Carpe "Η οσμή του φιλιού.."

Άψυχος εξατμίζομαι
μες στο σκοτάδι,
ένας λυγμός μπλέκεται στα όνειρα ,
τα σωθικά σκάβει με μανία.
Η ψυχή σπαταλήθηκε
σε ώρες μονότονες,
ταυτίζομαι με παραστάσεις φανταστικές,
με σκέψεις άσεμνες
αναζητώντας τη γεύση σου.
Στέκουν οι λύπες ακίνητες
καθώς το φεγγάρι μαλακώνει
το σκοτάδι.
Σε γη άνυδρη
οι στάλες των πόθων
φέρνουν τη γλυκιά ώρα της άνθισης.
Ακόμα μια μέρα γίνεται γιορτή,
ο αέρας λικνίζει στα χείλη μου 

 την οσμή του φιλιού .

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://www.in.gr/

Poems by Nguyen Ngoc Tung – Vietnam

 

Poems by Nguyen Ngoc Tung – Vietnam


His brief biography:

He was born in 1950, in VinhPhuc province. Former Chairman of VinhPhuc Culture and Arts Association, term 7 (2009-2014). Published 13 books of poetry and prose. Won 9 literary awards. Member of Vietnam Writers’ Association; Member of Vietnam Ethnic Minority Culture and Arts Association; Member of Vietnam Journalists’ Association; Member of Vietnam Association of Architects; Members of the Association of Culture and Arts of VinhPhuc province.

His poems:

1. TheMidland afternoon

It is green autumn afternoon in the Midland
The round-shape tea hills, the bowl-upside-down tea hills
Continuously green buds
Where is my older sister now?

At the age of eighteen, she went to a far away land for reclaiming
Calloused hands, smooth gravels
Her whole lifetime is to care roots
Gong sounds of the tea farm still echoing to the future?

The tea parcels are like the fingerprints of the Midland
The green youth, full of aspiration
The rainy December, the tan May
At night, bathing by the moon, sobbing by the forest sound.

The bullet-bomb time cutting the promise
The father went to the battlefield without knowing his child’s face
How many tea trees, the same plenty of people’s love and the land love
The loves that she preserved for caring the green sprouts.

A fragrant teacup sipping the taste of the homeland
Soaking in the moonlight, the love of the youth age
The street behind the hills, pink tiles and white clouds
Releasing to the sky, the Midland dream.

(Tam Dao, September 2021)


2. KhaiQuang

The deserted hills in the past years
It was barren and inert with stones and gravels
The days herding the buffalo, playing marbles, catching crickets
Melastomataceae flowers dying purple of hill memories.

The hills did not produced rice for generations
Did not create works in the leisure time
The village was starving all year round
Boys and girls gathering to the streets.
When the land is a potential advantage
The hill areas are bustling with industrial zones
The factories are busy days and nights
The vast roads are busy with cars passing by.

Returning to KhaiQuang is like walking in a dream
Meeting everyone with open smiles
The village changing day by day, the streets jostling
The old homeland people returning to replace the homeland leaving.

Businessmen and businesswomen
Buying and selling transactions on the phones
Getting rich despite of the horizon or corners of the sea
Our homeland has opened happy ways!

(Vinh Yen 2021)


3. The legendary echo city


Ciconiiformes footprints putting on the top of the Red River Delta
Deserted days
Turning to the junction of Bach Hac River
The ancient land, the curling dragon, the kneeling elephant
NghiaLinh Mountain discovering its origin
The legend of King Hung who built Van Lang country
The offspring of Lac Hong, some people went to the forest, others went to the sea...

The river junction, clear and unclear flows
Its shape of ciconiiformes foot opening the Red River civilization
The king taught the people to plow from the ancient land of Minh Nong
Growing rice, growing moraceae, weaving silk
Planting bamboos against floods, planting palms for roofs
Planting tea trees for drinking

Neighbors lived with minds "tribulation and hardship sharing"
Opening boat racing and palanquin festivals
Rice cakes, fragrance in the countryside
The old saying: "drink the water, remember the source"...

By my village, by your village
Boats turning waves to connect the two loving shores
Upstream of the Lo Xanh, windy Thao River
Buying the betel in Dau market, selling arecas in Nu market
Singing TrongQuan, listening to the ancient chant and forgetting the way back.

The day I built Viet Tri industrial park
The dusty city, houses without numbers, streets without names
The market in middle of the streets calling the “grab” market into a familiar
The back-forth trains acrossing the bridge
Passing the workers village, romantic clouds.

Today returning to “Festival City”
Horizontal boulevards, high-rise street blocks
You are in a shift with the sound of machines
People’s faces are bright with the spring color.

You go with me on Hung Vuong Boulevard
From the Hung Temple echoing Uncle Ho's words:
“The Hung Kings had merit in building the country
Our next generations must protect the country together!"
Young soldiers offering the incense to the fatherland
Listening tenderly to the waves on Truong Sa.
Dear Viet Tri, legendary echo
The river junction, white ciconiiformes flying back…


4. A clay pot

In old time, my mother went to the provincial market
Bought the clay pot to cook rice
The days boiled by the straw
The straw roof, the kitchen smoke wandering.

Every season the water rising
The mother caught the fish upstream
Anabas testudineus stewing with Alpiniaofficinarum by the clay pot
The fragrance spreading to the whole riverside neighborhood.

The clay pot was as gentle as the clay
Soot smudged all day
The mother's life was hard from early mornings to late nights
Under the sunshine and rain, torn clothes.

Mom, the clay pot was slim
Broken, how can it be healed?
Who played the game of breaking the clay pot?
Risk games buying the laughter.

Dear mother returned to the heaven
The clay pot is no longer on the stove
Where is the smell of burning sticky rice?
I return, full of missing my dear mother.


5. A sheet of calendar

Peeling off the last sheet of the year-end calendar
The winter still has a few leaves
Goodbye old year
Emotionally meeting an apricot branch.

Carrying the four seasons on the shoulder
Hanging the calendar for months and days
Happy and sad scattering
No one knows how many flooding seasons in a year?

The new road, not forgetting the old way
How many flower seasons in a year?
With good seasons, birds return chirping
Bad seasons, the market is empty.

The rain and the wind are all over
The pandemic is over
Downstream boats, remembered wharfs
We turn back to the old days.

Peeling off the old Winter
Hanging new Spring
The time is like flowing water
The calendar burdening the sadness and joy.


(Translated into English by Khanh Phuong)

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ 8ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

 

8ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ             

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λευκάδας και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, προκηρύσσουν τον 8^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης για το 2022, ένα σεβαστικό, ποιητικό αφιέρωμα στην ιστορική μνήμη της τραγωδίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, εκατό χρόνια μετά (1922-2022).

Το γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής, τόσο από την πλευρά της ιστορίας και της τραυματικής βίωσής της, όσο και από την πλευρά του θρήνου των ανθρώπων του ξεριζωμού, αλλά και των ποικίλων πολιτισμικών συνεπειών του είναι ζητήματα των οποίων η εξέταση και οι συνεχείς αναδιφήσεις μπορούν να διαφωτίσουν, να ερμηνεύσουν, να διδάξουν απευθυνόμενα στο παρόν και στο μέλλον. Είναι όμως και στιγμές της ιστορίας που διαβαίνουν το κατώφλι της ποίησης, ώστε να διαπεράσουν, με τη γνησιότητα του συναισθήματος, το συλλογικό αίσθημα και τη συλλογική συνείδηση, δικαιώνοντας και τιμώντας τις θυσίες των λαών.

 Γι’αυτούς τους λόγους, η θεματική του φετινού διαγωνισμού μας, ως μια αφόρμηση ποίησης για τους διαγωνιζόμενους, έχει  ως εξής: «Δάκρυα κλαμένα κι άκλαυτα μα αιώνια,/πιο δυνατά τ’άχυτα απ’τα χυμένα…/(Ρώμος Φιλύρας, Ο θρήνος των προσφύγων). (Εννοείται ότι  οι διαγωνιζόμενοι είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν πάνω σε οποιοδήποτε επιμέρους θέμα της προσωπικής τους έμπνευσης, που εμπίπτει στο τιμητικό αφιέρωμα).

                                               OΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

·         Οι διαγωνιζόμενοι /-ες πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 18^ο έτος της ηλικίας τους και να έχουν  ελληνική ή κυπριακή υπηκοότητα. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν και οι Έλληνες της διασποράς.

·         Συμμετοχή στον διαγωνισμό με ένα ποίημα μέχρι 40 στίχους.

·         Τα ποιήματα που θα υποβληθούν να είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα.

·         Το διαγωνιζόμενο ποίημα δεν θα πρέπει να έχει εκδοθεί ή δημοσιευτεί σε οποιοδήποτε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο ή να έχει βραβευτεί σε άλλο διαγωνισμό.

·         Το ποίημα θα πρέπει να αποσταλεί μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 2022,  σε πέντε δακτυλογραφημένα αντίγραφα, στα οποία θα αναγράφεται μόνον το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου. Τα αντίγραφα θα αποσταλούν μέσα σε φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται, στη θέση του αποστολέα, μόνον το ψευδώνυμο. 

·         Σε μικρότερο φάκελο σφραγισμένο, στον οποίο θα αναγράφεται μόνον το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου, θα περιέχονται δακτυλογραφημένα  τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου  (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, τίτλος του ποιήματος, ταχυδρομική διεύθυνση, αριθμός τηλεφώνου –και κινητού-, e-mail. Επίσης ένα σύντομο -μέχρι 120 λέξεις- βιογραφικό του).

·         Η ταχυδρομική διεύθυνση στην οποία θα αποσταλεί ο φάκελος είναι: Προς το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, Σικελιανού 1, Τ.Κ. 311 00 Λευκάδα (Υπόψη κ. Ιωάννας Φίλιππα)- Για τον 8^ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας.

·         Η επιλογή των ποιημάτων θα γίνει από πενταμελή επιτροπή ειδικών. Θα απονεμηθούν τρία βραβεία και τρεις έπαινοι.

·         Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν μέχρι το τέλος Μαρτίου του 2023.

·         Η τελετή απονομής των βραβείων θα γίνει σε πανηγυρική εκδήλωση μέσα στο 2023.

·         Για πληροφορίες ή διευκρινίσεις, απευθυνθείτε στο τηλέφωνο: 26450-26635 (κ. Ιωάννα Φίλιππα) και: 26450-22714 και 697 55 800 45 (κ. Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού).

 

                                                                                  Σας ευχαριστούμε

         

NEΟ άλμπουμ για τους VOAK - Το "Verdrängung" κυκλοφορεί ΤΩΡΑ!

 

NEΟ άλμπουμ για τους VOAK - Το "Verdrängung" κυκλοφορεί ΤΩΡΑ!

https://www.youtube.com/watch?v=X2iE4RSyGVw

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του γκρουπ: "Οι VOAK δημιουργήθηκαν από δύο κομμάτια που έπρεπε να βγουν άμεσα και ένα ποίημα του Rainer-Maria Rilke περί φυλακής και του αισθήματος του να νιώθει κανείς φυλακισμένος."

Στο ντεμπούτο EP "Verschiebung", οι αντιφάσεις και τα σημαίνοντα της γερμανικής γλώσσας επιστρατεύθηκαν σε μια προσπάθεια να εξερευνηθεί η πράξη της φυλάκισης. Ο τίτλος του νέου τους album "Verdrängung", αναφέρεται στην απώθηση του ίδιου μας του ατομικού προνομίου, η οποία συμβάλλει στο μαρτύριο των πολλών.

"Η παρουσία της εσωτερικής μας σύγκρουσης θα παιανίσει πάνω από την υπνωτιστική μελωδία της άνεσης μας και του φόβου μας μπροστά στη μάχη," δηλώνει η δυάδα από την Αθήνα; "το να αναγνωρίσουμε την απώθηση (Verdrängung) ως τέτοια, είναι ένα απαραίτητο βήμα ώστε να μπορέσουμε να παλέψουμε στο πλάι άλλων, αφού έχουμε παλέψει με τις αιτίες της δικής μας αδράνειας."

Οι πολιτικές αναφορές των VOAK είναι ξεκάθαρες και πολύ επίκαιρες σε μία κοινωνία διαταραγμένη από φυλετικές, σεξουαλικές και άλλες διακρίσεις και ακρότητες κάθε είδους, και η πρόσκληση της μπάντας αδιαμφισβήτητα κλονίζει συνειδήσεις. Όλα αυτά διαχέονται στο γρήγορο, υπνωτικό black metal τους, με punk/new-wave και avant-garde στοιχεία που τονίζουν τον επαναστατικό, προοδευτικό και μη συμβατικό του χαρακτήρα.

"Άτομα καταπιεσμένα και όσα παλεύουν ενάντια στο "Verdrängung" μπορεί να ζουν σε διαφορετικές φυλακές," καταλήγουν οι VOAK, "αλλά είναι η πλειοψηφία... Και στην ενότητα υπάρχει η ελπίδα."

Η μίξη έγινε από τον Ayloss των Spectral Lore, ο οποίος συνέβαλε και ένα σόλο στο κομμάτι "Sprechende Köpfe".

TRACKLIST  

1. Verdrängen (2:46)  

2. Fur Jede Wunde ein Pfeil (3:58)  

3. Öffnungen (2:44)  

4. Sprechende Köpfe (5:44)  

5. Die Verwandlung (3:36)  

6. Röte Vogel (1:41)  

7. Affektintoleranz (4:49)  

8. Atemzüge der Wölfe (3:19)  

9. Sabbat (3:03) (feat. Sofia Sarri)  

10. Kreuz (0:27)  

 

V: throat  

K: noise  

 

Violin and viola in "Öffnungen" by Matthew Dakoutros. Additional solo in "Sprechende Köpfe" by Ayloss. Samples in "Sprechende Köpfe" by Sprechende Köpfe. Spoken word intro in "Atemzüge der Wölfe" by Judith Kohnle  

 

 

LABEL: http://i-voidhanger.com/  

-------------------  

BANDCAMPS  

-------------------  

BAND: https://voak.bandcamp.com/  

LABEL: https://i-voidhangerrecords.bandcamp.com/album/verdr-ngung  

-----------------------------------------------------------------------------------------------  

PRE ORDER LP/CD:  

EU store: metalodyssey.8merch.com
US store: https://metalodyssey.8merch.us/  

-------------------------------------------------------------------  

BIO  

https://www.metal-archives.com/bands/Voak/3540464996  

------------------------------------------------------------------------------  

FB  

https://www.facebook.com/voakband  

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ " Βάλσαμο ψυχής"

Γύρισα τα μάτια μου
και σε κοίταξα
με φώτισες ολόκληρο
ήλιε μου
τα μάτια σου μαγνήτες
που με ελκύουν
τα χείλη σου πηγές
που με ξεδιψάνε
ατελείωτα
τα λόγια σου
βάλσαμο της ψυχής μου
που με ηρεμούν
και με ταξιδεύουν
σε μέρη εξωτικά
το σώμα σου
αρχαίο άγαλμα
αγαπημένη μου
σ΄ευχαριστώ που ήρθες
έδωσες νόημα
στη ζωή μου.

Φωτογραφία : Christian Schloe art

Από https://gr.pinterest.com/

ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Χωρίς γυρισμό"

Μου λες στο χρόνο να αρμενίσω
τον αχό του ονείρου ν΄ακούσω
από την ξεσκέπαστη στέγη τ΄ουρανού
να γνωρίσω πόσα ασυνάρτητα
στη ζωή μου ξόδεψα.

Στις ασύνορες νύχτες απ΄τις ρωγμές
διαχέεται φως και σκοτάδι
από χαμένες προθέσεις χαμένες ευχές
τα πέτρινα χρόνια περιδιάβαινα
δεν φτάνει ως την επόμενη στροφή
έναν ήλιο να βρω για επιβεβαίωση
έστω και ψεύτη.

Κάτι που λείπει και κρυφά σκαρφαλώνει
σε μουντό ουρανό πιο ρολόι πορεύεται
δίχως αρχή δίχως τέλος χωρίς προορισμό
κανείς δεν τόλμησε να διασχίσει το άπειρο
κενό χωρίς να κάψει τις φτερούγες του
σε τοπίο αδάμαστο.

Μια αλήθεια που έχει πάψει από καιρό
να ζητά απαντήσεις στο απροσπέλαστο
λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν
στις υποσχέσεις που δόθηκαν
και δεν κρατήθηκαν
το ταξίδι κάπου τελειώνει εδώ.

Σαν λαθραίος διαβάτης μοναχικός βαδίζω
σε πόλη με φθαρμένα πλακόστρωτα
ν΄αφουγκραστώ τον αχό της ιστορίας
τις ατέλειωτες σιωπές της
στο λυγμό της νύχτας
τα δικά μου πατήματα σβήνω.

Γρηγορία Πελεκούδα

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/

ΕΛΕΝΗ Θ.Π. ΛΟΥΚΑ "Η καλή πράξη ανταμείβεται"

 

Mία όμορφη, δεμένη και αγαπημένη οικογένεια στην άκρη της πόλης ζούσε σε μία μονοκατοικία με κήπο. Σ αυτήν υπήρχαν δύο παιδιά ένα αγόρι ο Έκτορας 14 ετών και ένα κορίτσι η Δανάη 12 ετών. Αυτά φρόντιζαν ανελλιπώς τον αγαπημένο σκύλο τους τον Λέρη, ένα μικρό λευκό Κανισάκι που ήταν μόλις δύο ετών. Τον πήγαιναν τακτικά στο διπλανό πάρκο για βόλτα όπου συναντιόνταν με άλλα σκυλάκια της γειτονιάς .Μεγάλη χαρά είχε ο Λέρη κάθε φορά που θα τον πήγαιναν στο πάρκο να τρέξει και να παίξει με τους φίλους του. Τα παιδιά τον αγαπούσαν και ήταν πολύ δεμένα μαζί του .Έπαιζαν ατελείωτες ώρες μέσα και έξω από το σπίτι .Τον πρόσεχαν με μεγάλη υπευθυνότητα για την ηλικία τους .Τον τάιζαν με τις καλύτερες ξηρές τροφές και του έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Ο Λέρη τούς το ανταπέδιδε με το δικό του τρόπο ,με πίστη και αφοσίωση .Μία μέρα που τον είχε πάει ο πατέρας τους με το αυτοκίνητο σε ένα άλλο πάρκο τρεις ώρες μακριά από το σπίτι τους ,αυτός απομακρύνθηκε και τον έχασε από το οπτικό του πεδίο.

Μάταια τον έψαχνε παντού ,πίσω από θάμνους και άλλα σημεία του πάρκου .Κοίταξε παντού .Δεν άφησε σημείο που να μην πήγε. Ο Λέρη όμως ήταν άφαντος.

Πολύ λυπημένος γύρισε σπίτι χωρίς αυτόν .Τα παιδιά μόλις το έμαθαν αναστατώθηκαν. Πώς συνέβη και ξαφνικά εξαφανίστηκε το αγαπημένο, πιστό σκυλάκι τους ;Όλοι ήταν απαρηγόρητοι. Η απώλεια ήταν μεγάλη όπως και το κενό που ένιωθαν.

Έβαλαν παντού αγγελίες στο πάρκο που χάθηκε ,μήπως και τον ανακάλυπτε κανείς και τους ειδοποιούσε. Έδιναν και αμοιβή σε περίπτωση που κάποιος τον έβρισκε και τον παρέδιδε.

Ο Λάρη όμως αφού είχε απομακρυνθεί από τον πατέρα της οικογένειας και είχε χαθεί από τα μάτια του ,είχε φτάσει τρέχοντας σε μία απόμερη περιοχή που δεν υπήρχε κανείς.

Εκεί κάποια κυρία όταν τον αντίκρισε νόμιζε ότι ήταν αδέσποτο ,τον πλησίασε, τον χάιδεψε διότι ήταν πολύ φιλικός και φαινόταν φροντισμένος από σπίτι .Τον πήρε αγκαλιά και αφού προχώρησε 100 μέτρα στο πάρκο έφτασε στο χώρο στάθμευσης όπου ήταν το αυτοκίνητό της .

Τον έβαλε μέσα και ξεκίνησε για το σπίτι της δίπλα σε μία όμορφη λίμνη.

Η οικογένεια της ξαφνιασμένη από τον νέο επισκέπτη την ρωτάει. "Πού το βρήκες το σκυλάκι ;" ,  "Στο πάρκο , ήταν μόνο του, το λυπήθηκα και το πήρα" απαντάει αυτή.

Όλη η οικογένεια σκεφτόταν και συζητούσε πολύ ώρα τι θα κάνει με το σκυλάκι .Αυτό μαζεμένο ,κουρνιασμένο και αρκετά φοβισμένο έδειχνε να είναι σε σύγχυση στο καινούργιο περιβάλλον .Προσπάθησαν να το ηρεμήσουν ,το χάιδευαν και του έδωσαν να φάει .Αυτό όμως δεν άγγιξε την τροφή .Νύχτωσε και λυπημένος σε μία γωνία δεν είχε διάθεση για τίποτα .Έτσι πέρασαν αρκετές μέρες χωρίς να καλυτερεύσει η διάθεσή του. Αρνιόταν πάντα πεισματικά να φάει και άρχισε να εξασθενεί και να κλαίει.

Προσπάθησαν τα πάντα για να τον κάνουν να νιώσει καλύτερα .Τον πήγαιναν βόλτα γύρω από τη λίμνη ,κάτω από τα πανύψηλα δέντρα με τον παχύ ίσκιο τους .Έκαναν αρκετές εκδρομές και στο γειτονικό λόφο με τα καταπράσινα έλατα και τα γραφικά μονοπατάκια. Του αγόρασαν κάθε λογής παιχνίδια και προσπαθούσαν να τον προκαλέσουν παντοιοτρόπως σε δραστηριότητες ευχάριστες. Τίποτε όμως δεν τον συγκινούσε, συνέχισε να είναι λυπημένος, ήσυχος και ανόρεκτος ,απομονωμένο στην γωνιά του.

Η μητέρα τότε είδε ότι παρά τις προσπάθειές τής οικογένειας να τον υιοθετήσει ,δεν υπήρχε ελπίδα προσαρμογής του στο καινούργιο περιβάλλον .Τότε πήρε την απόφαση να κάνει κάτι. Σκέφτηκε λοιπόν να βάλει αγγελίες στην εφημερίδα και στο πάρκο .

Παρόλα αυτά καμία θετική έκβαση δεν υπήρξε . Στο τέλος σκέφτηκε μία καλή ιδέα, να αφήσει τον Λέρη στο σημείο που τον βρήκε και να παρακολουθεί από μακριά αν ερχόταν κάποιος πού να τον αναγνώριζε .Τον πήγε λοιπόν στο πάρκο και τον έδεσε χαλαρά σε ένα παγκάκι και κάθισε 200 μέτρα μακριά και παρακολουθούσε. Αυτό έγινε αρκετές φορές χωρίς επιτυχία. Θα πάω είπε για μία τελευταία φορά. Αφού τον άφησε ξανά στο παγκάκι και κοίταζε τις κινήσεις από μακριά ,μετά από αρκετή ώρα πλησιάζει τον Λέρη μία μικρή σκυλίτσα καφετί παιχνιδιάρα. Φαινόταν πολύ έξυπνη .Άρχισαν τις χαρούλες και τα παιχνίδια μεταξύ τους .Αυτή κατάφερε να του λύσει το σκοινί από τον πάγκο. Έτσι απελευθερώθηκε και άρχισε να τρέχει χαρούμενος που βρήκε παρέα. Η μικρή σκυλίτσα άρχισε να τρέχει και αυτή και απομακρύνθηκαν αρκετά από την κύρια .Τότε αυτή ανήσυχη άρχισε να τα ακολουθεί τρέχοντας αλλά δεν μπόρεσε να τα φτάσει. Τα δύο σκυλάκια είχαν γίνει άφαντα. Η μικρή σκυλίτσα οδήγησε τον Λέρη μετά από τρεις ώρες δρόμο και περιπλάνηση στο πάρκο και στο δάσος σε μία αυλή απέξω. Εκεί οι ιδιοκτήτες του σπιτιού της έβαζαν τακτικά φαγητό και νερό σε μπολάκια στο πεζοδρόμιο. Η σκυλίτσα ήταν αδέσποτη ,εκεί έβρισκε φαγητό και φροντίδα και έμοιαζε χαρούμενη και υγιής .Ο Λέρη όταν πλησίασε το σπίτι αναγνώρισε ότι ήταν το παλιό σπίτι των αφεντικών του. Τι έκπληξη ήταν αυτή; Ήταν πολύ χαρούμενος που η σκυλίτσα τον οδήγησε εκεί τόσο απροσδόκητα. Άρχισε λοιπόν να γαβγίζει απέξω από το σπίτι. Μόλις άκουσε το γνωστό γάβγισμα η οικογένειά του η χαρά όλων δεν περιγράφονταν. Αχ φωνάζει ο Έκτορας, αυτός είναι ο Λέρη! Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη !Το αδεσποτάκι που φρόντιζαν έξω από τον κήπο τους ήταν η αφορμή να επιστρέψει ο καλός τους χαμένος φίλος.

Από την ιστορία αυτή βγαίνει σίγουρα και το ηθικό δίδαγμα ότι μία καλή πράξη, η φροντίδα εδώ μιας αδέσποτης ψυχής ανταμείβεται από το θεό .Η Ευτυχία στα πρόσωπα όλων έκδηλη, πολύ μεγαλύτερη τού αγαπημένου τους σκύλου. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι υιοθέτησαν στην οικογένεια και τη μικρή αδέσποτη σκυλίτσα που τους έφερε πίσω τον πιστό τους φίλο . Έτσι αυτός θα είχε πλέον ταίρι και μαζί θα έτρεχαν και θα έπαιζαν στο πάρκο. Την σκυλίτσα την ονόμασαν Χαρά .Ο Λέρη έτρωγε το φαγητό του τώρα με μεγαλύτερη όρεξη και τα χαμόγελα επέστρεψαν ξανά στο σπίτι.

Η φωτογραφία είναι από https://wntoknow.com/