Painting : Σέργιος κοκκορης
Τα πόδια σου γυμνά,
γυμνά και ματωμένα.
Το ακάνθινο στεφάνι
να στάζει Θεανθρώπινο αίμα.
Ουράνιος και γλυκός,
του μίσους ο παντοτινός εχθρός,
να γίνεις ο αμνός της θυσίας,
της σκληρότητας το αντίδοτο,
η μέγιστη αγνότητα της πεμπτουσίας.
Το δάκρυ να τρέξει αστέρια,
στην καρδιά να πετάξουν περιστέρια,
να φύγει ο πόνος και το σκοτάδι,
ήλιος Πάνλαμπρος, ουράνιο του φωτός σημάδι.
Και να εκεί δα, στα γόνατα χάμω,
θα ψάλλουμε έναν ύμνο για το έργο σου το μεγάλο.
Αγάπη, αγάπη, ψυχή φωτεινή,
ελπίδα για τον άνθρωπο, για ότι καλύτερο μπορεί να νιώσει και να ευχηθεί.
Χέρια, Χέρια μαζί, ψηλά και ενωμένα.
Βλέμμα να σκίζει πέτρα, να γίνεται με τον ουρανό ένα.
Ώμοι κυρτοί, ψυχή καρδιά προσηλωμένοι σε εσένα.
Ικεσία δυνατή, σώσε σώσε αυτή την ζωή.
Σε παρακαλώ Χριστέ μου, ρίξε το βλέμμα σου σε αυτή την μορφή.
Και σε κάθε μορφή, σε κάθε καρδιά σε κάθε ζωή που προστρέχει σε ΕΣΕΝΑ.
Το σώμα φθαρτό αλλά η ψυχή δυνατή.
Και αυτή σε παρακαλεί και πέφτει καταγής.
Υπέρλαμπρο αγαθό της πλάσης, δάσκαλος και υποκινητής της αγάπης.
Δάκρυ του πόνου έπεσε πάνω στη γη,
σκέψου, σκέψου την Παναγία σε έναν Σταυρό,
εσένα τον Θεάνθρωπο έχει δει.
Πόνος, κραυγή.
Δώσε φτερά προστασίας,
δώσε δύναμη,
δώσε ελπίδα,
δώσε όλη σου την αγάπη και προστασία.
Ένα βλέμμα σε ικετεύει,
σε παρακαλεί.
ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΣΥ,
η μέγιστη αχτίδα της ζωής.
13-4-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου