Σε σένα μιλάω και ντρέπομαι... Συγχώρα με που πάτησα στο αίμα σου για να βολευτώ καλύτερα... Συγχώρα με που έκλεισα τ' αυτιά στον τελευταίο σου επιθανάτιο ρόγχο... Συγχώρα με που έκλεισα τα μάτια και ξέχασα με τόση ευκολία την άνανδρη δολοφονία σου... Ντρέπομαι να ξέρεις... Μα, με βολεύει καλύτερα η σιωπή μου. Με θέλουν ζωντανή -νεκρή βλέπεις,κι εσένα φάντασμα που δεν υπήρξες. Άδικα έφυγες από Τούρκου χέρι'βλέπεις το ίδιο χπερι εγώ, το σφίγγω σε βεγγέρες. Άδικα θυσιάστηκες... Δεν ανέκτηκες καν αυτά που εγώ σήμερα απολαμβάνω με αναίδεια. Ψυχανεμίστηκες το τέλος μα δε δίστασες στιγμή. Προείχε για σένα ο ανθρωπισμός και η προσφορά, ο αγώνας για τη λευτεριά. Κρίμα...Το μόνο που κράτησα είναι το πέρασμα στην αντίπερα όχθη. Πέρασα πολλάκις μεν, αλλά όχι για να αφήσω δάφνης στεφάνι στο χώμα που ξεψύχησες... Πέρασα πολλάκις για να βοηθήσω τον εχθρό σου... Ναι σωστά κατάλαβες... Πέρασα να αφήσω αδρό χαρτζιλίκι ,να 'χει να αγοράσει κι αλλες σφαίρες να με αποτελειώσει. Ντρέπομαι για την κατάντια μου να ξέρεις... Έγινα ένα με το χώμα που περπάτησα, που περπάτησες... Ένα με τη γη που νοσταλγώ όντας μισή... Δύσκολα ο δρόμος έχει πια επιστροφή. Πόζες μονάχα πλάι σε συνθήματα και πανηγύρια του καναπέ βαφτισμένα διαμαρτυρίες... Πού να βρω τώρα πια άλλους Τάσους; Άλλους Σολωμούς; Προσκληρήριο αγώνα σε ακροατήριο κουφό; Μάταιο... Συγχώρεσε με που σε πούλησα... που σε ξέχασα... Η λατρεμένη σου πατρίδα (Μνήμη Τάσου Ισαάκ- 11 Αυγούστου 1996) © Εβίτα Κωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου