στην κορυφογραμμή φιγούρες κουκκίδες
άκρη άκρη βαδίζοντας ζωή υψώνουν σε πλαγιές βράχων.
Τα δέντρα μου
στα πεζοδρόμια της πόλης γειτονιές ανάσας
ελευθερία λαχανιάζοντας καταφύγιο γίνονται των αποκαμωμένων.
Τα δέντρα μου
στα χριστουγεννιάτικα σοκάκια ειρεσιώνες
τα χέρια των παιδιών στολίζοντας κορδέλες, γιορτής οπώρες μοιράζουν .
Τα δέντρα μου
στις αυλές των αναμνήσεων αγκαλιές κορμών
ονόματα χαράζοντας των εραστών της νιότης ,ποιήματα γεννούν.
Τα δέντρα μου
στους τοίχους των εκκλησιών σώμα του Ιεσσαί προπάτορες , προφήτες και Αγίους βλασταίνοντας , σχεδίες γίνονται σωτήριες για τις ζωές αμαρτωλών .
Ακλόνητα τα δέντρα μου
με ρίζες και κορμούς δεμένους με ζωές , ψυχές , αισθήματα
κι ας το ‘ βαλαν πείσμα κάτι τσεκούρια ξυλοκοπώντας να σωριάσουν.
Έλεγαν πως θα ‘φτιάχναν σπίτια για τους πλάνητες και γιοφύρια , ξύλινα αλογάκια για τα παιδιά , κρεβάτια για τους κουρασμένους και μια φάτνη για το Βρέφος της αγάπης .
Προκάλυμμα εξόντωσης.
Τους άκουσα : Είναι καιρός για χαρακτήρα ; Τα δέντρα τουςυψώνονται πάνω από μας .
Όρθια αντιστέκονται στις απειλές της καταιγίδας .Φλέβες ζωής κυλούν μέχρι το τελευταίο φύλλο.
Τους απαντώ : Δύσκολο έργο ο αποχαρακτηρισμός των δέντρων .
Πάντα θα φυτρώνουν σμίγοντας γη και ουρανό .
Πίνακας : GUSTAV KLIMT , Το δέντρο της ζωής
Ο πίνακας είναι από https://anthologio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου