Λένε ότι όσο μεγαλώνουμε, παραβλέπουμε πολλά και επικεντρωνόμαστε στα λίγα και ουσιαστικά.
Σήμερα θα αναφερθούμε σύντομα στη ζωή ενός ζευγαριού με παιδιά και εγγόνια που κατάφεραν να διανύουν αισιόδοξα τη δεκαετία των εβδομήντα.
Ο Μηνάς και η Μόνικα απέκτησαν τέσσερα αγόρια και δώδεκα εγγόνια. Οι νύφες, μέχρι και από την Κίνα.
Ο Μηνάς δύστροπος, καταθλιπτικός, στα σαράντα του, αποφάσισε χάρη στη Μόνικα να αλλάξει.
Η Μόνικα έγινε η αυστηρή δασκάλα του, κατόπιν συμφωνίας, ενός συμβολαίου που τηρούνταν απαρέγκλιτα.
Κάθε μέρα η Μόνικα έγραφε τα καλά και τα άσχημά του. Όσο προχωρούσε ο καιρός τα άσχημα λιγόστευαν και τα καλά περίσσευαν.
Ο Μηνάς δεν πρόσεχε καθόλου την εμφάνισή του. Έμενε αξύριστος για μια βδομάδα και όταν έβγαινε έξω στην αγορά φορούσε ό,τι εύρισκε μπροστά του. Έτρωγε το φαγητό αφού πρώτα πετούσε ένα: «Εγώ θα το μαγείρευα καλύτερα».
Απεχθανόταν τους γιατρούς γιατί ένα ιατρικό λάθος παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Κατάπινε χάπια όπως εκείνος έκρινε από τη μάνα του, τον πεθερό του, από τη Μόνικα.
Ήταν -πέρα από τα παραπάνω- αδιάφορος προς τη γυναίκα του αλλά προστατευτικός στα παιδιά και τα εγγόνια.
Η γυναίκα του λοιπόν που τον λάτρευε, έκανε πολλές προσπάθειες να τον βλέπει χαρούμενο. Μια φορά άπλωσε τα χέρια προς την εγγονούλα του και της έλεγε:« Έλα, έλα να πάμε βόλτα» και το μωρό έκλαιγε. «Χαμογέλασε λίγο ,το μωρό σε φοβάται ,έτσι που σε βλέπει» του είπε η Μόνικα. «Εγώ θέατρο δεν παίζω», απάντησε .
Όμως αυτός ο άνθρωπος άλλαξε όχι από μόνος του αλλά με τη συνδρομή ,την αμέριστη συμπαράσταση της γυναίκας του.
«Αρμονία», της είπε μια μέρα μετά από οκτώ χρόνια μαθημάτων, «πού θέλεις να πάμε διακοπές, πες μου» .
Διακοπές; Ο Μηνάς ήθελε διακοπές;
Αυτόματα του πέταξε ένα «Βαρκελώνη».
Χαρούμενος της απάντησε: «Εγώ θα πάω στο πρακτορείο να κλείσω θέσεις και εσύ ετοίμασε μία βαλίτσα. Βάλε μέσα τα πιο ελαφριά, ατσαλάκωτα ρούχα τυλίγοντας τα σφιχτά». Κόκκαλο η Μόνικα. Δεν του είπε τίποτε άλλο. Και για να συντομεύουμε, η εκδρομή στάθηκε το τέλος μιας βασανιστικής καθημερινότητας και η αρχή μιας νέας ζωής. Τώρα ανέλαβε ο Μηνάς. «Μόνικα, ξυρίζομαι, ντύνομαι και πάω για ψώνια». Στην πένα ο φίλος μας. Το αποκορύφωμα: Κάλεσε σε ένα γιορτινό τραπέζι παιδιά και εγγόνια και σε ένα άλλο τραπέζι γονείς και πεθερικά. Μεγάλοι άνθρωποι, έμειναν άναυδοι από τη συμπεριφορά και την περιποίηση. Ο πεθερός του μάλιστα πέταξε ένα: «Μηνά τι έγινε, κερδίσαμε τον πρώτο λαχνό του εθνικού λαχείου;»
Και ο Μηνάς είπε αυτά τα ίδια που είπε και στα παιδιά του και τους έκανε να δακρύσουν από συγκίνηση.
«Κάποια στιγμή το μυαλό του ανθρώπου, από την πολλή σκέψη, αλλάζει θετικά ή αρνητικά, ανάλογα. Εγώ, μέσα στις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις έχασα το μπούσουλα. Δεν ήμουν για ένα διάστημα ο εαυτός μου, ντρεπόμουν και να χαμογελάσω. Ας είναι καλά η Αρμονία που το πήρε απάνω της και με βοήθησε. Θέλεις πράγματι έναν άνθρωπο να καταλάβει το πρόβλημά σου και να θελήσει να σε βοηθήσει. Με τη βοήθειά της, αποδέχτηκα και αγάπησα τον εαυτό μου, που δεν ήθελα να τον βλέπω στον καθρέφτη και για τούτο έμενα μέρες αξύριστος. Άκουγα ραδιόφωνο, το φρόντιζε η γυναίκα μου αυτό, και ξεχνιόμουνα. Ήθελα κάποια χρόνια ένα ακριβό αυτοκίνητο και μάζευα χρήματα, ζοριζόμουν. Χάρη στη φιλοσοφία της γυναίκας μου έδωσα προτεραιότητα στις διακοπές και παράτησα την ιδέα της αγοράς του αυτοκινήτου. Τα παιδιά μου, με παρότρυνση της Μόνικας, μου έφεραν τούτο το πανέξυπνο σκυλάκι και ένα αίσθημα ευφορίας, αγάπης πραγματικής με κυριεύει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί του. Ε, θα πω και το τελευταίο: Με την πίστη στο Θεό τα είχα μπουρδουκλώσει. Έβαλα κι έναν άγιο στη ζωή μου, όπως η Μόνικα μου έμαθε, και έχω νοερά κάπου να απευθυνθώ όταν δυσκολεύομαι. Όλα είναι στο μυαλό».
Έτσι έκλεισε την κουβέντα. Οι παππούδες ευχαριστημένοι και συγκινημένοι γιατί και απέναντί τους όλα ήταν καλά, χειροκρότησαν.
Και ο πατέρας του πρόσθεσε:« Μπράβο, μπράβο
και στη Μόνικα. Καλά λέει ο λαός: Βάστα με να σε βαστώ να ανεβούμε στο βουνό".
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου