Αφημένη με ρούχα φθαρμένα
η φαντασία ξεφυλλίζει τη θλίψη.
Μια αναμέτρηση συνεχής
για να αντέξω όλα όσα
στοίχειωσαν τον κόσμο.
Αφουγκράζομαι τον υπόκωφο θρήνο
της αληθινής ζωής.
Όταν ξυπνώ νοιώθω
το μύρο στο λαιμό σου,
σφιχταγκαλιάζω τους παλμούς της καρδιάς.
Ένα χαμόγελο φυτρώνει στο πρόσωπο.
Βγάζω περίπατο την ψυχή
στις πιο γλυκές στιγμές.
Ο ήχος της καθημερινότητας λιγά
στο στόμα του ανέμου.
Παλεύω με την αταραξία του βλέμματός σου,
αποπνέει τη θέλξη που θρέφει τη σάρκα.
Χαϊδεύω με το χνώτο
το είδωλό σου καθώς ξεμακραίνει.
Μια καρδιά έμεινε κενή
και ασθενεί.
Ένα σήμερα ανυποψίαστο με ρούφηξε,
με γέμισε πληγές.
Οι σφοδρές καταιγίδες των δακρύων
ξεθωριάζουν τα όνειρα.
Το επώδυνο κενό τελειώνει,
όταν συναισθάνομαι
την επιθυμία για ζωή
που αναβλύζει στις κόγχες των ματιών σου.
Carpe.
Η φωτογραφία είναι από https://bio365.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου