Μην αγνοείς
Υπήρχε μια απομόνωση εκεί στα βουνά, ένα αίσθημα ότι είσαι, στέκεσαι μόνος ορώντας τη μεγαλειώδη ομορφιά της φύσεως, τις ελατόφυτες κορυφές τις μισοκρυμμένες σε κάτι σύννεφα που είναι τόσο κοντά σου θα σε τυλίξουν θαρρείς στη μυστική τους υπόσταση. Αναπνέοντας έναν αέρα τόσον αλλιώτικο, δημιουργίας λες ανάσα. Αγναντεύοντας γύρω ατέλειωτους κάμπους και άλλες βουνοκορφές στον απέραντο ορίζοντα. Κάτι μυρωμένα θαμνάκια στα πόδια σου, απόσταγμα ύψους και μεγαλουργίας το μύρο τους.
Απόκρημνα βράχια, γκρεμοί ατελείωτοι, μεγαλειώδεις, εμπνέοντες τρόμο στο χάσμα τους. Ενα αίσθημα ότι η γη στα πόδια σου θα σταματήσει να σε στηρίζει, θα σε δώσει στο κενό, στο άπειρο. Οτι η βαρύτης που σε κρατά στη γη θα εξανεμισθεί και σε τρομάζει η προοπτική μιας αιφνιδίας απογειώσεως, ενός αναγκαίου πετάγματος.
Ξεχνάς τα επίγεια στο ύψος αυτό της δημιουργίας. Μηδαμινοί οι κλαυθμηρισμοί και οι οδυρμοί της τύχης που ενεδώθη στη περιωρισμένη κρίση σου. Μηδαμινή η απομόνωση σου στο κόσμο, σταγόνα του σύμπαντος αιωρείται στα νέφη. Της υπάρξεως σου το μεγαλειώδες και συνάμα μικρό συντήκεται στο πνεύμα σου και με πνεύμα αιώνων συγκατοικεί.
EstesPark, Colorado
🌹
Η Ιδια Ιστορία
Υπάρχουν τόσα σημεία του ερχομού της ανοίξεως. Οι άνεμοι θεριεύουν επικινδύνως θα ’λεγακαι οι μέρες σιγά σιγά μεγαλώνουν. Η παγωμένη επιφάνεια της λίμνης θρυμματίζεται, και το νερό ελεύθερο λούζεται τις ηλιαχτίδες και λαμπυρίζει. Οι πνοές του νοτιά παρασέρνουν τα θρύψαλα του πάγου, τα σπρώχνουν στη βορεινή ακτή της λίμνης. Τα πουλιά, άλλη ιστορία. Ξεσηκώνονται, φωνάζουν, πετάν το χάραμα στον ουρανό λίγα, λίγα μαζί. Δεν βλέπω τις φωλιές που ετοιμάζουν αλλά τις φαντάζομαι. Το χώμα υγρό, παγωμένο απ’ τα χιόνια και τους βοριάδες αρχίζει να φαίνεται και η υπόσχεση της άνοιξης που θα θρέψει το κάνει ν΄ αχνίζει απ’ τη συγκίνηση και να θυμιάζει την πλάση την ώρα την ιερή της χαραυγής. Πάχνη θαμπή, μυστήριο και μυσταγωγία στης δημιουργίας την ανάσα, καλύπτει τα πάντα μ ένα πέπλο μαγείας. ῾Αυλος κόσμος θαρρείς κρύβεται μέσα της, μαγικός.
Οι δε άνθρωποι στα σπίτια τους η ίδια ιστορία. Ανοίγουν τηλεόραση για τις πρωινές ειδήσεις, κατεβάζουν λίγο τον θερμοστάτη. Το κόστος της θέρμανσης θα ’ναι λιγότερο αυτόν τον μήνα.
🌹
Το Μαγγάλι της σημερινής τεχνολογίας και οι θανάσιμες αναθυμιάσεις του
Είχε ο αέρας ο βραδινός μια μυρωδιά καμένου ξύλου, και μου θύμισε κάτι βραδιές χειμωνιάτικες στην Αθήνα. Ἑνοιωθα τότε την ψύχρα του στο πρόσωπό μου κι ανέπνεα αυτή την χαρακτηριστική ευωδιά του ξυλοκάρβουνου ή ανθρακίτη που ερχόταν στη θύμησή μου από κάποιο αναμμένο μαγκάλι στη γειτονιά, τα χρόνια τα παλιά, τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι τις σπίθες που φωτοβολούσαν μικρές, αμυδρές γύρω από το ερυθροπυρωμένο, πυρακτωμένο κάρβουνο. Κι εγώ με τα μάγουλά μου κόκκινα, το πρόσωπό μου δροσερό, παρατηρούσα τη γυναικούλα που γύριζε την χόβολη.
Σήμερα ο κόσμος μας είναι όντως περίεργος. Ο φρέσκος αέρας που έφτιαξε ο Θεός υποφέρει τα μέγιστα. Αναγκάζεται να διοχετευθεί σε μινωικούς λαβυρίνθους, κλιματισμούς κτιριακούς της σύγχρονης αρχιτεκτονικής νοοτροπίας, να φιλτραρισθεί από φίλτρα τα πιο πολλά πεπαλαιωμένα, βρωμερά, ανθυγιεινά, με απείρους μικροβιακούς συνοικισμούς, εντοιχισμένους σε υγρές σάπιες σωληνώσεις. Και μετά την υγρή σκοτεινή του πορεία να καταλήξει στους πνεύμονες του σύγχρονου ανθρώπου. Στα μοντέρνα μεγάλα κτίρια όπου τώρα ο κόσμος ζει και εργάζεται, παράθυρα δεν υπάρχουν. Ετσι σώζουμε ενέργεια. Αναπνέουμε RecirculatedAir παντού
🌹
Σαν την Αλίκη
Τόσα πολλά τα είδη γύρω μου
τα παιδικά παιχνίδια, τα ενδύματα, τα κοσμήματα
στα τόσα και τόσα καταστήματα.
Λαβύρινθος η αναζήτηση του επιθυμητού
κατά ύψος και πλάτος, κατά διανοητικές διαστάσεις.
Και τόσος ο κόσμος που πάει κι έρχεται ολόγυρά μου
Με ταλαιπωρούν θαρρείς όλ’ αυτά
Και τ’ άστρα στο στερέωμα απείρως πολλά
Και η απόσταση μεταξύ των αστέρων έτη φωτός
Όση και η δική μου από τους συνανθρώπους μου
Χαμένη νιώθω, μικρή
σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου