🌼 🌼 🌼
Τόσο ολόδροσα λαμπρό
Τόσο ολόδροσα λαμπρό,
τεράστιο μαργαριτάρι στον λαιμό,
πάνλευκη του φεγγαριού συγχορδία,
πάνω στο μονοπάτι γλυκιά οπτασία.
Μια κόρη του ονείρου λυπημένη,
από τα αθώα παιδιά του κόσμου συγκινημένη.
Δάκρυ κυλάει από την άκρη του ματιού της
και την ειρήνη επικαλείται από κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Και απορεί....
Γιατί???
Κύκνος λευκός η ψυχή της,
μέσα στους δρόμους της Σελήνης η σκέψη της φυγής της.
ΓΙΑΤΙ?
Μια αγκαλιά της νύχτας και μια αχτίδα,
αλλά η λύπη να της παιδεύει την φωνή της.
Δεν μπορεί λέξη να αρθρώσει,
φοβάται ότι το κύκνειο άσμα της ανθρωπότητας θα δώσει.
Γιατί?
Γιατί? Σώματα στους δρόμους της απόγνωσης εγκατελειμμένα,
παιδικές ψυχές στο ναδίρ της ύστατης ελπίδας αφημένα.
Γιατί?
Γιατί να υπάρχουν σώματα του πόνου,
ζωές χαμένες στους άδειους δρόμους?
Τόση αδικία, τόση μεγάλη ανισότητα, μια διαχρονική χωρίς τέλος ιστορία.
Γιατί??
Πέπλο λευκό, φεγγάρι στο λαιμό,
φοβάται να αρθρώσει λέξη,
να πει το τελευταίο σκοπό.
Γιατί?
24-2-2018
Αλέξανδρος Θεοδωρής – νέο single «Είσαι αέρας» από την Spider Music.
«Είσαι αέρας»
(Δείτε το βίντεο εδώ)
https://www.youtube.com/watch?
H Spider Music σας παρουσιάζει το νέο τραγούδι του Αλέξανδρου Θεοδωρή με τον τίτλο «Είσαι αέρας », σε στίχους του Νικόλα Κολοκοτρώνη και μουσική του Αλέξανδρου Θεοδωρή και του Γιώργου Γιαννικόπουλου .
Την ενορχήστρωση, μίξη mastering έκανε ο Γιώργος Γιαννικόπουλος από τα Orange Studios .
Ο Αλέξανδρος Θεοδωρής γνωστός σε όλους μας από το συγκρότημα ΟΜΝΙΑ, όμως στις πλάτες του κουβαλάει και αρκετά προσωπικά single που έχουν κυκλοφορήσει από την Spider Music την τελευταία διετία, αυτήν την εποχή βρίσκεται στο στούντιο και ετοιμάζει ένα ακόμη single που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Καλή ακρόαση !!!
Το τραγούδι κυκλοφορεί digital σε όλα τα ηλεκτρονικά καταστήματα από την Spider Music.
Official links
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά "Παγκόσμια η κρίση"
Προσβλέπαμε στο όνειρο της αφθονίας
και υποτακτικοί στις χώρες του πλούτου
δεν τιθασεύσαμε την άκρατη επιθυμία
της ανάδειξης σε μεγιστάνες ,ευγενείς
τιτλούχους δίχως νόημα.
Μας τύφλωσε η λάμψη ,χάσαμε την ηθική μας,
μπροστά στο φαινόμενο της υπεραπλούστευσης
και του ωχαδερφισμού.
Απανωτά αμαρτήματα του πολιτισμού
τα λέω τώρα!
Μασκαρευτήκαμε και εμείς οι δήθεν
φτάσαμε σε αδιέξοδο
που σιγά- σιγά και τραγικά οικοδομούσαμε.
Παγκόσμια κρίση!
Παλίρροια,
με προάγγελο τον εγωτισμό και το συμφέρον!
Παγκόσμια κρίση!
Απροσδόκητη κατάσταση με απροσδόκητη
διάσταση!
Βιάσαμε τον άνθρωπο ,τον βγάλαμε
απ’ την ονειροπόληση και το ρεμβασμό
τον πνίξαμε στη ναρκισσιστική επιδειξιμανία του.
…………………………………………………
Πού να πάω να ονειρευτώ ,
μα να γλιτώσω κι απ’ τους εφιάλτες!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια ,κριτικός
Η φωτογραφία είναι από https://www.deviantart.com/
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Περί Πολέμου"
Π ό λ ε μ ο ς είναι:
*· Η απελευθέρωση των πιο πρωτόγονων ενστίκτων του ανθρώπου και η επιστροφή αυτού στην πρωτόγονη βαρβαρότητα.
*· Η αδυναμία του ανθρώπου να κυριαρχήσει πάνω στην έμφυτη και γενετικά προγραμματισμένη επιθετικότητά του και στον υπέρμετρο ατομικισμό του.
*· Η αδιαφορία για τον άλλο, τις απόψεις του, τα συμφέροντά του.
*· Ο φόβος του ξένου και η απόρριψη αυτού με βίαια μέσα.
*· Η αδυναμία επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ των λαών.
*· Η ψευδαίσθηση της υπεροχής και της αυτάρκειας ενός λαού απέναντι σε κάποιον(ους) άλλον(ους) λαό(ούς).
*· Η αδυναμία των φορέων κοινωνικοποίησης (όλων των λαών και συστημάτων του κόσμου) να διαπαιδαγωγήσουν και να μορφώσουν τα νέα μέλη πάνω στις αρχές της ισοτιμίας, της ηθικής, του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων.
*· Η αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν την «κοινή γήινη ρίζα» της ταυτότητάς τους, τα κοινά προβλήματα, το κοινό μέλλον, την κοινή τύχη –τέλος τους.
*· Οι ταυτότητες που μας επιβάλλουν οι διάφορες θρησκείες, ιδεολογίες, φιλοσοφικά συστήματα, πατρίδες…
*· Ο εθνικός «ναρκισσισμός» και η εθνική «αυταρέσκεια».
*· Η κυριαρχία των ανορθολογικών δυνάμεων επί της λογικής. Η απουσία αισθητικής και ο συμβιβασμός με τις δυνάμεις του άσχημου και του κακού.
*· Η δικαίωση και η αποδοχή της αξίας της «δύναμης» και του δικαίου του «δυνατού».
*· Η άρνηση της ζωής, της λογικής, του πολιτισμού και της δημοκρατίας και
Επειδή
*· Η λογική, ο πολιτισμός και η δημοκρατία είναι γνωρίσματα του ανθρώπου, ο
Πόλεμος
*· Είναι η ΑΡΝΗΣΗ του ίδΙου του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/
ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ "ΑΤΙΤΛΟ"
Στα επερχόμενα κύματα της νύχτας
σαν ογκόλιθος κύλησε το ροδαλό
πρόσωπο της μέρας στο διαμελισμένο
μακελειό της ομίχλης μιας τοσοδούλας
ανθρώπινης ελπίδας,
κι έχουμε δρόμο ακόμα όλο το ανθρώπινο
φορτίο να φορτώσουμε
να γλιτώσει από το βάσανο.
Χάος στο παντού και στα πάντα
στον καιρό της ασυναρτησίας
στο τίποτα και σε όλα
καμιά απάντηση σωστή ούτε αποδεκτή
στη φρενήρη εποχή μιας δικαιολογίας
να χτίζεις στην ανασφάλεια
και να σου γκρεμίζουν τα όνειρα.
Στην άλλη όψη του κόσμου κατέφυγα
πανικόβλητος, σε ξεμοναχιασμένο δρόμο
να βρω στο σκοτωμένο όνειρο το νόημα
το ποτισμένο με αίμα αίσθημα
από παιδεμό από ίχνη ξένα.
Με το βλέμμα να κοιτά πότε τον Βορρά
και πότε τη Δύση, άραγε πόση νιότη
να ξόδεψα της γνώσης να σπείρω το σπόρο
της γέννησης να πάλλεται στ΄αεράκι
να του δώσω έτσι απλά το χέρι
στην κατιούσα της ιστορίας ένα φως ν΄ανάψει;
Αχ μνήμη μου πρέπει να προσπαθήσω
να σε μάθω,
να περπατάς στη μνήμη σου
για να θυμάσαι το εμείς,
τον χρόνο που αφαιρεί
την πραγματικότητα,
τον μέλλοντα αν δικαιούνται η άνθρωποι
στο σήμερα να διαπλέω το ολίσθημα.
Γρηγορία Πελεκούδα
η φωτογραφία είναι από το https://br.pinterest.com/
Carpe "Το ικρίωμα του πάθους..."
τη συνείδησή μου.
Τώρα βαδίζω ασυνείδητα
προφέροντας λέξεις.
Λόγια πρόστυχα
για τα κοινώς αποδεκτά
που συνοδεύουν
το παραλήρημα του πόθου.
Εξάπτουν την κάθε πτυχή
του σώματος.
Οι αμφιβολίες χάνονται,
αγγίζει τον ουρανίσκο
μια γεύση ιδιαίτερη
η γεύση της σάρκας,
προκαλεί αναταράξεις συναισθηματικές.
Το ικρίωμα του πάθους στήθηκε.
Με βήματα γοργά
ξεσπά η χαρά.
Απόδραση ενθουσιώδης
από τις ενοχές χρόνων.
Carpe.
Carpe.
Πίνακας - Romeo and Juliet by Hakon Soreide
EDUARD BANULESCU – single “Long Time Ago” από το επερχόμενο EP "Bontida".
“Long Time Ago”
(Δείτε το βίντεο εδώ)
Το “Long Time Ago” είναι το πιο πρόσφατο single του Eduard Banulescu. Πρόκειται να συμπεριληφθεί στο EP “Bontida”.
Είναι ένα τραγούδι για τις ρίζες και τις δεσμεύσεις, σε μια εποχή που και τα δύο εξαφανίζονται. Το “Long Time Ago” είναι ένα τραγούδι διαμαρτυρίας. Είναι μια μελωδία για τη διάλυση ουσιαστικών σχέσεων στην εποχή του «εγώ, εμένα, το δικό μου».
Η Bontida είναι μια μικρή πόλη στους πρόποδες της Τρανσυλβανίας. Ο Eduard έχει ρίζες εκεί. Αντηχούν ξανά στο τραγούδι.
Το “Long Time Ago” είναι μέρος ενός μεγαλύτερου έργου που περιλαμβάνει δύο EP, το "Bontida" και το "Berlin". Οι γεωγραφικές τοποθεσίες αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια εξισορρόπησης του παραδοσιακού με την ισορροπία, της άνεσης με τη φιλοδοξία. Το τραγούδι έγραψε ο Eduard Banulescu και όλα τα όργανα τα έπαιξε ο ίδιος. Η παραγωγή του τραγουδιού έγινε από τον αναγνωρισμένο Ρουμάνο παραγωγό/μουσικό Florian Sprinceana.
Official links
ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ "Το ρόδο του Ισπαχάν" Διήγημα
Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, αλλά στις μέρες τις δικές μας, σε μια γειτονιά της Αθήνας, τον Άγιο Δημήτριο, υπήρχε ένα σπιτάκι κλειστό και έρμο. Οι ιδιοκτήτες του, αφού έζησαν ως τα βαθιά γεράματα, πέθαναν. Ήταν ένα καλό κι ευγενικό ζευγάρι. Παιδιά όμως δεν είχαν κι έτσι το σπίτι ερήμωσε μετά το θάνατό τους.
Ήταν πολύ όμορφο! Απλό και όμορφο. Με λίγα δωμάτια αλλά με κήπο γύρω του. Απ’ όλες τις μεριές ήταν τριγυρισμένο με δέντρα και λουλούδια. Απ’ την πίσω μεριά του περνούσε ένα πολύ μικρό ρεματάκι. Αυτός ήταν ο λόγος, που αν και οι καλοί άνθρωποι δεν υπήρχαν πια για να τον φροντίζουν, ο κήπος ήταν θαλερός χειμώνα-καλοκαίρι. Τα δέντρα καρπίζαν. Οι λεμονιές γεμίζαν λεμόνια κίτρινα και ζουμερά κι η μηλιά μήλα κόκκινα κάθε φθινόπωρο. Την άνοιξη μοσχοβολούσαν τα μικρά τους ανθάκια. Η ροδιά κοκκίνιζε τα λουλούδια της, μόλις ζέσταινε ο καιρός, και τα ρόδια της, μόλις δρόσιζε. Η ελιά ασημένια και καρπερή βασίλευε ανάμεσά τους. Στο πλάι του σπιτιού υψωνόταν ένας τεράστιος θάμνος, ο φιλάδελφος, που γέμιζε λευκά μεταξένια άνθη στο τέλος της άνοιξης έως και την αρχή του καλοκαιριού. Αυτό που εντυπωσίαζε όμως κάθε περαστικό ήταν οι τριανταφυλλιές, που ανθίζαν όλο το χρόνο, μοσχομυριστές. Τριαντάφυλλα όλων των χρωμάτων στόλιζαν τον κήπο. Μα το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν το κατακόκκινο Ρόδο του Ισπαχάν. Χρόνια ολόκληρα περνούσα μπροστά απ’ το έρμο σπίτι με τον υπέροχο κήπο και δεν ήξερα αν έπρεπε να λυπηθώ ή να χαρώ.
Πριν από μερικούς χειμώνες λοιπόν, καθώς πλησίαζα, βλέπω ένα μικρό αγοράκι στην πόρτα του. Δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν διαφορετικό από μας. Σκουρόχρωμο. Η επιδερμίδα του θύμιζε σοκολάτα. Μπορεί να θύμιζε και ψωμί ξεροψημένο. Παραξενεύτηκα. Μόνο του ένα παιδάκι; Είχα κάνει λάθος! Όταν βρέθηκα κοντά είδα και τη μητέρα του. Απ’ το ντύσιμό της κατάλαβα. Ήταν πρόσφυγες από το Ιράν. Μου χαμογέλασε, όταν με είδε, και της χαμογέλασα κι εγώ. Έτρεχα για τη δουλειά. Δεν είχα χρόνο για κάτι παραπάνω.
Το μεσημέρι γυρνώντας στο σπίτι μου, έλυσα όλες μου τις απορίες. Η μαμά και το παιδάκι είχαν βρει καταφύγιο στο ακατοίκητο σπίτι.
Κάθε μέρα που περνούσε αυξάνονταν οι πληροφορίες. Η γειτονιά ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει, γιατί το σπίτι δεν είχε ούτε φως ούτε νερό. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Έπρεπε κάτι να γίνει για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Φυσικά κανείς μας δε μιλούσε τη γλώσσα τους. Χωρίς πολλές κουβέντες ο καθένας από τους γείτονες έδινε ό,τι μπορούσε για να διευκολύνει τη ζωή τους. Βρέθηκε τρόπος να ετοιμάζουν το φαγητό τους, ρούχα για να ντυθούν και να σκεπαστούν, σόμπα για να ζεσταθούν. Κάθε Παρασκευή, που έχουμε τη λαϊκή, ο πατέρας μου της έδινε χρήματα να ψωνίσει ό,τι χρειαζόταν. Στο Ιράν έχουν άλλες διατροφικές συνήθειες. Κανείς δεν μπορούσε να τους προσφέρει μαγειρεμένο φαγητό, γιατί δεν τρώνε ό,τι κι εμείς.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά, που είδαμε την Ιρανή και το παιδάκι της να περνούν έξω από το σπίτι μας. Ήταν μεσημέρι κι είχα επιστρέψει από τη δουλειά. Οι νεραντζιές μας ήταν φορτωμένες πορτοκαλόχρυσα νεράντζια. Εκείνη λοιπόν, νόμισε πως ήταν πορτοκάλια και μ’ ένα νεύμα ζήτησε την άδειά μας να κόψει. Την σταματήσαμε έντρομοι και της δώσαμε να καταλάβει πως δεν τρώγονται. Η μητέρα μου έτρεξε μέσα και τις έφερε μερικά από τα πορτοκάλια μας να της προσφέρει. Έτσι καταλάβαμε τη συνήθειά τους να τρώνε πολλά φρούτα.
Πάντα θα σκέφτομαι τι πίκρα θα γεύονταν, αν δεν την είχαμε εμποδίσει να κόψει νεράντζια. Λες και δεν τους έφτανε η πίκρα που είχαν στην ψυχή τους, επειδή ήταν μακριά από την πατρίδα τους και τους δικούς τους! Δεν μπορούσαν όμως να κάνουν αλλιώς. Έπρεπε να φύγουν για να γλυτώσουν από τον άδικο πόλεμο, που είχε ξεσπάσει στη χώρα τους.
Τα παιδιά της γειτονιάς μάζεψαν παιχνίδια, αγόρασαν χρωματιστούς μαρκαδόρους και μπλοκ ζωγραφικής για το μικρό αγοράκι. Το είχαν δει ένα Σάββατο πρωί, που δεν είχαν σχολείο, να προσπαθεί να παίξει με ένα άδειο κουτί, που είχε βρει στο δρόμο. Δεν είχαν διανοηθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Το συζήτησαν με τους γονείς τους και η λύση βρέθηκε. Τόσα παιχνίδια τους περίσσευαν! Γραφική ύλη όμως, του αγόρασαν καινούργια. Οι οικογένειες της γειτονιάς δεν είχαν πολλά χρήματα. Γι’ αυτό σκέφτηκαν τρόπους να βοηθήσουν σωστά, αφού όλοι τους στερούνταν πολυτέλειες κι ελάχιστα πράγματα τους περίσσευαν. Τι χαρά που πήρε η Ιρανή, όταν μια λάμπα με γκαζάκι φώτισε τις νύχτες τους! Φρόντισε μια γειτόνισσα να της την προμηθεύσει.
Το κακό ήταν πως δεν υπήρχε στην αγορά ένα ελληνο-ιρανικό λεξικό για να συνεννοηθούμε. Με υπομονή και θέληση όμως σιγά σιγά η Φατμέ, έτσι την λέγαν την Ιρανή, άρχισε να μαθαίνει λίγα ελληνικά και όλα έγιναν πιο εύκολα.
Κάθε πρωί η Φατμέ μάς έφερνε τριαντάφυλλα από τον κήπο για να μας ευχαριστήσει ευγενικά για όσα της προσφέραμε. Πόσο μοιάζουν οι άνθρωποι στο βάθος της καρδιάς τους! Πόσο ίδια εκφράζουν την αγάπη τους!
Κι εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω πως εκείνα τα πανέμορφα και μυρωδάτα τριαντάφυλλα που τόσα χρόνια θαύμαζα, στολίζαν το σπίτι μας. Η μητέρα μου τα ακουμπούσε στο περβάζι του παραθύρου, έξω, για να έχουν δροσιά. Μια μέρα έτσι που ήταν όμορφα, τα έβγαλα φωτογραφία με το κινητό μου. Τα έδειξα στη δουλειά κι είπα στους συναδέλφους μου την ιστορία. Τους εντυπωσίασε πολύ το Ρόδο του Ισπαχάν. Κουβέντα στην κουβέντα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι το Ισπαχάν ήταν η παλιά πρωτεύουσα του Ιράν, όταν ακόμα το έλεγαν Περσία.
Τι μυστήριο κι αυτό! Τόσα χρόνια λοιπόν, αυτή η τριανταφυλλιά επέζησε, γιατί επρόκειτο να έρθει να τη συναντήσει μια μητέρα μόνη και τρομαγμένη από εκείνα τα μέρη; Και ποια θεία έμπνευση είχε υπαγορεύσει στους παλιούς νοικοκυραίους να την φυτέψουν στην αυλή τους;
Το συζήτησα με τη νονά μου την Κυριακή, που πήγα να την δω. Πίστευα πως θα μπορούσε να μου το εξηγήσει. Είχε διαβάσει πολύ στη ζωή της κι είχε και ταξιδέψει πολύ. Πιάσαμε μια συζήτηση που κράτησε ώρες.
«Ο Θεός όλα τα έχει φτιάξει με σοφία, παιδί μου», μου είπε. «Οι άνθρωποι, που ξέρουν ν’ αγαπούν, πράττουν αυτό που πρέπει, γιατί ακούν με την καρδιά τους το καλό» συμπλήρωσε.
Είχε δίκιο. Το ήξερα ήδη από το σχολείο και αυτή μου το θύμισε. Η αγάπη είναι το κλειδί για όλα. Είναι ο σκοπός της ζωής μας. Όταν αγαπάμε, τίποτα δε φαίνεται πια μυστήριο και παράξενο. Κι ο ξένος δεν είναι ξένος. Είναι αδελφός. Και ο ολάνθιστος φιλάδελφος κάθε που ζέσταινε ο καιρός επί τόσα χρόνια το φώναζε. Φίλοι κι αδελφοί είναι οι άνθρωποι. Πρέπει να είναι.
Πόσα χάθηκαν, πόσοι χάθηκαν, μα έμεινε η αγάπη του φιλάδελφου και το άρωμα των ρόδων ανάμεσά τους να σφραγίζει την αιωνιότητα και το ανθοδοχείο στο περβάζι πάντα εύκαιρο ν’ αγκαλιάσει το εφήμερο. Μεγαλύτερο κακό από το μίσος δεν υπάρχει. Γεννά πολέμους. Κι ένας τέτοιος καταστροφικός πόλεμος κράτησε μακριά τη Φατμέ και το γιο της από το σπίτι της. Σαν άνεμος άγριος την άρπαξε και την πέταξε στη δικιά μας γη. Η χώρα μας όμως είναι ζεστή κι ηλιόλουστη και αγαπά τον άνθρωπο χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτό το μικρό σπιτάκι με τον κήπο του έστεκε άδειο χρόνια τώρα κι άντεξε χρόνια τώρα, ώσπου ήρθε μια μάνα κι ένα παιδί να του κρατήσουν συντροφιά.
Ξαφνικά όλα μου φάνηκαν τόσο απλά! Αγάπη και φιλοξενία ήταν η απάντηση σε κάθε απορία μου. Κι έφεραν καλοτυχία και στη Φατμέ με το γιο της. Μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, ήρθε ο άντρας της και φύγαν όλοι μαζί για τη Φινλανδία, όπου μπορούσε να δουλέψει νόμιμα. Συγκινηθήκαμε όλοι, γιατί ξέραμε πως είναι αποχωρισμός για πάντα. Χαρήκαμε πολύ βέβαια, γιατί ενώθηκε η οικογένεια και αποκαταστάθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Κάποια φορά, είχαν καταφέρει οι δικοί της και της είχαν στείλει δέμα από την πατρίδα. Και τότε μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε. Είχαν στείλει δώρα για όλους μας. Τα ’χασαμε! Μας φάνηκε αδιανόητο, γιατί συνδέουμε την προσφυγιά με τη φτώχεια. Τότε ήταν που καταλάβαμε τι πάει να πει ξεσπίτωμα. Οι άνθρωποι είχαν αναγκαστεί να χάσουν τα σπίτια τους και τα καλά τους με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους. Η γειτονιά μας στάθηκε καταφύγιο γι’ αυτούς.
Έχουν περάσει πια χρόνια κι η Φατμέ μιλάει με αρκετούς από εμάς μέσω σκάυπ. Η οικογένειά της έχει αυξηθεί. Η μακρινή βορεινή Φινλανδία τους εξασφάλισε το μέλλον τους. Το μικρό σπιτάκι, που τους ζέστανε δυο χειμώνες δεν υπάρχει πια. Ο κήπος ξεριζώθηκε από μπουλντόζες, που φιλοδόξησαν να τον κάνουν παρκάκι. Μόνο η λεμονιά επέζησε. Πάνε οι τριανταφυλλιές! Όλες! Και το Ρόδο του Ισπαχάν. Πάει κι ο φιλάδελφος!
Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως επέζησαν για να προσφέρουν στους ξένους και μετά χάθηκαν. Μπορεί να μην άντεχαν την ερημιά που θα ακολουθούσε. Ποιος ξέρει;
Κι ο πατέρας μου δεν υπάρχει πια. Λίγες μέρες πριν να φύγει η Φατμέ πέθανε. Φαίνεται πως κι αυτός άντεξε όσο χρειαζόταν να στηρίζει αυτήν και το παιδάκι της κάθε Παρασκευή για τα ψώνια της λαϊκής. Δε θα την ξεχάσω ακουμπισμένη σ’ έναν τοίχο στο νεκροταφείο περιμένοντας με μιαν αγκαλιά τριαντάφυλλα να τον αποχαιρετήσει για πάντα.
Αισθάνομαι βαθειά υπερηφάνεια για όλους μας που αγκαλιάσαμε φιλόξενα τους κατατρεγμένους, τιμώντας την αρετή αυτή που έρχεται από την αρχαιότητα. Και μεγαλώνει η υπερηφάνεια αυτή κάθε που θυμάμαι πως παράλληλα μ’ εμάς ο συμπατριώτης της, που ακόμα περιφέρεται στους δρόμους της φτωχικής μας γειτονιάς με το τρίκυκλό του γεμάτο παλιοσίδερα για μεταπώληση, έμπαινε στο σπιτάκι, στο οποίο η Φατμέ είχε βρει καταφύγιο, για να εισπράξει ενοίκιο για ένα ακίνητο, που δεν του ανήκε. Θυμάμαι κι εγώ κι οι γείτονές μου τον τρόμο στα μάτια της.
Ποιος φόβος φυλάει τα έρμα; Κι έρμα είμασταν κι είμαστε όλοι μας σε μια κοινωνία που έχει χάσει τα ίσα της και παραπατάει. Εκτός από παρατημένοι κι αφύλαχτοι όμως, τώρα είμαστε κι ανήμποροι. Οι περισσότεροι στη γειτονιά. Κι η δικιά μας οικογένεια πλέον δε διαθέτει ούτε όσα λεφτά έδινε στην Ιρανή κάθε Παρασκευή για να ψωνίσει στη λαϊκή αγορά. Κι η Ιρανή, που αισθάνεται ευγνωμοσύνη για όσα της προσφέραμε, υλικά και ηθικά, αλλά πλούσια δεν έγινε, μας καλεί να πάμε στη Φινλανδία να μείνουμε στο σπίτι τους. «Μα δεν έχουμε λεφτά ούτε για το αεροπλάνο…» της είπαμε κι εκείνη θέλει να μας πληρώσει τα εισιτήρια. «Υπάρχει και φιλότιμο, Φατμέ!» θέλουμε να της πούμε, αλλά η περήφανη και ταπεινή αυτή λέξη δε μεταφράζεται. Μια μπουκιά ψωμί, που λέει ο λόγος, της το κεράσαμε. Ας τρώει τώρα το ψωμί του Βορρά στην υγειά μας! Αυτό μας φτάνει και μας περισσεύει! Ο λόγος της μας χόρτασε!
Γιατί η φιλοξενία, που στην ουσία της είναι αγάπη, δε γυρεύει ανταπόδοση ούτε ψάχνει για πληρωμή. Δίνεται απλόχερα κι απ’ την καρδιά σου μέσα. Κι άμα τα φυλλοκάρδια ανοίξουν, δεν κλείνουν πάλι. Όμοια με το ρόδο του Ισπαχάν. Μοσχοβολάει μόνο μέχρι να φυλλορροήσει, μα δε χάνεται. Μένει τ’ άρωμά του κλεισμένο στου νου τα συρτάρια, που πρώτα ανοίγουν και μετά για πάντα σφαλίζουν.
Σοφία Δ. Νινιού
Από την ανέκδοτη συλλογή με διηγήματα και ποιήματα με τίτλο «Απουσίες και πορτραίτα»
Φωτογραφία : Σοφία Δ. Νινιού
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)