Ποιος τρύγησε τη μέρα
ποιος τρύγησε τη νύχτα
με του σύμπαντος τη γλώσσα
σε χρόνο γελαστό
σε χρόνο λυπημένο;
Ο ήχος μου λένε τα βιολιά
ο ήχος που παίζει αλλόφρονα
στα ακυβέρνητα όνειρα
τότε σιμώνει η μοναξιά
στης νύχτας την αγκαλιά.
Κυκλοφορεί παράφορα
πάνω στις χορδές με το δοξάρι
πυροβολεί του ήλιου το πορφυρό
φουστάνι,
με στριγκλιές φωνές παράφωνες
τις νύχτες φοβερίζει.
Στη μνήμη φωτιές βάζει
στην αγκαλιά του σύμπαντος
τόσο, όσο το πρώτο άγγιγμα
με του δακρύου το στάλαγμα
ω έρωτα ένας τυφώνας
είναι η αγάπη μας.
Δεν έχουν νόημα οι σιωπές
κι αυτό το πάθος
που τρύγησε τις νύχτες μας
ας πάνε στον παράδεισο
όπου θροΐζουν οι πνοές
κι ανταμώνουν τα χείλη μας
στη γαληνεμένη ύπαρξή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου