"Σε σένα χρωστώ πολλά" Σύνθεση για συμφωνική ορχήστρα του Βασίλη Τσουρακά σε στίχους του Αθω Χατζηματθαίου

Σε σένα χρωστώ πολλά

Στίχοι Άθως Χατζηματθαίου

Σύνθεση συμφωνικής ορχήστρας Βασίλης Τσουρακάς 

Όργανα 

βιολιά ( α) 

βιολιά ( β) 

τσέλα 

Φλάουτα 

φλάουτα πίκολο 

τρομπέτες 

κόρνα 

Τρομπόνια 

Γκρα κάσα 

ταμπούρο 

τύμπανα συμφωνικής 

Κύμβαλα 

Σε σένα χρωστώ πολλά 

Ήταν η Ζωή μου γκρίζο δειλινό 

σ' ένα χειμωνιάτικο τοπίο 

παγωμένο χιόνι έριχνε πυκνό 

στην καρδιά μου αβάσταχτο το κρύο 

_______________________ 

σε σένα χρωστάω πολλά 

το Άγιο σου βλέμμα σαν χάδι 

με πήρε απ 'το χέρι δειλά 

και βγήκα απ' το μαύρο σκοτάδι 

κοντά σου ξανά ουρανός 

χριστέ μου πήρε χρώμα γαλάζιο 

στο βλέμμα σου μέσα το φως 

αντλώ τα γλυκά σε κοιτάζω

 _________________ 

ήταν η Ζωή μου άνοιξη βουβή 

δίχως άνθη δίχως χελιδόνια 

η καρδιά στο στήθος ανοιχτή 

πληγή στη ψυχή πυκνά πέφταμε χιόνια

 _______________________ 

σε σένα χρωστάω πολλά 

το Άγιο σου χέρι σαν χάδι 

με πήρε απ 'το χέρι δειλά 

και βγήκα απ' το μαύρο σκοτάδι 

κοντά σου ξανά ουρανός 

χριστέ μου πήρε χρώμα γαλάζιο 

στο βλέμμα σου μέσα το φως 

αντλώ τα γλυκά σε κοιτάζω 

σε σένα χρωστάω πολλά 

το Άγιο σου χέρι σαν χάδι 

με πήρε απ' το χέρι δειλά 

και βγήκα απ' το μαύρο σκοτάδι

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ 7ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

7ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λευκάδας και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, πραγματοποίησαν για το έτος 2021 τον 7ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, με ελεύθερο θέμα.

Τα μέλη της κριτικής επιτροπής αποτελούσαν οι:

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, Διδάκτωρ Φιλολογίας, συγγραφέας, Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας

Αντώνης Φωστιέρης, Ποιητής

Κώστας Καρούσος, Ποιητής, Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Ηλίας Κεφάλας, Ποιητής

Γιάννης Παππάς, Ποιητής, εκδότης-διευθυντής του περιοδικού «Διαπολιτισμός»

Ευχαριστούμε θερμά την επιτροπή κρίσης για την πρόθυμη ανταπόκριση στην πρόταση συνεργασίας, τον μόχθο που κατέβαλε, τη σοβαρότητα και την ποιότητα του έργου της αξιολόγησης των συμμετοχών.

Συγχαίρουμε τους/τις βραβευμένους/ες και ευχαριστούμε θερμά όσους και όσες μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό.

Αποτελέσματα του Διαγωνισμού

ΒΡΑΒΕΙΑ

1ο βραβείο: Αθανασία Καραγιάννη, Ο θάνατος στο φως (Μπακίρι)

2ο βραβείο: Όλγα Οικονομίδου, Θνητότητα (Αστραδενή)

2ο βραβείο: Αικατερίνη Μακρή, Δεν σου’πα αντίο (Πρωτοβρόχι)

3ο βραβείο: Κώστας Σώκος, Ηρωίδες (Venus)

3o βραβείο: Σμαρώ Νότου, Οδύσσεια, ψυχή μου (Μέθεξη)

1ος έπαινος: Νάνη Σαρίδου, Η ιεραποστολή (Φρούτο)

1ος έπαινος: Γεώργιος Λαδοβρέχης, Ναυάγιο (Ερωτόκριτος Ροδανός)

2ος έπαινος: Γκέλη Ντηλιά, Τα πίσω θρανία της ζωής (Ρόζα)

2ος έπαινος: Σαπφώ Σούτσου, Δωμάτιο στην οδό Ντόρσετ (Fiammetta)

3ος έπαινος: Χρυσούλα Πλοκαμάκη, Κέρινα φτερά (Σεμίνα)

3ος έπαινος: Ντέμη (Δήμητρα) Ρούσσα, Στ’αλώνι (Μιχαήλ)

Η τελετή απονομής των βραβείων θα ανακοινωθεί προσεχώς.

Η Οργανωτική Επιτροπή  

Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου "Χείμαρρος δακρύων"

 

Με Βάγια Χριστέ μου
Και με ζητωκραυγές
Σε υποδέχτηκε το πλήθος
στα Γεροσόλυμα.

Μόνο, των παιδιών τα  "ωσαννά"
Ήταν Αληθινά και αγνά.

Οι κακεντρεχείς,Δεν άντεξαν Το Φως σου.
Τη Μαγική,Θεϊκή Δύναμή Σου.

Δεν άντεξαν τα Θαύματά Σου.
Την Αλήθεια.

Και στον σταυρό ο αναμάρτητος
Ως κακούργος και ληστής.

Χείμαρρος δακρύων
Πλημμυρίζει την ψυχή μου
Βλέποντάς Σε.
Ακούγοντας το παράπονό Σου.

"Λαός μου,τι εποίησα σοι,
Και τι μοι ανταπέδωκας".

Χείμαρρος δακρύων
Πλημμυρίζει την ψυχή μου
Ο πόνος.
Ο σπαραγμός της Μάνας Σου
Της Γλυκιάς μας Παναγιάς.

Το αγκάθινο στεφάνι σου
Χριστέ μου,
Μετατράπηκε σε Φωτοστέφανο.

"Βασιλιάς κηρύχτηκες
Στην Εβραϊκή γλώσσα της θρησκείας.
Στην Ελληνική του Πολιτισμού.
Στην Λατινική του Νόμου
Και της Κυβερνήσεως".

Υποκλίνεται η ψυχή μου
Και οι στίχοι μου
Μπροστά στο Μεγαλείο Σου,
Προσδοκώντας το Λαμπρό Φως
Της Ανάστασής Σου.

Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου


Η εικόνα είναι από το https://gr.pinterest.com/

Carpe "Συγκινήσεις..."

Πορευόμαστε
στον ατελεύτητο κύκλο του χρόνου.
Συναισθήματα,
η καύσιμη ύλη
στον κλίβανο της ζωής.
Τα γεγονότα συνωμοτούν
φράζουν το δρόμο.
Αποφασίσαμε να ζήσουμε ,
το ένστικτο της επιβίωσης
είναι πολύ ισχυρό.
Με φόντο τον έναστρο ουρανό
ακολουθώ μια σιλουέτα σκοτεινή.
Βυθίζομαι σε μια σιωπή αμήχανη,
σε μια απομόνωση ονειροπόλα.
Μια προσπάθεια επίμονη
να γητεύσω το βλέμμα σου.
Ακουμπώ την ανάσα μου
σου ψιθυρίζω φαντασιώσεις.
Ήρθες, πλάγιασες δίπλα μου,
τα δακρυσμένα μάτια αντέχουν κι άλλες συγκινήσεις.

Carpe.

Φωτογραφία : Painting by Dorina Costras

Από https://fineartamerica.com/

The Promising actress Rahma Khaled /Egypt

Βy

Dr Atef Kheir

The Promising actress Rahma Khaled /Egypt

The beautiful artist with a distinguished artistic talent, with artistic little fingers, she seeks and hopes to become one day an international artist.

She is the Egyptian artist, Rahma Khaled.

Her name is Rahma Khaled Al-Gharabawi

aged twelve,

Born in Damietta Governorate, Egypt blessed by several talents such as drawing and writing stories.

She is at the seventh grade school,

Her highest ideal is the International doctor Mr Magdi Yacoub

She dreams of being an engineer,

The artist Rahma participated in many art competitions and exhibitions

She is one of the most important competitions and artistic participants

Obtaining the Excellence Medal at the Damietta Art Festival, accompanied by art and the Soul of Art Forum.

She also participated in more than one event and an exhibition of live drawing in the middle of his planet of the largest artists of plastic art and won the admiration and appreciation of the audience

She also participated in many online competitions and events during the quarantine period during the repercussions of the Corona pandemic

And I got the first place in the province.

She also got a second place in the competition of the University of Arab Culture and Arts.

Moreover she received an international certificate of appreciation from the moment International newspaper , as an appreciation of her artistic talent and creative works in plastic art.

She is still and constantly participating in the exhibitions of her school and all the artistic events and competitions of the talented administration in Damietta Governorate. She also participates in all the exhibitions that are announced at the local or international level. In breif Rahma Khaled, is a promising Egyptian artist. We wish her a brilliant future and a shining name in the field of fine art and engineering.

Rahma khaled

12 years

Some paintings 

Poem "Freedom" of Shahid Abbas from Pakistan

 

Poem"Freedom"

The dove flies on the backstage of the cosmos and raindrops fall on the face of humanity

the blue iris springs from worthy dry soil and the rainbow appears on the roof of faithfulness

The black town shall be cleansed without prejudice for others

the moon in her phases shines though an egoic universe

the sun rises in warming rays

as seasons pass into eternity

Nature's gifts are for this land

elegant in her caress abundant in grace

the hopeful people glad beneficiaries of her offering

with their confidence vitalized

with dogged determination

and new found enlightenment

the humbled heart believes the darkness will transform itself into the unique shape of light

as they once more start their journey toward freedom..........

©® Shahid Abbas

Biography

Shahid Abbas is a poet and writer from karapla Tandlianwala Faisalabad Pakistan. He is the author of "Words from Nature" and also the co-author of "We Speak In Syllables".

Shahid's works were already translated into different languages.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΑΡΙΝΑ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

 Ο γιος της μητέρας γης

Κι όπως είχαμε βραδιάσει στου λογισμού τ’ άκαρπο ηλιοβασίλεμα
-καθώς και σαφέστατα ο ψαράς τ’ ουρανού
μάζευε πεφταστέρια στην ποδιά της θαλάσσης
με μοναδικό όνειρο το βάδισμα στα κύματα-σ’ ένα βράχο εμφανίστηκε η φωνή.
Λυπήθηκα τον αγέρα που σιώπησε ντροπιασμένος, την άγια πυρκαγιά του θεού
πάνω στο πεσμένο φύλλο που μόνιασε με την λύπη,
καθώς το λίπασμα έσερνε το φθινόπωρο,
τα δάκτυλα λυπήθηκα οπού γιόμισαν αίμα την άρπα αυτού του ημίθεου
που δεν ήξερε ακόμα την αχίλλειο πτέρνα.
Η φωνή σήκωσε την αμμουδιά,
μυριάδες κόκκοι άρχισαν να μας χτυπούν στο πρόσωπο,
πήρε τις βάρκες από τον λιμένα και τις έσπρωξε στο διάσελο,
όρμησε στα δένδρα κι έπεσαν οι καρποί στα χέρια των ερώτων,
κοκκίνησε το όνειρο να μην το φθάνουν γλάροι
κι ίσιωσε τον ορίζοντα στην καμπύλη της ακεραιότητας του σύμπαντος.
Ο γιος της μητέρας γης, ο ποιητής με την σάρκα της φλεγομένης ψυχής,
με την ψυχή της φλεγόμενης σάρκας,
με το χώμα της υψίστης γενναιοδωρίας των ολίγων,
ο γιος της αύρας με την λευκότητα του μετώπου της τίμιας γέννας.
Αυτός ο δάσκαλος της αποκαλύψεως του άλφα και του ωμέγα..

*Στον Δημήτρη Ιατρόπουλο

🌼

 Κανείς δεν περιμένει

Στις σκέψεις σου κατέπεσαν ωχροί και δακρυσμένοι
δυό άγγελοι μακάριοι χωρίς φτερά και γνώση..
Ήταν που είχε η νυχτιά στο σύθαμπο να δώσει
το κύμα να σου μαρτυρά πως ζύγωσε να νιώσει
το έρμο τούτο χέρι σου π' αλάργεψε και πάει..
Σαν μιάν καμπάνα που γροικά τον έρωτα και σπάει
σε ερημιά και σε θανή στου βράχου την αγρύπνια..
Μικρή ζωή, πικρή πνοή, αφτέρουγη και μόνη
πώς να μετρήσει το πρωί την θάλασσα και την ζωή
μ’ αγγέλους μαρτυρία..
Λογάριασε τα μάτια σου στους ουρανούς που σπούνε,
λογάριασε τον όλεθρο βαθιά που κατοικούνε
και πέτα γοργοφτέρουγος στον ήχο
για να φτάσεις την άπατρι ελπίδα σου
π’ άφησες φιμωμένη..
Κανείς δεν περιμένει να του ματώσεις για να πει
στα λόγια να μιλούνε, άκου, πώς σε ακούνε, αυτοί
που πίσω άφησες και σιωπηλά πώς σβηούνε..

🌼

Στην σελήνη

Δεν ήθελες να μιλήσεις για τους καιρούς,
εξάντλησες το πάθος σου στην νοηματική,
περιέπαιξες την άνοιξη και δήλωσες μνησίκακη..
Ήσουν πάντα ένας πρόλογος, αδαής Σελήνη ντυμένη με φως νυχτερινό..
Έλα να περπατήσουμε στην άκρη της πολιτείας,
να σπείρουμε ανάσες στα έρημα σκαλιά
ν’ αγγίξουμε το πέρας με την σάρκα των λέξεων..
Γονυπετής ουρανός και μαυροΐσκιωτοι μπαξέδες,
σημύδες με φυλλώματα ασημιά, αχανείς εκτάσεις,
λειτουργικά σκεύη σε λάθος χέρια, μιά εξουσία μας κοιτά αμήχανα..
Πού έκρυψες τον ήλιο;
Βγήκε ο θεός σεργιάνι κι έκλεψε το παράθυρο,
δεν βλέπω πια τ’ αστέρια,
παρανομώ με χλεύη και κλέβω ένα ξέφτι γαλάζιο
να το ράψω στον κόρφο του βουνού,
να σύρει την κορφή του εδώ να,
ν’ ανέβω αψηλά να πιάσω την άρια στα κόκκινα μονοπάτια..
Ξεμείναμε εδώ, εξόριστοι στης κάμαρης το ξοδεμένο κλάμα..

🌼

Τρία τέρμινα

Οι σκαπανείς τραβήξαν κατά τον νότο,
μιά ομήγυρις με φτηνά και τρύπια καπέλα,
με τα χέρια σβολιασμένο χρυσάφι
απ’ του παραδείσου την αναζήτηση,
με μάτια γιομάτα φέγγος
απ’ της λάμπας το καπνισμένο γυαλί..
Σκιάσανε τα πρώτα σύγνεφα του πρώιμου δειλινού
και καθώς η ξενιτιά δεν έχει συνείδηση,
σκέφτηκαν να ψάλλουν τον δίφθογγο ύμνο,
σαν από παλιά χαμένοι και υπόδουλοι,
σαν από παλιά ορφανοί κι αποδιωγμένοι..
«Μην αναστενάζεις δίχρωμο πουλί,
μάθαμε τους φθόγγους της πληγής στην εξορία..
Έχουμε χιλιόμετρα εμπρός
αλφάβητο να φτιάξουμε, ν´ αλλάξουμε πορεία..»
Θέλησαν στο γιόμα πάνω του φεγγαριού
κόκκινους καρπούς να φάνε,
να ραγίσουν το ήμαρτον να το κάνουν ξόδι για το καντήλι..
Το λάδι λιγοστό στις παρενθέσεις
κι οι υποθέσεις καρνάγια που γεννούν κουκουβάγιες.
Μην κοιτάτε το άκρο της πόλεως,
τρία τέρμινα καρτερούμε να ορθώσουμε τα τείχη..
Είμαστε μιά παλινδρόμηση θρασύτατη
κι ο ευνούχος του φεγγαριού συνοδός
δεν μας επέτρεψε το ταξίδι στα χρυσά ενώτια της θεάς..
Στο πλατύγυρο του καπέλου διάστημα
κατά περιόδους κι εναλλάξ φυλάμε σκοπιά
κι οι υπόλοιποι, όσοι αντέχουν, προετοιμάζονται
για την σφαγή που θ´ ακολουθήσει στις διηγήσεις..
Οι σκαπανείς τράβηξαν κατά τον νότο κι οι παραμυθάδες κατά τον βοριά..

🌼

Τα θλιμμένα παραμύθια

Τα θλιμμένα παραμύθια κείνα που τρέχουν στο δρομάκι,
στο δρομάκι της πόλης που σκέπασε η πείνα,
στο δρομάκι που σιώπησαν τα λιγοστά τα δένδρα,
επάγωσαν, μαρμαρωμένες φιγούρες, σκιές ακίνητες..
Απόκαμαν τα δένδρα,
τί μύθο να σαλέψουν στ' απότιστα κλαδιά;
Ραγισμένα ρείθρα, ψυχές ραγισμένες,
σαν σταφύλια που σταφίδιασαν κρεμασμένα
και αφρόντιστα στο σπίτι που χτύπησε ο θάνατος..
Έχει τόσον θάνατο απόψε, όσα αστέρια έχει ο ουρανός..
Και τα παραμύθια να κυλούν στην κατηφόρα,
έτσι ορφανά, χωρίς παιδιά, με τρομαγμένους ήρωες
και με γλώσσες γεμάτες πύον και αίμα.
Εθέριεψεν ο πόνος και η πόλη απαρηγόρητη,
βάφει την ζωγραφιά μου μαύρη.
Τόσο μαύρο ολούθε, τόση απόγνωση
στων παραμυθιών την ετοιμοθάνατη υπόσχεση.
Καθώς κατηφορίζει ο ήρωας, βάζω την τελεία.
«Τέλειωσες, φίλε μου», του λέω
«Μείνε ακίνητος, ως τα δένδρα να σαλέψουν.
Ίσως, αύριο ροβολήσεις σε έναν άλλον κόσμο.»

🌼

Ένας δίαυλος κι ένα κιάλι

Κι έφτασε η ώρα να λειάνουμε τ’ αστέρια,
να τροχίσουμε τον λεηλατημένο καιρό,
με μιάν απαστράπτουσα λύπη,
ωσάν τ’ αμύγδαλα που άνθη είναι
και τα πρόκαμε ο αγέρας
και πεθάναν έτσι άτονα και παραπονεμένα..
Κι αν οσμιστείς τις κρίσεις μεγαλείου, πάντα το σύμπαν θα καταριέσαι,
έτσι εχθρικό, με την συμπάθεια μέσα στο τσάι
να σου γνέφει ωκεανούς,
κι εκείνο να σου μουρμουρά μ’ έπαρση πόσο μικρός να είσαι..
Δεν κατέβαλα καμιά προσπάθεια,
μούχλιασα μες στα νερά των αρχουσών πελαγίσιων δρόμων
και τα δάχτυλά μου ανομοιόμορφα
μούλιασαν να κλέβουν στιγμές κυμάτων.
Κι εσείς, αγαπητοί μου, να ορίεσθε
που μοναχά ένας δίαυλος σας απέμεινε κι ένα κιάλι,
να ψάχνετε την Ιθάκη,
να θαρρείτε, αφελείς παρατρεχάμενοι,
πως ωρίσθη ο προορισμός σας
και να αφαιρείτε μοίρες κι εξάντες,
να σπρώχνεστε στις ουρές των ταμείων
να σας ξεπληρώσει η ποίηση το διάφορο..
Κι όλο να μετράτε τα κέρδη
στην υπουλία της διάγνωσης πως το λιμάνι εφάνη..
Μικροί κι ενταφιασμένοι παράγοντες
επέτρεψαν στον νεκροθάφτη να σας βάψει το καπάκι γαλανό..
Κι ουδείς ψυχανεμίσθηκε πως Ιθάκη δεν υπάρχει..
Μονάχα εις και ταπεινός ξεσκέπασε το ψέμα..
Πτωχοί μου και ανάγωγοι, πτωχοί και επηρμένοι
τ’ άλογο δεν έχει πια φτερά
κι ο Πήγασος εμάκρυνε στην χώρα της κραυγής..
Μην λυπάσθε,
υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ορίσετε νέα Ιθάκη..
Κι εγώ θα φροντίσω να σας απομακρύνω τον ορίζοντα..

🌼

Στου δωματίου την θλίψη

Το φως γέρνει σαν κλέφτης κάτω απ’ τις γρίλιες,
λωρίδες ολάκερες το πάτωμά μου βάφουν φωτεινό,
η ελπίδα ξέφυγε,
σιωπά τον θάνατό της προσμένοντας,
χαραγμένη στον υπόκωφο της ζωής μου σπαραγμό.
Στου χάρτη το απέραντο ποτάμι
να πολεμήσω τα νερά, να ξεριζώσω δέντρα
και να φυτέψω μιάν καρδιά στα βάθη του χειμώνα.
Πόση η θλίψη και μετρά της απουσίας τα βουβά
τα χνάρια του πολέμου..
Τα σύγνεφα εδιάβηκαν και οι σταγόνες πάψαν,
έμεινε μοναχά η κραυγή περαστικών του δρόμου.
Μακρινές φωνές παιδιών και προσμονές μανάδων
γράφουν στης μέρας το λοιπό την ίδια ιστορία.
Αλήθεια πού απόμεινες στην πλώρη ξεχασμένος;
Εδώ ο κόσμος ο γερτός καμπούρες φορτωμένος.
Και τα πολλά φορτώματα δεν άντεξα ποτέ μου.
Λαός γυρνά, λαός κοιτά, λαός και αποδιώχνει.
Και εγώ τ' απομεσήμερου να ομιλώ του θέρους.
Έβρεξε και η τροχιά άλλαξε του φωτός..

🌼

Απαγγελίες

«Ω, για ιδείτε την υγρή εξαίσια μορφή, την θλιβερή και μόνη,
με χέρια σταυρωμένα στην σιωπή να μαρτυρά τους χρόνους,
τους χρόνους που επόθησε να ζήσει σαν Ιθάκη,
να τον περάσουν θάλασσα, να τον περάσουν κύμα,
να είναι μία εντύπωση του θέρους αλγεινή,
να είν’ ο μαύρος ουρανός να δέχεται τ’ αστέρια
και να θυμώνει που και που με την βαριά μορφή,
ενός θεού π’ εξέλειπεν, που μόνον τον αφήκε..»

🌼

Το κυρίως θέμα

Ξενυχτήσαμε,
λιλιπούτειες εισαγωγές στο κυρίως θέμα
κι οι ανθοφόροι ορίζοντες σκεπασμένοι με την ομίχλη.
Κάποτε ο νους προστρέχει ικέτης,
οι αμυγδαλεώνες στο μύρο της κολάσεως
ψάχνουν ένα παράδεισο κρεμασμένο στο χάος,
τα κόμματα, οι τελείες κι όλα τα σημεία της στίξης δεν ωφελούν,
μακάριοι στα εκτελεσμένα τοπία οι εκτελεστές
και τα θύματα μόνιμα σε μιάν πλάνη.
Αν εισέλθετε στην εποχή του κουράγιου,
προσμετρήσετε την άγονη γραμμή.
Εκεί κατοικούν τ' άφωνα ψάρια που εκτελέστηκαν στα δίχτυα,
μην βάλετε ως πρόσημο την ερημία,
γιατί θα είστε συνένοχοι..
Μετά τιμής, η εκτελεσθείσα..

🌼

Το θάμα της πατρίδας

Μυρωδάτες διακυμάνσεις στα τρυφερά σου χείλη,
στα όψιμα τρισεύγενα πελάγη των ματιών σου
μία θαλασσινή μυρτιά να πλέκει ακρογιάλια,
μονάχη να αναζητάς το θείο μες στο βιός σου..
Σύγνεφα στα πόδια σου για να πατείς στα βράχια
κι αλκυονίδες στα μαλλιά για να πετάς στην σκόνη
και μύριες λέξεις να ηχούν στα χείλη σου επάνω
στα άλαλα μηνύματα που σου 'στειλε ο θεός σου..
Και βράδιασε τόσο νωρίς στα κάρβουνα σου χέρια
κι έκαψες για να ζεσταθείς και λάμψη και αστέρια,
τα χρόνια σου που τριγυρνούν, τον κάματο, το κλάμα,
την όψη την ανήλιαγη, το θάμα της πατρίδας..

🌼

Στον Lee

Υποπέσαμε στο αδίκημα της κραυγής, Lee
κι ο καπετάνιος της ερημίας μας αχόρταγος κι εμπαθής
ξύρισε τα ηλιοβασιλέματα,
απαγόρευσε τις τραγιάσκες,
έδεσε τ’ άλογα μες στην παράνοια των ονείρων
και μας επέβαλε την αρχοντιά της άστεγης ζωής..
Κι εσύ, Lee Jeffries, κάπου στην Αμερική
με τα γδαρμένα πρόσωπα στις εκτάσεις των ινδιάνων,
με την ευημερία των χάλκινων ορέων με τις λαξευμένες προτομές
μετράς το σέντσι στην παλάμη των σταφυλιών
κι ορκίζεσαι στα πορτοκάλια
πως οι άγνωστοι θα γίνουν γνωστοί..
Κι έτσι βαδίζει η ζωή σαν ξέφρενο χρηματιστήριο
που εξέπεσε των αξιών χορεύοντας στην λασπουριά
τον χορό της βροχής
με κείνο το ξέπνοο του επιθανάτιου ρόγχου..
Βυθίσου, Lee, η κραυγή θα ξεχειλίσει..
Τόσα και τόσα απογεύματα σε διέταξαν να γίνουν αίμα
στο άσπρο και στο μαύρο σου σοκάκι..
Κοιμήσου, Lee, ίσως αύριο να γίνεις έγχρωμος..

🌼

Ανάδοχοι λυγμοί

Εκείνο τον ήλιο θυμάσαι;
Με την λεμονιά να μοσχοβολά στο κάλεσμά σου;
Με κείνην την πασχαλιά την λευκή στο στήθος, θυμάσαι;
Κι εγώ στο σκαμνάκι ν’ αγναντεύω το χαμογέλιο των ονείρων..
Άκουσα την περπατησιά σου στα βότσαλα του ποταμού,
με εκείνην την παλιά φθαρμένη βαλίτσα να φεύγεις πέρα μακριά
και πάγωσε η γειτονιά μες στην ανάμνησή σου..
Κι ήσουν η τελευταία μου χαρά..
Άγγελος στο χώμα των ανθρώπων..

*Στην νονά μου, στην δεύτερη μητέρα μου Κονδυλία Σολδάτου



Πίνακας : Vladimir Kush ~ "Diary of Discovery"
Από https://vladimirkush.com/