ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ "Το δένδρο που μεγάλωνες"

Τοπίο σιωπηλό η σκηνή
η ζωγραφιά χωρίς ψυχή
κι ας είχες υποσχεθεί
πως θα έσφυζε από ζωή.
Στο λαμπρό περίγραμμα
εκεί στάθηκε το βλέμμα
σου ξέφυγε λες και διέφυγε
το δένδρο εκεί στη μέση
που δίχως ζωή στέκει.

Είναι κείνο που μεγάλωνες
μ΄ ελπίδες το στάλαζες
το ξέχασες όταν χάθηκες
στου εαυτού σου τη δίνη…
η υπόσχεση που έδωσες
μετέωρη στο κενό έμεινε
πως εαυτόν θα έταζες
τον ουρανό ν΄ αγγίξει
ολάνθιστο να γίνει

ό,τι ήταν να του δώσεις
δικό σου το κρατούσες
τον ήλιο του έπαιρνες
από το νερό του έπινες
χειμώνες το κερνούσες
έλεγες πως καλούσες
ένα θέρος παντοτινό
ότι ήταν για να ζήσει
ανεπαίσθητα χαλούσες

το δένδρο που καυχιόσουνα
τόσο πολύ παινευόσουνα
ότι θαυμαστό θα έκανες
με ζήλο πως θα μεγάλωνες
εδώ και καιρό πολύ
τη ζωή του έπαιρνες

και να σε τοπίο θλιβερό
αδύναμο σιωπηλό
να θέλει ν΄ αγγίξει
τα όνειρα που χε κτίσει
έχοντας σε πιστέψει …

ό,τι θαύμαζε χάλασε
χωρίς ζωή είναι πια
έτσι που στην έρημο
την άγονη το άφησες
μονάχο ν΄αργοπεθαίνει.
Μ.Γ. ..
Μιχάλης Γεωργούλης

Φωτογραφία :

Dead Tree -  digital artwork by Svetlana Sewell

Από https://fineartamerica.com/

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΣΑΜΑΚΗ "Της Άνοιξης λευκός καπνός"

 

Πώς του Απρίλη δε νιώθω το φιλί;
Τρέμουν τα βλέφαρα, στη θέα σκορπώ
κάνω σινιάλα καπνού, τον προσκαλώ
έχοντας στρώσει στην καρδιά μου χαλί.

Όσο κι αν φωνάζω, στέκεται βουβός
φλέβες, απότιστα λουλούδια, χτυπούν
λόγια στον αέρα πάνε και γυρνούν
ποια μάσκα στα χείλη φοράω και πώς;

Κάτω πετώ ό,τι δεμένη με κρατά
βρίσκω στις στάχτες μου χαμένο χρυσό
δώρα της φύσης αναμνήσεις ξυπνούν.

Άσπρη σημαία υψώνω με χαρά
παίρνω το φιλί που έμεινε μισό
όλες οι ευχές τον Απρίλη φορούν!

Τσαμάκη Βασιλική

tsamakivasiliki.blogspot.com

Η εικόνα είναι από pixabay.com

EVERGREEN – cover από τους Παντελή Γαργουλάκη & Σία Κοσκινά.

EVERGREEN – cover από τους Παντελή Γαργουλάκη & Σία Κοσκινά

EVERGREEN – cover από τους Παντελή Γαργουλάκη & Σία Κοσκινά

(Δείτε το εδώ)

https://www.youtube.com/watch?v=F_kijeertvw

EVERGREEN- Love Theme from the movie, A Star Is Born

Sia Koskina & Pantelis Gargoulakis

Music Composition and original recording by Barbra Streisand

Lyrics by Paul Williams

Recording: Polyphoniki Studio

Sound editing: Petros Petropoulos

Video editing: Nikos Vlasakis

Video recording by i phones

Ο εγκλεισμός στο σπίτι, εδώ και τέσσερις μήνες, δεν μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά. Η μουσική, όμως έχει την ιδιότητα να μας δίνει τα φτερά μιας βαθιάς χαράς και μιας σπάνιας ευτυχίας, ώστε να μπορούμε να πετάμε σε ανοιχτούς ουρανούς και να χορεύουμε σε καταπράσινα τοπία, με ελεύθερη ψυχή και αστείρευτη φαντασία...

Η Σία Κοσκινά & ο Παντελής Γαργουλάκης, συνεχίζουν τη δράση τους, με το project που ακούει στον τίτλο, Never Give Up και μας προσκαλούν σ’ ένα απαλό ταξίδι, μέσα από συναισθήματα και αισθήσεις που, ως άνθρωποι, δεν πρέπει να ξεχάσουμε...μέχρι να ξαναβρεθούμε...Never Give Up

OfficiaI links

https://www.facebook.com/pantelis.gargoulakis/

https://www.facebook.com/groups/220606168111785

https://www.youtube.com/user/pgargoulakis/

https://www.instagram.com/pantelis_gargoulakis/

https://pithagorio.gr/gargoulakis-pantelis/

https://www.facebook.com/siakoskinafanpage/

https://www.facebook.com/SiaKoskinaMusicalTheaterPerformer

https://www.instagram.com/siakoskina/

https://www.instagram.com/siakoskinafcv/

https://www.youtube.com/user/MsMusicalmania/featured

Δημήτρης Δούκαρης (1925- 5 Απριλίου 1982)

Ο Δημήτρης Δούκαρης (1925- 5 Απριλίου 1982) ήταν Έλληνας ποιητής, συγγραφέας και δοκιμιογράφος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

ΔΙΚΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ

Από τη Σωτηρία του υπόκωφου θάνατου
έως τη σωτηρία της ψυχής σου,
πάνου στο πήλινο Γουδί του αθάνατου
πόνου,
στενή κι αδιάβατος, τραχεία η οδός –
κι απ’ όσες βάραιναν σκλαβιές τον κλήρο σου,
απ’ όσες λευτεριές σκαρφάλωναν
στο τιμημένο της ζωής σου όραμα:
η Ελευθερία του Σταυρού,
στερνό μίλημα της άφθαρτης γαλήνης σου –
ενώπιος ενωπίω στη μοναξιά σου
κι η αχή σου ν’ αντηχεί εν τη ερήμω∙
ολούθε σε τυλίγουν οι κραυγές: τον Βαραββάν,
πάντοτε κι απανταχού οι κραυγές: τον Βαραββάν –
όχι εσένα, προ παντός, όχι ε σ έ ν α∙
την ιερή πλήρωση του κύκλου σου,
το σιωπηλό σπασμό του χρέους,
την κρυφή αγωνία του σκαμένου μαρτύριου –
ώ, σιγαληνή αδημονία του:
ο ποιείς, ποίησον τάχιον,
κι οι φρουροί ένα γύρω μ’ εξαντλητική καθυστέρηση
και μήτε ποιητής, μήτε τ’ ουρανού τα κύματα,
να χαιρετίζουν το μήνυμα της ολοδικής σου Ειρήνης,
στο τελευταίο της λευτεριάς σου βλέμμα –
γιέ, αλγεινής μοίρας,
απόστολε της έσχατης ερήμωσης∙
το στεφάνι σου εξ ακανθών, μαρμάρινο στεφάνι,
στ’ αναρτημένα λείψανα της εποχής μας.

http://www.poiein.gr/

✧    ✧    ✧    ✧

Τα δάκρυα

Θέλω να γράψω ένα ποίημα πιο αγέρωχο
απ’ το αλμυρό νερό,
ένα ποίημα εκκωφαντικό και υπόκωφο
σαν την ισόβια δύναμη της θάλασσας·
θέλω να γράψω ένα ποίημα εσωτερικά ζεστό
όπως το αίμα, που δε χρειάζεται τις λέξεις,
ένα ποίημα που να υπάρχει χωρίς λέξεις·
αλλά δε βρήκα τις αμίλητες λέξεις,
με έχουν βρει μονάχα, όπως γράφω τώρα,
τα δάκρυα —
θα μαζέψω όλα τα δάκρυα
κι εκείνα που μου ξέφυγαν μπροστά σε άλλους,
και τα ορμητικά που έτρεξαν,
σαν αφρικάνικος καταρράχτης,
πάνω στο πρόσωπο μου,
σε αναρίθμητους καιρούς·
θα μαζέψω όλα τα δάκρυα κι απ’ τα πολλά αθώα
μάτια που αγάπησα παράφορα,
αλλά κι απ’ τα διαφορετικά μάτια
που έτυχε ασυλλόγιστα να με μισήσουν.
Γιατί μια μέρα, θα τα σκεπάσει όλα
το αλμυρό νερό,
θα πνίξει τις λέξεις και θ’ αλλάξουν τα χρώματα,
αλλά θα μείνει το ποίημα με τα δάκρυα,
για να το βρουν τα άλλα δάκρυα
που περιμένουν,
ακόμη αγέννητα,
στο βυθό.

http://www.poiein.gr/

✧    ✧    ✧    ✧

Οι λέξεις της Πυθίας

“Αν κατεβαίνουν βράχοι απ’ τα βουνά
και φράζουν το λαρύγγι μου τις νύχτες,
δεν είναι γιατί έπαιξαν το ρόλο τους
και στη δική μου τη ζωή οι Φαιδριάδες.
Άλλα αυτά τα διφορούμενα χαρτιά
με τις ασάφειες στις λέξεις της Πυθίας.
Οι διφορούμενες κομματικές αποφάσεις,
οι διφορούμενες φιλικές σχέσεις,
τα διφορούμενα οργανωτικά —
μια ολόκληρη ζωή
σε διφορούμενες διασυνδέσεις.
Με τις λέξεις της Πυθίας ακολουθήσαμε
τη μια πράξη μετά την άλλη,
και μονάχα μία πράξη δε χωράει
λέξη διφορούμενη. Η τελευταία
που μας άφησε η Πυθία να τη μαντεύσομε
ολομόναχοι'
τώρα που ζήσαμε ολομόναχοι,
αγαπήσαμε ολομόναχοι,
προδοθήκαμε
και μείναμε ολομόναχοι
ως αυτή την ακροθαλασσιά,
απέναντι
στο πέτρινο πρόσωπο
http://www.poiein.gr/

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν ( 5 Απριλίου 1908 – 16 Ιουλίου 1989 )

 

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan, 5 Απριλίου 1908 – 16 Ιουλίου 1989) ήταν Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας. Ο Κάραγιαν διηύθυνε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου για τριάντα πέντε χρόνια.

Καταγωγή

Ο Κάραγιαν ήταν ο γιος μιας οικογένειας ελληνικής καταγωγής από το Σάλτσμπουργκ. Ο προπάππος του, Γεώργιος Ιωάννης Καραγιάννης, γεννήθηκε στην Κοζάνη και έφυγε για τη Βιέννη το 1767, λόγω της τουρκοκρατίας, και τελικά κατέληξε στο Κέμνιτς του τότε Εκλεκτοράτου της Σαξωνίας. Ο γιος του Θεόδωρος εργάστηκε στη βιομηχανία υφασμάτων της Σαξωνίας και τιμήθηκε από τον Φρειδερίκο-Αύγουστο Α΄ την 1 Ιουνίου 1792 με την αποδοχή του στην τάξη των ευγενών. Aπό τότε υπάρχει το «von» στο όνομα της οικογενείας, το οποίο αργότερα έγινε Κάραγιαν. Στις 11 Ιουλίου 1869, μετά την μετοίκησή του στην Αυστρία, ο Θεόδωρος φον Κάραγιαν πήρε και τον τίτλο του Ιππότη (Ritter), ο οποίος επίσης μεταδόθηκε κληρονομικώς. 

Βιογραφία

Ο Κάραγιαν γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ ως Heribert Ritter von Karajan. Από το 1916 ως το 1926 σπούδασε στο Mozarteum στο Σάλτσμπουργκ. Το 1929 διηύθυνε τη «Σαλώμη» στο Festspielhaus του Σάλτσμπουργκ, και από το 1929 ως το 1934 ήταν ο πρώτος Kapellmeister στο Stadttheater στο Ουλμ της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Το 1933 έκανε την έναρξη διεύθυνσής του στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ με τη σκηνή της «Walpurgisnacht» στην παραγωγή του Φάουστ υπό τον Max Reinhardt. Το επόμενο έτος, και πάλι στο Σάλτσμπουργκ, διεύθυνε την Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης για πρώτη φορά, και από το 1934 ως το 1941, ήταν διευθυντής στην όπερα του Άαχεν της Γερμανίας. Τον Μάρτιο του 1935 δόθηκε μια σημαντική ώθηση στη σταδιοδρομία του, όταν υπέβαλε αίτηση για την ιδιότητα μέλους στο ναζιστικό κόμμα. Το ίδιο έτος, ο Κάραγιαν διορίστηκε ως νεώτερος «Generalmusikdirektor» της Γερμανίας στο αστικό θέατρο του Άαχεν. Σημείωσε σημαντική επιτυχία με την διεύθυνση της όπερας «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Το 1946 ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη μεταπολεμική συναυλία του στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης, αλλά του απαγορεύθηκε να διευθύνει περαιτέρω τις δραστηριότητές της από τις ρωσικές αρχές, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του. Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Gesellschaft der Musikfreunde στην Βιέννη. Διηύθυνε επίσης στη Σκάλα στο Μιλάνο. Το 1955διορίστηκε διευθυντής μουσικής στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου ως διάδοχος του Βίλχελμ Φούρτβενγκλερ. Από το 1956 ως το 1964, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής όπερας της Βιέννης. Επίσης είναι ο εμπνευστής του Πασχαλινού Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ.

https://el.wikipedia.org/

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ - Jean-Honoré Fragonard ( 5 Απριλίου 1732 - 22 Αυγούστου 1806 )

 

Captured Kiss

Ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ (γαλλ. Jean-Honoré Fragonard, 5 Απριλίου 1732, Γκρας - 22 Αυγούστου 1806, Παρίσι) ήταν Γάλλος ζωγράφος της εποχής του ροκοκό.

Στην ηλικία των έξι ετών ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ εγκαταλείπει την γενέτειρά του, για να εγκατασταθεί μαζί με την οικογένεια του στοΠαρίσι, όπου θα περάσει ολόκληρη σχεδόν την υπόλοιπη ζωή του. Ήδη από πολύ μικρός λάτρευε την ζωγραφική και οι γονείς του, βλέποντας το αυτό, τον έστειλαν σε ηλικία 14 ετών στο καλλιτεχνικό εργαστήρι του Φρανσουά Μπουσέ. Το 1752 κερδίζει το Βραβείο της Ρώμης και έτσι λαμβάνει μια βασιλική υποτροφία για να σπουδάσει στην Γαλλική Ακαδημία στη Ρώμη. Τα αισθησιακά και ερωτικά θέματα τα οποία ζωγράφιζε ο Φραγκονάρ μάγεψαν τους μεγαλοαστούς και τους αριστοκράτες και γρήγορα απέκτησε μεγάλη απήχηση στην Γαλλία.

 Ο Στεφανωμένος Εραστής

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ονομάστηκε από την Εθνική Συνέλευση συντηρητής στο Μουσείο του Λούβρου, αλλά το 1805 όμως με διαταγή του αυτοκράτορα εκδιώκεται από το Λούβρο. Έναν χρόνο αργότερα πεθαίνει φτωχός.

Κατά το παράδειγμα του Αντουάν Βαττώ, ο Φραγκονάρ αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της ζωγραφικής του ροκοκό και θεωρείται ζωγράφος της επιπολαιότητας, μολονότι έχει εμπνευστεί σε πολλά έργα του από την ολλανδική ζωγραφική του 17ου αιώνα, καθώς και από θρησκευτικά θέματα. Με μια εκπληκτική ικανότητα, ο Φραγκονάρ ήξερε να αποδίδει πιστά τις εκφράσεις των ανθρώπων, με περιχαρείς γκριμάτσες και μορφασμούς και με υφάσματα γεμάτα ζωντάνια.

Οι πίνακές του κατακρίθηκαν πολύ κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και κυρίως όσο κυριαρχούσε από το 1760 και μετά το κίνημα του νεοκλασικισμού. Πολύ αργότερα, στα τέλη του 19ου αιώνα ανακαλύφθηκε εκ νέου το ταλέντο του.

Ο Σύρτης

Παρ' όλες τις πολλές αναλύσεις που έχουν γίνει πιάνω στον πίνακα αυτό, κανείς δεν έχει μπορέσει μέχρι στιγμής να δώσει μια εξήγηση στην σκηνή που απεικονίζει ο πίνακας. Πρόκειται για έναν βιασμό, ή για μια ερωτική σκηνή

Το κλεμμένο φιλί

 

Η κούνια

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ "Άνοιξη μνήμη_τεφρή"

Είναι που πονάει το σφρίγος της άνοιξης. Τα λιόδεντρα ντραπηκαν να καρπίσουν κι οι λιαχτίδες κρυφτήκαν πίσω απ' το νέον, σαν ομίχλη πολέμου ψυχρού τούτα τα φώτα θερίζουν, κι εκείνο το άσπρο μου φόρεμα θαρρείς πολικό, με βαραίνει. Κι αυτός ο γκρίζος σπουργίτης όλο να κλαίει, πως ούτε και σήμερα βρήκε νερό κι ούτε ψίχουλα συμπόνοιας δε θέλει, ένα παράθυρο μόνο να χαζεύει τη μοναξιά μας μα κι αυτό ρημαγμένο, σπαραξικάρδια γρατζουνούν το περβάζι οι νυχιές των ανθρώπων, ξύνουν τα κουρέλια τού έαρος μήπως και ράψουν ματωμένες γάζες για τις ψυχές. Είναι που πληγώνει το ρίγος της άνοιξης, σφηνάκια θλίψης που κερνάει στα δάχτυλα τού τεφρού, μια μνήμη_τέφρα πάλι μουσκεύει με δάκρυα τις τύχες κι όλα τα μη.

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ

Η φωτογραφία είναι από το https://pixabay.com/