Πίνακας: Odysseas Anninos
1. Δύο κόκκινα πέταλα...
Δύο κόκκινα πέταλα του πάθους φιλιά,
στόμα γλυκό, πορφυρό τριαντάφυλλο, προσμονή νωχελικιά.
Ένα σύννεφο αίμα καυτό,
να κινείται με μυστήριο, να ψιθυρίζει " σε αγαπώ ".
Δροσερό νερό, πηγή από ρόδινες μυρωδιές,
όπως αναδεικνύονται, καμπύλες αρωματικές.
Και ένας δράκος να βγάζει φλόγα, λάβα αληθινή,
να γλύφει τα θέλω, να πυρπολεί το κορμί.
Δροσούλα από έρωτα να στάζει στο σώμα,
να πυροδοτεί ανάγλυφα την σάρκα,
να ανοίγει τα σαρκώδη μικρά χείλη, αληθινή φλόγα.
Φιλί, φιλί καυτό στο στόμα.
Και τα αγκάθια να πεθαίνουν,
να θέλουν να μπηχτούν, να γίνουν αίμα σταγόνα.
Να μυρίσουν αχόρταγα, να γλύψουν ασύστολα,
να κρυφτούν σε κάθε μελένια επιφάνεια, μέχρι το γιόμα.
Σε αγαπώ ακόμα...
Τόσο κόκκινο χύθηκε από τη σάρκα,
έγινε καρδιά που χτυπά,
ένα Ρόδο της αυγής που μιλάει ψιθυριστά,
που κατακτά πορφυρόλαμπρα κάστρα στην αμμουδιά.
Δύο πουλιά πάνε να κοιμηθούν αγκαλιά.
16-12-2017
Painting: Kyriakos Fragkozidis
2.Αθρόες καμπύλες
Γυμνό σπουργίτι να φτερουγίζει η καρδιά,
μια θάλασσα ατέλειωτη να δροσίζει τα μοίχια όσα και να τυραννά.
Καμπύλες να διεγείρουν το μυαλό,
να ανταρτεύουν της σάρκας τον κάθε σφυγμό και χιλιοστό.
Τακ τακ τυραννικό.
Αθρόες οι αισθήσεις, χαμένες ,
σε όλες τις καμπύλες στροβιλισμένες.
Κύκνοι ονειρικοί, ανάσα, μάγμα και φιλί.
"Άραγε σε ποιο σύννεφο να κρατηθώ,
σε ποια γη να ριζώσω,
σε πιο νερό να δροσιστώ?!"
Και η σάρκα να σφυροκοπά,
λάβα που χύνεται σε περιβόλια τορνευτά.
Αθρόες καμπύλες να την πυροδοτούν,
άγκυρα κρυμμένη σε ένα ταξίδι του απείρου πριν ολοκληρωτικά χαθούν.
"Σε αυτή τη ρόγα να δροσιστώ
και λίγο πιο πέρα κουρασμένος μετά τον πόθο να αποκοιμηθώ.
Και να χαθώ, να χαθώ μέσα στα φτερά της,
στα κύματα όπως χτυπούν πάνω στην καρδιά της.
Να τραγουδίσω για μακρινά ταξίδια,
για ότι έχασα, ότι με λύπησε ,
για αγέρα, μποφόρια, καταιγίδες και αερικά που είδα. "
"Αχ βρε Αντάρη θέλω να φιλήσω τον λαιμό της,
στο στήθος σαν άλογο να σκύψω ,
να αγγίξω το μέτωπό της.
Να χαϊδέψω αυτή τη γραμμή στη πλάτη της επάνω,
να δω όλα τα βαθιά του απείρου,
σταλιά σταλιά νερό στης ερημιάς μου το άνυδρο.
Και να ζήσω, να ξεδιψάσω,
άτι ελεύθερο την ύπαρξή μου να γειάνω."
"Και ίσως....
Ίσως πω και το αγαπώ.
Δεν θέλω να πληγώσω, ούτε να πληγωθώ.
Χάνομαι, σκιρτώ..."
Χέρια και ψυχές σε ένα χορό.
Painting: Konstantinos Damalas
3 Μου λείπεις...
Ήταν αυτή η γάργαρη σιωπή,
ήταν αυτό το άλικο,
κόκκινα χείλη από προσμονή.
Ίσως ήταν αυτό το φωτεινό που μου φτερούγιζε την καρδιά,
ίσως...
ίσως αυτό το φυλλομουρμουρητό όπως ο αγέρας σου χάιδευε τα μακριά μαλλιά...
Και ζωγράφιζε την σιωπή.
Πράσινη με δέντρα ψηλά να μου στηλιτεύουν το κορμί.
Και μέσα στο φως να σιγοψιθυρίζω...
"Μου λείπεις ".
Το πήρα μαζί μου αυτό το κόκκινο,
πάνω στην σάρκα μου, μέσα στα χέρια μου.
Να μου θυμίζει τα παλιά,
ψήγματα και εικόνες μέσα στο νου σε λιβάδια όλο χαρά.
Και το δάκρυ ακόμα έγινε φύλλα και πουλιά,
να με συντροφεύουν όταν η λήθη πάει να με αγκαλιάσει αποπλανητικά.
Μία να κρυώνω, μία να φλέγομαι αληθινά,
μέσα σε καμίνι που η φλόγα να καταπίνει κάθε χτύπο οριστικά.
Αλλά...
Γάργαρη σιωπή,
μέσα στο άλικο των χειλιών σου,
θύμηση και ηδονή.
Το πινέλο και τα χρώματα εσύ,
ο καμβάς εγώ,
να σε αναμένω μέσα στα σκοτάδια της καρδιάς,
πίνακας να γίνω ζωγραφιστός.
Ζωγράφισε με, δώσε μου πνοή,
σχημάτισέ με , δώσε μου φως,
κάνε την ανατροπή.
Και ο χρόνος τρέχει, και περνά...
Χάνεται φιδογυριστά, πλέκει και κεντά.
25-1-2023
Πίνακας: Αντώνης Αλεβιζοπουλος
4 Κοιλάδα των ναών
Ω δακρύβρεχτό μου στέρνο,
κάμποι τορνευτοί.
Αγέρας της ερήμου,
βλάση δωρική.
Σιρόκο και υγρασία,
άμμος και ύστερο φιλί.
Γλυκό που είναι το γιόμα,
πέτρα και ναοί.
Πού είσαστε?! Σας γυρεύω...
Εγώ η μαυρομάτα στα λευκά.
Πυρά και κρασί φιλεύω,
νερό και της γης τα αγαθά.
Μια νίκη, μια θάλασσα θαλασσιά,
ματόχαντρα σας φέρνω και θαλασσινά πουλιά.
Και καρτερώ...Και προσμένω...
Κόμπο σε σχοινί θαλασσινό.
Και τις αντίπερα όχθες σαϊτεύω
με όλο το καθάριο το νερό.
Άτεγκτη κυρά και ουράνια,
μάτια και άστρα της ψυχής,
καρδιά μου ξελογιάστρα,
σε ότι επιτάσσεις και ποθείς.
Και προσμονώ...Και γυρεύω...
Παράλια ειρηνικά.
Λαούς χωρίς διχόνοια,
σπαρτά ,λάδι και ελιά.
Και αυτή η ανάσα η καυτή.
Λάβα και καυτό υφάδι,
βελονιά από πονηρή κλωστή.
Και ο αγέρας με τραντάζει
πάνω στης ομόνοιας την πέτρα τη ζεστή.
Ω γλυκιά μου μνήμη,
κρυμμένη σε μαίανδρους και χρησμούς,
ζωντάνεψε τη σκέψη,
διώξε της ομίχλης τους εμπαιγμούς.
Σιρόκο και υγρασία,
πτυχές πάνω στο θρόισμα το λευκό,
χέρια σαν ικεσία,
πέτρα από του Ακράγαντα τον ναό.
20-11-2022
Painting: Petros Lardas
5 "Θα με αποζητείς "
Για ένα δάκρυ νερό να πιω την θάλασσα,
σε ένα καράβι χωρίς πανιά,
σε μια φουρτούνα την καρδιά λαχτάρησα,
πονηρά αμπάρια με στολίδια και χρυσαφικά.
Πάνω στην ξέρα της ερήμου ναυάγησα,
άτια άγρια να μου θυμίζουν αλήτικα φτερά,
για ποια Αστάρτη στα Κυθέρεια βάθη χάθηκα,
για ποια ιέρεια νοστάλγισα τα δικά της φιλιά.
Και λυσσομανούσαν τα στοιχειά,
θηλυκή σάρκα πάνω στου καρχαρία τα φτερά.
Να πέφτει άγρια και να αψηφά,
ηνία να παίρνει και να κονταροχτυπά.
Θάλασσα καρδιά, έρημος μυστική,
χάνομαι στο βλέμμα σου,
αποζητώ το φιλί.
Μάγισσα και ουρανός,
σάρκα, χάδι και αδάμαστος καλπασμός.
Για ποιό πόλεμο σου δώσανε τα λάφυρα στα πόδια σου μπροστά?
Για ποιό βλέμμα, για ποιά ματιά, ποιό χαμόγελο,
ποιά πυρκαγιά?
Καλπάζω μέσα στα σύννεφα και μονολογώ,
για μια Εύα, μια Λίλιθ χάνομαι μέσα στο ρυθμό.
Κάρβουνο το βλέμμα, ανάσα καυτή,
πότε αλάτι, πότε ζέστη να σε λιώνει στην στιγμή.
Και εσύ πλανεύτρα να καλείς?
Σάρκα να στάζει , υγρασία και φωνή.
"Θα με αποζητείς".
Πότε Εύα, πότε Λίλιθ,
πότε άγια ,πότε του έρεβους κυρία.
"Θα με αποζητείς "...
Και ο ύπνος βαρύς και βαθύς.
Να χάνεσαι μέσα στην μυρωδιά της,
κομπολόι σπασμένο χωρίς ήχο να σταθείς.
Άλαλη η στιγμή, άλαλα τα γιατί,
μόνο ο ήχος της θάλασσας
και η ανάσα από την έρημο την καυτή.
Διψώ...Διψώ...
Θάλασσα καρδιά, έρημος μυστική,
χάνομαι στο βλέμμα σου,
αποζητώ το φιλί.
Πλεονεκτικά και άγρια,
παθιασμένα και υγρά.
Απύθμενα τα θέλω,
λατρευτικά τα γιατί.
Σε αποζητώ...
Θα με αποζητείς...
28-1-2023
Painting: Petros Lardas
(Ο πίνακας εμπνευσμένος από το ποίημα. ΓΥΝΑΙΚΑ.. Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.. Καββαδίας, Μικρούτσικος, ελαιογραφία)
