Όλγα Μακρή – νέο single «Αγάπη μου» από την Spider Music

 




Αγάπη μου | Official Audio Release© 

(Δείτε το εδώ) 

https://www.youtube.com/watch?v=CAtmX3BNJsw 


 

«Αγάπη μου», το νέο single από την Spider Music. 

Το «Αγάπη μου» είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά της Όλγας Μακρή ως ερμηνεύτρια, η Όλγα υπογράφει και την μουσική του τραγουδιού, την ενορχήστρωση έχει κάνει ο Γιώργος Γιαννικόπουλος και τους στίχους η Ευανθία Μάγνη. 

Την Όλγα την έχουμε γνωρίσει ήδη ως συνθέτρια έχουν κυκλοφορήσει τραγούδια που έχει μελοποιήσει για  την Κατερίνα Μελίτη, τον Νικόλα Λάππα  τον Βαγγέλη Μακρή και την Rukiye.  Το «Αγάπη μου»,  μπορεί να είναι η πρώτη δουλειά που γνωρίζουμε την φωνή της Όλγας όμως σίγουρα θα μας κερδίσει και περιμένουμε να ακούσουμε παρακάτω τι θα μας ετοιμάσει, ένα ταλέντο που πραγματικά δεν σταματά να μας εκπλήσσει και νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί που βρίσκεται στο δυναμικό της εταιρίας μας. 

  

  

Η Όλγα Μακρή γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Από την ηλικία των 11 ετών ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές στο αρμόνιο και συνέχισε τις σπουδές της στο πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο (Παράρτημα Μοσχάτου – Νέου Φαλήρου) αλλά και στα ανώτερα θεωρητικά όπου έλαβε το πτυχίο Ειδικού Αρμονίας. Η ενασχόλησή της με τη σύνθεση ξεκίνησε από την ηλικία των 14 ετών όπου συνέθεσε  τις πρώτες της μουσικές δημιουργίες τις οποίες παρουσίαζε στις μαθητικές συναυλίες του Ελληνικού Ωδείου που φοιτούσε. Παράλληλα σπούδασε και αποφοίτησε από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Μουσικών Σπουδών. Εργάζεται στο χώρο της μουσικής εδώ και δέκα χρόνια με εμπειρία τόσο σε μουσικές σκηνές αλλά και μονοήμερες κρουαζιέρες ως πιανίστρια-τραγουδίστρια. Ειδικότερα, έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε γνώστες μουσικές σκηνές της Αθήνας. Αυτό το χρονικό διάστημα εργάζεται στο Ωδείο Όρφεας  όπου διδάσκει πιάνο και θεωρητικά. Επίσης πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα αλλά και συνθέτει νέες δημιουργίες. 

 


  


Official links 

https://www.facebook.com/SpiderMusicLBL/ 

www.spider-music.com 

https://www.youtube.com/channel/UCkMfQaoZAfJVGftW6SejM3w 

 


















Poems by Thach Quy from Vietnam


 Poet Thach Quy from Vietnam


Thach Quy's real name is Vuong Dinh Huan, born in 1941 in Dong Bich village, Trung Son commune, Do Luong district, Nghe An province (Vietnam). He was the teacher at the pedagogical school of Nghe An province. From 1973-2000, he transferred to be a creative writing and editorial cadre, standing member of Nghe An Literary and Art Association, in charge of Nghe An Literature and Art magazine. Member of the Vietnam Writers’ Association since 1980. He has 11 books published. Got the 3rd prize in Van Nghe newspaper; A prize of Vietnam Fine Arts Association; 3 times for First Prize of Ho Xuan Huong Literature and Art Award by Nghe An Province.



Beside “Leaves of Grass” of Whitman

Still the living sprouting in the grass
Still the earth rhythm
The rhythm of four seasons breathing
In every cell
On my body

When the poem is unclear of words
I bend down
Silently looking at the grass
When swords and guns casting into stone statues
I look at the moss on the statues for believing.
There is a synonym word: Grass and You

The saints in heaven pointing their index fingers
Into four directions where clouds flying, not the grass direction!

Do rest, the great men of the earth
Grasses are green on your graves
Dreaming of their graves do not grow grasses
This is my own fear.

Whitman’s grass is still budding green in the soil.


The heart

Just quietly in the chest, it beats softly
All the end of the deep night, my heart can't be exhausted
Regularly beating
Seventy times a minute
Stringing the time into a chain of my life

Don't think the heart is easy
Just beating like that
Don't think that the heart will
By the time, the years, be gradually subsided.

I am living such many years
My heart has never been quiet
And I said – nothing could be tougher than you
So quiet, silent my heart!

I fell in love and confused myself
But the heart is never mistaken
The heart saying the important things
Even the things I thought were so silly…

I’ve lived
And sometimes, honestly
Can't hear my heart anymore
When fading into the horizon in front of me
When getting lost in the somewhere four sides around

Maybe it's the heart hunch
Still quietly following the stream of consciousness
Maybe the time is hidden
The voice sinking into the silent world

But if sleeping is not too enough thick blankets
Not too good drunk, not too peaceful
Then nights, the heart in the chest
It never forgets me.

The passing years may become a picture
Will become music, become poetry, become chorus
The heart is only a practical word
Everyone's warm love blooms from here

The passing years, it may become a picture
Become the music, become the poetry, become the chorus
The heart is only a practical word
All kinds of people’s love, the warm blooms from here

Then the mind will be tired one day
My will can be ended
Still small heart in my chest
Infront of the real life, it is forever vibrating…



The statue

(For T-T-H)

You have lived peacefully like the statue
Not a man, not a woman
Rain or sunshine
Keep drifting
Outside the shell
Sunshine or rain

Just blooming
Outside the skin
Not a man, not a woman
You have lived
Peacefully like the statue

Is that you?
An angel?
A devil?
Who blowing a heart into the stone statue?
Who turning the statue into a human?
Turning the stone into you?

The peaceful days are dead
Since the statue turned into a human being
The peaceful years are over
What is the memory, the heart!

You are the bearer of the God miracle
Lead me to the God door
Please return me to the stone life
The stone turning into the human-like statue!


Far away traces

Our footprints are on the mountain
The mountain erases our footprints
Our footprints are on the sea
The sea erases our footprints

Amidst the immense heaven and earth
Our traces are erased
The mountain is the still rocky mountain
The sea is still the sea

Only among the people’s love
Old traces and old past
Only among the love
Our shadows are forever there

Tomorrow in the grave
Who know where we are
Immortal souls
Who know whether we will find each other…?


An old deaf man

Running to the terminal station, the train stops
The old man does not get off the train
Coming back to the first station, the train stops
The old man does not get off the train
The train driver asks the old man where he is going to.
The old man asks where the train is going to?

The terminal station, the first station
The first station, the terminal station
The old man babbles
The ticket seller keeps selling.
Running to the terminal station, the train turns back
Running to the first station, backs to the train

The train driver does not ask any more questions
That the old deaf man
Where to go?
And
Go where?...






NEΑ live video διασκευή για τους IRONWILL ("The Phantom of the Opera" live)

 



NEΑ live video διασκευή για τους IRONWILL ("The Phantom of the Opera" live)





IRONWILL
Psychological rock
THE PROJECT: ROCK AGAINST BULLYING

Το project "Rock against Bullying" γεννήθηκε το 2018 από μια πρωτοβουλία του Salvo "Ironwill" Dell'Arte: το συγκρότημα είναι μέρος ενός ευρέος καλειδοσκόπιου στο οποίο εμπλέκονται όλες οι καλλιτεχνικές μορφές: μουσική, φωτογραφία, βίντεο, κόμικς, εικονογράφηση και έργα τέχνης. Στόχος τωνIRONWILL είναι να συγκεντρώσουν τους καλύτερους καλλιτέχνες που είναι σε θέση να εκφράσουν τη σημασία των θεμάτων που εξετάζονται σε κάθε φάση του project, μέσα από τα συναισθήματά τους.
Οι IRONWILL πιστεύουν ότι η ροκ μουσική και άλλες μορφές τέχνης είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, ειδικά των νέων και των εφήβων, το φως της ψυχής που χρειάζεται ο καθένας στην πορεία εξέλιξης της ζωής του. Η τέχνη είναι μέρος της ζωής και είναι ο καλύτερος τρόπος για να μας βοηθήσει να δώσουμε αληθινό νόημα στο ταξίδι μας στη Γη.
Οι IRONWILL στοχεύουν στην αντιμετώπιση προσωπικών και ψυχολογικών ζητημάτων, προσφέροντας διαφορετικές οπτικές γωνίες από τα βάθη της ψυχής κάποιου ανθρώπου, προσπαθώντας να ρίξουν ένα ζεστό φως στο κοινό. Το πρώτο κεφάλαιο ασχολήθηκε με τον εκφοβισμό, όταν το 2019 οι IRONWILL ηχογράφησαν το concept άλμπουμ "The Jonathan's Journey".
Το δεύτερο κεφάλαιο που κυκλοφόρησε το 2020/2021 και ονομάζεται "Breakout", είναι σχετικό την εξέλιξη των ψυχών. 10 τραγούδια (συν ένα εισαγωγικό single) που συνδέονται με την ίδια οπτική: μια θετική εξέλιξη. Στο μεταξύ, οι IRONWILL πειραματίζονται με την επιστροφή στα μπλουζ με ένα σετ single στα οποία η διασταύρωση μεταξύ ροκ και μπλουζ τους επιτρέπει να εξερευνήσουν μουσικά τα θέματα. Αυτή η συναρπαστική εξερεύνηση ονομάζεται B2B Back to Blues.











ΠΑΝΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ "Του Λαγού τ’ Αυτιά κι του Δαιμόνου η Τράπεζα" - Εκδόσεις Φίλντισι

 


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Του Λαγού τ’ Αυτιά κι του Δαιμόνου η Τράπεζα του Πάνου Χρυσοστόμου

ISBN: 978 618 5456 94 8
Λιανική τιμή 13 ευρώ + ΦΠΑ

Μια ηλικιωμένη γυναίκα που έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή διηγείται τη ζωή της σε δυο νεαρούς δημοσιογράφους, με αφορμή μια επέτειο μνήμης, στις μέρες μας, μια ακόμη ταραγμένη εποχή προσφυγιάς.

Πρόκειται για μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που ξεκινά από το 1922 και ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού που μεγαλώνει, έχοντας ζήσει τον διωγμό που από το Αϊβαλί το έφερε, μαζί με την οικογένεια που της απέμεινε, βίαια στη Μυτιλήνη.

Η ζωή και ο θάνατος στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Η ορφάνια, η ανθρώπινη αγριότητα, η αβέβαιη πορεία προς μια νέα πατρίδα, η έλλειψη κοινωνικής αποδοχής, οι δυσκολίες. Το βίαιο ξύπνημα του εφηβικού έρωτα.

Σκοτεινά αλλά και υπέροχα γεγονότα που συμβαίνουν στις οικογένειες των μεταναστών όσο συγχνωτίζονται με τους ντόπιους.

Δεινά, καταστροφές αλλά και, σε βάθος χρόνου, ανατροπή όλων των αρνητικών, όταν στη συνεχεία θα απολαύσουν την εκτίμηση, τον θαυμασμό και την αγάπη των νέων συμπολιτών τους.

Μια ολόκληρη εποχή έρχεται στο προσκήνιο, μέσα από τη συγκινητική αφήγηση της ηρωίδας σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς.


Σημείωμα του συγγραφέα από τον Πρόλογο της έκδοσης: Το θεωρούσα και θεωρώ χρήσιμο να μείνει ως παρακαταθήκη σε εμάς τους νεότερους και (γιατί όχι;) και στα δικά μου παιδιά. Μια ιστορία που βεβαίως δεν διαφέρει από αυτή πολλών άλλων ανθρώπων της γενιάς της.
Προφανώς, η κεντρική και αληθινή διήγησή της, έχει συμπληρωθεί με πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία. Όχι, ως προς τα ιστορικά συμβάντα που είναι έτσι κι αλλιώς γνωστά και καταγεγραμμένα.
Αυτό το βιβλίο μου το αφιερώνω στη μνήμη της, αλλά και σε όλες τις «οικογένειες» μου, δηλαδή όχι μόνο στους δικούς μου ανθρώπους που ήρθαν από εκεί, αλλά και στα εκατομμύρια των θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής, των νεκρών ή των εκτοπισμένων από τις εστίες τους. Αφιερώνεται σε κάθε μια μια από τις ιστορίες τους, μέσα από τη δική μου ιστορία.
Για να μην ξεχνάμε. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ.


Βιογραφικό: Ο Πάνος Χρυσοστόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και θεώρησε απολύτως φυσικό μετά από σπουδές Μουσικής και Δημοσιογραφίας, να στραφεί με αξιώσεις σε μια πιο εξειδικευμένη εκδοχή ρεπορτάζ.
Ως επαγγελματίας πια, από το 1988, (αλλά με καρδιά ερασιτέχνη) έγινε συντάκτης, στέλεχος περιοδικών, εφημερίδων, παραγωγός αλλά και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, με ειδίκευση στη μουσική και τον κινηματογράφο.
Μεταξύ άλλων για 12 χρόνια μουσικοκριτικός στο «Ποπ και Ροκ», «freelancer» συνεργάτης σε δεκάδες έντυπα μέχρι σήμερα, με παρουσία κατά καιρούς σε όλα τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα στην Ελλάδα και δημιουργός όλων των κινηματογραφικών λημμάτων στην εγκυκλοπαίδεια «Δομή».
Τα τελευταία 20 χρόνια, εν μέσω οικογένειας, τριών παιδιών, κριτικών για ταινίες, συνεντεύξεων με καλλιτέχνες του εξωτερικού (και εσωτερικού) και φυσικά τις μουσικές εκπομπές του στην Ελληνική Ραδιοφωνία, αποφάσισε να εκθέσει (και να εκτεθεί) μια σειρά εμπειριών του, μέσω της συγγραφής.

Προηγούμενα έργα του:

Τάσος Ψαρράς - Μονογραφία (Νοέμβριος 2004, έκδοση «Ε.Ε.Σ.»)
Graffiti Ιστορίες – Διηγήματα (Μάιος 2005, εκδόσεις «Άγκυρα»)
Νίκος Μαμαγκάκης – Μουσική ακούω, ζωή καταλαβαίνω. Βιογραφία (Δεκέμβριος 2006,
εκδόσεις «Άγκυρα», Υποψήφιο για Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας στην κατηγορία «Χρονικό
– Μαρτυρία»)
Είμαι… blogger και είμαι καλά! (Μάιος 2009, εκδόσεις «Μετρονόμος»)
Μη μιλάς (Δεκέμβριος 2014, εκδόσεις «Bee group»)
Soundrack (Ιούνιος 2019, εκδόσεις Φίλντισι)
Επτά (Δεκέμβριος 2021, εκδόσεις Φίλντισι)

Επικοινωνία βιβλίου: @zoi triadafullidh, zoi.masoura@hotmail.com


Εκδόσεις Φίλντισι
Ξανθίππου 123,
Παπάγου, 15669
Τηλ.: 210 6540170
info@filntisi.gr












ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Αιχμάλωτος"

 


Σ΄ένα δωμάτιο
λευκές ποδιές
σου μπήγουν τα καρφιά
σκέφτεσαι την πρώτη σου αγάπη
πού να ΄ναι τώρα άραγε,
νύχτες και μέρες
εναλλάσσονται
φρικτός εναγκαλισμός
με την εξουσία
της αστυνομίας σκέψης
ώσπου στο τέλος
αποφυλακίζεσαι
μα είσαι λιώμα
σμπαράλια ο εαυτός σου
ξεκινάς απ΄το μηδέν
κι ακόμα παρακάτω
και το να σηκωθείς
μοιάζει σχεδόν αδύνατο.


H φωτογραφία είναι από http://oachile.cl/









ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

 

Ιακωβίδης Γεώργιος-Γαρίφαλλα, 1918

Νικηφόρος Βρεττάκος - ΓΕΝΕΣΗ

Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το
ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα
τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ
παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα.

Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες
συνεργάστηκαν,
διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες
– τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ
γέννηση
αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου.
Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς
τῶν μαστόρων του μέσα του. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ


Ιακωβίδης Γεώργιος-Λουλούδια 1


Νίκος Εγγονόπουλος - Τ Α  Γ Α Ρ Υ Φ Α Λ Λ Α

φάγαμε το μπαρούτι με τη χούφτα
στ’ άγρια βουνά και
τα λαγκάδια
της Βόρειας Ηπείρου
και φάγαμε
το ξερό ψωμάκι
αυτό π’ αρμόζει
στον καλλιτέχνη
στον ποιητή
μόνη παρηγοριά
τα λουλούδια :
είτανε τα γαρύφαλλα…
μα κάτι γαρύφαλλα !

Ed. Manet, Γαρύφαλλα και κληματίδες. 1882. Musée d' Orsay.


Γιώργος Ιωάννου, Μ’ άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή

Στου καφενείου τα τζάμια
που έγλειφε η βροχή
σ’ αναπολούσε η ψυχή μου
περιμένοντας:

Στο μέτωπο ξανθά μαλλιά
άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή
έτσι σαν ανοιξιάτικο γαρίφαλο.

Έλα,
και τα τσιγάρα ένα ένα τέλειωσαν,
κι η ώρα πέρασε πολύ μαζί με τη βροχή.
Του κόσμου τούτου η ερημιά,
που εσένα δε σ’ αγγίζει,
έρχεται.

Κι απόψε δε θα κοιμηθώ,
κι όπως θα μυρμηγκιάζουνε
τ’ άπειρα δευτερόλεφτα
πότε η βροχή θα με κυκλώνει
και πότε απ’ την καρδιά
το είδωλό του θα ξανάρχεται.

Στο μέτωπο ξανθά μαλλιά
άσπρη μουσαμαδιά μες στη βροχή
λευκό ανοιξιάτικο γαρίφαλο.

Από τη συλλογή Ηλιοτρόπια (1954)


John Collier -  γυναίκα στα ροζ που μεταφέρει ροζ γαρύφαλλα.

Κωστής Παλαμάς -Γαρούφαλα

Και τη δική σας την ψυχή, γαρούφαλα, ήπια!
Κι ο ψαράς μελαψός, και μελαψή και η χώρα
από την άρμη, απ’ τη νοτιά κι από τον ήλιο,
και γύρω στο λαιμό της μελαψής τής χώρας
σαν κύκλοι κοραλλένιοι τα γαρούφαλα είναι.
Γαρούφαλα των κήπων και των παραθύρων,
γαρούφαλα σα στέμματα και σαν αστέρια,
δώρα κάθε χεριού, καμάρια κάθε στήθους,
ω εσείς, που αραδαριά στα σκαλοπάτια ώς πέρα
το πέρασμα μυρώνετε του κάθε ανθρώπου,
και κάποτε το φόρεμα σας συνεπαίρνει,σαν αγέρι, 
της νιας που ανεβοκατεβαίνει·
γαρούφαλα μεστά, γαρούφαλ’ άπλερα, άνθια
που δε λιγώνετε καθώς τα ρόδα, και, όπως
τα γιούλια, δε δροσολογάτε και τη σάρκα
και την ψυχή, και κρύβετε στην ευωδιά σας
κάτι απ’ της λιμνοθάλασσας τ’ αψύ το χνότο,
κι όταν είστε χλωμά σα λιγοθυμισμένες
παρθένες, κι όταν μια φωτιά κοσμοχαλάστρα
τα φύλλα σας φλογίζει, δίχως να τα καίει.
Γαρούφαλα, που πότε δείχνετε τη γύμνια
του κορμιού του παιδιάτικου φρεσκολουσμένου,
πότε τα παρδαλά νάνων τρελών στολίδια,
και πότε την πορφύρα των αυτοκρατόρων,
όλη η μεθύστρα η μουσική της κοκκινάδας
σαν απ’ ορχήστρα πολυόργανη βγαλμένη,
σκορπιέται από τα σπλάχνα σας και δε σωπαίνει,
και για τα μάτια μου αρμονίες όλο και παίζει.
Και τη δική σας την ψυχή, γαρούφαλα, ήπια!


https://www.greek-language.gr/



Ferdinand Hodler - Κορίτσι  με γαρύφαλλα. 1886.



Γιάννης Ποταμιάνος - Κόκκινα γαρύφαλλα

 

==================

Τώρα που η δυστυχία

Σαν άγριο άλογο

……………… Καλπάζει ξέφρενα

……………………………... στην πόλη

Έκλεισαν οι πόρτες

σφραγίστηκαν τα παράθυρα

Και εμείς χωθήκαμε

……………… σε βαθιά σεντούκια

παρέα με τις παλιές ιδέες

που θησαυρίσαμε στη νιότη μας

Και μια ανοιχτή πληγή

……………… στο στήθος

Όμως είναι ζωντανές της νιότης μας

……………………………... οι ιδέες

Αγάπες ανυπότακτες,

……………… πυρπολούνε το μυαλό μας

Ας ανοίξουμε λοιπόν

……………… τα πουκάμισά μας

Να δραπετεύσουν οι πυγολαμπίδες

Στους δρόμους ας βγούμε

……………… να γίνουμε πυροφάνια

Και το αίμα μας

ας γίνει κόκκινο λουλούδι

……………… στα πεζοδρόμια

Να ποτίσει το φουστάνι

……………… της ελπίδας

Ας βιαστούμε όμως πριν μαραθεί

το γεράνι, στην καρδιά μας

Να καρφώσουμε και πάλι

……………… Τα κόκκινα γαρίφαλα

στο πέτο μας

Και ας πνιγεί η πόλη, στην τσίκνα

……………… της εξέγερσης

=============================

5 Ιουνίου 2010

Γιάννης Ποταμιάνος

https://spartinos.ning.com




Πάμπλο Πικάσο - Ο Ανθρωπος με το γαρύφαλλο ( Νίκος Μπελογιάννης)

Όταν  ρώτησαν τον Πικάσο γιατί δεν «έκλεισε» το πορτρέτο, ο καλλιτέχνης δήλωσε χαρακτηριστικά: «Το σκίτσο δεν είναι ατελές. Είναι ανοιχτό πάνω ακριβώς απ’ το κεφάλι του, γιατί τίποτα δε θα μπορούσε να περιορίσει τη σκέψη και τις ιδέες του. Όχι μια γραμμή. Ούτε καν μια σφαίρα.»

Γιάννης Ρίτσος - Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο.


ΣΗΜΕΡΑ το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους.
Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ. Τους σκότωσαν.
Ένας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
Δυο ξεχασμένοι γλόμποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας.
Τους σκότωσαν.
Ο Πέτρος που ξυρίζονταν στην αυλή μπρος σ’ ένα καθρεφτάκι της τσέπης απόμεινε με το χέρι στον αέρα κρατώντας την ξυριστική του μηχανή σα να κρατούσε με τα δύο του δάχτυλα το χέρι του κόσμου και να μετρούσε το σφυγμό του.

Ο Βαγγέλης που ’πινε το πρωινό του τσάι
απόμεινε με τη μπουκιά στο στόμα
σα να κρατούσε ανάμεσα στα δόντια του μια πέτρα.

Είταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν
ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο –
ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο.
Μπορεί να ’ταν ο τροχός της ιστορίας.
Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα
το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της
πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε
τι μαύρο που ’ναι το μαύρο χρώμα
σα να ’δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου.

Μπορεί και να ’ταν ο τροχός της ιστορίας. Τους σκότωσαν.
Σάλεψε ή γη. Σάλεψαν τ’ αγκωνάρια του ουρανού.
Σάλεψε το δοκάρι του σπιτιού. Σάλεψε ή κρεμασμένη λάμπα
όπως σαλεύει το καρύδι στο λαιμό του ανθρώπου που καταπίνει το λυγμό του.

Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν.
Κι είταν παράξενο να βλέπεις που δε σαλέψανε καθόλου οι αγελάδες και τ αρνάκια στην ταμπέλα του χασάπικου,
μόνο σα να ’σκυψαν λιγάκι τα κεφάλια τους
και ν’ αφουγκράζονταν κάτου απ’ της γης ένα βαθύ-βαθύ ποτάμι.

Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν.
Απόσπασμα 

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/