ΟΣΟ ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ - Ποίημα του Νίκου Παπάνα από τη Συλλογή "Πρώτη δημοτικού και άλλα " μεταφρασμένο στα Αγγλικά και στα Ιταλικά από την Παρασκευή Β. Μόλαρη

 

ΟΣΟ ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Κι όμως, θα υπάρχουν τα γαλάζια τριαντάφυλλα,

όσο κι εσύ θα υπάρχεις

να σου τα προσφέρω.

Νίκος Παπάνας - Από τη Συλλογή του ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ, 2019.


FOR AS LONG AS YOU EXIST

And yet, for as long as you exist

there will be blue roses

for me to offer you.



FINCHÉ ESISTI ANCHE TU

Eppure, finché esisti anche tu

ci saranno le rose blu

per offrirtele.

Μετάφραση: Παρασκευή Μόλαρη



Από το 1988 ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το 2004 έλαβε τιμητική διάκριση από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας. Το 2019 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).


Η Παρασκευή Β. Μόλαρη είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μάστερ ΙΙ από το Πανεπιστήμιο Paul Valéry Montpellier III . Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Έχει παρουσιάσει και μεταφράσει πλήθος ποιημάτων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και τα οποία χρησιμοποιούνται ως διδακτικό υλικό στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ως συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ έχει δημοσιεύσεις μεταφραστικές της εργασίες και παρουσιάσεις, καθώς και στο Δίκτυο Πολιτικής Ανωτάτης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών.








Carpe " Αφοσίωση..."



Πίσω απ' το τζάμι
κρύβονται οι αμήχανες στιγμές,
το κυνηγημένο
φως του ήλιου.
Ένα βλέμμα
που με ταξιδεύει.
Η σκέψη της απορρόφησε
όλες τις άλλες.
Με κινήσεις σπασμωδικές
τα μάτια κλείσανε.
Το επιχείρημα παράτολμο,
υποκύπτω στην έκσταση,
ανάγκη ακατανίκητη
να την κοιτώ.
Μια μικρή ανάπαυλα
μεταλλάσσει τη στιγμή,
αναγνώρισε στις κινήσεις των χειλιών τη λέξη ...αφοσίωση.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://www.istockphoto.com/



Poems of Poet Tran Thu Ha from Vietnam

 

Poet Tran Thu Ha from Vietnam

Brief biography

–Member of Vietnam Writers’ Association

Published 5 poetry books

- Sidestep Love Poetry – Publishing house - Vietnam Writers’ Association 2006

- Section - Publishing house - Vietnam Writers’ Association 2007

-Self-rotating Earth - Publishing house - Vietnam Writers’ Association 2019

-Platinum fragments - Publishing house - Vietnam Writers’ Association 2020

- Posture - NgheAn Publishing house 2018

Won 3 national literature Awards

Her poems

i. MY BROTHER

(Regret my brother Tran Ngoc Ky
After 40 years of finding the skeleton)

He lay on his side
No fabric, no cloth
Forty years he stayed on the edge of forest
Forty years he turned a stranger
The skeleton was in the forest - no gravestone or tombstone

Where?
An innocent face that never broken heart - carefree singing in the forest
Age 20 considered indifferent death
The sun was always red on his head!
Dawn died for a beautiful sunny day
The battle was face to face
My brother was lying down to measure time
Forty years where he was lying now turned the city town
EAKA Dak Lak
Tears of parents rolled to him
Market selling and buying
Who buys memory?
The battle was face to face
My brother was lying on his side No fabric, no cloth

Forty years
Birds stopped singing behind rotten trees
The door was openned ...
Wish
Soul was not hard!


ii.THE WOMAN THROUGH THE WAR

The gunfire stopped
The woman went through the war
Breast scheched - eyeball
The weary lullaby - exiled dream of motherhood - was filled with tears

The woman went through the war
Hiding herself - counting the joy of waiting to call “mother”
The children ...
Like an acid raindrop rolling into her eyes, she swallowed the night
Flickering
Life was broken dream!

The woman went through the war
In May, she washed the predestined dress she had never wore
Time flamed
The woman brandished the moon, the falled sound did not reach the bottom
Night and night self-flapping

The woman went through the war
Creepy
Boycott thousands of phosphorescent animals
Make herself a glass of water.

Tonight
Looking at the hanging moon made heavy soul for the relict
She tried to remember the forest with many wild flowers
when
Darkness covered
Wet the sound of birds!


iii.MAY I HAVE A LITTLE SUN

Please give me a little sun
Hand-held breath, pray for the blue sky calm
On my skin
The beggar
The ritual blowed the boiling blood vessels
My dream named a mysterious nickname
Dream of laying dreams, dream laying dreams ...

On the shoulder the sound of the storm
My dream was not patient enough to find the footprint and direction of the wind
On the body a blood vessel was boiling
The afternoon was falling
The afternoon was falling
Unclear and clear
Where to hide
Where to hide
Before happiness landslide

Can't be dodged before dawn
The tree is still full of flowers
Power sources e lack of solar power
An emotional face

Where to hide?
Where to hide?
The afternoon is falling
The afternoon is falling
May I have a little sun ...


iv. HALOO

I've been on a longer road than I thought
Wind and sand
I was naked on the poor and shallow shoulders
Was lazy for bath and wash

On the windy hill
The wild flowers smirked innocently making purple a memory area
Look at the fruit on high waiting for the release of the milk
Homeland sweetness ripe fruit that lusted

Smoky day
Sadness like the smoky ground
I saw awake-late birds singing in the falling sun
The season was still windy on the eyes of the empty person
The season still sowed thunderstorms unintentionally.

Remember the time
I and you were thrown into a pocket that smelled of sewers
The guy inside me always raised the flag of war
Ooh!
Did any pain bleed
Can any wound cause infection.

Just knowing
I am the personification of the pain that does not stop the bleeding
As a dry cry in the human world!


v.DESTINY FLOWER

Piecing
Piecing
I tried to sew the un-wrinkles laughter and send an email to Xuy Van, a fake wild woman
Run out of thread
Borrowing rays of sunlight to thread through the needle hole
Keep thinking the ring was happiness
Oh god
Round needle hole of destiny!

I stringed my time
Small seeds were fallen via hands
The big seeds were heavy in eyes

Time
I threaded the necklace with hanging jingle, equivocal gossip
Time
Sunbeams crawled through the pinhole
Blooming flowers
Destiny.


vi.LEARN BY HEART

I have learned by heart
                                The voice in your eyes
                                Voices only I can hear

I have learned by heart
                               The silence in your heart
                               Silence only I can read

I have learned by heart, by heart
                                 From your breath to gait
                                Tightened arms
                                Your frame I learned by heart to become yeast

Suddenly woke up ...
                            I'm a stranger
                           This lesson has been learned by heart ...
                           Just a dream!



vii.LEARNING FROM WATER

Being water
Accept clear or muddy
Stolid
Water is still water.

Being water
It is not despicable to be rich or poor
Stolid
Remove all dust!

Being water
Not by shallow or depth
Water has no pattern
Be satisfied with every measures

Being water
Not like stagnant imprisonment
The higher the waterfall
More and more white foam.

I learn water
Carefree acceptance
Self-settling
Purify myself!





TELMA – single “ETERNAL” από το ομώνυμο άλμπουμ…+νέο official video

 

“ETERNAL” 

(Δείτε το  official video εδώ) 

 

https://www.youtube.com/watch?v=hl82kkduLfg 



Dancer / Choreographer Fotini Zoe Karatisoglou 

Filmed & Editted by Theocharis Vangelaras 

Thanks also to Project ΙππόΚαμπος. 

Music By Telma 

Lyrics By Angelo Kane 

Produced and Recorded By George Margaritopoulos 

Drums Recorded By Frank TheTank at Mix Studio Thessaloniki 

Reamping By Kosta Vreto at Valve Studdioz 

Mixed By Angelo Kane at 11 Rock mixing studios 

Mastered by Tony Lindgren at Fascination Street Studios 

 

Μετά από 6 μήνες από το release του άλμπουμ τους, οι Telma ανακοινώνουν το νέο βίντεο κλιπ τους για το ομώνυμο τραγούδι Eternal”. 

 

Για όποιον έχει ακούσει τον δίσκο των Telma προσεκτικά, μπορεί να καταλάβει ότι το Eternal είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι για τη μπάντα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε που έχει και το όνομα του ο δίσκος. Το “Eternal” δίνει ένα διαφορετικό, αισιόδοξο vibe, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κομμάτια, εμψυχώνοντας τον ακροατή να αντιμετωπίζει τη ζωή χωρίς να τα βάζει κάτω ότι κι αν αυτή του επιφυλάσσει. To μήνυμα μεταφέρεται ταιριαστά με τον μελωδικό αλλά πάντα δυνατό και βαρύ ήχο της κιθάρας, μαζί με αρκετά καλά επιλεγμένες φωνητικές γραμμές. 

 

Η απλότητα που έχει κρατήσει η μπάντα σε αυτό το κομμάτι δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να περάσει ακόμα πιο ξεκάθαρα το μήνυμα του τραγουδιού. 

 

“Even if I’m bent, I will not be broken.” 

Στο βίντεο κλιπ πρωταγωνιστεί η Φωτεινή Ζωή Καρατίσογλου, η οποία έχει επιμεληθεί την χορογραφία αλλά και την εκτέλεση του χορευτικού. Ο Θεοχάρης Βαγγελαράς ήταν υπεύθυνος για το δημιουργία του βίντεο κλιπ και έκανε την βιντεοσκόπηση, το edit, καθώς και τα ειδικά εφέ του βίντεο. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν πλάνα της μπάντας, τα οποία τραβήχτηκαν από τον Πέτρο Δημουλά. 


Official links 


                      

 



ΕΛΕΝΗ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΤΡΑΤΗ - ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Art: Vladimir Kush ~ "Diary of Discovery"



i.Γυμνά χαλάσματα

Κομμάτια γίνανε οι ώρες και σωπάσαν
μες στα ερείπια το δάκρυ περισσεύει.
Σταυρώσαν πάλι οι ριπές και προσπεράσαν
ένα παιδάκι τη μανούλα του γυρεύει
και όλο κλαίει, όλο κλαίει.

Σ’ ένα σακίδιο η ζωή τσαλακωμένη
σ’ ένα φορείο η ελπίδα να ουρλιάζει
γυμνά χαλάσματα, φυγή μαυροντυμένη
κι ένα παιδάκι μοναχό του μες στ’ αγιάζι
που όλο κλαίει, όλο κλαίει.

Πες μου.
Ποιος αγοράζει τη ζωή, ποιος την πουλάει
ποιος ξεριζώνει τις πατρίδες μ’ ένα νεύμα;
Ποιος την αλήθεια όσα - όσα ξεπουλάει
και μέχρι πότε θα κυλάει μαύρο αίμα;
Πες μου.
Πώς να στεγνώσω αυτό το δάκρυ
απ’ του μικρού παιδιού το βλέμμα;

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼

ii.Ξεραμένες τουλίπες

(Για όλους όσους η κοινωνία «φρόντισε» να έρθουν και να φύγουνε μονάχοι)


Κλειδωμένες οι λύπες
ριζωμένες στα μάτια σου
κι ο αέρας να παίρνει το δάκρυ.
Ξεραμένες τουλίπες
στα γυμνά σκαλοπάτια σου
κι ένα γέλιο σου, κάπου στην άκρη

Ξοφλημένες ελπίδες
με σιωπές που χρεώθηκες
να ουρλιάζουν τη νύχτα σαν λύκοι.
Χαραγμένες ρυτίδες
όλα όσα φορτώθηκες
ποια στιγμή, ποια ζωή σού ανήκει;

Κολυμπάει η μέρα
στις καθάριες σου θάλασσες
συντροφιά σου ο βυθός κι ένας βράχος.
Ποιος να πει καλημέρα;
ποιος να δει όσα αγκάλιασες
αφού ζεις και πεθαίνεις μονάχος;

Μη λυπάσαι
τώρα που ήρεμα χάθηκες
στο αιώνιο, γαλάζιο σου κύμα
απ’ τον ξένο, τον γυάλινο κόσμο μου
θα σου γράψω κι εγώ ένα ποίημα

Να θυμάσαι
τώρα πια που ξεγράφτηκες
απ’ του κόσμου το τρύπιο κιτάπι
θα γυρεύω στον δρόμο τα μάτια σου
να μου δείχνουν πως μοιάζει η αγάπη

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼 

iii.Μια συγνώμη υγρή

Διπλωμένες σελίδες
αφημένες κατάχαμα
και το χώμα βροχή να μυρίζει.
Δύο μαύρες κηλίδες
να ρουφούνε το χάραμα
κι ο καπνός τη ζωή να ξαφρίζει

Πυρετός,
σε μια άνιση πάλη
παγετός,
στο χλωμό προσκεφάλι
δυνατός,
της καμπάνας ο κτύπος,
ξημερώνει ή νύχτωσε μήπως;

Καρφωμένες φτερούγες
ματωμένα πετάγματα
και το αίμα του χρόνου, να πήζει
Ζαρωμένες φιγούρες
μαυρισμένα αγάλματα
να τελειώνει η ζωή ή ν’ αρχίζει;

Ανοιχτές τ’ ουρανού οι εξέδρες
διψασμένες της νύχτας οι σφαίρες
κι ένα κρίνο στην πίσσα ν’ ανθίζει.
Μες στις φλόγες, λαμπάδα που καίει
ένα σκούρο ποτάμι να ρέει
κι ο αέρας μπαρούτι μυρίζει

Μη μου κλαις
μη φοβάσαι τη νύχτα
όσα θες
μες στα σπλάχνα σου ρίχτα
με τ’ αστέρια να πιάσουν χορό

Μη μου κλαις
άσε εμένα να κλάψω
μια συγνώμη υγρή να σου γράψω
για τον κούφιο καιρό που ανέχομαι
για τον άδειο καιρό που φορώ

Ελένη Σωφρονίου Στρατή


                   🌼🌼

iv.Δεν ήρθες

Δεν ήρθες. Σε περίμενα, μα δεν ήρθες.
Άφησα όλη τη νύχτα το παράθυρο ανοιχτό
κι εγώ εκεί, πίσω απ’ τ’ ανοιγμένο παράθυρο
να καρτερώ, ίσως φανεί από κάπου το βλέμμα σου.
Έβρεχε ψες. Την άκουγες άραγε τη βροχή;
Έτσι όπως καθόμουνα πίσω απ’ τ’ ανοιγμένο παραθύρι
με χτυπούσε στο πρόσωπο, λες κι ήθελε να ξεπλύνει
την αλμύρα που αυλάκωνε τα μάγουλά μου.
Τα δέντρα λύγιζαν, έπεφταν τα φύλλα κιτρινισμένα στο μπαλκόνι
μα εγώ εκεί, πίσω απ’ τ’ ανοιγμένο παραθύρι
να καρτερώ, ίσως φανεί από κάπου το βλέμμα σου.
Ξέχασα να σου πω. Το απόγευμα μπαινόβγαιναν φίλοι
πολλοί φίλοι, με κερνούσανε λόγια όμορφα, χαμόγελα αγάπης
τους κερνούσα κρασί και κάθε φορά έβαζα κι ένα επιπλέον ποτήρι στον δίσκο
και κοίταζα την πόρτα. Δεν γίνεται – έλεγα – όπου να ‘ναι θα φανεί.
Για μια στιγμή πήγα και στάθηκα στην είσοδο μ’ ένα ποτήρι γεμάτο κρασί.
Πίσω μου ακούγονταν γέλια, φωνές, τραγούδια, κιθάρες
μα εγώ, το μόνο που έβλεπα ήτανε τη μοναξιά
να πηγαινοέρχεται μ’ ένα μαύρο παλτό στο πεζοδρόμιο
και να τρυπά την αντοχή με τα ψηλοτάκουνά της.
Οι φίλοι, άρχισαν ένας - ένας να φεύγουν.
Ήπια γουλιά – γουλιά το κρασί. Έκλεισα την πόρτα.
Άνοιξα το παράθυρο. Έβρεχε.
Δεν ήρθες. Σε περίμενα, μα δεν ήρθες.

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼

v.Δίχως αύριο

Ψιθυρίζουν σε μια χούφτα ονείρου,
δροσερές αναμνήσεις χαράς
και τα χείλη τρεμάμενα
στη βουβή των χαδιών τη λαχτάρα,
ψηλαφίζουν της μέθης τα ρίγη.

Κρύβει ο ήλιος των συγνέφων το ξέσπασμα
σε μεταξωτή, κατακόκκινη φόδρα
και χορεύει αφράτο το κύμα
σαν καταγάλανη γοργόνα
λουσμένη σε μαργαριταρένιες σταγόνες.

Κάπου ανάμεσα στο φως,
χρυσίζουν της ζωής τα κουδούνια
και μέσα στ’ απόμερα σοκάκια
των δύσβατων λογισμών,
σε κοιτάζω βαθιά μέσα στ’ άπειρο
σ’ αγκαλιάζω σφιχτά, δίχως αύριο
και το ξέρω, υπάρχεις ακόμα!

Ελενη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼

vi.Με αίμα και φως, με φως και αίμα

Τριγυρνούσες ξυπόλυτος μες στ’ αγκαθωτά μονοπάτια του μυαλού
από βράδυ σε βράδυ,
ιχνηλατώντας τα ύψη τ’ ουρανού.
Mε το αίμα να ρέει απ’ τα πέλματα των σκέψεων
και να ποτίζει την αλήθεια σου,
σαν νυχτολούλουδο να ανθίσει μες στο πάλλευκο της νύχτας σου
και να μυρώσει την ψυχή.
Έσκαβες ολονυχτίς -μ‘ εκείνη την τσάπα των βαθύτερων ματιών σου-
το χώμα των λέξεων,
για να βρεις τρόπο να φυτέψεις τον σπόρο μιας Αρχής,
που θα καθόριζε την Πορεία του ταξιδιού σου και το καθάριο Τέλος του.
Μες στο πυκνό το σκοτάδι της μοναξιάς
κοινωνούσες την ανάσταση των ονείρων σου
με κάτασπρα δάκρυα,
καθώς περίμενες πίσω από ένα σκοτεινό παραθύρι,
να ζωγραφίσεις με κόκκινα γράμματα την αυγή
και το κελάηδημα τ’ αηδονιού.
Ορφανός από συνηθισμένες συντροφιές,
ανηφόριζες μόνος, μα λεύτερος, το μονοπάτι σου.
Κουβαλούσες στην πλάτη σου, τού χρέους το βαρύ σταυρό
ενώ τα μάτια σου φωσφόριζαν ξάστερα λόγια και ονείρατα.
Το ‘ξερες̇ θάνατο πως θα θήλαζες στο στήθος της ζωής
τη μέρα όπου ελάξευες σ’ ένα χαρτί ένα στίχο
επάνω του που έχτισες, το Ποίημα της ζωής σου:
«Με αίμα και φως, με φως και αίμα, γράφεται η αλήθεια»!

Κάποιοι σε είπανε τρελό κι άλλοι σε είπαν ΠΟΙΗΤΗ!

Ελένη Σωφρονίου Στρατή


                    🌼🌼

vii.Κρυώνω

Μισοσβησμένη μια σκιά
κρεμάμενη μέσα στους κύκλους
της στιγμής μιας ιστορίας.
Ισχνό το φως για να τη δω,
μα τ’ άρωμά της ζωγραφίζει τον αέρα,
έτσι όπως τότε που τον μύρισα
καθώς στα χέρια του βαστούσε
τον δυόσμο μιας ανατολής.

Κρυώνω, μα θέλω τούτο το παράθυρο
να ‘ναι για πάντα ανοιχτό,
για να φωτίζει τις χρυσές γραμμές
ενός αγίνωτου, μα πάντα γινωμένου πόθου
που μυροβλύζει μες στις σταγόνες
κάποιου κάτασπρου συγνέφου,
που ακουμπά τις φτέρνες του
μες στον τρεμάμενο ορίζοντα
μικρού, αθέατου φωτός.

Κρυώνω, μα θέλω τούτο το παράθυρο
να ‘ναι για πάντα ανοιχτό
για να μου φέρνει πίσω
ένα-ένα τα πουλιά της Άνοιξης!

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼

viii.Θα χαθείς (Λέξεις)

Θα χαθείς. Κάποια στιγμή θα χαθείς
μες στη βοή του αέρα,
μέσα στους ήχους της μέρας,
θα χαθείς.
Μα θα ‘χω τις λέξεις,
θα ‘χω τις λέξεις να στάζουν αρώματα,
μέσα από τα Άλφα τους μέσα από τα Ωμέγα τους.
Θα τις απλώνω μέσα στο μισοσκόταδο
να μου υφαίνουν συντροφιές,
στρωσίδια μαλακά για τους σκληρούς χειμώνες.
Θα χαθείς. Κάποια στιγμή θα χαθείς
πέρα απ’ το φως της Ανατολής
πέρα απ’ το σκοτάδι της Δύσης.
Μέσα σ’ εκείνους τους αιθέρες
που φυτρώνουν μονάχα τα ανέφικτα.
Μα εγώ θα ‘χω τις λέξεις
να μου μουρμουρίζουν τα βήματά σου,
να μου ζωγραφίζουν τα μάτια σου
να με πνίγουν με τα χέρια των αγκαλιών σου.
Θα χαθείς. Μα τι μ’ αυτό;
Εγώ θα ‘χω τις λέξεις
να σε φέρνουν πάλι εδώ,
μέσα από το σύρμα ενός τηλεφώνου
πίσω από μια ανοιγμένη πόρτα,
πάνω στο σούρουπο μιας βεράντας.
Να σε φέρνουν μες στου Φθινοπώρου την ομίχλη
μες στα φύλλα εκείνου του χρυσαφένιου Σεπτέμβρη
μέσα στο κλάμα του ανέμου της φυγής.
Θα χαθείς. Μα τι μ’ αυτό;
Εγώ θα ‘χω τις λέξεις
ριζωμένες μέσα στα μονοπάτια της πιο βαθιάς παρουσίας
να μου μιλούν για σένα,
να μου μιλούν για μας,
να συλλαβίζουνε τους ήχους της αγάπης.
Και ναι,
να το θυμάσαι,
δε θα χαθείς ποτέ,
γιατί θα ‘χω τις λέξεις, μάτια μου,
να ζωγραφίζουνε ήλιους τα μάτια σου,
να μου υφαίνουν συντροφιές για τους σκληρούς χειμώνες!

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                    🌼🌼

ix.Ποιητής

Λες πως δεν είσαι ποιητής μα εγώ σε νιώθω
μέσα στο φλοίσβο των κυμάτων να ηχείς
ποίημα να πλάθεις της ψυχής
παιδί δικό σου, της αλήθειας, κι όχι νόθο

Γαντζώνεις μέσα στις φιγούρες του φωτός
τα αλλοπρόσαλλα πετάγματα της σκέψης
και γίνεσαι έτσι ποιητής της κάθε τέρψης
μες στο αλλότριο το φως, γυμνής νυκτός

Φοράς απάτητες κορφές Ανατολής
και Μαγιοστέφανα με κρίνα και φεγγάρια
του παραδείσου κρυφανάβεις τα φανάρια
απ’ τη λαμπρότη της καθάριας σου στολής

Βήμα το βήμα περπατώ και σε κοιτάζω
λέξη τη λέξη σου, μετρώ και σ’ ακουμπώ
ήχους αθόρυβους γλυκά σφιχταγκαλιάζω
με τη σιωπή μου, θέλω τόσα να σου πω!

Ελένη Σωφρονίου Στρατή

                     🌼🌼

x.Οι δρόμοι μου που φεύγουν

Μύριζα στον αέρα μου, μια πίκρα από δάφνη
και μια ανάποδη θωριά με είχε κατοικήσει.
Οι μέρες μου που έχτιζα και μου γινήκαν χρόνια,
σαν σκόρπιες πέτρες φάνηκαν, εμπρός μου μοιρασμένες.
Οι δρόμοι που ερχόμουνα, από μπροστά μου φεύγαν
κι αυτοί που τους επέστρεφα στο κάθε δειλινό μου,
συρρικνωθήκαν μέσα μου σαν ρούχα που μαζέψαν
και μονοπάτια γίνηκαν, δύσβατα για το νου μου.
Θεέ μου τούτη η μέρα μου, ποιον πηγεμό να έχει,
που οι δρόμοι της χαθήκανε κι οι στράτες της αλλάξαν;
Θεέ μου, αλήθεια σήμερα, πώς η ψυχή ν’ αντέξει
που όλα ίδια φαίνονται και όλα είν’ αλλιώς;
Να ‘χει ανατείλει, άραγε, ανάποδα ο ήλιος
ή ναν’ η γης μου που άλλαξε θέση δια παντός;


Ελένη Σωφρονίου Στρατή








ΑΝΝΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ - ΤΣΙΟΥΛΠΑ " ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ "




Γιορτάζεις; Θα στο πω αλλιώς.


-Κάθε χρόνο στη γιορτή σου ,άνοιγε η όρεξή σου
για αγάπες και φιλιά ,για λουλούδια κι αγκαλιά.
Φέτος ,θα στο πω αλλιώς, πάει ο εναγκαλισμός.
Πάνε όλα τα παλιά,οι αγάπες ,τα φιλιά
κι ούτε χέρι να απλώνεις σε όσους σήμερα ανταμώνεις.
-Ποιος είσαι και τι ορίζεις και τις τύχες καθορίζεις,
κι ήρθες μέσα στη χαρά ,να μας βάλεις κλειδαριά!
-Σαν αγέρας να, πετώ και στις χώρες σας περνώ
δεν με σταματάει κανείς ,μα κανείς, μέχρι στιγμής!
-Ούτε φύλακες και νόμοι,έλεγχος και αστυνόμοι;
Και του λόγου σου ποιος είσαι που με χάρη απολογείσαι;
-Φέτος ,θα στο πω αλλιώς ,είμαι ο κορωνοϊός.
Πρόσεχε, τούτη τη μέρα, που γιορτάζετε οι γυναίκες
συγυρίστε το σαλόνι,τα κρεβάτια ,τις καρέκλες
και μη βγαίνετε απ΄το σπίτι για να πάρετε φιλιά
και να ανοίξετε στους άνδρες μια μεγάλη αγκαλιά!
-Και οι άνδρες τι,μπορούνε μόνοι να κυκλοφορούνε;
Δίχως ομορφιά στο πλάι, καμιά βόλτα δεν τους πάει !
-Και αυτοί στο σπίτι μέσα ,γιατί, πρώτη τους φορά,
δεν μπορούν, με αντριλίκια, να περάσουνε μπροστά.
-Σήμερα κορωνοϊέ μου, η γυναίκα έχει γιορτή
και μιλάς στα σοβαρά, μες στο σπίτι να κλειστεί;
-Να κλειστεί και με τη μάσκα και με αντισηπτικά
δίχως γλύκες και λουλούδια ,αγκαλιές και τα λοιπά!
Χρόνια Πολλά γυναίκες όλου του κόσμου
Του χρόνου καλύτερα με υγεία και ειρήνη

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά.




Γυναίκα


Από τα βάθη του χρόνου γυναίκα ,
προσφέρεις και αγωνίζεσαι
κοντά στον άνδρα ,βοηθός και συμπαραστάτης.
Ερωτεύεσαι ,υπανδρεύεσαι,γεννάς και πονάς!
Πονάς στο σώμα αλλά και στην ψυχή.
Μαζεύονται τα σωθικά σου
για τον πατέρα ,τον αδελφό,τον άνδρα ,τον γιο ,
σε πνίγει ο ιδρώτας της προσφοράς
κι αναπαμό δεν έχεις ,ως το τέλος!
Κι αν βγήκες στη δουλειά και μοχθείς
κι αν έλαβες θέσεις ανδρών μοναδικές
κι αν αγωνίζεσαι με ασπίδα την καρδιά σου ,
είσαι ευάλωτη αλίμονο, και αδύναμη
μπροστά στους δυνατούς ,στους "Φαρισαίους"
που διπρόσωποι ,τη μια με το λουλούδι
την άλλη με τη βία ,σου επιβάλλουν τη σιωπή!
Σήμερα ,που θυμάσαι και τιμάς τις ηρωίδες
που άνοιξαν μια χαραμάδα,
να φωτιστούν στο μισοσκόταδο,
σήμερα ,σκέψου για λίγο ,
πόσες άλλες στον κόσμο υποφέρουν
με το πρόσωπο στον τοίχο ,στις ανοιχτές παλάμες ,
χαμένες απ΄ τον κόσμο ,
προδομένες κι από  "γυναίκες" που σταυρώνουν
γυναίκες ,τώρα που πάνω απ΄ όλα
επικρατεί το συμφέρον.
Ευάλωτη ,υποχωρητική,αδύναμη ,φοβισμένη ,
μάθε να ζεις καταγγέλλοντας
κάθε μορφή βίας !
Έχεις δρόμο πολύ ,αφού βαρύθυμα ,
γεμίζεις ακόμα με δάκρυα το προσκεφάλι σου!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά




Γυναίκα

Δώσε νόημα στη ζωή σου, παρά τις δυσκολίες που περνάς,
παρά το γκρίζο που σε περιβάλλει και την ασκήμια των καιρών.
Κοίταξε στον καθρέφτη σου ,όχι για να φκιασιδωθείς αλλά για να σου μαρτυρήσει,
ότι αξίζει να ζεις!
Να ζεις ,με αγάπη και πάθος για τη ζωή κι ας σου έσπασε κάποιες χορδές της
καρδιάς σου.
Πιάσε πάλι το ρυθμό ,βρες το τραγούδι σου ,εκείνο που σε όρισε κυρά κι
αρχόντισσα ,που σου παρέδωσε τη σκυτάλη του χρέους ,απέναντι στον εαυτό
σου και σε όσους έχουν την ανάγκη σου!
Εσύ γυναίκα ,προσποιήσου τη χαρά ,χαμογέλασε κι ας οργίζεσαι ,για το άδικο
που σε περιβάλλει.
Εσύ, θυμωμένη ,υποφέρεις από μοναξιά ,γιατί κανείς δεν αντέχει τον θυμό σου,
γιατί έμαθες ν΄ απλώνεις χέρι αγάπης ,και μια αγκαλιά τεράστια
σ΄ εκείνους που ποθούνε ,λιμάνι απάνεμο να βρουν και δεν μπορούνε!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά




Τσαντόρ

Έκλεισες τα μάτια σου, κι όλα τα παλάτια σου
ένα ψέμα!
Το μικρό παράθυρο, μοιάζει σιδερόφραχτο
πια για σένα.
Έκλεισες τα μάτια σου και το όνειρό σου
πικραμένο!
Σ΄ έναν κόσμο άδικο σ΄ έριξε η τύχη σου
πεπρωμένο,
να πονάς ,να γελάς, όλα ίδια
στο τσαντόρ ν΄ ανεμίζουνε μάτια φρύδια!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά




Κρυμμένα δάκρυα

Χρόνια πολλά στο νου της γυροφέρνει
η εικόνα του σχεδόν μοναδική
πλανεύει την καρδιά να περιμένει
η μάνα ν' ανταμώσει το παιδί.
Διαδρομή μοναχική όλη η ζωή της
κρυμμένα δάκρυα πολλά
για το παιδί της,
καρπός του έρωτα γλυκός και τρυφερός
που σ΄ άλλα χέρια πήγε δυστυχώς!
Μάτια θολά κι αργόσυρτο το βήμα
κι ο νους της κολλημένος στα παλιά
στ΄ αγόρι που το έδωσε τι κρίμα
και χάθηκε μακριά στην ξενιτιά!
Τ΄ άλλα παιδιά της δεν μπορέσανε
να σβήσουν την πίκρα, τον αβάσταχτο καημό
φέρνει τα χέρια απαλά πάνω στο σώμα
σα ν΄ αγκαλιάζει το χαμένο της μωρό.
Στον ύπνο της ακόμα τυραννιέται
γέρνει στο μαξιλάρι και ποθεί
λεβέντη αγγελόκορμο να φτάνει
έναν καημό ανείπωτο να γιάνει.

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά



Γυναίκες αγωνίστριες


(Για την Έλλη Παππά)

Τα βήματά σου αργά , μελαγχολικά
σ΄ έφεραν ως εδώ,
αποκαμωμένη απ΄ τους αγώνες σου,
οδηγημένη από το όραμα της ελεύθερης πατρίδας!
Κι αγνάντεψες έναν κόσμο
που κινδυνεύει να εκραγεί,
γιατί, σαν κόπασαν τα μίση,
περίσσεψε η απληστία,
και επιτήδειοι με στρατιώτες τα συμφέροντα,
πολεμούν να νικήσουν το πνεύμα εκείνων
που αντιμάχονται τον πλούτο!
Ελλάδα των Ελλήνων της Έλλης!
Έλλη των Ελλήνων της Ελλάδας!
Ποια νάσαι άραγε εσύ που διαδηλώνεις,
εσύ, που πήρες τη ζωή στα σοβαρά,
θύμα ,στα θύματα ενός θύτη
που υπονόμευσε τα θεμέλια της πατρίδας,
των ανθρώπων της,
της ανθρωπότητας !
Η βία το καταφύγιό του
σ΄ έναν κόσμο
που δεν ακολουθεί τα βήματά σου,
σα γράφεις συνθήματα, στίχους,
ειρμούς μέσα στα δύσκολα.
Όλες οι σοφιστείες, των εγκεφαλικών
τάχα ανθρώπων, έρχονται στο μυαλό σου
ατόφιες σαν και τώρα που μιλάς για το παρελθόν!
Τι να σκεφτώ!
Την τύχη σου που σ΄έφερε μπροστά στη σύλληψη,
στη φυλακή,
αλλά άξιζε ,γιατί κυοφορούσες μια ζωή,
σε πείσμα της κατάρας που δεν έλεγε να σβήσει.
Και τώρα να,
27-10-2009
διαβάζω το όνομά σου στην εφημερίδα
ως παρελθόν ,ως ανίκητο παρελθόν,
που δε θα σβήσει,
γιατί του ονείρου σου η φλόγα
υψώθηκε νωρίς πάνω απ΄ τα κεφάλια των αδίστακτων,
φώτισε τον ουρανό ,και φωτίστηκε το άστρο σου,
που αιώνες θα κινείται
στην ίδια τροχιά της νίκης και της ελπίδας
μέσα απ΄ το επέκεινα ,μέσα απ΄ τα λόγια μας ,
που θα μιλούν για σένα:
"Όμορφη η ζωή μα και αφόρητη
όταν την κοιτάξεις κατάματα
με τα όχι και τα μη
που σε κάνουν περίεργο, σχεδόν καχύποπτο
απέναντι στο ίδιο το όνειρό σου ,
καχύποπτο στην αυθεντία
που θέλει την καταπίεση
ως μέσο ανάδειξης της ικανότητας
να εξουσιάζει".
Έτσι δάμασες τα δύσκολα ,τις δήθεν αυθεντίες
ορμήνεψες τους αλλοστρατημένους
και μας έφερες ως εκεί
που χαράζει η ελευθερία,
που φωτίζει άπλετα ο ήλιος,
που οι λαοί καταλαβαίνουν τι θα πει αυτό που έλεγες:
"κοινωνικοπολιτική χειραφέτηση"

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά



Τσιγγάνικοι ρυθμοί


Βλέμμα χαμηλωμένο στην κιθάρα
Τα δάχτυλά σου ανεμίζουν τις χορδές
Ψηλά τακούνια καστανιέτες συντροφιά σου
Τον έρωτα που χάθηκε να κλαις
Ένα ήχο πένθιμο ακούν οι καλεσμένοι
Που σε τραγούδι γρήγορα θα βγει
Τα μάτια σου κοιτάνε άλλον κόσμο
πλανώνται σ΄ άλλον τόπο σ΄ άλλη γη.
Αρώματα και χρώματα κοντά σου
μαλλιά σαν καταρράκτες στο κορμί
Πτυχές που ανεμίζουνε μπροστά σου
Σε κόκκινο, σε μπλε, σε βιολετί.
Σεβίλλη ,Κόρντοβα, Γρανάδα
Χοροί τσιγγάνικοι σε ήχους μαγικούς
Τριαντάφυλλα στολίζουν τα μαλλιά της
Να βλέπεις δε χορταίνεις και ν΄ακούς!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά



Τύψεις μονάχα, βασανιστικές!

(Για την Ελένη Τοπαλούδη)

Βλέπω τη φωτογραφία σου ,
μα δυσκολεύομαι να σε κοιτάξω κατάματα !
Ντρέπομαι στ΄ αλήθεια και φοβάμαι
γιατί εμείς ,παρόντες σήμερα ,
αδυνατούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της συμφοράς!
Ίσως ο θάνατός σου ,
ένας ακόμη στους πολλούς φρικτούς θανάτους,
που προκαλεί η αβλεψία ,και ο εξοβελισμός
όσων αλίμονο ,δεν θέλουμε ,
γιατί τάχα ,όπως τα λένε, δεν συμβαίνουν.
Αλλά πού πάμε, επιβάτες του ίδιου καραβιού ,
πώς να γλιτώσουμε από τα όσα ανοσιουργήματα συμβαίνουν!
Είμαστε συντριμμένοι από τις ανελέητες πράξεις,
αγανακτισμένοι από τις πολλές πληροφορίες
που δεν θέλουμε πια ν΄ ακούσουμε ούτε λέξη!
Ας πάνε όλες να σβηστούν,
που τόσο σε σημάδεψαν ,βέλη φρικτά ανθρώπων.
Η παρουσία σου -απουσία που δεν τιμά κανέναν
κι ας θέλει τώρα να σώσει το κακό .
Ποιος ,πείτε μου,
ποιος έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή μας !
Ποιος με τον πόνο, με φρικτά μαρτύρια ,

βάζει σε τάξη τους ανθρώπους ,για «καλό» του!

Ποιος άνθρωπος μπορεί να σχεδιάζει
το πώς να φέρει σε απόγνωση γυναίκα ,
πώς να βιώσει αισθήματα βίαια, αφηνιασμένα!
Σκοτεινιασμένε των ανθρώπων νου ,
εκτελεσμένα σχέδια,
ανίσκιωτα φαντάσματα ανεξήγητων δραμάτων ,
ποια δικαίωση να ζητήσουμε,
για να συνεχίσουν, απρόσκοπτα, το ταξίδι τους
ψυχές που έφυγαν ,
άλλες που ζουν
κι αυτές που θα’ρθουν!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά


Φωτογραφίες : Christian Schloe art







ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΚΟΥΣΟΥΡΗΣ "Μικρό έμμετρο αφιέρωμα στην Γυναίκα που τιμούμε σήμερα ( 8 Μαρτίου)."

 

Girl with a Pearl Earring by Johannes Vermeer, 1665



Γυναίκα θάλασσα. 30/11/2017

Σου μοιάζει η θάλασσα, σωστή γυναίκα
όπως τα μάτια σου, βαθιά γαλάζια
και τα μαλλάκια σου κρατάει μια στέκα
σπαστά σαν κύματα, απαλά σαν χάδια.

Μοιάζεις της θάλασσας όταν θυμώνεις
που ανταριάζεται και αγριεύει
στου κήπου τα δενδρά σιωπά ό Γκιώνης
και μόν’ η αγάπη μου σε ημερεύει.

Κι όταν τ’ απόβραδα φυσάει ο Μπάτης
γαλήνια, ήρεμη, δεν σε χορταίνω
ξάγρυπνος μένω σαν νυχτοβάτης,

θέλω την αύρα σου να ανασαίνω
αλμύρα του ίδρωτα σαν της θαλάσσης,
μες στην αγκάλη σου ως ξαποσταίνω.

Ιταλικό Σονέτο.

 Flaming June by Fredric Leighton, 1895


Γυναίκα. 1 08/03/2018

Νύχτα, γυναίκα σκοτεινή του κόσμου ερωμένη
νύχτα του κόσμου αγκαλιά, στα τρυφερά που εκεί
σαν έρθει το ξημέρωμα ιδέα κενού σου μένει
κάτω από πέπλο ξέθωρο που φτιάχνει η αυγή.

Γυναίκα που του θερισμού τ’ αχνάρια ακολουθούσες
γυναίκα του ξεσηκωμού, του πόνου τοκετού
της λήθης, της απώλειας που άντεχες και θρηνούσες
γυναίκα που αξεπέραστη κι ας χρόνου αρκετού.

Γυναίκα εσύ ασυμβίβαστη κι ελεύθερη από φύση
που δυνατή στα πέρατα της γης κι ας έχεις πάθει
τ’ άστρο σου Μούσα ποιητή, ποτέ του δεν θα σβήσει
σε προστατεύουν σύμπαντα όσα κι αν κάνεις λάθη.

Γυναίκα εσύ του έρωτα, των άστεγων λιμάνι
που στα μυθιστορήματα στα κόκκινα ντυμένη
όποιος δεν θέλει σε γευθεί τόση ζωή που χάνει
όποιος γυναίκα αρνήθηκε, ζει μια ζωή χαμένη.


 Gustav Klimt, «Portrait of Adele Bloch-Bauer I», 1907



ΓΥΝΑΙΚΑ. 2 21/10/2019

Δεν είναι όμορφη να πεις, μήτε Καρυάτιδος κορμί
μα έχει κάτι που αγγίζει βάθη στην ψυχή
έχει μιαν άγρια ομορφιά πετάει λες σαν τον Ερμή
και μάτια που διαβάζουνε κάθε κρυφή πτυχή.

Είναι λουλούδι ταπεινό που δεν πωλούν στα μαγαζιά
ούτε σε πάγκους λαϊκής που η διατίμηση ανθεί
μόνο στου κόσμου τις βραγιές και σε δρομάκια σαν γαζιά
αν δεν προσέξεις το πατάς με κίνδυνο να μαραθεί.

Έχει μια δύναμη ακριβή, γυναίκα να εμπιστευθείς
πηγάζει από μέσα της σαν χείμαρρου ορμή
είναι τιμή σου άνδρα αν μπορείς δίπλα της να σταθείς
ζηλεύω σε, την τύχη σου και ψάχνω μι’ αφορμή.

Ξεχνώ την δέκατη εντολή, νοιώθω του κόσμου ναυαγός
αφρός εκείνη να πιαστώ, η αρπαγή της θέμα αρχής
θα κλέψω την και όπου βγει και της ζωής της αρωγός
και όπως λέει ο λαός ψάρι δεν τρως αν δεν βραχείς.

 Jean-Honoré Fragonard  - Young Girl Reading, c. 1770


ΓΥΝΑΙΚΕΣ 1

Προσπέρασέ το κι άφησε το χρόνο μιλήσει
βλεφαροπεταρίσματα σε σκέψη μη σε βάνουν,
ακόμα κι ένα δάκρυ της στο μάγουλο αν κυλίσει,
γυναίκες ην και ξέρουνε αυτές, αυτά τα κάνουν.

Μη γελαστείς, τα μάτια της ψέματα πάντα λένε,
την Εύα την πρωτόπλαστη, μαζί τους κουβαλάνε
παγίδα ο αναστεναγμός, ακόμα κι όταν κλαίνε,
μέσα τους, άλλα σκέπτονται και σε περιγελάνε.

Μη σταματάς ούτε στιγμή και μην πισωγυρίσεις
μη σε λυγάει το βλέμμα της, τα δακρυσμένα μάτια,
θα χάσεις ότι μπόρεσες για πάντα να κρατήσεις
με’ στην καρδιά που φύλαγες, θα βγεις χίλια κομμάτια.

Γυναίκες φίλε, ότι σκληρό έφτιαξε ο θεός στον κόσμο,
γνωρίζουνε τη θέση τους, διεκδικούν με χάρη,
παλεύουν για το δίκιο τους σκορπώντας μύρα, δυόσμο,
σε σκίζουν και σε ράβουνε πάνω στο μαξιλάρι.

Προσπέρασέ το κι άφησε το χρόνο να κυλίσει
θα δεις που κάποτε θα ‘ρθει, μόνη να σ’ ανταμώσει
ας την καρδιά σου λεύτερη εκείνη να οδηγήσει
τα βήματα, κι η αγάπη σου ότι έχει θα σου δώσει.

Όλα του κόσμου θηλυκά, κυρίαρχα στην πλάση,
τυφώνες που σαρώνουνε ην γένους θηλυκού,
πρωτοστατούν στις θάλασσες στις ζούγκλες και στα δάση
και στις ζωούλες των ανδρών, ως πλάσματος μυθικού.

John William Waterhouse - Windflowers


Γυναίκες 2. 21/06/2017

Ποια αλήθεια ‘θελες να ήσουνα γυναίκα μυθική ;

Άραγε φαντασιώνεσαι, (συνήθεια των ανθρώπων)
και ονειρεύεσαι συχνά πως είσαι κάποια άλλη
στις άυπνες νύχτες ακουμπάς φανταχτερών προσώπων
και νοερά ταυτίζεσαι κει δα στο προσκεφάλι ;

Πανώριες θεές μα και θνητές ερώτων φαντασιώνεσαι ;
που μ’ όπλο τους την ομορφιά, χάραξαν τ’ όνομά τους
και ύμνησαν οι ποιητές, νοιώθεις ν’ απογειώνεσαι,
να γεύεσαι, να χαίρεσαι τα κατορθώματά τους ;

Στα όνειρά σου πρότυπο να ήσουν και θυσία
για το καλό των γύρο σου με τα φτερά ανοιγμένα
να δίνεις απ’ το υστέρημα ανθρώπου πεμπτουσία,
να θέλεις και να μην μπορείς, τα χέρια σου ην δεμένα ;

Θα ‘θελες να ‘σουν η Ηώς,
το φως, η ίδια η αυγή τον κόσμο να φωτίζεις ;
μήπως η Νύχτα η σκοτεινή
και με τα μαύρα σου φτερά αιώνια φτερουγίζεις ;
Η Σπαρτιάτισσα η Γοργώ,
σκληρή ατσαλοθέλητη, ανδρών λεβεντογέννα ;
ή, η Πηνελόπη του Θιακιού
με πίστη και προσήλωση κι ατσάλινη υπομονή,
προσμένει να ‘ρθει ο κύρης της από τα μαύρα ξένα ;
Να ‘σ’ η Αφροδίτη η όμορφη,
που στα τερτίπια του έρωτα απ’ όλες ήταν πρώτη;
η Κλυταιμνήστρα η φόνισσα
που σκότωσε τον άνδρα της αφού έχασε την νιότη;
μήπως η Ήρα η φθονερή,
ζηλιάρα, που όμως ήτανε σύζυγος παινεμένη,
ή μήπως του Μενέλαου
η άπιστη Ελένη του Πάρη η ερωμένη ;
Να ‘σουν η Ιφιγένεια
που με το σώμα της κρατά τους ούριους ανέμους;
Μια Αριάδνη που βοηθάει
να βρίσκουν δρόμο οι άβουλοι που χάνονται στα σκότη;
Μήπως η Αμάλθεια η τροφός για τους κατατρεγμένους;
Μήπως να ‘σουν η Δήμητρα η θεά της γεωργίας ;
Ποια αλήθεια ‘θελες να ‘σουνα γυναίκα μυθική ;

Χρήστος Κουκουσούρης.

Mona Lisa by Leonardo da Vinci, 1503