Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα έρημο χωριό,
ζούσε Εκείνος και Εκείνη κι όλοι οι άλλοι είχαν φύγει.
Κι αυτοί βρέθηκαν εκεί, γιατί είχανε χαθεί .
Δρόμο παίρναν ,δρόμο αφήναν και το πρόβλημα δεν λύναν!
Ένα σπίτι αναζητούσαν, λίγο να ξεκουραστούν,
μα το πνεύμα του κακού, που είχε απλωθεί παντού,
έκανε τον κόσμο τέτοιον, που να τους περιγελούν.
Μια ημέρα λέει Εκείνη, με περίσσια καλοσύνη:
«άντρα μου ,καλέ κι αφέντη,
περπατάμε- περπατάμε και καθόλου δε μιλάμε!
Ξέχασα και το όνομά σου, πώς σε βάφτισε η νονά σου;»
«Θ’ αστειεύεσαι καλή μου ,μην ταράζεις την ψυχή μου!
Είμαι Εκείνος, που στο δάσος συνάντησες ένα πρωί
και μου είπες πως, μαζί μου θα είσαι για όλη τη ζωή.»
Κι όπως μίλαγε ο αφέντης ,προσπαθούσε να σκεφτεί
πώς τη λέγανε Εκείνη που αγάπησε πολύ;
«Πως τη λένε! Τι ντροπή τ’ όνομα της να ξεχάσω!
Τα γράμματα τής Αλφα-Βήτα αν μπορώ θα δοκιμάσω
Άλφα… Άννα, Αμαλία, Αγλαΐα, Αναστασία!
Τίποτα απ’ όλα αυτά, αχ πώς φεύγουν τα μυαλά!
Βήτα … Βάνα, Βενετία, Βάσια Βήρνα, Βαλασία!»
Γέλασε στην αστοχία
και είπε μες στη δυστυχία:
«Σε κορόιδεψα, μα κοίτα, τ’ όνομα σου δε θυμάμαι
βόηθαμε να σε βοηθήσω έτσι όπως προχωράμε,
τ’ όνομα μας για να βρούμε ή να ξαναβαφτιστούμε!»
Εκείνη γέλασε πολύ σε μια πρόταση κακή
και του είπε με φωνή.
«Είσαι Εκείνος κι είμαι Εκείνη κι όπου βρούμε και σταθούμε
και καλά ξεκουραστούμε,
θα τα θυμηθούμε όλα
Και θα γράψουμε σε κόλλα ,ποιος είσαι και ποια είμαι!
Γιατί μόνο τα γραπτά έχουν κύρος κι ομορφιά.
Τα λόγια μας είναι αέρας φεύγουν πέρα μακριά
και γι αυτό, τα σοβαρά μας, τα περνάμε στα χαρτιά.»
Κι έτσι Εκείνος και Εκείνη βρέθηκαν σ’ ένα χωριό που ψυχή δεν κατοικούσε από φοβερό σεισμό!
Έμπαιναν στο ένα σπίτι δεν τους άρεσε, έμπαιναν σε άλλο κι άλλο, ώσπου βράδιασε.
Και είπε εκείνη φωναχτά: «Αν δεν έχεις το ζητάς κι αν το βρεις το παρατάς και διαλέγεις και διαλέγεις και αποδιαλόγια παίρνεις!»
Έτσι μπήκαν σ’ ένα σπίτι να περάσουνε το βράδυ και τους ξύπνησε ο ήλιος με το απαλό του χάδι.
Πήραν στη σειρά τα σπίτια, για να δουν, τι είχε γίνει!
Τα πολλά ήταν γκρεμισμένα ,λίγα είχαν απομείνει
κι όλοι οι κάτοικοι είχαν φύγει.
Τα πουλιά που κελαηδούσαν και η ανθισμένη πλάση,
παρά πέρα οι αλάνες και τα ζώα μες στις στάνες,
κάποια που απόμειναν, σαν να τους παρότρυναν:
εδώ να μείνουν και να ψάξουν το χωριό να ξαναφτιάξουν!
Γιατί παντού πάνω στη γη ,κάτι μπορεί να μας συμβεί, και πλημμύρες και σεισμοί αστραπές και κεραυνοί αλλά ο άνθρωπος φροντίζει και το μέλλον ξαναχτίζει.
Τότε μόλις ζοριστήκαν τ’ όνομα τους ξαναβρήκαν, που ναι, το είχαν χάσει από την πολλή τη βιάση .
Κι ο Αριστείδης κι η Καλλιόπη ,
γράψαν γράμματα στον κόσμο, να έρχονται να μένουν πάλι, σε αυτόν εδώ τον τόπο.
Κάποιοι απ’ τους παλιούς κατοίκους ξαναγύρισαν,
κι έφτιαξαν ντόπιοι και ξένοι μία πόλη ζηλεμένη!
Το χωριό έγινε πόλη ,που απολαμβάναν όλοι ,τις πλατείες τις πολλές και τις παιδικές χαρές, τα θέατρα ,τα σινεμά , τα πολλά τα μαγαζιά με είδη διαφορετικά.
…………………..
Κι έζησαν αυτοί καλά και μας άφησαν πολλά διδάγματα, για τη ζωή την όμορφη αλλά και δύσκολη.
Όποια δυσκολία βρεις, αντί να κλαις και να χτυπιέσαι ,καλύτερα να συλλογιέσαι, πώς θα γίνει πιο καλή η δική σου η ζωή και των άλλων, που μπορούν το κακό να αγνοούν!
Το πολύ άγχος σκοτώνει και μας παίρνει το μυαλό
κι αν δεν έχεις τι να κάνεις, με τους άλλους μην τα βάνεις.
Κάτσε σκέψου και θα δεις, πως κάτι καλό θα βρεις
και για σένα και για μένα και για εκείνον που μπορεί,
αν ποτέ του βουληθεί, ολόκληρο χωριό να φτιάξει ,
με καλή συνεργασία, τη μιζέρια θα πατάξει.
Η ζωή εκτός από αξιοθαύμαστη είναι και εντυπωσιακή
Εκτός από εντυπωσιακή είναι και περιπετειώδης
και πολυάσχολη και ταραγμένη κάποιες φορές!
Όπως η θάλασσα, που μας προκαλεί και μας προσκαλεί
να την ταξιδέψουμε !
Το μυστικό είναι το γερό σκαρί
Να αντέχει στη γαλήνη και στις τρικυμίες!
Η ζωή, θα σου τα δώσει όλα,
και θα ζήσουμε εμείς καλά κι εσύ καλύτερα!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου