Τα γιορτινά βράδια του Φλεβάρη ο χρόνος αφαιρεί την μάσκα του. Δε θέλεις να ξέρεις ότι έφυγε το καλοκαίρι , όμως με χιονοπόλεμο δοκίμασες, κατάλαβες στην επιδερμίδα σου τη χειμωνιά. Δε θέλεις να αλλάξουν οι συνήθεις συναντήσεις, τα χαρμόσυνα μηνύματα όμως σε αδιανόητες πορείες οδηγείσαι αδέξιε οδοιπόρε. Τη μάσκα του αφαιρεί ο πανδαμάτωρ και σε υποβάλλει σε ματαιώσεις επιβεβλημένες. Δεν προλαβαίνεις να εκδηλώσεις κάποια έγκαιρη αντίδραση. Σου αποκαλύπτεται για λίγο κι αποσύρεται σαν άλλος Αρλεκίνος χλευάζοντας την αφέλεια σου. Κι εσύ Πιερότος απλοϊκός μάταια γυρεύεις την αγάπη της Κολομπίνας στην καρναβαλική φιέστα. Ο Αρλεκίνος είναι πάντα ο νικητής κι εσύ απομένεις δακρυσμένος κλόουν στο τέλος της γιορτής. Αθώε Πιερότε, ενδεδυμένε στα λευκά (λευκό πρόσωπο μα και κοστούμι) με τη φυσική σου αφέλεια αποσύρεσαι, μα και με την ωχρότητα που έχουν οι νεκροί. Mε θλιμμένους μορφασμούς η απόγνωση επιβάλλεται. Passato la festa.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου