Όταν οι συνθήκες συνεχώς μεταβάλλονται επί τα χείρω.
Δεν ήξερε ακριβώς τι θα της φέρει η ζωή. Κάθε μέρα ήξερε μόνο ένα «Δόξα τω Θεώ» και πολλή γκρίνια. Πάνω στα πολλά και οι απανωτοί θάνατοι της μάνας, του πατέρα και τελευταία του πενηντάχρονου συζύγου και πατέρα δύο κοριτσιών. Μετά τα τόσα τραγικά ήθελε να σκεφτεί, μα πού χρόνος! Μέσα της όμως, η πολλή σκέψη για το πώς να τα βγάλει πέρα, της έδωσε μια αναλαμπή, μια φώτιση στο πυκνό σκοτάδι.
Ξεκίνησε από τη φράση: «Ο Θεός μας δίνει τόσα όσα μπορούμε να αντέξουμε». Αυτή της έμεινε ως παρακαταθήκη από την επίσκεψή της σε κάποιον γέροντα. Η αλήθεια είναι πως έπεσε πολλές φορές και σηκώθηκε. Τώρα πρέπει να υπάρχει το κίνητρο για να κοιτάξει μπροστά. Τι καλύτερο από τα δίδυμα δεκαεξάχρονα κορίτσια της; Αλλά μέσα σε τόσο στρες που γεννάει το καθημερινό άγχος, το λίγο, λίγο γίνεται πολύ και κάθε πολύ καταστρέφει τον άνθρωπο.
Όταν το ένα κορίτσι, της είπε με έντονο ύφος: «Δεν αντέχουμε άλλο τα μούτρα σου, δεν σε αντέχουμε» σώπασε, δεν είπε το παραμικρό, κάτι που προβλημάτισε και το άλλο κορίτσι: «Ώστε και καταθλιπτική;».
Στη στιγμή άλλαξε, άλλαξε εντελώς. Πρώτα απ’ όλα πήγε μπροστά στον καθρέφτη που τον είχε ξεχάσει κι εκείνος, της είπε περισσότερα από τα κορίτσια. Κοίταζε τον θλιμμένο της εαυτό κατάματα και άκουγε που της έλεγε: «Σήκω, περιποιήσου, κούρεψε αυτό το αχτένιστο μαλλί να πάρει αέρα το κεφάλι σου, βγες με τις φίλες σου, όπως παλιά, χαμογέλασε, αγόρασε κάτι καινούριο να ευφρανθεί η ψυχή σου, δυο κορίτσια σε περιμένουν εκεί έξω ,γιατί άραγε, για να ακούνε τα ατέλειωτα παράπονά σου; Ναι, δεν είσαι η μόνη που έχασες τους ανθρώπους σου και μη χειρότερα. Και οι αρρώστιες για τους ανθρώπους, και οι αναποδιές και γενικά οι δοκιμασίες. Όλοι δοκιμάζονται και πολλοί υποφέρουν. Εσύ, θα δεις εκείνους που δεν έχασαν το θάρρος τους. Όσο ζεις μην κάνεις ανυπόφορη τη ζωή σου και αυτή των άλλων…»
Το ίδιο βράδυ πήρε χαρτί και μολύβι και έγραψε όλα τα καλά της ζωής. Τα ήξερε, απλώς τα απέφευγε. Είχε την εντύπωση ότι η μιζέρια, η σιωπή, η ηθελημένη μοναχικότητα, στην ουσία ένας τρόπος ζωής κατά τον οποίο αποστασιοποιείσαι από κάθε δράση, ωφελεί.
Άρχισε να θυμάται τα χρόνια της φοίτησής της στο τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ.«Η μοναξιά είναι επώδυνη, όχι όμως η μοναχικότητα. Πολλοί τα μπερδεύουν. Σημασία έχει πώς νιώθει κανείς. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι για παράδειγμα, επέλεξε τη μοναχικότητα για να ασχοληθεί με την τέχνη, να δημιουργήσει. Η ίδια ένιωθε μοναξιά αφού έφυγαν δικοί της άνθρωποι, ήθελε τη μοναχικότητα αλλά δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Λεονάρντο. Ενώ συνιστούσε ψυχραιμία στα κορίτσια της, δεν ήταν το καλύτερο παράδειγμα.
Ξεκίνησε από τις αντοχές. Όλα γεννούν φόβο και ο φόβος τις λιγοστεύει. Οι αντοχές φαίνονται στην πράξη, γιατί με τα λόγια όλα είναι δυνατά. Θα έπρεπε τώρα να κοιτάξει με πολλή προσοχή τον εαυτό της, την καρδιά με την οποία αγαπάμε και τη λογική με την οποία σχεδιάζουμε το σήμερα και το αύριο. Κάποιο, σκέφτηκε καταδυναστεύει το άλλο. Ναι η λογική ,το μυαλό αφαιρεί το συναίσθημα όταν φλυαρεί, όταν τρέχει, όταν δεν υπολογίζει την καρδιά. Κερδίζεις στη ζωή όταν σε ενδιαφέρει να ζήσεις πραγματικά, αγαπώντας τον εαυτό σου. Δεν ζούμε για τους άλλους. Και η Χριστίνα που θέλει όλο να εντυπωσιάζει δεν κάνει τίποτα από να αυτομαστιγώνεται. Τρέχει σαν ξεκαπίστρωτο άλογο, για τους άλλους. Αυτό δεν σχετίζεται με τις αντοχές αλλά με την τάση να φιγουράρει με πολλή προσποίηση.
Αυτοέλεγχος και αυτοεκτίμηση. Αν ακολουθήσω με επιμονή τούτη τη γραμμή πλεύσης, θα βγω σε ασφαλές λιμάνι. Εδώ και από εδώ έχουν την αρχή τους οι ανθρώπινες αντοχές. Αυτά θα τα πει στα κορίτσια της. Θα την καταλάβουν; Ελπίζει πως ναι, γιατί θα είναι η πρώτη φορά. Θα τις έχει απέναντί της για να ζήσει, ξανά εκείνες τις καλές μέρες του Σεπτεμβρίου που έκανε μάθημα σε σεμινάριο προσωπικής ανάπτυξης. Απορεί και η ίδια, πώς έπεσε και άργησε να σηκωθεί.
Έπεσε. Τώρα ξέρει. Τα κίνητρα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά μας. Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν ένα χέρι που απλώνεται να πιαστείς. Υπάρχει και το βλέπεις και προσπαθείς. Αν δεν υπάρχει κάτι τι γίνεται; Αυτοέλεγχος, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και παίρνεις όχι Α αλλά 3Α.
Τώρα το μέλημά της θα είναι αυτό. Και επειδή τα καταφέρνει και στη ζωγραφική θα φτιάξει κάτι να το βλέπει μπροστά της, κάθε στιγμή: έναν άνθρωπο που σηκώνεται από το έδαφος, κάτι σαν τον Ιησού που σήκωσε τον Σταυρό, για να δείξει στους ανθρώπους ότι κι αν πέσεις στα τέσσερα, κι αν γονατίσεις δεν πρέπει να λυγίσεις. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και πρέπει να το καταλαβαίνουμε, όσο πιο νωρίς γίνεται, και για εμάς αλλά και για τους άλλους. Και τα παραδείγματα πολλά, αν τα ψάξεις. Εδώ βρίσκεται η ομορφιά.
Τώρα ένιωθε υπέροχα. Δεν περίμενε τη στιγμή της «αγόρευσής» της, που ήρθε πολύ γρήγορα.
Τα κορίτσια την κοίταζαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Το αποφάσισα. Θα σπουδάσω ψυχολογία» είπε η μία. Και η άλλη: «Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς ψυχολόγος για να σωθεί, αλλά και να σώσει. Να μάθουμε τον εαυτό μας να αποφασίζει και αυτός θα αποτελεί το δεκανίκι μας σε κάθε περίσταση».
Τώρα η μητέρα βρισκόταν στα καλύτερά της αφού προκάλεσε μια ωραία συζήτηση. Συνέχισε λίγο ακόμα για να πει ότι τα πολλά «γιατί» που είναι μόνο φλυαρία του νου, μας δημιουργούν πρόβλημα. Οι αντοχές μας πέφτουν, γιατί όλες οι απαντήσεις που παίρνουμε υπαιτιότητά μας, αδρανοποιούν τη θέληση για δράση και άρα τις αντοχές. Και η συνήθεια να θυμόμαστε τα χειρότερα, ακυρώνει την επιθυμία μας να δούμε τα καλύτερα.
Το βράδυ, είχε όλο το χρόνο να σκεφτεί. Τι έκανε; Μια αναθεώρηση. Έδωσε χρόνο στον εαυτό της και ενώ είχε πέσει, σηκώθηκε και κατάλαβε ότι έκανε με την απόφασή της χαρούμενα και τα κορίτσια της, που σε λίγο θα την άφηναν για να σπουδάσουν.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
