Κωνσταντίνος Μαλέας ( 1879 - 4 Απριλίου 1928)

 

Αρχαία Ολυμπία, π.1920

O Κωνσταντίνος Μαλέας (Κωνσταντινούπολη, 1879 - Αθήνα, 4 Απριλίου 1928) ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς μεταϊμπρεσιονιστές Έλληνες ζωγράφους των αρχών του 20ού αιώνα. Μαζί με τον Κωνσταντίνο Παρθένη, θεωρείται ως ο «πατέρας της μοντέρνας τέχνης στην Ελλάδα». 

Ο Μαλέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη ενώ υπήρξε απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, στην οποία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Το 1901 έφυγε για το Παρίσι για να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Στη γαλλική πρωτεύουσα έμεινε μέχρι το 1908 και σπούδασε ζωγραφική στην École des Arts Décoratifs και στο εργαστήριο του νεοϊμπρεσιονιστή Ανρί Μαρτέν (Henri Martin).

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα περιηγήθηκε για δύο χρόνια στην Εγγύς Ανατολή (Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία) όπου ασχολήθηκε εντατικά με τη ζωγραφική. Καρπός αυτών των ταξιδιών είναι ζωγραφικά έργα, σχέδια και κείμενα με φιλολογικές περιγραφές των τόπων, τα οποία δημοσιεύει ως ανταποκρίσεις σε εφημερίδες και περιοδικά της Κωνσταντινούπολης. Το 1910 επιστρέφει και πάλι στη γενέτειρά του. Το 1913 παντρεύεται την Ελένη Τζορμπατζή από τη Σμύρνη και μετά από μια σύντομη παραμονή στο Παρίσι, βρίσκεται, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, με τη γυναίκα του στην Αθήνα. Το Νοέμβριο του 1913 εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη, ως αρχιμηχανικός του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, σε μεγάλη πυρκαγιά που αποτέφρωσε ένα μεγάλο τμήμα του κέντρου της πόλης κάηκε άγνωστος αριθμός έργων του, γεγονός που ίσως τον οδήγησε να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και να εγκατασταθεί στην Αθήνα, το Σεπτέμβριο του 1917.

Το 1918 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του νεοσύστατου Μουσείου Λαϊκών Χειροτεχνημάτων, το οποίο είχε ιδρυθεί με απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Παράλληλα συνεργάστηκε με την ομάδα των Μ. Τριανταφυλλίδη, Α. Δελμούζου, Δ. Γληνού, η οποία εργαζόταν στο Υπουργείο Παιδείας για την περίφημη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917 και ένα πλήθος άλλων θεσμικών αλλαγών. Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το Αναγνωστικό της Α΄ Δημοτικού, το Αλφαβητάρι με τον Ήλιο (το πρώτο αλφαβητάριο γραμμένο στην δημοτική γλώσσα), με δική του εικονογράφηση. Την ίδια περίοδο διορίστηκε μέλος του Καλλιτεχνικού Συμβουλίου της Εθνικής Πινακοθήκης. και αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής «Ομάδας Τέχνη», συμβάλλοντας καθοριστικά στη δημιουργία της.[13] Έλαβε μέρος σε όλες τις εκθέσεις της στην Αθήνα και το Παρίσι (1917-1921). Το 1920 ταξίδεψε στην Πελοπόννησο και στις Κυκλάδες και τον επόμενο χρόνο, συνοδεύοντας τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Ρωμαίο, στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας.

Από το 1921 ως το 1923 έζησε και εργάστηκε στη Χίο και τη Λέσβο και πραγματοποίησε νέο ταξίδι στην Εγγύς Ανατολή ( κατά κύριο λόγο στην Αίγυπτο όπου ζωγράφισε τα τελευταία ανατολικά έργα του ). Μέχρι το 1927 ταξίδεψε συχνά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Έλαβε μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις ενώ παρουσίασε και 13 συνολικά ατομικές.Πέρα από την ζωγραφική, ο Μαλέας υπήρξε ενεργός και στις κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις του καιρού του λαμβάνοντας θέση υπέρ των μεταρρυθμίσεων που υπόσχονταν η βενιζελική παράταξη, της οποίας υπήρξε και ο ίδιος υποστηρικτής. Αρθρογράφησε στον Νουμά, στο Ελεύθερο Βήμα και σε περιοδικά τέχνης. Πέθανε στις 4 Απριλίου 1928 στην Αθήνα. 

Τεχνοτροπία & έργο

Ο Μαλέας θεωρείται ως ανανεωτής της ελληνικής ζωγραφικής και ως ο καλλιτέχνης που από κοινού με τον Κωνσταντίνο Παρθένη, αμφισβητώντας τον ακαδημαϊσμό της προηγούμενης καλλιτεχνικής γενιάς που είχε ως πρότυπο τη λεγόμενη σχολή του Μονάχου, προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση των ζωγράφων της γενιάς του '30, πολλοί από τους οποίους επηρεάστηκαν σημαντικά από αυτόν. Στη διαμόρφωση της τεχνοτροπίας του Μαλέα έπαιξε σημαντικό ρόλο η μαθητεία του στο Παρίσι όπου ήρθε σε επαφή με τα ιμπρεσιονιστικά και μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα, στα οποία έμεινε πιστός σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας. Κατά κύριο λόγο ασχολήθηκε με την τοπιογραφία. Στα έργα του κυρίαρχο ρόλο έχουν η σχηματοποίηση και τα δυνατά και καθαρά χρώματα ενώ κατά τη δεκαετία του 1910 καθιέρωσε στην Ελλάδα την επίπεδη απεικόνιση, η οποία αποτελεί μια βασική αρχή της μοντέρνας τέχνης. Η αξία του έργου του Μαλέα αναγνωρίστηκε νωρίς και τιμήθηκε αναλόγως καθώς το 1923 έλαβε το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.https://el.wikipedia.org/

Boats on the Nile

Assouan, 1924

A Mosque in Lebanon

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Μάγια Αγγέλου - Maya Angelou (4 Απριλίου 1928 - 28 Μαΐου 2014)

Θα γνωρίσεις πολλές ήττες στη ζωή σου, αλλά ποτέ μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να νικηθεί. 

Η Μάγια Αγγέλου (Maya Angelou· πραγματικό όνομα: Marguerite Annie Johnson, 4 Απριλίου 1928 - 28 Μαΐου 2014) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, τραγουδίστρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των πολιτών και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Κυκλοφόρησε επτά αυτοβιογραφίες, τρεις μελέτες, αρκετές ποιητικές συλλογές καθώς και μια λίστα από θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα μέσα σε 50 χρόνια. Έλαβε δεκάδες βραβεία και πάνω από 50 τιμητικές διακρίσεις. Η Αγγέλου είναι περισσότερο γνωστή για τις επτά αυτοβιογραφίες της, οι οποίες επικεντρώνονται στην παιδική της ηλικία και στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής της. Η πρώτη αυτοβιογραφία της με τίτλο I Know Why the Caged Bird Sings (1969) περιγράφει την ζωή της μέχρι την ηλικία των 17 ετών και της χάρισε διεθνή αναγνώριση.

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

i.  Φυλακισμένο πουλί

Το ελεύθερο πουλί κάνει άλμα
στην πλάτη του ανέμου
και αιωρείται κατεβαίνοντας
μέχρι την άκρη του ρεύματος
βουτά τα φτερά του
στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες
και τολμά να διεκδικήσει τον ουρανό

Μα ένα πουλί που πηγαινοέρχεται
μες στο στενό κλουβί του
σπάνια μπορεί να δει πέρα
από τα κάγκελα της οργής
τα φτερά του είναι ψαλιδισμένα και
τα πόδια του δεμένα
έτσι ανοίγει το στόμα του και τραγουδά

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
με έναν φοβισμένο σκοπό
για πράγματα άγνωστα
μα επιθυμητά από καιρό
και η μελωδία του ακούγεται
στο μακρινό βουνό
γιατί το φυλακισμένο πουλί
τραγουδά την ελευθερία

Το ελεύθερο πουλί στοχάζεται άλλο ένα αεράκι
τους αληγείς ανέμους να περνούν απαλά μέσα από δέντρα που στενάζουν
τα παχιά σκουλήκια να το περιμένουν σε ένα λιβάδι καθώς χαράζει
και αποκαλεί τον ουρανό δικό του.

Μα ένα φυλακισμένο πουλί στέκει πάνω από τον τάφο των ονείρων
Η σκιά του ουρλιάζει πάνω στου εφιάλτη την κραυγή
τα φτερά του είναι ψαλιδισμένα και
τα πόδια του δεμένα
έτσι ανοίγει το στόμα του και τραγουδά

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
με έναν φοβισμένο σκοπό
για πράγματα άγνωστα
μα επιθυμητά από καιρό
και η μελωδία του ακούγεται
στο μακρινό βουνό
γιατί το φυλακισμένο πουλί
τραγουδά την ελευθερία.

**
ii.Για τα γηρατειά

Όταν με βλέπεις να κάθομαι ήσυχα
Σαν ένας τσουβάλι αφημένο στο ράφι
Τον εαυτό μου αφουγκράζομαι
Η φλυαρία σου πηγαίνει στράφι.
Σταμάτα! Μη με λυπάσαι!
Στοπ! Μη με συμπονάς!
Κατανόηση, ναι, να την έχω
Αλλά και χωρίς αυτήν αντέχω!
Όταν τα κόκαλά μου τρίζουν και πονάνε
Και τα πόδια μου στη σκάλα δεν πάνε
Θα σου ζητήσω μόνο μια χάρη
Στην πολυθρόνα κανείς να μη με βάλει
Κι όταν με βλέπεις να σκοντάφτω
Μη με παρεξηγείς
Κουράστηκα, δεν τεμπελιάζω
Είμαι σχετικά υγιής
Είμαι η ίδια που ήμουνα παλιά
Κάπως λιγότερη ανάσα και πνευμόνια
Λιγότερο σαγόνι και μαλλιά
Μα τυχερή που αναπνέω ακόμα.

**
iii.Γυναικεία δουλειά

Έχω να κοιτάξω τα παιδιά
Να μαντάρω ρούχα μια αγκαλιά
Το πάτωμα να σφουγγαρίσω
Στα μαγαζιά να πάω να ψωνίσω
Ύστερα το κοτόπουλο να ψήσω
Το μωρό να καθαρίσω
Μια παρέα να τραπεζώσω
Πουκάμισα να σιδερώσω
Τον κήπο να βοτανίσω
Και τα μικρά να ντύσω
Την κονσέρβα να ανοίξω
Το αχούρι να τακτοποιήσω
Τους αρρώστους να γιατροπορέψω
Και τα βαμβάκια να μαζέψω

Λάμψε πάνω μου, ήλιε
Βρέξε με, βροχή
Πέσετε απαλά δροσοσταλίδες
Το μέτωπό μου να δροσιστεί.

Θύελλα, πάρε με από εδώ
Με τον άνεμο τον πιο δυνατό
Άσε με να αιωρούμαι στον ουρανό
Μέχρι να ξεκουραστώ.

Πέσετε απαλά, χιονονιφάδες
Με λευκά παγωμένα
Φιλιά καλύψτε με και
Αφήστε με να κοιμηθώ μια βραδιά.

Ήλιε, βροχή, ανάγλυφε ουρανέ
Βουνό, ωκεανέ, πέτρα και φύλλο
Αστέρι λάμψε, φεγγάρι γέλα
Μόνο εσάς έχω για φίλο.
Μεταφράζει η Χριστίνα Λιναρδάκη
Από https://www.vakxikon.gr/

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Αντρέι Ταρκόφσκι ( 4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986 )

 

Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι ή Ταρκόβσκι ( 4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986 ) ήταν Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ανήκει στους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου

Κινηματογραφικό έργο


Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται συχνά για την έλλειψη γραμμικής αφήγησης, υιοθετώντας ποιητικούς συνειρμούς και «ονειρική λογική».

Ο ίδιος δεν θεωρούσε τα έργα του συμβολικά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «...είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στην συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ' εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο»[12]. Συχνά οι ταινίες του Ταρκόφσκι κατατάσσονται στο είδος του ποιητικού κινηματογράφου. Ο ίδιος ο Ταρκόφσκι δεν αποδεχόταν αυτό το χαρακτηρισμό, που απέδιδε κυρίως σε άλλους σκηνοθέτες όπως στον Φελίνι και στον Παζολίνι, θεωρώντας πως ο αποκαλούμενος ποιητικός κινηματογράφος γίνεται σκόπιμα ακατανόητος

Φιλμογραφία

 
Θυσία (Offret, 1986)
Νοσταλγία (Nostalghia, 1983)
Tempo di viaggio (1983) -- τηλεπαραγωγή
Στάλκερ (Stalker, 1979)
Ο Καθρέφτης (Zerkalo, 1975)
Σολάρις (Solyaris, 1972)
Αντρέι Ρουμπλιόφ (Andrei Rublyov, 1969)
Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (Ivanovo detstvo, 1962)
Ο οδοστρωτήρας και το βιολί (Katok i skripka, 1960)

 https://el.wikipedia.org/

 

 

 

 Αντρέι Ρουμπλιόφ

Στη Ρωσία του 1400, τρεις μοναχοί αγιογράφοι πηγαίνουν στη Μόσχα. Ο ένας, ο Κύριλλος, εμφανίζεται στο διάσημο αγιογράφο Θεοφάνη τον Ελληνα, με το όνομα Αντρέι Ρουμπλιόφ, για να προσληφθεί ως βοηθός του. Ομως, ο ζωγράφος τελικά προσλαμβάνει τον αληθινό Ρουμπλιόφ. Επί χρόνια, ο Θεοφάνης και ο Αντρέι παλεύουν με τις τοιχογραφίες της εκκλησίας του Βλαντιμίρ, που θαρρείς δεν τελειώνουν. Οι Τάταροι κατακλύζουν τη χώρα, λεηλατούν, σκοτώνουν. Για να σώσει μια κοπέλα από το βιασμό, ο Ρουμπλιόφ αναγκάζεται να σκοτώσει έναν στρατιώτη. Συγκλονισμένος, δίνει όρκο σιωπής για δέκα χρόνια...
......................................................
Η τρεισήμισι ωρών αναπαράσταση του πραγματικού κόσμου εκείνης της εποχής, ή καλύτερα η ανάπλασή του, παίρνει υπόψη της ότι, η άποψη των σημερινών ανθρώπων για κείνη τη μακρινή εποχή διαφέρει παντελώς από την άποψη των τοτινών ανθρώπων για την εποχή μέσα στην οποία ζούσαν. Ετσι η ταινία του Ταρκόφσκι - που δεν είναι ούτε βιογραφία ούτε ιστοριογραφία με μορφή συνεκτικής ιστορίας - δεν περιορίζεται σε απλή εικονογράφηση φορτωμένη με στοιχεία τύπου «κειμήλιου» ή «σπάνιου συλλεκτικού κομματιού» στα μάτια των σύγχρονων θεατών, αλλά δομείται με ομιλούσες σεκάνς από τη ζωή του αγιογράφου. Με επεισόδια, σε χαλαρή σχέση μεταξύ τους, που ακουμπούν πάνω σε κρίσεις πίστης, που αγγίζουν την ωμότητα και το χάος αλλά και την αντίδραση τόσο του καλλιτέχνη όσο και του πιστού. Ο Ταρκόφσκι βγάζει τον μοναχό Ρουμπλιόφ έξω από το μοναστήρι και τον θέτει αντιμέτωπο με τις σκληρές και ενοχλητικές καταστάσεις μέσα στον κόσμο που ζει.

Ο Ρουμπλιόφ - σε ρόλο περισσότερο παρατηρητή και μάρτυρα μιας εποχής που ρημάζεται από πολέμους, παρά πρωταγωνιστή, σφραγίζει την τύχη του Αντρέι Ταρκόφσκι, ως ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης του κινηματογράφου. Με μεγαλειώδεις σκηνογραφίες, εκπληκτικές κινήσεις της κάμερας και αφηγηματική ποίηση που σφύζει από φαντασία, ο Ταρκόφσκι εκθέτει τη δική του εκδοχή για τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης. Η αφήγηση της ταινίας πραγματώνεται μέσα από εννέα κεφάλαια που ακολουθούν τη διαδρομή του εικονογράφου στο εσωτερικό μιας κατεστραμμένης από ατέλειωτους εμφύλιους Ρωσίας. Οι πιο δυνατοί πρίγκιπες βρίσκονται σε συνεχείς εχθροπραξίες για τη νομή της εξουσίας και τα χωριά στενάζουν υπό το φόβο των επιδρομών των Τατάρων. Στο επίκεντρο αυτού του χάους ο Ρουμπλιόφ αναζητά απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και το νόημα, τη σημασία που αυτά προσλαμβάνουν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Ενα είδος διαλογισμού πάνω στην «πίστη» και πάνω στη «δυνατότητα» ή τη «μη δυνατότητα» σε σκληρούς καιρούς... Πάνω στο έλεος και την καταδίκη... Και πάνω στην τελική «κρίση», που είναι το θέμα της ζωγραφικής δουλειάς που ο εικονογράφος αναλαμβάνει στις αρχές του 1400, αλλά αντιμετωπίζει δυσκολίες να ξεκινήσει... Το αποτέλεσμα είναι μια κινηματογραφική εμπειρία εκτός κάθε τετριμμένης τέτοιας, όπου ο Ταρκόφσκι κάνει τους λογαριασμούς του με την «πίστη» τόσο τη θρησκευτική όσο και την καλλιτεχνική. Με την πρώτη σκηνή της ταινίας να συνιστά την απόλυτη κινηματογραφική τέχνη, ενώ τους ρόλους κρατούν ηθοποιοί τους οποίους θα ξανασυναντήσουμε και σε επόμενες ταινίες του σκηνοθέτη. Η ταινία έλαβε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής το 1969 στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών.

Παίζουν: Ανατόλι Σολονίτσιν, Ιβάν Λάπικοφ, Νικολάι Γκρίνκο, Νικολάι Σεργκέγιεφ κ.ά.
Παραγωγή: Σοβιετική Ενωση (1966).

https://www.rizospastis.gr/

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΛΩΤΡΕΑΜΟΝ (4 Απριλίου 1846 - 24 Νοεμβρίου 1870)

 

Ο Ιζιντόρ Ντυκάς, γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Λωτρεαμόν ή Κόμης του Λωτρεαμόν, ήταν Γάλλος ποιητής, δημιουργός των Ασμάτων του Μαλντορόρ που αποτελούν και το σημαντικότερο έργο του.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τα άσματα του Μαλντορόρ

Γέρο – ωκεανέ, η τελειότητά του σφαιρικού σου σχήματος, που τόσο ιλαραίνει την αυστηρή έκφραση της γεωμετρίας, εμένα δεν μου θυμίζει παρά τα μικρά μάτια του ανθρώπου, που είναι τόσα δα, απαράλλαχτα με του αγριόχοιρου, και καταστρόγγυλα με κείνα των πουλιών της νύχτας. Ωστόσο ετούτος, από καταβολής κόσμου περνιέται για ωραίος. Πάντως εγώ υποπτεύομαι, πως αυτό το κάνει περισσότερο από φιλότιμο, και πως πραγματικά για την ομορφιά του αμφιβάλλει. Τότε, γιατί να κοιτάζει με τόση περιφρόνηση του συνανθρώπου του τη μορφή; Χαίρε ωκεανέ!

***

Γέρο – ωκεανέ, καθόλου δεν είναι απίθανο απ’ ό,τι κρύβουνε οι κόρφοι σου, να είναι ωφέλιμο για το μελλοντικό καλό του ανθρώπου. Ως τώρα, του έδωσες τη φάλαινα, αλλά δεν αφήνεις εύκολα τ’ άπληστα μάτια των φυσικών επιστημών να μαντέψουν τα χίλια μυστικά που διέπουν την ιδιαίτερη οργάνωσή σου: συ, είσαι μετριόφρων. Δεν μοιάζεις του ανθρώπου, που συνεχώς καυχιέται για τιποτένια πράματα, Χαίρε, ωκεανέ!

***Γέρο – ωκεανέ, τα νερά σου είναι πικρά. Έχουν την ίδια γεύση της χολής, που στάζει η κριτική στις Καλές Τέχνες, στις Επιστήμες και γενικά στα πάντα. Κι αν τύχει κάποιος να είναι μεγαλοφυής, αυτοί τον βγάζουν βλάκα, και τον άλλον με το λυγερό κορμί, απαίσιο καμπούρη. Σίγουρα, ο άνθρωπος θα πρέπει να αισθάνεται έντονα την ατέλειά του, για να της κάνει τέτοια κριτική, που άλλωστε κατά τα τρία τέταρτα, οφείλεται στον ίδιο. Χαίρε ωκεανέ!
http://nees-eklampseis.blogspot.gr/

Λωτρεαμόν: Είπε ................ από http://dimitriosgogas.blogspot.gr/

Ποιήματα Ι

• Αντικαθιστώ την μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα, την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό, τα παράπονα με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη, τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας και την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη.
• Όλο το νερό της θάλασσας δεν θα έφτανε να ξεπλύνει μία κηλίδα διανοητικού αίματος.
• Τα συναισθήματα είναι η ατελέστερη μορφή στοχασμού από όσες μπορεί να φανταστεί κανείς.
• Το καλό γούστο είναι η θεμελιώδης αρετή που συνοψίζει όλες τις υπόλοιπες. Είναι το nec plus ultra (αποκορύφωμα) της ευφυΐας.

Ποιήματα ΙΙ

• Αρχή των θρησκευτικών λατρειών είναι η έπαρση.
• Η αγάπη δεν είναι η ευτυχία.
• Η αμφιβολία είναι φόρος τιμής στην ελπίδα.
• Η δύναμη της λογικής φαίνεται καλύτερα σε αυτούς που τη γνωρίζουν παρά σε εκείνους που την αγνοούν.
• Η ποίηση πρέπει να έχει ως στόχο την πρακτική αλήθεια.
• Οι μεγάλες σκέψεις πηγάζουν από τη λογική.
• Πέρα από την αλήθεια, δεν γνωρίζω άλλο εμπόδιο που να ξεπερνά τις δυνάμεις του ανθρώπινου πνεύματος.
• Στη δυστυχία οι φίλοι πληθαίνουν.
• Τα πάντα ζουν από τη δράση

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "ΕΡΗΜΩΣΕΙΣ"

De Chirico – Piazza d'Italia 1948

Αδειανοί οι πλατιοί και ηλιόφωτοι δρόμοι,
αδιάβατα της κάθε γειτονιάς τα σοκάκια,
χωρίς απαντήματα, χαιρετισμούς και γνωριμίες,
οι περίβλεπτες κοσμομαζώχτρες και πολύβουες πλατείες
χωρίς τρυφερές αγριάδες και φίλιες συμπλοκές,
τα στέκια απόκληρα, αμαρτωλά και ξεχασμένα
χωρίς χαριεντισμούς καμώματα και γέλια,
τα σταυροδρόμια κρυφοπέρασμα υπότροπης φυγής
και τα πλατύσκαλα απόμερες κι αστόλιστες γωνιές.
Όλα ερήμωση, αποξένωση, αποφυγή και αγωνία.

Μισά και μουδιασμένα λόγια η απορία και ο φόβος,
το ύφος απρόσφορο για συζήτηση και επικοινωνία,
τ’ απόμακρα βλέμματα κρυφές αναγνώσεις αντοχής,
απρόθυμα νεύματα οι συνεννοήσεις και οι συμφωνίες ,
να ειπωθούν φωναχτά δυο λυτρωτικές συλλαβές
για τη βία του εγκλεισμού και το δίκιο της ελευθερίας
με μέλημα την ξεγνοιασιά και της ψυχής την προστασία,
με τη συνύπαρξη αποζήτηση, τη συνάθροιση ευκαιρία
να έχουν τόπο να σταθούν και χρόνο να προλάβουν.
Όλα ερήμωση, απόγνωση,συνέπεια και μαρτυρία.

Οι μέρες, αρίθμηση κι ανεπιθύμητη διαδοχή
στη βάσανο της συνέχειας και του διαλογισμού,
οι νύχτες αμετάκλητοι και στενάχωροι απολογισμοί,
βέβηλες προληπτικές δοξασίες και συνειρμοί μοιρολόγια ,
το άγχος ανήκουστη κραυγή, η θλίψη ανείπωτη σιωπή,
η μοναξιά συνείδηση, καταφυγή κι ασκητισμός
και στερνά ο θυμός, η άρνηση και η αυτοκριτική
που μέσα στο απρονόητο στοίβαγμα γνώσης και πρακτικής,
μακαρίσαμε εύνοιες της ζωής και ευσύνδρομες εποχές.
Όλα ερήμωση, δίκασμα, παραίτηση και διαφυγή.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ " ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ…"

Στον ορεινό όγκο της ζωής υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, οτιδήποτε και αν τους συμβαίνει το αντιμετωπίζουν με δύναμη ψυχής, θετικότητα στη σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα, χαμόγελο, χιούμορ. Που να οφείλονται άραγε τα στοιχεία αυτά; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Μήπως οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν τη ζωή τους με κάποια προνόμια και για αυτόν τον λόγο δεν έχουν παράπονα; Μήπως η τύχη τους συντροφεύει πάντοτε με αποτέλεσμα να μη γνωρίσουν την απογοήτευση, το κλάμα, τον πόνο; Απαντώ μονολεκτικά, ΟΧΙ. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν διαφέρουν από εσάς, δεν διαφέρουν από εμένα. Και σε αυτούς τους ανθρώπους, όπως σε όλους άλλωστε, η ζωή, επεφύλαξε και επιφυλάσσει, διάφορες καταστάσεις και γεγονότα η εξέλιξη των οποίων είναι αντίθετη προς τις προσδοκίες τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, έχουν εκείνο το χαρακτηριστικό γνώρισμα αντίδρασης για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης ή ενός γεγονότος, το οποίο, ξεχωρίζει από την αντίδραση άλλων ανθρώπων όσον αφορά την αντιμετώπιση της ίδιας κατάστασης ή του ίδιου γεγονότος. Τα άτομα αυτά έχουν μάθει να αποδέχονται τη ζωή με όσες αναποδιές αυτή φέρνει. Μη ξεχνάμε πως η ζωή δεν είναι περσικό χαλί. Είναι αρκετά ρεαλιστές τα άτομα αυτά και γνωρίζουν να αφαιρούν την δραματική ένταση που επιφέρει μία κατάσταση, σκληρή πολλές φορές, έχουν δε, την ικανότητα να βλέπουν μακριά και να μην κάνουν σημειωτόν σε οτιδήποτε δυσάρεστο λαμβάνει χώρα στη ζωή τους. Όχι με άρνηση στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης ή ενός γεγονότος που τους συμβαίνει αλλά με αποδοχή. Και μάλιστα συνειδητή αποδοχή γι’ αυτό που προέκυψε χωρίς να έχει σημασία ο χρόνος, για κάτι που προήλθε από υπαιτιότητα δική τους ή ακόμα από κάποιο γεγονός το οποίο απλά έχει συμβεί και δεν υπήρχε η δυνατότητα ή η θέληση να ελεγχθεί.

Ένα από τα μηνύματα που αποστέλλει η εποχή μας σήμερα είναι αυτό της αποδοχής. Εντούτοις, υπάρχει μία μεγάλων διαστάσεων διαφορά, μεταξύ της συναίσθησης από εμάς τους ίδιους της πληροφορίας που λαμβάνουμε και της σε βάθος γνώσης της αλήθειας. Επειδή λοιπόν η εποχή μας χαρακτηρίζεται και ως η εποχή της πληροφορίας, γινόμαστε αποδέκτες αυτών, τις οποίες βεβαίως αφομοιώνουμε αργά και μάλιστα τις περισσότερες φορές αυτές που μας αφορούν, σκοπίμως τις παρουσιάζουμε με ψευδή ή αλλοιωμένη μορφή, τις προσαρμόζουμε στα θέλω μας και κατόπιν αντιδρούμε. Η πράξη μας αυτή, όμως, είναι λάθος διότι δεν βασίζεται στην δια ζώσης εμπειρία αλλά στο άκουσμα.

Ο Osho (Bhagwan Shree Rajneesh), 1931 – 1990, Ινδός πνευματικός δάσκαλος – γκουρού είπε το εξής: «Η γνώση είναι ζωντανή όταν την γνωρίσεις ο ίδιος σαν άμεση εμπειρία. Αλλιώς εάν την γνωρίσεις από άλλους, τότε δεν είναι γνώση αλλά απλά μνήμη».

Τι είναι όμως η αποδοχή και κατά πόσο σχετίζεται με τον συμβιβασμό;

Θεωρώ πως μεγάλος αριθμός ανθρώπων καθώς και μερικοί αναζητητές ταυτίζουν την αποδοχή με τον συμβιβασμό. Η αφετηρία των δύο αυτών εννοιών είναι διαφορετική και δεν κινούνται στο ίδιο μονοπάτι.

Αποδοχή είναι η αναγνώριση - παραδοχή του εαυτού μας όπως ακριβώς είναι, χωρίς κριτική και χωρίς δικαιολογίες γι’ αυτό που είναι, καθώς και η αποδοχή της διαφορετικότητας των άλλων. Τα δύο αυτά επίπεδα επηρεάζουν το ένα το άλλο, προσδιορίζοντας έτσι, τον τρόπο αντίδρασής μας.

Το νόημα του εαυτού εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ατόμου, ήτοι τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τις αναμνήσεις του, τις αντιδράσεις του καθώς και τις δικές του αξίες. Ο εαυτός διακρίνεται σε τρεις ουσιαστικές συνιστώσες: α) Στην αυτογνωσία, η επίγνωση δηλαδή του εαυτού μας και η αυτοεκτίμηση γι’ αυτόν. β) Στον κοινωνικό εαυτό, δηλαδή ο κοινωνικός ρόλος τον οποίο υιοθετούμε και εφαρμόζουμε τόσο στο περιβάλλον μας όσο και στις σχέσεις μας και γ) Στον κυρίως εαυτό ο οποίος έχει άμεση σχέση με την λήψη των αποφάσεων και την μετέπειτα αντίδραση μας. Οι τρεις αυτές συνιστώσες δεν αποτελούν ένα σταθερό – κοινό σύνολο σε όλους διότι ο εαυτός για τον κάθε ένα άτομο ξεχωριστά είναι διαφορετικός, είναι μοναδικός, ο δε τρόπος αντίδρασης μας και επηρεάζεται από τον τρόπο δράσης του περιβάλλοντός μας αλλά και επηρεάζει αυτό. Επομένως το σύνολο αυτό αλλάζει ανάλογα με τις εμπειall;aρίες και με ποιον τρόπο γίνεται η διαχείρισή τους.

Για να πραγματοποιηθεί η αποδοχή θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος τι είναι αυτό που πρόκειται να αποδεχθεί. Τη γνώση αυτή μας την προσφέρει, η πρώτη από τις τρεις πιο πάνω αναγραφόμενες συνιστώσες, η αυτογνωσία, η οποία δεν διδάσκεται αλλά και ούτε τη μαθαίνει κάποιος παρακολουθώντας σεμινάρια και ακούγοντας ομιλίες. Η αυτογνωσία αποτελεί μία συνεχή προσπάθεια από το άτομο προκειμένου αυτό γνωρίσει σε βάθος τον εαυτό του. Είναι μία διαρκής παρατήρηση του εαυτού κατά την οποία πρώτα διαπιστώνονται οι αρνητικές πλευρές αυτού (ελαττώματα) και στη συνέχεια οι θετικές (προτερήματα). Το ουσιώδες δε είναι, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι, πρωτίστως με τα ελαττώματά του και δευτερευόντως με τα προτερήματά του, τα δε, δύο αυτά στοιχεία είναι και η αλήθεια μας. Για κανέναν λόγο όμως δεν πρέπει να προβάλλουμε δικαιολογίες και να ασκούμε κριτική γι’ αυτό που είμαστε. Όσο αποδεχόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας, τόσο εισερχόμαστε βαθύτερα στην αυτογνωσία. Η αυτοαποδοχή επομένως, η σπουδαιότητα της οποίας έχει ιδιαίτερο βάρος, με την αυτογνωσία αποτελούν τις δύο όψεις του νομίσματος. Είναι δύο έννοιες που συνυπάρχουν και η μία συμπληρώνει την άλλη.

Αυτοαποδοχή σημαίνει ότι γνωρίζω τον εαυτό μου σε βάθος, γνωρίζω πολύ καλά τι επιθυμώ κατά το πέρασμά μου στη ζωή. Στις επιδιώξεις μου δεν είναι να αλλάξω τον άλλον αλλά επιδίωξη και επιθυμία μου είναι να είμαι ο εαυτός μου.

Το άτομο όσο εισέρχεται βαθύτερα στο εσωτερικό του και αναγνωρίζει τα ελαττώματά του, κατανοεί ευκολότερα αυτά. Αποδέχεται επομένως την δική του αλήθεια, την οποία θεωρεί ιερή, καθ΄ όλο το εξελικτικό του στάδιο στο ταξίδι της ζωής. Συνεπεία αυτού, την ίδια κατανόηση θα επιδείξει όταν βρεθεί αντίκρυ με την αλήθεια των άλλων. Συνεπώς από τη στιγμή που αποδεχόμαστε χωρίς κρίση και χωρίς δικαιολογίες τη δική μας αλήθεια τότε είμαστε σε θέση να αποδεχθούμε και την αλήθεια των άλλων χωρίς να ασκήσουμε ουδεμία κριτική. Ακριβέστερα, από τη στιγμή που έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τη δική μας αλήθεια και όπως είναι ιερή αυτή για μας, το αυτό συμβαίνει και με την αλήθεια των άλλων. Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω το εξής: Ναι, αποδεχόμαστε πως ο οποιοσδήποτε έχει τη δική του αλήθεια, αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτή πρέπει να καταπιέζει τη δική μας. Φυσικά, εννοείται και το αντίστροφο.

Στη ζωή δυστυχώς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις, σκληρές πολλές φορές, οι οποίες μας δυσκολεύουν, μας αναστατώνουν, μας μπλέκουν σε μπελάδες κι ολότελα μας ξεβολεύουν. Οι περιπτώσεις πολλές. «Εμείς γι’ αλλού τραβήξαμε, γι’ αλλού, κι’ αλλού η ζωή μας πάει» λέει σε ένα τραγούδι του ο Α. Καλογιάννης. Ποιόν δρόμο όμως θα πρέπει να ακολουθήσουμε, αυτόν του συμβιβασμού ή της αποδοχής;

Η αποδοχή με τον συμβιβασμό είναι δύο έννοιες οι οποίες μεταξύ τους αντιτίθενται. Με τον συμβιβασμό, όσο και αν αυτός είναι απαραίτητος στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, υπό ορισμένες προϋποθέσεις βέβαια, δεν παύει η ψυχή μας να είναι σκοτεινή, ιδίως όταν συμβιβαζόμαστε υπό καταπίεση. Μέσα μας υπάρχει ο σπινθήρας που κάποια στιγμή θα φέρει την ανάφλεξη και τότε το ξέσπασμα θα είναι βίαιο συνεπεία των καταπιεσμένων συναισθημάτων μας. Στερεί επομένως ο συμβιβασμός τη σύνδεση με τον εαυτό μας.

Αφού πρώτα αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι ακριβώς όπως είναι, τότε είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει και η αποδοχή του οποιουδήποτε ατόμου του περιβάλλοντός μας γι’ αυτό που είναι. Δεν πρέπει όμως ποτέ να ανεχτούμε από το άτομο αυτό να επιχειρήσει να περιορίσει το «χώρο» μας που είναι ο δρόμος μας στη ζωή δηλ. οι φίλοι μας, τα ενδιαφέροντά μας κλπ και να μας επιβάλει το δικό του. Και γιατί δεν πρέπει να το ανεχτούμε; Γιατί γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και επίσης γνωρίζουμε πως αν μετατραπούμε σε οτιδήποτε άλλο πέραν από αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα βυθιστούμε στην άγνοια και στο σκοτάδι. Επομένως, να αγωνιστούμε γι’ αυτό που πιστεύουμε, να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο να πάρουμε αυτό που πιστεύουμε ότι μας αξίζει, πάντα όμως σεβόμενοι την αλήθεια του άλλου και χωρίς να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε το δρόμο του άλλου.

Θεωρώ πως είναι απαραίτητο να βάλουμε όρια στον εαυτό μας. Η οριοθέτηση αυτή αποτελεί επακόλουθο της αυτογνωσίας και της αυτοαποδοχής. Όποιος λοιπόν επιχειρήσει να παραβιάσει αυτά τα όρια, τότε πρέπει να μας βρει απέναντι. Όταν αφήνουμε τους άλλους να καταστρατηγούν τα όρια μας δεν είναι μεγαλοψυχία αλλά έλλειψη σεβασμού προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Έλλειψη σεβασμού για τον εαυτό του έχει μόνο ο άνθρωπος ο οποίος στερείται αυτογνωσίας και αυτοαποδοχής. Βέβαια υπάρχουν φορές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις άλλοτε ήπιες και άλλοτε σκληρές, όπου δυσκολευόμαστε να προασπίσουμε τα όρια μας. Καταστάσεις που μας δημιουργούν στο εργασιακό μας περιβάλλον ο ίδιος ο εργοδότης, ο προϊστάμενος, οι συνάδελφοι, καταστάσεις που βιώνουμε στο περιβάλλον που ζούμε από τους γονείς, από τα παιδιά μας, καταστάσεις που μας δημιουργούν τα άτομα που επιλέξαμε να μας συντροφεύουν. Όλοι οι παραπάνω, εκμεταλλευόμενοι είτε την εξουσία τους, είτε τη δύναμή τους είτε το υποτιθέμενο κύρος τους, έχουν την τάση ή τη θέληση να μας ορίσουν τα δικά τους θέλω. Κάτω από αυτές τις συνθήκες φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε τους πιο μεγάλους συμβιβασμούς διότι υπάρχει ο κίνδυνος - απειλή της απόλυσης, της απόρριψης, του χωρισμού καθώς και άλλες συνέπειες που δεν μας είναι επιθυμητές και προκαλούν δυσαρέσκεια. Στις περιπτώσεις αυτές, φρονώ πως η λύση είναι η αποδοχή και όχι ο συμβιβασμός. Ας ζυγίσουμε την οποιαδήποτε κατάσταση και να σκεφτούμε κατόπιν σε βάθος κάθε πιθανή κατάληξη και να αναρωτηθούμε: Αξίζω να βιώνω μία κατάσταση που με καταπιέζει; Αξίζω να ζω σε ένα περιβάλλον όπου δεν με σέβονται; Αξίζω να είμαι η μαριονέτα των γονιών μου, των παιδιών μου, του ατόμου που με συντροφεύει, χάνοντας έτσι τη ζωή μου; Η πιθανή απάντηση μάλλον θα είναι αρνητική, δηλαδή ΟΧΙ. Στο σημείο αυτό ακολουθεί η επόμενη ερώτηση: Αυτό που μου αξίζει για να ζήσω πως μπορώ να το πραγματοποιήσω; Οι πιθανές απαντήσεις είναι: α) Να βρω άλλη εργασία, β) Να σταματήσω να είμαι μαριονέτα και να χωρίσω, εγκαταλείποντας γονείς, παιδιά και σύντροφο λέγοντας να πορευτούν σε νέο δρόμο. Στη συνέχεια ακολουθεί η πιο ουσιώδης ερώτηση: Αξίζει να χάσω τα όποια οφέλη που μου προσφέρει η κατάσταση που βιώνω και να αναζητήσω κάτι άλλο; Όπως η διαδικασία ανεύρεσης άλλης εργασίας ενδεχομένως με λιγότερα χρήματα; Όπως η απώλεια των όποιων καλών στοιχείων που προσφέρει το άτομο που με συντροφεύει; Όπως η μη συνεύρεση με τους γονείς και τα παιδιά; Αν η απάντηση είναι θετική, δηλαδή ΝΑΙ, το θέμα είναι απλό: Προχωράμε. Αν η απάντηση είναι αρνητική, δηλαδή ΟΧΙ, το θέμα πάλι είναι απλό, αποδεχόμαστε ότι συνειδητά επιλέξαμε να παραμείνουμε στην ίδια κατάσταση διότι δεν θελήσαμε να χάσουμε τα όποια παρεχόμενα οφέλη. Από τη στιγμή δε, που συνειδητά έχουμε επιλέξει να παραμένουμε σε μία κατάσταση γνωρίζοντας όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής τα οποία μας επηρεάζουν, αυτόματα συμβαίνει ως συνέχεια η αποδοχή της επιλογής μας. Συμβαίνει και το εξής σημαντικό όμως: Τα προβλήματα ταυτόχρονα χάνουν την αίγλη τους και δεν μας ενοχλούν. Γιατί να συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί πρώτοι εμείς είμαστε αυτοί που αποδεχόμαστε την διαμορφούμενη κατάσταση και συνειδητά πλέον έχουμε επιλέξει να βρισκόμαστε σε αυτήν και όχι να μας την επιβάλλουν. Αν αυτή την απλή πρακτική την εφαρμόσουμε σωστά είναι βέβαιο πως θα μας αλλάξει τη ζωή. Μπορούμε δε να την εφαρμόζουμε σε οποιαδήποτε άλλη δυσάρεστη κατάσταση που θα βρεθεί στο δρόμο μας.

Με τον συμβιβασμό βρισκόμαστε συνεχώς σε ένα παράπονο, σε γκρίνια που τελικά μας επιφέρει ασθένεια διότι διαρκώς μέσα μας υπάρχει θυμός, πικρία και πολλά άλλα επιζήμια συναισθήματα επειδή νιώθουμε ότι είμαστε θύματα των άλλων, ότι μειώνουμε διαρκώς τον εαυτό μας και ότι κάποιος άλλος μας παραβιάζει κατ΄εξακολούθηση.

Ας απορρίψουμε επομένως τον συμβιβασμό ο οποίος μπορεί μεν να είναι μία καλή ομπρέλα, κι αυτό μόνο όταν επέρχεται από συνειδητή επιλογή και όχι υπό καταπίεση, δεν είναι όμως στέγη όπως είναι η αποδοχή. Ας επιλέξουμε την αποδοχή που είναι το κλειδί του θαλάμου της ηρεμίας, της γαλήνης, της ισορροπίας. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε τα παραπάνω; Επιλέγοντας δε την αποδοχή, μόνο καλό κάνουμε στον εαυτό μας!

Ελένη Θ.Π.Λουκά "Στην ερημιά της ελπίδας"

Η μέρα τελειώνει, το φως χαμηλώνει
η δύση αρπάζει φωτιά και ματώνει
ο ήλιος βαθιά στον ορίζοντα γέρνει
στην μοναξιά της ελπίδας μια αχτίδα του στέλνει

Η νύχτα που φέρνει μια μπόρα θυμώνει
η αγάπη μονάχη στο κρύο παγώνει
της βροχής οι ριπές αντηχούν στο περβάζι
συναντούν την ηχώ της ψυχής που στενάζει

Μια αγάπη στον κόσμο θα υπάρξει για σένα
θα σ απλώσει το χέρι και θα γίνετε ένα
μια αγκαλιά θα σου φέρει ξανά τη χαρά
ένας έρωτας νέος θα σ ανοίξει φτερά